«Δεδομένου ότι οι Εβραίοι ούτε πολιτικά δικαιώματα είχαν, ούτε μπορούσαν ως επιστήμονες να φτάσουν πάνω από υποδικηγόροι, αλλά και ότι εκείνοι στην βενετική επικράτεια που μπορούσαν να σπουδάσουν, για να μην είναι προσωπικά καθημερινά εκτεθειμένοι στις αρρώστιες, δεν γίνονταν συνήθως γιατροί, αλλά σπούδαζαν στην Ευρώπη Δίκαιο ή Φιλοσοφία, οι Βενετσιάνοι φρόντισαν να επιτρέψουν στους Εβραίους όχι μόνο να ασκούν το ιατρικό επάγγελμα, αλλά και να καταλαμβάνουν τα ύπατα υγειονομικά αξιώματα. Κι εκείνοι το αποδέχθηκαν, ίσως και σαν ευκαιρία να αποσείσουν από τα μυαλά κάποιων πως εκείνοι είναι που δηλητηριάζουν τα πηγάδια για να αρρωστήσουν τους χριστιανούς με ευλογιά και πανώλη.
.
Γράφει ο Ιωάννης Βίτσος[Ιωάννης Α. Βίτσος, Η ιατρική εις την Επτάνησον και η συμβολή των επτανησίων ιατρών εις την πνευματικήν και κοινωνικήν εξέλιξιν της Ελλάδος, Διδακτορική
διατριβή, 1979]:
“Δια πρώτην φοράν το έτος 1556, η Κοινότης της Ζακύνθου απέστειλε πρεσβείαν εις την Ενετίαν και εζήτησε τον διορισμόν ιατρού, ο οποίος θα επληρώνετο από το δημόσιον ταμείον. Ούτω το έτος 1577 η Διοίκησις της Ζακύνθου εξέλεξε δι’ εν έτος τον Εβραίον ιατρόν Σαβατάην. Αξιοσημείωτον είναι ότι ο ιατρός ούτος ένεκα του ζήλου, της φιλανθρωπίας και των γνώσεών του, επανεξελέγη δια τρία έτη ακόμη και το 1582 προσελήφθη και πάλιν με μεγαλυτέραν αμοιβήν. Εις την θέσιν του αρχιάτρου διεκρίθησαν πολλοί Εβραίοι Επτανήσιοι ιατροί. Ενδεικτικώς αναφέρεται η περίπτωσις του Κερκυραίου Εβραίου ιατρού Ιακώβ Αβοάφ. Ο Προβλεπτής Δανιήλ λόγω της φιλανθρωπίας, της δραστηριότητος και της επιστημονικής αξίας του ιατρού τούτου εξέδωσε διάταγμα, με το οποίον παρείχετο το προνόμιον εις τον Αβοάφ, τους αδελφούς του και τα τέκνα των να μη φέρουν την κιτρίνην διακριτικήν ταινίαν, η οποία εφέρετο υποχρεωτικώς υπό των Εβραίων της Επτανήσου.”
.
Η εβραϊκή παροικία, αξιοποιώντας αυτή τη δυνατότητα, έστελνε όσα παιδιά της μπορούσαν να σπουδάσουν και να γίνουν γιατροί. Συγχρόνως οι Εβραίοι γιατροί φημίζονταν και έχαιραν της εμπιστοσύνης της κοινωνίας. Γενικά οι επιστήμονες γιατροί στη Ζάκυνθο και γενικά στην Επτάνησο και στη Βενετία, εκτός από την άσκηση της ιδιωτικής ιατρικής, μπορούσαν να καταλάβουν και δημόσια θέση έμμισθου γιατρού, στην οποία εκλέγονταν από το Συμβούλιο της Κοινότητας για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, από ένα μέχρι τρία χρόνια. Αυτοί οι έμμισθοι γιατροί του δημοσίου ή μιας κοινότητας ονομάζονταν «κοντοτάδοι» (condottati) ο δε χρόνος υπηρεσίας τους «κοντόττα».
Οι έμμισθοι αυτοί γιατροί επιτηρούσαν για την αποφυγή εξάπλωσης επιδημιών ή ενδημικών νόσων ανθρώπων και ζώων, επέβλεπαν την κίνηση των πλοίων, το έργο των ιδιωτών γιατρών, των φαρμακοποιών, των οδοντιάτρων, των κουρέων, τη διακίνηση των τροφίμων, τη λειτουργία των νοσοκομείων, την καθαριότητα των δρόμων, τον έλεγχο των ξενοδόχων, τον ενταφιασμό των νεκρών, είχαν την πρόνοια για τους φτωχούς, τους άστεγους και τις ελευθεριάζουσες γυναίκες.
Φυσικό είναι λοιπόν οι αστίατροι αυτοί να μην πρέπει να είναι απλώς γιατροί, αλλά και έμπειρες και ικανές προσωπικότητες, οπότε αυτό συνυπολόγιζε το Συμβούλιο των Ευγενών στις επιλογές του.
Στο διάστημα από το 1577 μέχρι το 1668 θα εμφανισθούν αρκετοί φημισμένοι Εβραίοι γιατροί.
Κάποιοι από αυτούς τους γιατρούς πήγαιναν κι εκτός Ζακύνθου να ασκήσουν το επάγγελμά τους. Όπως, πριν την Επανάσταση του 1821, ο Ζακυνθινός Εβραίος γιατρός Ιωάννης Χατζής είχε πάει στην Τρίπολη και εργαζόταν στην εβραϊκή κοινότητα που εκεί αριθμούσε χιλιάδες ανθρώπων.
Όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση παρέμεινε και παρείχε τις υπηρεσίες του στους επαναστατημένους Έλληνες, περισυνέλλεγε τους τραυματίες μαχητές και τους προσέφερε ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη με φάρμακα που δι’ εξόδων του τα προμηθευόταν. Μετά την Πτώση της Τριπολιτσάς ο Κανέλλος Δεληγιάννης, εκ των συναρχηγών με τον Θ. Κολοκοτρώνη, τον περιέσωσε από την επακολουθήσασα σφαγή της εκεί εβραϊκής παροικίας μαζί με 11 άλλους Εβραίους, τους οποίους επί 3 χρόνια περιέθαλψε στο σπίτι του και στα 1824 τους έστειλε για την ασφάλειά τους, μέσω Κατάκολου, στη Ζάκυνθο, που ήταν άλλο κράτος τότε, ευνομούμενο. Από τότε ασκούσε το επάγγελμα στη Ζάκυνθο».
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ
Από το βιβλίο: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ «ΟΙ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, 15ος- 20ος αι.» Τρίτη Έκδοση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 2017
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ]
.
Γράφει ο Ιωάννης Βίτσος[Ιωάννης Α. Βίτσος, Η ιατρική εις την Επτάνησον και η συμβολή των επτανησίων ιατρών εις την πνευματικήν και κοινωνικήν εξέλιξιν της Ελλάδος, Διδακτορική
διατριβή, 1979]:
“Δια πρώτην φοράν το έτος 1556, η Κοινότης της Ζακύνθου απέστειλε πρεσβείαν εις την Ενετίαν και εζήτησε τον διορισμόν ιατρού, ο οποίος θα επληρώνετο από το δημόσιον ταμείον. Ούτω το έτος 1577 η Διοίκησις της Ζακύνθου εξέλεξε δι’ εν έτος τον Εβραίον ιατρόν Σαβατάην. Αξιοσημείωτον είναι ότι ο ιατρός ούτος ένεκα του ζήλου, της φιλανθρωπίας και των γνώσεών του, επανεξελέγη δια τρία έτη ακόμη και το 1582 προσελήφθη και πάλιν με μεγαλυτέραν αμοιβήν. Εις την θέσιν του αρχιάτρου διεκρίθησαν πολλοί Εβραίοι Επτανήσιοι ιατροί. Ενδεικτικώς αναφέρεται η περίπτωσις του Κερκυραίου Εβραίου ιατρού Ιακώβ Αβοάφ. Ο Προβλεπτής Δανιήλ λόγω της φιλανθρωπίας, της δραστηριότητος και της επιστημονικής αξίας του ιατρού τούτου εξέδωσε διάταγμα, με το οποίον παρείχετο το προνόμιον εις τον Αβοάφ, τους αδελφούς του και τα τέκνα των να μη φέρουν την κιτρίνην διακριτικήν ταινίαν, η οποία εφέρετο υποχρεωτικώς υπό των Εβραίων της Επτανήσου.”
.
Η εβραϊκή παροικία, αξιοποιώντας αυτή τη δυνατότητα, έστελνε όσα παιδιά της μπορούσαν να σπουδάσουν και να γίνουν γιατροί. Συγχρόνως οι Εβραίοι γιατροί φημίζονταν και έχαιραν της εμπιστοσύνης της κοινωνίας. Γενικά οι επιστήμονες γιατροί στη Ζάκυνθο και γενικά στην Επτάνησο και στη Βενετία, εκτός από την άσκηση της ιδιωτικής ιατρικής, μπορούσαν να καταλάβουν και δημόσια θέση έμμισθου γιατρού, στην οποία εκλέγονταν από το Συμβούλιο της Κοινότητας για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, από ένα μέχρι τρία χρόνια. Αυτοί οι έμμισθοι γιατροί του δημοσίου ή μιας κοινότητας ονομάζονταν «κοντοτάδοι» (condottati) ο δε χρόνος υπηρεσίας τους «κοντόττα».
Οι έμμισθοι αυτοί γιατροί επιτηρούσαν για την αποφυγή εξάπλωσης επιδημιών ή ενδημικών νόσων ανθρώπων και ζώων, επέβλεπαν την κίνηση των πλοίων, το έργο των ιδιωτών γιατρών, των φαρμακοποιών, των οδοντιάτρων, των κουρέων, τη διακίνηση των τροφίμων, τη λειτουργία των νοσοκομείων, την καθαριότητα των δρόμων, τον έλεγχο των ξενοδόχων, τον ενταφιασμό των νεκρών, είχαν την πρόνοια για τους φτωχούς, τους άστεγους και τις ελευθεριάζουσες γυναίκες.
Φυσικό είναι λοιπόν οι αστίατροι αυτοί να μην πρέπει να είναι απλώς γιατροί, αλλά και έμπειρες και ικανές προσωπικότητες, οπότε αυτό συνυπολόγιζε το Συμβούλιο των Ευγενών στις επιλογές του.
Στο διάστημα από το 1577 μέχρι το 1668 θα εμφανισθούν αρκετοί φημισμένοι Εβραίοι γιατροί.
Κάποιοι από αυτούς τους γιατρούς πήγαιναν κι εκτός Ζακύνθου να ασκήσουν το επάγγελμά τους. Όπως, πριν την Επανάσταση του 1821, ο Ζακυνθινός Εβραίος γιατρός Ιωάννης Χατζής είχε πάει στην Τρίπολη και εργαζόταν στην εβραϊκή κοινότητα που εκεί αριθμούσε χιλιάδες ανθρώπων.
Όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση παρέμεινε και παρείχε τις υπηρεσίες του στους επαναστατημένους Έλληνες, περισυνέλλεγε τους τραυματίες μαχητές και τους προσέφερε ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη με φάρμακα που δι’ εξόδων του τα προμηθευόταν. Μετά την Πτώση της Τριπολιτσάς ο Κανέλλος Δεληγιάννης, εκ των συναρχηγών με τον Θ. Κολοκοτρώνη, τον περιέσωσε από την επακολουθήσασα σφαγή της εκεί εβραϊκής παροικίας μαζί με 11 άλλους Εβραίους, τους οποίους επί 3 χρόνια περιέθαλψε στο σπίτι του και στα 1824 τους έστειλε για την ασφάλειά τους, μέσω Κατάκολου, στη Ζάκυνθο, που ήταν άλλο κράτος τότε, ευνομούμενο. Από τότε ασκούσε το επάγγελμα στη Ζάκυνθο».
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ
Από το βιβλίο: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ «ΟΙ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, 15ος- 20ος αι.» Τρίτη Έκδοση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 2017
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ]
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.