Ένα πήλινο ειδώλιο ηθοποιού από το οποίο σώζεται μόνο το κεφάλι, ύψους μόλις 5 εκ., βρέθηκε το 1975 στα Νυμφαία, δημόσιες κρήνες της Νικόπολης στη Δυτική Πύλη του τείχους. Ο ηθοποιός φορά προσωπείο, δηλ. μάσκα, με διάπλατα ανοιχτό στόμα, τεντωμένα φρύδια, βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο και τα μάγουλα, μουστάκι και γενειάδα που δηλώνονται με εγχαράξεις.
Το προσωπείο αποτελούσε το σημαντικότερο ίσως εξάρτημα της αρχαίας ελληνικής θεατρικής σκευής (αμφίεσης) καθώς εξυπηρετούσε με πολλούς τρόπους το αρχαίο δράμα. Διευκόλυνε τη μεταμφίεση των υποκριτών που έπαιζαν δύο ή περισσότερους ρόλους, ανδρικούς και γυναικείους, στο ίδιο έργο και κυρίως δημιουργούσε ένα πρόσωπο χωρίς ατομικά χαρακτηριστικά, απέδιδε δηλ. έναν χαρακτήρα.
Ο Πολυδεύκης στο “Ονομαστικόν” (θεματικό λεξικό του 2ου αι. μ.Χ.) καταγράφει 76 τύπους προσωπείων για ισάριθμους χαρακτήρες (γέροντες, νεανίσκοι, γυναίκες, δούλοι κ.α.).
Τα χαρακτηριστικά τους απέδιδαν τα συναισθήματα των ρόλων-χαρακτήρων: τα ανασηκωμένα φρύδια δήλωναν τη οργή και τα πεσμένα τη λύπη, ενώ η υπερβολική τους ανύψωση ταίριαζε στην αυθάδεια των δούλων. Αντίθετα, περίσκεψη και τιμιότητα φανέρωναν οι ρυτίδες του μετώπου. Το διαφορετικό χρώμα, λευκό ή σκουρόχρωμο, διαχώριζε το γυναικείο από το ανδρικό φύλο αντίστοιχα.
Το προσωπείο της Νικόπολης, με τα χτενισμένα σε σπείρα μαλλιά, τα έντονα ανυψωμένα φρύδια και το συνοφρυωμένο μέτωπο, παραπέμπει σε δούλο-θεράποντα.Το ρωμαϊκό θέατρο ξεκίνησε τον 4ο αι. π.Χ. ως ένα χορευτικό «πανηγυρικό» θέαμα στο πλαίσιο αγώνων (ludi). Γι’ αυτό και οι Ρωμαίοι δε μιλούσαν για θέατρο αλλά για σκηνικούς αγώνες (ludi scaenici), η τέλεση των οποίων δεν απαιτούσε αρχικά ειδικό χώρο. Η Ρώμη απέκτησε μόνιμο θέατρο στα μέσα περίπου του 1ου αι. π Χ.
Στην πορεία, το ρωμαϊκό θέατρο δέχθηκε έντονη την επιρροή του αρχαίου ελληνικού δράματος. Τα πρώτα γραπτά θεατρικά του κείμενα (240 π.Χ.) είναι μεταφράσεις ελληνικών τραγωδιών και κωμωδιών στα λατινικά. Οι σημαντικότεροι εκπρόσωποί του, οι κωμωδιογράφοι του 3ου και 2ου αι. π.Χ., Πλαύτος και Τερέντιος, και ο τραγωδός του 1ου αι. μ.Χ., Σενέκας, αντλούν τα θέματά τους από τα ελληνικά έργα και την ελληνική μυθολογία.
Αντίθετα, ωστόσο, με ό,τι συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα, το θέατρο δεν αφορούσε τους Ρωμαίους ως πολίτες. Οι δραματικοί ποιητές ανήκαν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, που απείχαν από την πολιτική, και το -ετερόκλητο- κοινό (άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δούλοι) βρισκόταν στο θέατρο για να διασκεδάσει και όχι να σκεφτεί πάνω σε πολιτικά ή άλλα σοβαρά ηθικά θέματα.
Παράλληλα εισάγονται νέα είδη θεαμάτων, χωρίς εκπαιδευτικό χαρακτήρα (παντομίμες, θηριομαχίες, μονομαχίες). Η τέλεση τους επιβεβαιώνεται και στη Νικόπολη, η οποία από την ίδρυσή της (27 π.Χ.) διέθετε θέατρο και λίγο αργότερα (αρχές 2ου αι. μ.Χ.) και ωδείο.
Σήμερα το προσωπείο εκτίθεται στην Αίθουσα A του ΑΜΝ, στην ενότητα «Η ρωμαϊκή πόλη».
Με πολύ μεράκι αλλά και υπομονή συνεχίζουμε την προσπάθεια μας .Αθόρυβα …σιγά σιγά με πολύ υπομονή αλλά και διάθεση προχωράμε
Στόχος μας παραμένει να αρθρογραφούν οι πολίτες σε αθρα με θέματα πολιτισμού που επιλέξουν
Το όνομα και επώνυμο αλλά η ευπρέπεια των άρθρων είναι απαραίτητα .Η διεύθυνση μας για επιστολές Άρθρα είναι zantedanias@gmail.com
Όπως έχουμε από την αρχή της προσπάθεια μας αναφέρει θα αναρτώνται μετά από έγκριση μας
Σας ευχαριστούμε από καρδιας
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους ο οποίος φέρει και την ευθύνη των γραφομένων και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας
https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.