Οδοιπορικό στο κέντρο του φωτός, στην Δήλο.

Οδοιπορικό στο κέντρο του φωτός, στην Δήλο.

Λοιπόν, χθες πήγαμε Δήλο και έμαθα τόσα πολλά πράγματα που δεν ήξερα, και που θέλω να τα μοιραστώ με όλον τον κόσμο!

Καταρχάς, στη Δήλο γέννησε η Λητώ την Άρτεμη και τον Απόλλωνα οι οποίοι ήταν δίδυμα. Κι αυτό γιατί η Ηρα δεν την άφηνε να γεννήσει πουθενά από τη ζήλεια της, κι έτσι ο Δίας ζήτησε από τον αδελφό του τον Ποσειδώνα βοήθεια, κι αυτός βρήκε ένα νησάκι που ήταν "αφανέρωτο", την Άδηλο, το έδεσε με αλυσίδες από διαμάντια και χρυσό, και το ρυμούλκησε στην σημερινή του θέση, στη μέση ακριβώς των Κυκλάδων, στη μέση του Αιγαίου, κι εκεί μπόρεσε η Λητώ επιτέλους και γέννησε τα παιδιά της.

Μαλιστα, η Άρτεμις που γεννήθηκε πρώτη, μέσα σε μια μόλις ημέρα ενηλικιώθηκε και βοήθησε την μητέρα της να γεννήσει τον αδελφό της, τον Θεό του φωτός, τον Απόλλωνα. Και μάλιστα, γεννήθηκαν και οι δυο μέσα σε μια μικρή λιμνούλα που υπήρχε στο νησί μέχρι περίπου το 1920, οπότε και δυστυχώς αποξηράθηκε λόγω της επιδημίας ελονοσίας που είχε πλήξει την περιοχή, όπου πλέον είχαν αρχίσει οι ανασκαφές.

Το νησάκι λοιπόν αυτό, μετά από αυτό το γεγονός μετονομάστηκε σε Δήλο.

Το νησί, παρότι μικρό, είχε ποτάμι (!), τον Ινωπό, που πήγαζε από το όρος (115μ ύψος) Κύνθος.

Στην ακμή του, υπολογίζεται πως είχε 30.000 κατοίκους, ενώ το είχαν επισκεφθεί όλοι σχεδόν οι μεγάλοι αρχαίοι άνδρες της εποχής, όπως ο Περικλής, ο Αριστοτέλης κλπ. Ήκμασε σε τρεις διαφορετικές εποχές, με τρεις διαφορετικές ιδιότητες, ως θρησκευτικός χώρος λατρείας του Απόλλωνα και της Άρτεμης, ως θησαυροφυλακιο της Αθηναϊκής Συμμαχίας, και τέλος, στην ρωμαϊκή εποχή ως το σημαντικότερο εμπορικό λιμάνι.

Σημειώνεται πως απαγορευόταν να γεννηθεί ή να θαφτεί κάποιος στο νησί! (Γι αυτό και το νεκροταφείο τους ηταν στην διπλανή νησίδα της Ρήνειας).

Ζουσαν εκεί άνθρωποι από όλον τον τότε γνωστό κόσμο, Έλληνες φυσικά, Ρωμαίοι, Αιγύπτιοι, Σύριοι κλπ. Και μάλιστα, ήταν ελεύθεροι να λατρεύουν ο καθένας τους δικούς του Θεούς.

Υπήρχε θέατρο, ξενοδοχεία, σπα, τετραώροφα κτίρια, βίλες πλούσιων αρχόντων, καταστήματα, τράπεζες, ναοί απείρου κάλλους, ό,τι φανταστεί κανείς!

Φυσικά είχε εξελιγμένο αποχετευτικό σύστημα, ενώ κάθε σπίτι είχε τη δική του στέρνα και τα δικά του πηγάδια για νερό.

Ο τρόπος κτισίματος ηταν πραγματικά εκπληκτικός, καθώς έχτιζαν με ξερολιθιά, δηλαδή χωρίς συνθετική ύλη, για να είναι τα κτίσματα ανθεκτικά στις δονήσεις των σεισμών! Ταίριαζαν δε, την μια πέτρα με την άλλη, όλες διαφορετικών διαστάσεων ακόμη και υλικού - τοπικός γρανίτης, μάρμαρο κλπ., με εκπληκτικό τέλειο τρόπο (δείτε σχετικές φωτογραφίες). Και όταν σε κάποια σημεία έβγαζε ο τοίχος υγρασία, χρησιμοποιούσαν σπασμένα κεραμίδια για να απορροφούν την υγρασία και να τον στεγανοποιήσουν.

Γενικώς, μαγεύεται κάνεις από την υψηλότατη τέχνη, τεχνολογία και αίσθηση και εφαρμογή στην πράξη της κυκλικής οικονομίας εκείνης της εποχής, τίποτε δεν πήγαινε χαμένο και όλα αναχρησιμοποιούνταν κατά το δυνατόν καθώς οι πόροι ηταν περιορισμένοι και άρα έπρεπε να χρησιμοποιούνται στο έπακρον!

Εδώ δεν μπορώ να μην κάνω μια αντιπαράθεση με τον σημερινό τρόπο σκέψης και πράξης.

Μια έννοια που εμείς, οι νεώτερες κοινωνίες, από ένα σημείο και μετά, απο την δεκαετια του 80 και μετά στην Ελλάδα, νωρίτερα ίσως στο εξωτερικό, το χάσαμε εντελώς, και στραφήκαμε στον άκρατο καταναλωτισμό, χωρίς να νοιαζόμαστε για το περιβάλλον και ωσάν οι πόροι της γης μας να ηταν ανεξάντλητοι, με τα δραματικά αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα.

Ας συνεχίσουμε όμως με τα όσα όμορφα έμαθα χθες κατά την περιήγηση μας στο φωτεινό νησί της Δήλου!

Ο κάτω όροφος των σπιτιών ηταν συνήθως χωρίς καθόλου παράθυρα, και για άμυνα και για προστασία από τον καιρό. Οι βίλες αναπτύσσονταν γύρω από έναν ανοιχτό χώρο, το αίθριο, στο κέντρο του οποίου υπήρχε μια πανέμορφη ανάβαθη πισίνα με νερό, διακοσμημενη με πανέμορφα μωσαϊκα, η οποία λειτουργούσε ως air condition λόγω εξάτμισης το καλοκαίρι, αλλά ηταν άδεια τον χειμώνα, καθώς είχαν φροντίσει να έχουν την σχετική οπή απαγωγής νερού που μπορούσε να ανοίξει και να κλείσει κατά βούληση.

Συχνά υπήρχαν φαλλοί σκαλισμένοι έξω από τα σπίτια, ή και ως αγάλματα, όπως μπορείτε να δείτε στις φώτο, ως σύμβολο καλής τύχης, προστασίας από το κακό μάτι και γονιμότητας.

Όσον αφορά τέλος, το γεγονός ότι ο Περικλής χρησιμοποίησε τα χρήματα της Αθηναϊκής Συμμαχίας για να φτιάξει τα αριστουργηματα της Ακρόπολης κλπ, που μέχρι σήμερα κσομουν την Αθήνα, το σκεπτικό του ηταν πως οι υπόλοιποι Έλληνες χρωστούσα στους Αθηναίους επειδή εκείνοι αντιμετώπισαν μόνοι τους τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα, καθώς επίσης αναγκάστηκαν να αφήσουν την πόλη τους για να σωθουν με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρές καταστροφές από τους Πέρσες, και επομένως ηταν ηθικό και δίκαιο να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα για την αναστύλωση της πόλης των Αθηνών ως ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτούς που υπερασπιστηκαν όλους τους Έλληνες από την επέλαση των Περσών... ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή, αλλά για άλλο ποστ.

Υπήρχαν τράπεζες, ήδη από εκείνη την εποχή, τόσο δημόσιες, όσο και ιδιωτικές, που δάνειζαν τους πολίτες που βρίσκονταν σε ανάγκη! Επίσης, όταν κάποιος από τα αναθήματα τα αφιερωμένα στους Θεούς, όπως πχ, αγαλματίδια, κοσμήματα και άλλα, έσπαγαν ή χαλούσαν με οιονδήποτε τρόπο, δεν επιτρεπόταν να τα πετάξει κανεις, ούτε να τα πουλήσει, αλλά τα έθαβαν σε ειδικούς λακκους, σε συγκεκριμενα σημεία, στην διπλανή Ρηνεια αν κατάλαβα καλά, όπου και ανευρέθησαν πολλά τέτοια αντικείμενα σε συγκεκριμένα σημεία.

Αυτά τα ολίγα για εδώ. Παραθέτω μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από το πανέμορφο νησί του φωτός, το κέντρο των Κυκλάδων!

Υποσημείωση:

Δυστυχώς το Αρχαιολογικό μουσείο της Δήλου είναι κλειστό και θα παραμείνει έτσι τα επόμενα δυο(!) χρόνια για λόγους ανακαίνισης.

Βεβαίως, αν ήταν ανοιχτό, δεν ξέρω πως θα προλαβαίναμε να τα δούμε όλα αυτά, μαζί και το Μουσείο στις μόλις 3 ώρες που μας αφήνει το πλοιαράκι στο νησί... αυτήν την εποχή που είναι εγώ εδώ, έχει μόνο ένα δρομολόγιο καθημερινά, στις 10:00 με επιστροφή στις 13:30.

Με τόση ζεστη, καλό θα ήταν να υπήρχε κι ένα πρωινό δρομολόγιο, καθώς και μετεγενεστερα μέσα στην ημέρα για όποιον θα ήθελε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην περιήγηση του νησιού, συμπεριλαμβανομένου και του Μουσείου...

Εξαιρετική επιλογή και ισχυρή σύσταση να πάρετε ξεναγό να σας μυήσει στα μυστικά της Δήλου. Αξίζει τα χρήματα της, 100%!

Εμείς είχαμε την εξαιρετική κυρία Γιολάντα, που ακούραστη και απτόητη από την ζέστη, μας τα είπε όλα σαν παραμύθι, αλλά υπάρχει και η Ariadne Voulgaris που δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να μας συνοδεύσει αυτήν την φορά.