Ο ΓΙΑΤΡΟΣ Ο ΜΟΘΩΝΑΙΟΣ

«Γιος του Ιωάννη [Μοθωναίου] και της Ρεγγίνας Μαρίνου, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο τις 26 Οκτωβρίου του 1910. Ο πατέρας του πέθανε στον πόλεμο του 1912. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών 1927-1928. Μετά το τέλος των σπουδών του συνέχισε στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, απ’ όπου πήρε τον τίτλο του διδάκτορα μετά από επτά χρόνια σκληρή έρευνα και με θέμα διατριβής «Σκληροκοσική Νόσος του Μαστού». Στο Παρίσι εργάστηκε ως εξωτερικός γιατρός των Νοσοκομείων Δημόσιας Πρόνοιας και είχε την τύχη να συνεργαστεί με διαπρεπείς Γάλλους Καθηγητές, όπως οι Delbet, Gosset, Mauclaire κ. ά.

Το 1935 επέστρεψε στην Ελλάδα και έλαβε μέρος με επιτυχία στις Πρακτικές εξετάσεις της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου εργάστηκε ως χειρουργός . Το 1936 διορίστηκε διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου του Οργανισμού Δημοσίας Αντιλήψεως Ζακύνθου (ΟΔΑΖ). Το 1941 σύμφωνα με τον νόμο ιατρικών ειδικοτήτων πήρε την άδεια από το υπουργείο Υγιεινής της ειδικότητας του χειρουργού. Την ίδια χρονιά υπηρετεί ως ανθυπίατρος του ελληνικού στρατού, ενώ τρία χρόνια αργότερα, το 1944, έγινε επιστημονικός διευθυντής του Νοσοκομείου Ζακύνθου.

Υπήρξε δραστήριο μέλος της κοινωνίας του νησιού: γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Ζακύνθου και μέλος πολλών υγειονομικών επιτροπών. Δημοσίευσε πολλές επιστημονικές μελέτες σε γαλλικά επιστημονικά περιοδικά.

Το 1954 του απονεμήθηκαν σε επίσημη τελετή τα διάσημα των Αξιωματικών του Γαλλικού Τάγματος Δημοσίας Υγείας για την αξιόλογη δράση του στον τομέα της δημόσιας υγείας και της ιατρικής επιστήμης. Κατά τους σεισμούς του 1953 με αυτοθυσία προσέφερε τις υπηρεσίες του στους σεισμόπληκτους κατοίκους της Ζακύνθου».

ΝΙΚΟΛΑΟΥ Γ. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ «ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΩΣ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (1865-1945)», ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ, ΛΑΡΙΣΑ 2015

.

[«Εκτελούσε καθημερινή εφημερία στο νοσοκομείο για μεγάλο διάστημα.

Υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό ως έφεδρος αξιωματικός την περίοδο από 1940-1941 και 1948-1950 έχοντας ως αρχίατρος την διεύθυνση των στρατιωτικών νοσοκομείων Πατρών και Τριπόλεως και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του επίατρου Ταγματάρχη του υγειονομικού σώματος.

Είχε ζητήσει στα 64 του χρόνια, να καταταγεί εθελοντικά κατά την εισβολή του 1974 στην Κύπρο.

Το κύρος του και η υπηρεσίες που παρείχε στη Ζάκυνθο ήταν τέτοιο που όταν είχε λείψει από το νησί την περίοδο του πολέμου, τον αποκαλούσαν «η ελπίς της Ζακυνθου», αφού το νησί είχε μείνει από χειρουργό, αντιμετωπίζοντας δύσκολες καταστάσεις.

Μετά δε από τους σεισμούς όταν ετέθη το θέμα αναχώρησής του από το νησί, οι πάντες εδήλωσαν ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο οι Ζακυνθινοί θα καταδικαστούν σε θάνατο, αφού ακόμα και μια απλή σκωληκοειδίτιδα θα μπορούσε εύκολα να είναι μοιραία «ελλείψει του χειρουργού μας».

Εκτός από πατριώτης ήταν αφοσιωμένος στο καθήκον τόσο ώστε κατά την διάρκεια της Κατοχής, εκτός από τον ντόπιο πληθυσμό, υποστήριζε ιατρικά και αυτούς τους ίδιους τους κατακτητές αφού δεν διέθεταν στρατιωτικό χειρουργό για τις ανάγκες τους. Και ουδέποτε αξίωσε αμοιβή ως γνήσιος ανθρωπιστής που ήταν, και έχαιρε τέτοιας εκτίμησης από τους 5000 Ιταλούς στρατιωτικούς για τις υπηρεσίες του, σε βαθμό να τον υποδέχονται παρουσιάζοντας όπλα.

Με την απελευθέρωση έφυγε για την Γαλλία όπου μετεκπαιδεύτηκε και δημοσίευσε πραγματείες για τον καρκίνο του ορθού εντέρου καθώς και για τις χρόνιες παγκρεατίτιδες.

Με τους σεισμούς του 1953 ανέλαβε την διεύθυνση της χειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου Ζακύνθου, που για λίγο διάστημα διοικούσε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, και μετά από 2 μήνες ανέλαβε ο ίδιος την γενική διοίκηση του νοσοκομείου καθώς και την διοίκηση της βάσης του ΕΕΣ. Παρέμεινε διευθυντής για 2 χρόνια οργανώνοντας το νέο νοσοκομείο Ζακυνθου, αφού ο ΟΔΑΖ είχε καταστραφεί από τους σεισμούς.

Το νοσοκομείο τότε στεγαζόταν σε παραπήγματα για το διάστημα από 1/7/54 έως τις 30/4/65.

Το σπίτι του καταστράφηκε ολοσχερώς από τους σεισμούς και την φωτιά, η οποία εξαφάνισε την πλούσια βιβλιογραφία που κατείχε.

Κατά την διάρκεια της επταετίας, στις 11/11/1971 δεν του ανανεώθηκε η θητεία του, ως ανεπιθύμητου. Αργότερα του αναγνωρίστηκαν επιπλέον 18 χρόνια από το Ελεγκτικό Συμβούλιο και έτσι ο γιατρός μπόρεσε να συνταξιοδοτηθεί, αν και ουδέποτε ουσιαστικά σταμάτησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ακόμη και αφιλοκερδώς σε κάθε ανάγκη.

Του απενεμήθη με Προεδρικό διάταγμα της Γαλλικής κυβέρνησης ο Χρυσούς σταυρός του Τάγματος της δημόσιας υγείας για την επιστημονική και φιλανθρωπική δράση του ως αποφοίτου Γαλλικού πανεπιστημίου και εξελέγη τακτικό μέλος της χειρουργικής εταιρίας της Γαλλίας στις 7/10/1954.

Τον Μάρτιο του 1967 ο Βασιλιάς του απένειμε τον Χρυσό σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου του Α' και έλαβε τον χρυσό σταυρό του ΕΕΣ.

Το 1966 έγινε μέλος της Ελληνικής χειρουργικής εταιρίας και της Ουρολογικής εταιρίας.

Υπήρξε πρόεδρος του ιατρικού συλλόγου Ζακύνθου για τρία χρόνια και γραμματέας του επί δεκαπενταετία. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του ελεγκτικού συμβουλίου του ιατρικού συλλόγου.

Υπήρξε λάτρης της Ζακύνθου, πατριώτης, λάτρευε τα γράμματα, αφοσιώθηκε στην επιστήμη του.

[...],

Αρρώστησε το 1988, και πέθανε το 1994.

Το 1998 στήθηκε προτομή του στο προαύλιο του παλαιού νοσοκομείου Ζακύνθου».

«ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ», @kalogeroszantehistorical , άρθρο βασισμένο σε ομιλία της Κατερίνας Δεμέτη στο "Αληθώς"

.

[«Επειδή τινες καλοθεληταί διέδωσαν ότι εξετέλεσα επέμβαση επί της θανούσης λεχώ Ιωάννας Προβή (Μπρινιά) φέρω εις γνώσιν του σεβαστού κοινού [..] καίτοι επροτάθην ως σύμβουλος εκ μέρους της οικογενείας, ο θεράπων ιατρός δεν εθεώρησε αναγκαίαν την συμβουλήν μου. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΘΩΝΑΙΟΣ».

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φ. 89/3-9-1935, σ. 4]

.

[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

- Ο καθηγητής Παναγιώτης Μπελούσης (αριστερά) και ο Γεώργιος Μοθωναίος (δεξιά).

- Η Σάρα Δαλμέδεγου, ζακυνθινή Εβραία, και η οικογένειά της, παραμονές Χριστουγέννων του 1985, στέλνουν στον Γεώργιο Μοθωναίο, 30 χρόνια από την μετεγκατάστασή τους στο Ισραήλ, ευχές για ...«τας αγίας εορτάς των Χριστουγέννων», καίτοι εβραίοι! Του είναι ευγνώμονες, γιατί ενώ η Σάρα όταν ήταν παιδί είχε πέσει στο Γέτο και είχε κτυπήσει το κεφάλι της πάνω στο ρείθρο του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα «τα μυαλά της να χυθούν στο δρόμο», όπως έλεγαν τότε οι ζακυνθινοί, ο Γ. Μοθωναίος μπόρεσε και την έκανε καλά. Με πρωτόγονα μέσα. Έτσι κάθε χρόνο τον θυμόνταν και του έστελναν ευχές στη δική του μεγάλη γιορτή!

 

Με πολύ μεράκι αλλά και υπομονή συνεχίζουμε την προσπάθεια μας .Αθόρυβα …σιγά σιγά με πολύ   υπομονή αλλά και διάθεση προχωράμε 

Στόχος μας παραμένει να αρθρογραφούν οι πολίτες σε αθρα με   θέματα πολιτισμού   που  επιλέξουν

Το όνομα και επώνυμο αλλά η ευπρέπεια των άρθρων είναι απαραίτητα .Η διεύθυνση μας για επιστολές Άρθρα είναι   zantedanias@gmail.com 

Όπως έχουμε από την αρχή της προσπάθεια μας αναφέρει θα αναρτώνται μετά από έγκριση μας

Σας ευχαριστούμε από καρδιας

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους ο οποίος φέρει και την ευθύνη των γραφομένων και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας

https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang