Τις χάρες της αμυγδαλιάς τις ξέρουμε όλοι. Βιάζεται να ανθίσει, όταν τα κρύα δεν έχουν ακόμα φύγει και να δέσει καρπό κάπου αναμεσής όψιμου Χειμώνα πρώιμης Άνοιξης. Σπάνια προλάβαινα τις δικές μας αμυγδαλιές ανθισμένες. Όταν κατέβαινα, συνήθως, ο ανθός τους ήταν παρελθόν. Πιότερο δεμένος στις παιδικές μου αναμνήσεις ήταν ο μεστωμένος τους καρπός, μπασμένο Καλοκαίρι. Οπότε φέτο, που έφτασα αμπονορούλια στο Τζάντε, έσπευσα να τις ειδώ και να τις φωτογραφήσω και για σας. Βλέπετε, οι αμυγδαλιές για με ήταν το όριο του παιδικού μου κόσμου. Μέχρι εκεί ήταν η οδηγία ότι μπορώ να κατεβαίνω, βόσκωντας τη κατσικούλα μου τη Φώκα. Παραπέρα το άγνωστο που ήπρεπε να κοντέψω ... να βγάλω μουστάκια για να το ειδώ.
Το ξυνόχορτο δεν είναι ακόμα στα φόρτε του ...
Λεβάντε μερία η αφεντιά του ο Σκοπός ...
Πήλιο πάνω, γρέγο-λεβάντε, Κάστρο και Ξηνταβελώνης ...
Αφήνοντας το χτήμα με τσι αμυγδαλιές απαντάμε άλλους θαμώνες του ζακυθινού αγρού. Ετούτα τα κρινάκια σπανίζουν, και είναι τόσο χαριτωμένα. Άγριες ίριδες πρώτη φορά έχω ειδωμένες στα χωράφια μας και με ενθουσίασαν ...
Παραδίπλα η ταπεινή ανεμώνα ...
Ο τραγουδισμένος από το Σολωμό μάης
[επαναλαμβάνω, ο Σολωμός σαν λέει πως "Όσα λούλουδα είν' του μάη", δεν εννοεί το μήνα, αλλά ευτό το φιόρο, που εμείς λέμε μάη. Και οι Ιγγλέζοι May-flower. Κι όλοι ξέρουμε πως αυτή τη μαργαρίτα μαδάμε για να δούμε πως μ' αγαπά, δε μ' αγαπά... Γιατί οι τρανές καραμπάτσες οι φιλολογικές επιμένουν να λένε πως ονοματίζει το μήνα, δε νογάω] ...
... ενεργοποιείται σιγά σιγά στο φως του ήλιου ...
Με μια βίστα του Βραχιώνα κατά τον Πουνέντε ολοκληρώνεται κι αυτό το πόστο ...
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.