ΚΆΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΆΚΥΝΘΟ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΤΉ ΣΤΑΧΟΜΑΖΩΧΤΡΑ

Έβλεπες χωράφια απέραντα με χρυσοκίτρινα στάχυα ,με τα πυκνά μαύρα άγανά τους ή εκείνα τα σπανά, μιας άλλης ποικιλίας , να γέρνουν από το βάρος του ώριμου καρπού .

Δρασκελίζαμε τον μικρό τράφο και χανόμαστε ανάμεσα στους ψηλούς βλαστούς,

που άρχιζαν να σκληραίνουν και να μετατρέπονται σε καλαμίες.

Μαθητούδια του Δημοτικού, στο δρόμο προς το σχολειό, κόβαμε τους καρπούς από τον τρυφερό ακόμα μίσχο τους, σχηματίζοντας φουντωτά ματζέτα.

Ύστερα με ιδιαίτερη προσοχή ξεσπυρίζαμε τα στάχυα, απολαμβάνοντας το νόστιμο και θρεπτικό στάρι, που ακόμα δεν είχε σκληρύνει.

Κι όταν έφθανε ο Θεριστής ένα πολύχρωμο μελισσολόι καταλάμβανε τα χωράφια.

Άντρες και γυναίκες με τη φάρτσα στο χέρι

σχημάτιζαν μια μακριά οριζόντια γραμμή, τον όργο, που προχωρούσε μεθοδικά από την μια πλευρά ως την άλλη του χωραφιού.

Έκοβαν τον ξερό πια βλαστό με τα γινομένα στάχυα περίπου πενήντα εκατοστά από την επιφάνεια της γης , αφήνοντας αρκετή καλαμία για τα ζώα του σπιτιού και σχημάτιζαν μεγάλα χερόβολα με τον πολύτιμο καρπό.

Σε πολλές περιοχές της Ζακύνθου, κυρίως ορεινές τα χερόβολα μεταφέρονταν με τα ζώα στο αλώνι, όπου ακολουθούσε το παραδοσιακό αλώνισμα από άλογα ή βόδια.

Εμείς δεν είχαμε την τύχη να παρακολουθησουμε αυτού του είδους την τεχνική. Μα βλέπαμε πολλές φορές να σχηματίζουν τεράστιες θεμωνιές από τα φρεσκομμένα στάχυα, στη μέση των χωραφιών που τις σκέπαζαν καλά με λιόπανα ή με μεγάλα νάιλον ,για να μην βραχούν, ως που να έρθει η σειρά τους για την αλωνιστική μηχανή.

Κι ύστερα έπιαναν δουλειά γυναίκες από το χωριό. Φτωχές γυναίκες, που παγανούσαν

τα φρεσκομμένα χωράφια για άκοπα στάχυα ή στη καλύτερη περίπτωση για λησμονημένα χερόβολα.

Αργότερα όταν γνώρισα τη θεία Αχτίτσα, μέσα από τις σελίδες του Παπαδιαμάντη, επέτρεψα στον εαυτό μου να δανειστώ τη δική του ονομασία για κείνες. Σταχομαζώχτρες.!

Κι ήταν ανάμεσα τους πονεμένες και πολυδουλεμένες γυναίκες, μα πιότερο

φτωχή και ταλαιπωρημένη ήταν η Τασού,

που την ονόμαζαν Κοέτσα.

Είχε το σπιτάκι της, ψηλά στην άκρη του χωριού, λίγο πιο κάτω από την Αγία Παρασκευή και κοντά στην Παναγία. Ένα στενό κακοτράχαλο δρομάκι, που το χειμώνα έμοιαζε αδιάβατο, οδηγούσε σε κείνη την αετοφωλιά.

Η Τασού ξενοδούλευε για να ζήσει και το Θέρος μάζευε το στάρι της χρονιάς της παγανεύοντας στα θερισμένα.

Μόνη και έρημη στη ζωή είχε απομείνει.

Είναι χρόνια που συχωρέθηκε ο άντρας της και ο μοναχογιός της χάθηκε στον πόλεμο.

Αγνοούμενος,σου λένε!

Μα η ελπίδα φώλιαζε πάντα στην καρδιά της.

Δεν μπορεί να χάθηκε έτσι ο Γιώργης της.

Κάπου κρύβεται, μέχρι να περάσει η μπόρα.

-Θα δεις θα τσου ξεφύγει και κάποια μέρα θα γυρίσει, έλεγε και ξανάλεγε.

Έτσι καθε αυγή έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι του ταχυδρόμου.

Με την προσμονή ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της έβαζε φτερά στα πόδια της.

Κι αν σήμερα ήρθε γράμμα από το Γιώργη της;

Μα η απάντηση ήταν πάντα αρνητική και ξαναγύριζε πίσω ,ανεβαίνοντας πάλι τον δικό της Γολγοθά , σέρνοντας τα βήματά της.

Κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο!

Εκείνη τη χρονιά ο Θεριστής είχε πολλές ζέστες.

Και τούτη τη μέρα από αμπονώρα οι σταχομαζώχτρες είχαν πιάσει δουλειά.

Κατά το κολατσίο έκανε την εμφάνισή του στην άκρη του δρόμου ο ταχυδρόμος.

-Θεία Τασού, φώναζε κουνώντας στο χέρι του ένα φάκελο.

Ξεπνεομένη η Τασού από τη συγκίνηση, με

λυμένα γόνατα πλησίασε στο φράχτη, ακολουθούμενη από το χορό των άλλων γυναικών.

-Γράμμα από το Γιώργη μου; Ψέλλισε .

-Από το Υπουργείο των Στρατιωτικών,

την ενημέρωσε ο ταχυδρόμος.

-Τον ευρήκανε; Είπε εκείνη με λαχτάρα.

-Όχι, ανταπάντησε εκείνος.

Κι εξήγησε στη θεία Τασού την απόφασή του Υπουργείου να της παραχωρηθεί μια μικρή σύνταξη.

-Τι να τα κάμω εγώ τα λεφτά τσου, φώναξε οργισμένη. Εγώ το παιδί μου θέλω.

Και τι είναι μωρέ βελόνι να το χάσουνε;

Το λεβέντη μου τσου έστειλα.

Μήγαρις έχω άλλη ορπίδα από τούτο;

Έλεγε και ξανάλεγε, μοιρολογώντας.

Ύστερα σκούπισε τα μάτια της και στράφηκε στη δουλειά της. Και από την άλλη μέρα πάλι

το ίδιο δρομολόγιο. Να περιμένει το γράμμα του.

Μια ελπίδα που δεν έσβησε ποτέ, παρά μόνο

όταν έφυγε και εκείνη για να τον ανταμώσει!!!

 

Με πολύ μεράκι αλλά και υπομονή συνεχίζουμε την προσπάθεια μας .Αθόρυβα …σιγά σιγά με πολύ   υπομονή αλλά και διάθεση προχωράμε 

Στόχος μας παραμένει να αρθρογραφούν οι πολίτες σε αθρα με   θέματα πολιτισμού   που  επιλέξουν

Το όνομα και επώνυμο αλλά η ευπρέπεια των άρθρων είναι απαραίτητα .Η διεύθυνση μας για επιστολές Άρθρα είναι   zantedanias@gmail.com 

Όπως έχουμε από την αρχή της προσπάθεια μας αναφέρει θα αναρτώνται μετά από έγκριση μας

Σας ευχαριστούμε από καρδιας

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους ο οποίος φέρει και την ευθύνη των γραφομένων και δε συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας

https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang