ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΣΗ ΣΟΡΑΣ ΚΑΤΕΣ

Ο καπιτά Μιστροκλής είχε, τα χρόνια εκείνα καΐκι δικό του και με δαύτο έκανε καθημερινά τη συγκοινωνία μεταξύ των πόλεων Αργοστολίου - Ληξουρίου.
Ένα βράδυ, την ώρα που σαλπάριζε από το Αργοστόλι, άρχισε να μπήγει φωνές απελπισίας, να χτυπιέται και να τραβά τα μαλλιά του, κοιτώντας κόστα-κόστα τον προ του Τελωνείου τ' Αργοστολιού βυθό της θάλασσας, όπου ήτανε το καΐκι αραγμένο.
Οι επιβάτες του, ο κόσμος που διάβαινε, οι βαρκάρηδες και άλλοι περίεργοι, μαζευτήκανε γύρω του κι άρχισαν να τον ρωτούνε τι έπαθε. Σ' όσες όμως ερωτήσεις κι αν του κάνανε, ο καπιτά-Μαρέντος δεν αποκρινότανε, αλλά συνέχιζε να σκούζει και να χτυπιέται. Έπειτα όμως από αμέτρητες ερωτήσεις των περίεργων και των γνωστών του, αναγκάστηκε να τους αφηγηθεί επιτέλους τι του συνέβηκε.
—Ω, συφορά που με βρήκε, το μαγκούφη!...Μου 'δωσε η Σιόρα-Κάτε η Χαριτάτη, η πρώτη αρχόντισσα του Ληξουριού, το ολόχρυσο της βενέτικο δαχτυλίδι, πού χε απάνου για πέτρα, ένα μπριλλάντι μεγάλο σαν καρύδι, να το φέρω στο Γροστόλι να τση το κολλήσουνε, και μούπεσε από τον κόρφο μου, που το φύλαξα μόλις το πήρα εδώ και μία ώρα έτοιμο από τον χρυσικό...  Μούπεσε εδώ, όπως έκανα να μπω στο καΐκι μου για να σαλπάρω... Ω, τι θα γίνω, ο φουκαράς, τώρα;...

Όλοι τότε αρχίσανε να κοιτάζουνε σκύβοντας στο βυθό της θάλασσας, ως που σουρούπωσε για καλά, κι ο καπιτά-Θεμιστοκλής, βογκώντας και με δάκρυα σχεδόν στα μάτια του, σαλπάρισε επιτέλους για το Ληξούρι.

Όντες το καΐκι του έφτασε μισοκάναλα, ο Θεμιστοκλής, που σ' όλο το διάστημα του ταξιδιού ήταν περίλυπος και με το κεφάλι του σκυμμένο, γυρίζει και λέει στους επιβάτες του:
—Θέλετε αύριο τα χαράματα ναρθείτε στ' Αργοστόλι, να γουδέρετε μακροβούτι που θα κάνουνε οι Γροστολιώτες, τα κορόϊδα;...
Και πραγματικά, την άλλη μέρα, πριν φανεί ο ήλιος στον ορίζοντα, καμιά εικοσαριά βαρκάρηδες, που χάψανε τη φάρσα του Μιστροκλή, βουτούσανε σαν παπιά στ' αγκυροβόλιο του Μαρέντου, για να βρούνε στον πάτο τση θάλασσας το βενέτικο δαχτυλίδι τση Σιόρα-Κάτες, με το μεγάλο μπριλάντι. 
Το δακτυλίδι, που ούτε ποτές του είχε ιδεί στα μάτια του ο Μιστροκλής, ούτε και οι βαρκάρηδες του Αργοστολιού με τις ατέλειωτες βουτιές τους... το βρήκαν.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΟΥΝΑΣ« Κεφαλονίτικα Θαλασσινά Γέλια», Περιοδικόν «Ο Φανός της Κεφαλονιάς». Εκδοτικές Εργασίες Μεταξά-Μητρόπουλου, Πάτρα 1972
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ληξουριώτικο καΐκι στο Αργοστόλι κάπου στο 1965]

https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang