ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ: ΤΟ '21 ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (απόσπασμα)

«Ως προς τον Καποδίστρια; Λυπάμαι. Θα εξαγνίζονταν για τα παλιά του αμαρτήματα[αρχικά είχε εναντιωθεί στην Επανάσταση], αν τουλάχιστον όλους αυτούς (Καρατζάδες, Μαυροκορδάτους και Κωλέττηδες, συν εκείνοις τοις... με τα Ευρωπαϊκά μαθήματα φτασμένους) τους έδενε κώλο με κώλο και τους φουντάριζε στον Κορινθιακό κάνα βραδάκι... θα ξεμαγάριζεν ο τόπος.

Το είπα και το ξαναλέω: Το ’21 δεν ήταν όμοιο με καμμιά επανάσταση του κόσμου. Το ότι, παρά τον Μέττερνιχ και το Συνέδριο της Βιέννης, παρά τον Ιμπραήμ και τον Ιγνάτιο, παρά τον Κοραή και τον Βρυώνη, παρά την αντίδραση του Ιερατείου και των προκρίτων, μπόρεσε και να εκραγεί και να σταθεί, αυτό δεν ήταν θαύμα - γιατί το θαύμα είναι μια παραβίαση της φυσικής διαδικασίας της ύλης (πράγματα της δικαιοδοσίας των Αγίων μας). Το ’21 ήταν μια Εθνικό-Κοινωνική επανάσταση, πρώτη και η τελευταία της Ιστορίας. Χτύπησε τον Κιουταχή και τον Δράμαλη, όσο και τον ντόπιο τσορμπατζή και τον δυνάστη. Αποθέωσε τον Κανάρη, ενώ κατέλαβε την Καγκελλαρία της Ύδρας εξ εφόδου. Κήδεψε τον Μάρκο Μπότσαρη και τον Μπάυρον, ενώ στα Βέρβαινα θάσφαζε τον Παλαιών Πατρών και τους προκρίτους. Είναι Μεγάλο, όχι για τις απάντησες (που δεν δόθηκαν), αλλά για τις που έθεσε ερωτήσεις: 
Μπορεί να ένας λαός νοείται λεύτερος, με μόνο την Εθνική ανεξαρτησία του; Η άλωση της Βαστίλλης, λέει όχι. 

λλά του '21 οι ερωτήσεις είναι δύο: 
Χωρίς την Εθνική ανεξαρτησία τους οι λαοί μπορούν να αλώνουν τις Βαστίλλες τους; Την ερώτηση αυτή, πρώτα την έθεσε, μπρος στους ιστορικούς του κόσμου, το ’21. Κι αυτοί, έμειναν κόκκαλο - δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν... στο τσαρούχι!... Η ερώτηση τους ήρθε σαν κεντιά βούκεντρου ζευγολάτη στα οπίσθια. Ήσαν ο όνος ο αρνούμενος να διασκελίσει το αυλάκι. Βάλθηκαν να ψάχνουν λοιπόν την Ιστορία... Πουθενά, πουθενά καμμιά τέτοια... άλλου είδους ταραχή, κανένα τέτοιο στραβομουτσούνιασμα... του «ωραίου»! 
Μόνη η ανεξαρτησία χωρίς την κοινωνική καταξίωσή της είναι το φύλλο της συκής με το οποίον η Εύα έκρυβε... το «πράμα» της. Τι λοιπόν; Τα Δερβενάκια και το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι και το Βαλτέτσι, το Ναυαρίνο και το Πρωτόκολλο (για την ανεξαρτησία) του Λονδίνου, όλ’ αυτά θα μνέσκαν μάταια, χωρίς το σφάξιμο των προκρίτων! (χωρίς τη Βαστίλλη, η ανεξαρτησία τι τους χρειάζονταν των Γάλλων; Πόσες δεκάρες αξίζουν σήμερα οι «ανεξαρτησίες» της Ευρώπης;).
Ώστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοτζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ τα όρια, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του: ήταν το «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»: Έτσι είναι. 
Και ώστε, μια μόνον Εθνική επανάσταση, χωρίς την κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστημένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι. Ξεφυλλίσατε την Ιστορία μέχρι τα σήμερα και πέστε μου κάνα που να μην είναι - αυτό - έτσι. Εκατοντάδες εθνικές επαναστάσεις πέτυχαν ή απότυχαν, αλλά καμμιά εθνικοκοινωνική δεν επιχειρήθηκε. Οι μόνο κοινωνικές, όπου των χρόνων και των καιρών, όπου της γης και του πελάου, καταπνίγηκαν μέσα στο αίμα τους, ανελέητα... 
Μα, θα μου πείτε: η Γαλλική, δεν ήταν αυτή κοινωνική; Και θα σας πω: Μα, πνίχτηκε... Η 4η τάξη, ο λαός (οι και «αβράκωτοι» ειπωθέντες) χτυπήθηκε άγρια και «γουλίστηκε» από την αστική τάξη σαν χταπόδι. Μόλις πρόλαβε κι έβαλε φωτιά σε καμμιά εκατοστή Πύργους αφεντάδων του κι έσφαξε μερικές χιλιάδες ευγενήδες. Από Επισκόπους; πολύ λιγότερους. Στις δύο Μπρυμέρ, «καθάρισε» κι άλλες τους μερικές χιλιάδες γαλαζοαίματους και όμοιούς τους αλιτήριους, στα μπουντρούμια. Αυτό ήταν όλο-όλο του που πρόφτασε.  Ύστερα ο (τζόκεϋ) Ναπολέων τον καβάλησε, πότε σαν γάιδαρο ξεσέλωτο και πότε σαν άτι του με λοφίο. Λίγο αργότερα (το 1848)  ξαναξεσηκώθηκε στο ποδάρι. Νυν υπέρ πάντων ο αγών... Το ψωμοτύρι ενάντια στον αστακό, «το κασκέτο ενάντια στον πίλο».  Με δεκάδες χιλιάδες πτώματα την ξαναπλήρωσε την επανάσταση ο λαουντζίκος.

Αλλ’ ας ξανάρθουμε στο «κέντρο» μας - το δικό μας ’21.
Ναι, καμμιά μόνο κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε και ουδεμία εθνικοκοινωνική επιχειρήθηκε. Εξαίρεση στάθηκε μόνο το ’21. Κι ενώ, στη μια του πλευρά (την εθνική) αυτό θριάμβευσε, στην άλλη του (την κοινωνική) ήρθε καπάκι... Οι Τούρκοι έφυγαν και ήρθε... ο Όθωνας! 
Η Κατάκτηση τόσκασε και εγκαταστάθηκε η Κατοχή των Δημοσίων υπαλλήλων. 
Το «κρυφό σκολειό» έγινε Πανεπιστήμιο περίλαμπρο, όπου βρόντηξαν κι άστραψαν οι γλωσσαμύντορες και οι άλλοι: Ο Παπαρρηγόπουλος, ο Σαρίπολος, ο Μιστριώτης κι ο Τρεμπέλας. (Εγώ το είπα: Η αγραμματωσύνη θα μας σώσει...). Και όλοι αυτοί οι λόγιοι άντρες και Σοφοί, οι Κοι Κ. Τσάτσος και ο Γρ. Κασιμάτης, ο φίλος μου Π. Χάρης και ο Ζέρβας Λεωνίδας, και τελοσπάντων πας όστις με πίλον υψηλόν, ή με Αρχιερατικόν εγκόλπιο απ’ το σβέρκο, άνθρωποι τα... μάλα σοβαροί και λίαν... ιστοριοδιφικώς βεβαρημένοι,  όλοι αυτοί (και ο κ. I. Θεοδωρακόπουλος) «καθαρευουστί» μας κοπανάν ότι οι λόγιοι της διασποράς (π.χ. ο Κοραής και ο Ιγνάτιος), το Ανώτερο Ιερατείο (να πούμε ο Παλαιών Πατρών κι οι Δεσποτάδες), άλλοι άνδρες εθνικοί (ως π.χ. ο Αντρέας Ζαΐμης και ο Νέγρης), προσωπικότητες, ως λόγου χάρη ο Καποδίστριας, οι δυο Καρατζάδες και ο Κωλέττης, μη δε ξεχνάμε και τον Διονύσιο Ρώμα - του καιρού του (άσε και τον Μαυροκορδάτο), αυτοί λευτέρωσαν το έθνος!... Εμείς όμως θα τους πούμε, ότι ούτε σε κείνους που αυτοί μας λένε, οφείλει τίποτα το έθνος, ούτε απ’ αυτούς που μας το λένε περιμένει τίποτις - αυτό...
Μόνον ένας Φεραίος, στη λόγια (πριν από το ’21) φάρα αυτή, των «Λόγιων της Διασποράς» και των φαρδομάνικων Ιεράρχων, μόνον αυτός την προανάκρουσε τη Λευτεριά κρατούσαν σπάθα. Οι άλλοι, αυτοί μακροημέρευσαν - πάντα τις «ελληνικούρες» τους κοπανώντας ή πνιγόμενοι στις αλά Μπάυρον φλοτάν’ς ή στα κολλάρα τους... 
Να, τι λέει πάνω σ’ αυτά, ο Γερμανός Ιστορικός Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη στην «Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως». σελ. 200:
«Ελευθερωταί αυτής (της Ελλάδας) υπήρξαν ουχί σοφοί, ανατραφέντες παρά την εστίαν της κλασσικής αρχαιότητος, αλλ’ άνδρες εξ ακοής μόνον την αρχαιότητα γνώρισαντες και μόλις μαθόντες ν’ αναγιγνώσκωσι και να γράφωσιν ουχί φρόνιμοι και εύποροι (Σ.τ.Σ.: όπως οι Αρχιερείς και οι Φαναριώτες), αλλ’ άνθρωποι από ευτελούς μόλις εργασίας, από ταριχείας ορτύγων και συλλογής ελαίων αποζώντες- άνδρες ουχί του καλάμου και της θεωρίας...» κλπ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ(1893-1984) «ΤΟ '21 ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, 1971
.
[Το 21 και η αλήθεια» του Γιάννη Σκαρίμπα τυπώθηκε από τις εκδόσεις «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου (1939-1989) και κυκλοφόρησε το 1971, επί δικτατορίας, με αφορμή τα 150 χρόνια (τότε) από την Επανάσταση. Είναι από τα πρώτα κείμενα που στέκονται εκτός της κρατούσας άποψης για το ’21, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο κλήρο, προύχοντες, λογίους και πολιτικάντηδες πάνω στους οποίους ακούμπησε η «επίσημη» ιστορία. Η πρώτη έκδοση αυτή θάφτηκε από την «προληπτική» λογοκρισία της Δικτατορίας.]
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
- Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ 
- ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ]

πηγη 
Dionisis Vitsos