Γράφει ο Λεκλέρκ:
«Ο Απόλλων είναι ένας από τους τελευταίους καρπούς της μυθοπλαστικής φαντασίας των Ελλήνων, είναι επίσης και το τελειότερο έργο της» [1]
Ένας από τους τελευταίους καρπούς της μυθολογίας; Ο Απόλλων λοιπόν, δεν είναι πραγματικά αρχαίος, παλιός, θεός… Οι Ευρωπαίοι Μυθολόγοι το ξέρουν, αλλά δεν το αναλύουν, γιατί δεν ταιριάζει με την άποψη τους για την αρχαία θρησκεία. [2] Τους μαγεύουν οι Υπερβόρειοι πιστοί του θεού, που σύμφωνα με παραλλαγές Μύθων ίδρυσαν τα Μαντεία του. Έτσι, προωθούν αυταπάτες περί ξανθών Αρίων που τάχα δημιούργησαν τον Ελληνικό πολιτισμό.
Ο Απόλλωνας μάχεται με τον Ηρακλή για την κατοχή του Μαντικού Τρίποδα. Συμβολισμός των εμφυλίων πολέμων που καθιέρωσαν την λατρεία του θεού.
Αρχαιολογία
Θα δεις παντού στην Πελοπόννησο, ειδικά στη Λακεδαίμονα, μεγάλους σωρούς χωμάτων, που λέγονται τάφοι των Φρυγών του Πέλοπα.
Αθήναιος
Ο Απόλλων ταυτίζονταν με τον Αιγύπτιο θεό Ώρο. Ακόμα και οι Αιγύπτιοι, που πίστευαν πως οι θεοί κάποτε βασίλεψαν στη γη, έλεγαν πως ο θεός – βασιλιάς Ώρος ήταν ο τελευταίος από δαύτους. [3]
Ο Ηρόδοτος μαρτυρά πως το πρώτο, και το μοναδικό για πολύ καιρό Μαντείο στην Ελλάδα ήταν του Δία στη Δωδώνη.[4] Συνεπώς, δεν υπήρχαν Δελφοί. Ο ιστορικός παραβλέπει τα αρχαιότερα Μαντεία της Γης. Εννοεί, λοιπόν, πως η Δωδώνη ήταν το πρώτο Μαντείο που συνδέθηκε με το Δωδεκάθεο.
Τα πρώτα ίχνη Απολλώνιας λατρείας στους Δελφούς εντοπίζονται από τους αρχαιολόγους το 1200 πΧ – δηλαδή μετά την πτώση της Τροίας – και τοποθετούν την πανελλήνια καθιέρωση της Δελφικής λατρείας στους 8ο-7ο αι πΧ, δηλαδή λίγο μετά ή κατά τη διάρκεια της συγγραφής των Ομηρικών επών.[5] Είναι άποψη που υιοθετούν και οι θαυμαστές του Φοίβου.[6] Μερικοί πηγαίνουν την αρχή της λατρείας στους Δελφούς πιο πίσω, το 2000 πΧ, βασισμένοι σε Μύθους,[7] (που τους ερμηνεύουν λάθος) όχι σε αρχαιολογικά δεδομένα, αλλά παραδέχονται την μικρή, αρχικά, σημασία της. Η Μυθολογία λέει πως οι Δελφοί ήταν το πρώτο Μαντείο του θεού. Το πρώτο στην Ελλάδα, γιατί τα Μικρασιατικά Μαντεία ήταν αρχαιότερα.
Λίθινοι ναοί της Απολλώνιας λατρείας στους Δελφούς άρχισαν να χτίζονται γύρω στα 700 πΧ. Οι Μύθοι λένε πως οι παλιότεροι ήταν πρόχειρες κατασκευές, από κλαδιά, κερί, σανίδες κλπ. Είναι ένδειξη του ελάχιστου σεβασμού που έτρεφαν αρχικά οι Έλληνες για το νεοφανές μαγαζί, ειδικά αφού αυτό εκτόπιζε το Μαντείο της Γης, που υπήρχε εκεί από τα βάθη της προϊστορίας. (Όπως και στη Δωδώνη) Ο χώρος των Δελφών ήταν ιερό της Γης, γιατί έβγαιναν αναθυμιάσεις από το υπέδαφος, που δημιουργούσαν μαντική προδιάθεση σε όσους τις ανέπνεαν.
Οι αλλεπάλληλοι ναοί του Απόλλωνα εκεί, που η Μυθολογία λέει πως καίγονταν, γκρεμίζονταν από σεισμούς κλπ, δείχνουν τις αντιδράσεις των Ελλήνων στη νέα λατρεία. Αναφέρονται συνολικά πέντε Μυθικοί ναοί που καταστράφηκαν! Αυτό πρέπει να σχετίζεται με τη δράση πολλών «ασεβών» Ελλήνων που αναφέρεται πως επιτέθηκαν στο Μαντείο.
Ακόμα και κατά την αναστήλωση του τελευταίου Δελφικού ναού που είχε καεί, οι Απολλώνιοι μπορούσαν να πληρώσουν μόνο για ντόπια πέτρα, και οι πάμπλουτοι Αλκμεωνίδες που τον έχτισαν εργολαβικά, έβαλαν αυτοπροαίρετα μάρμαρο.[8] (514 πΧ) Φαίνεται, λοιπόν, πόσο περιορισμένοι ήταν οι οικονομικοί πόροι του Μαντείου, πράγμα που αποδείχνει το μικρό βαθμό αναγνώρισής του, ακόμα και σε τόσο προχωρημένη εποχή. Πολλές δωρεές για την περίσταση, δεν δόθηκαν από Έλληνες, αλλά έφτασαν από την Ασία και την Αίγυπτο, τους τόπους καταγωγής του θεού.
Ο Απόλλων, παλιότερα, είχε τα επίθετα «Άχρυσος» και «Ανάργυρος»! Σώζεται και παροιμία για την αρχική φτώχεια των Δελφών: «Δελφός ανήρ, στέφανον μεν έχει, δίψει δε απόλλυται»[9] (Ο Ιερέας των Δελφών είναι στεφανωμένος, αλλά ψοφάει της δίψας)
Ο εξαγνισμός για φόνο και τα «Μυστήρια»
Ο Φοίβος είναι ένας από τους ελάχιστους θεούς που δεν συμμετείχαν στα «Μυστήρια», τις μυστικές τελετές που υποθέτουμε πως αποκάλυπταν το βάθος της αρχαίας θρησκείας.[10] Ούτε είχε δικά του, σαν άλλους θεούς, ακόμα και νεοφερμένους, όπως ο Σέραπις και η Ίσιδα. Οι ερευνητές θεωρούν τα «Μυστήρια» αρχαιότατες τελετές, (όχι όμως παλιότερες από την εισαγωγή του Δωδεκάθεου) άρα πρέπει να θεωρήσουμε τον θεό νεοφερμένο, και πάνω απ’ όλα, με ιδιόρρυθμη και ξέχωρη από τα Ελληνικά έθιμα λατρεία.
Η μοναδική μαρτυρία συμμετοχής του είναι η σατιρική αναφορά του Λουκιανού στα νεοφανή «Μυστήρια» του θεού Γλύκωνα, που ανάγονται στο 2ο αι. μΧ., δηλ. πολύ όψιμα. Και εκεί ακόμη, δεν ήταν το κύριο πρόσωπο. Αναπαριστούσαν τον «γάμο» του θεού με την Κορωνίδα, από όπου γεννήθηκε ο Ασκληπιός, του οποίου ο Γλύκων, ένα εξημερωμένο Μακεδονικό φίδι που φόραγε μουτσούνα, παρουσιάζονταν ως μετεμψύχωση ή απόγονος του.[11] Υπάρχει και η μυστική χρήση του ονόματος «Ιαουε» (Ιεχωβάς), στο οποίο συμμετείχε ο Απόλλων. Αυτά δεν φτάνουν για να τον εντάξουν στα γνωστά «Μυστήρια».
Οι φονιάδες δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής στα Ελευσίνια Μυστήρια. Γενικά, θεωρούνταν «μίασμα» και συνήθως αυτοεξορίζονταν. Η επαφή μαζί τους θεωρούνταν και αυτή απεχθής. Οι αρχαίοι βασιλείς, όντας ταυτόχρονα Αρχιερείς, έκαναν καθαρμό για φόνο, όπως μαρτυρούν οι Μύθοι. Ο ίδιος ο Απόλλων εξαγνίστηκε για τον φόνο των Κυκλώπων και του Πύθωνα υπηρετώντας βασιλείς, τον Λαομέδοντα και τον Άδμητο, με τον οποίο είχε και ένα σύντομο ειδύλλιο.... Ο Ηρακλής υποχρεώθηκε να εξαγνιστεί από τον βασιλιά της Ελευσίνας, τον Εύμολπο, για να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια![12]
Ο Απόλλων καθιερώνοντας τον καθαρμό για φόνο στους Δελφούς, ήρθε σε αντίθεση με τα «Μυστήρια» και τους βασιλείς, δηλαδή με την θρησκεία και το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας! Είναι τυχαίο, άραγε, που τόσοι μυθικοί (να μην αναφέρω και τα ιστορικά παραδείγματα) βασιλείς, ο Κύκνος, ο Φλεγύας, ο Κριός, ο Νεοπτόλεμος, επιτέθηκαν στους Δελφούς; Άλλοι βασιλείς δεν υπάκουαν στους χρησμούς, όπως οι Λάιος και Αριστόδημος. (δες κεφ. «Η σύγκρουση με τους Ήρωες) Υπερασπιστές του Νόμου και της Παράδοσης ήταν αυτοί, όχι το Μαντείο.
Οι βασιλείς είχαν και «έννομο συμφέρον», γιατί φαίνεται πως επέβαλλαν «άθλους» =εργασία, υπηρεσία, στους εξαγνιζόμενους. Ο φόνος ξεπληρώνονταν με ορισμένο χρόνο υπηρεσίας στο Μαντείο, επίσης. Είναι πιθανό πως η Απολλώνια λατρεία έγινε δημοφιλής γιατί εκλαΐκευσε τον εξαγνισμό, καλύπτοντας μια… κοινωνική ανάγκη της εποχής, αφού η «Βεντέτα» ήταν τρόπος ζωής, τότε.
Ανάλογο εξαγνισμό για φόνο προσέφεραν και τα Τρωικής και Φοινικικής καταγωγής Μυστήρια των Καβείρων στη Σαμοθράκη, μια τελετή που ήταν επίσης ξένη με την Ελληνική παράδοση. Είχε την ίδια καταγωγή με την Απολλώνια λατρεία. Προέρχονταν από τον Φοινικικό αποικισμό της Θράκης και της Μικράς Ασίας. Οι ιερείς τους είχαν Εβραϊκό τίτλο. (Κόης – Κοέν) Άλλωστε, η Δήλος και η Λήμνος, άλλο κέντρο της Φοινικικής λατρείας των Κάβειρων, συνδέονταν με μεσανατολικές τελετουργίες που θύμιζαν το σημερινό «Άγιον Φώς». Ο Διόδωρος λέει πως κανείς από τους Αργοναύτες, πχ. δεν είχε ακόμα μυηθεί στα Μυστήρια αυτά, εκτός από τον Θράκα Ορφέα.[13] Έτσι φανερώνεται πως δεν ήταν ούτε αρχαίες, ούτε Ελληνικές τελετές .
Οι Μυθολογικοί ήρωες που ήθελαν να εξαγνιστούν για φόνο, αλλά και ο ίδιος ο Απόλλων, δεν γνώριζαν τη Σαμοθράκη, (ούτε τους Δελφούς) αλλά πήγαιναν στους βασιλείς. Βλέπουμε, λοιπόν, πόσο πρόσφατα ήταν και αυτά τα «Μυστήρια», αλλά και οι Δελφοί…
Η βάση του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Οι κτίστες προσπάθησαν να μιμηθούν τα αρχαιότερα "κυκλώπεια' τείχη, με σκοπό να πείσουν τους απλοϊκούς πιστούς πως πρόκειται για Μυκηναϊκό κτίσμα. Όμως, φτάνοντας στην γωνία, χρησιμοποίησαν την μέθοδο των τετράγωνα λαξευμένων λίθων της Κλασσικής περιόδου. Είναι μια από τις μεγαλύτερες αρχιτεκτονικές-θρησκευτικές απάτες της ιστορίας, και πρέπει να συμβαδίζει χρονικά με τις ανάλογες προσθήκες περί Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς την εποχή των Τρωικών, που έγιναν στα ομηρικά έπη. (Δες και επόμενη φωτογραφία)
Η αρχή της λατρείας του Απόλλωνα
Ο Παυσανίας δίνει «συγκεκριμένα» Μυθολογικά στοιχεία για την έναρξη της λατρείας του θεού στη Δήλο: «οι πρώτοι που έστειλαν αντιπροσωπεία και θυσία στον Απόλλωνα στη Δήλο, ήταν οι Μεσσήνιοι, όταν βασίλευε ο Φίντας του Συβότα ο γιος» [14] Αυτό έγινε έξη γενιές μετά τον Τρωϊκό πόλεμο, και μετά την κάθοδο των Δωριέων. Όταν ο Παυσανίας λέει «οι πρώτοι», εννοεί «οι πρώτοι Έλληνες»... Δεν λέει πως αυτοί ίδρυσαν τη λατρεία στο νησί. Αιγυπτιανό, Φοινικικό ή Καρικό ιερό του θεού υπήρχε πολύ παλιότερα στη Δήλο, αλλά οι Έλληνες δεν έστελναν ακόμη «θυσίαν και ανδρών χορόν»….
Έτσι, η αναφορά του Οδυσσέα σε βωμό του θεού στη Δήλο,[15] δεν αντιφάσκει με τον Παυσανία. Η λατρεία της Δήλου δεν είχε ιδρυθεί από Έλληνες, αλλά από Φοίνικες και Κάρες. Όταν ανοίχτηκαν οι παλιότεροι τάφοι στο νησί, αποκαλύφθηκε από τα κτερίσματα πως οι μισοί ανήκαν σε Κάρες, λέει ο Θουκυδίδης…[16] Θα πούμε πολλά για την Δήλο στα κεφ. «Ασιατική προέλευση του Απόλλωνα» και «Συρία – Φοινίκη».
Άλλοι λένε πως ήταν ο Θησέας που έστειλε πρώτος «θεωρούς» στη Δήλο. [17] Αυτό είναι μια γενιά πριν τα Τρωϊκά. Άλλη αφήγηση λέει πως το ιερό του Απόλλωνα στη Δήλο ιδρύθηκε πολύ πριν, από τον Ερυσίχθονα, γιο του Κέκροπα,[18] που λέγανε πως ήταν Αιγύπτιος, αλλά τέλος πάντων βασίλευε στην Αθήνα. Μάλλον πρόκειται για κατασκευασμένο Μύθο, που θέλει να καλύψει τις Αθηναϊκές βλέψεις στο νησί..
Όμως, η Αθήνα «φιλοξενούσε» την Φοινικικής Θηβαϊκής καταγωγής ιερατική φυλή των Γεφυραίων, [19] που ήταν σύμφωνα με ορισμένες πηγές θρησκευτικοί εισηγητές και ερμηνευτές. [20] Ακόμη, φαίνεται πως η πόλη κυβερνήθηκε από μια Τρωική δυναστεία (Τεύκρος, Εριχθόνιος) συνέπεια, προφανώς, της αναφερόμενης Τρωικής κατάκτησης της Ελλάδας. [21] Μετέπειτα βάφτισαν τους Τρώες… Αθηναίους. [22] Οι Τρώες και οι Γεφυραίοι ήταν Φοίνικες, συγγενείς μέσω του Κίλικα, αδελφού του Κάδμου. Και τα δυο αδέλφια έχτισαν Θήβες, στη Τροία και την Βοιωτία. Έτσι ακόμα και αν αποδεχτούμε την Αθηναϊκή προέλευση της Δηλιακής λατρείας, (πράγμα απίθανο) αυτή ήταν και πάλι ξένης καταγωγής.
Η λατρεία στη Δήλο είναι αρχαιότερη των Δελφών. Έτσι, αποδείχνεται, όσο μπορεί η Μυθολογία να αποδείξει, πόσο πρόσφατο είναι το Μαντείο αυτό.
Αναφέρεται πως η λατρεία του Κάρνειου Απόλλωνα μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την Τροία. Ο θεός είχε οργιστεί γιατί κόπηκαν κρανιές από το άλσος του στην Ίδη, το βουνό της Τροίας, για να φτιάξουν οι Έλληνες το Δούρειο Ίππο, και εξευμενίστηκε με αυτή τη λατρεία. Πράγματι, η λατρεία του «Κάρνειου» Απόλλωνα ήρθε από την Τροία. Αρκεί να της αφαιρέσουμε το «Κάρνειος» που ήταν αρχικά τοπικός θεός ή Ήρωας των βοσκών της Λακεδαιμονίας…[23] (πάει κι’ αυτός, τον έφαγε ο Απαλιούνας)
Η γιορτή των Καρνείων είχε έντονα στοιχεία στρατιωτικής ζωής, πράγμα που αποδείχνει ότι υιοθετήθηκε αρχικά από κάποιο στράτευμα, αυτό που εκστράτευσε στην Τροία, ή και αυτό των Ηρακλειδών, αργότερα. Οι πανηγυριστές κάθονταν σε «σκιάδες» που θύμιζαν στρατιωτικές σκηνές, οργανωμένοι σε εννεάδες, και όλα γίνονταν με προσταγές των κηρύκων. [24]
Ακόμα και αυτές οι παραδόσεις είναι ετεροχρονισμένες, γιατί αντιφάσκουν με τα ιστορικά στοιχεία: Η καθιέρωση της γιορτής και των μουσικών αγώνων των Καρνείων έγινε την εικοστή έκτη Ολυμπιάδα, δηλαδή το 677 πΧ, αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί, και πρώτος νικητής ήταν ο ποιητής Τέρπανδρος.[25] Αρχαία θρησκεία;
Υψηλότερα, στους Δελφούς, η ίδια απάτη με την προηγούμενη φωτογραφία.
Το "κυκλώπειο" "αρχαϊκό" τείχος πατάει πάνω σε ... Ρωμαϊκές πλίνθους!!!!
Ο Παυσανίας λέει πως πρώτος οργάνωσε τους Πυθικούς Αγώνες προς τιμήν του Απόλλωνα ο Διομήδης, επιστρέφοντας από την Τροία, αλλά όχι στους Δελφούς, μάλλον, αλλά στο ιερό του θεού που έχτισε στην Τροιζήνα. Υπήρχε όμως και αρχαιότερο, χτισμένο από τον Πιτθέα, τον παππού του Θησέα. Ήταν, λέει, το αρχαιότερο που υπήρχε.[26] (τρείς γενιές πριν τα Τρωικά) Αυτό ταιριάζει με το Μύθο πως η Καλαυρία ήταν το αρχικό ιερό του Απόλλωνα, που το αντάλλαξε με αυτό του Ποσειδώνα στους Δελφούς. Όλα τα στοιχεία, όσο αντιφατικά και να είναι, περιορίζουν την αρχή της λατρείας του θεού στην Κυρίως Ελλάδα σε ένα διάστημα μερικών γενεών πριν ή μετά τα Τρωικά.
Αλλά, ακόμα και την εποχή συγγραφής των Ομηρικών επών, πολύ αργότερα, αυτή η λατρεία δεν είχε πάρει την τελική της μορφή, όπως φαίνεται από την ανάλυση της Ιλιάδας. Ο Όμηρος έζησε μετά την πτώση των Μυκηνών. Γνωρίζει τον θεό και τις μαντικές του ικανότητες. Αλλά δεν παρουσιάζει τους Έλληνες να ρωτούν τους Δελφούς, όπως μετέφερε και τις υπόλοιπες θρησκευτικές του αντιλήψεις στο παρελθόν. [27] (Αποδείξαμε πως οι Μυκηναίοι δεν λάτρευαν το δωδεκάθεο) Αυτό σημαίνει πως οι Δελφοί δεν υπήρχαν, ή δεν είχαν κύρος ακόμη, στην εποχή του. Αγνοεί και τους προγενέστερους -δήθεν- από αυτόν χρησμούς της Σίβυλλας Ηροφίλης για τον Τρωικό πόλεμο που αναφέρει ο Παυσανίας…[28]
Οι Έλληνες, στην Ιλιάδα, δεν απευθύνονται στο μεγαλύτερο Μαντείο της Ελλάδας, δεν γνωρίζουν καν το όνομα «Δελφοί»! Απαριθμώντας τις περιοχές που πήραν μέρος στον πόλεμο, ο ποιητής αποκαλεί την γειτονική πόλη των Δελφών Κρίσσα «ιερή» αλλά την Πυθώ, που είναι οι μετέπειτα Δελφοί, την αποκαλεί μόνο «πετρώδη»…[29] Είναι φυσικό, γιατί υπήρχαν και τα «Πύθια Θερμά» στον Ελλήσποντο, όπου χρησμοδοτούσε επίσης μια Πυθία, [30] και φαίνεται πως ήταν αρχαιότερα από τους Δελφούς, και από εκεί προήλθε το τοπωνύμιο «Πυθώ» = Δελφοί.
Σε άλλο, τυχαίο απόσπασμα της Ιλιάδας, σχετικό με… προίκες, αναφέρει «χάλκινο κατώφλι του Απόλλωνα στην Πυθώ»,[31] (=Δελφούς) όπου υπάρχουν αμύθητα πλούτη, όχι Μαντείο. Θα ήταν χοντρό να μνημονευτεί Μαντείο χωρίς ανάλογη μνεία ερωτήσεων και χρησμών για την Τροία! Στο πρώτο απόσπασμα, που αποκαλείται «κατάλογος καραβιών», ο Όμηρος αναφέρεται στις τοπικές λατρείες κάθε περιοχής που συμμετείχε στον πόλεμο, και είναι απίθανο να ξέχασε τους Δελφούς, αν ήταν σημαντικοί (ή αν υπήρχαν).
Ο Όμηρος θυμήθηκε πως οι Έλληνες –κανονικά- έπρεπε να είχαν ρωτήσει τους Δελφούς πριν εκστρατεύσουν στην Τροία, στην… Οδύσσεια. Και πάλι, ο αναφερόμενος χρησμός σχετίζεται με ένα επεισόδιο που δεν αναφέρεται στην Ιλιάδα, έναν καυγά μεταξύ Οδυσσέα και Αχιλλέα.[32] Και οι δυο αυτές αναφορές είναι σαφώς μεταγενέστερες προσθήκες στο αρχικό έπος, άσκημα προσκολλημένες σε αυτό, γιατί δεν εντάσσονται στην πλοκή του.
Στην Ιλιάδα αναφέρονται Έλληνες Μάντεις που προσεύχονται στον Απόλλωνα. [33] Ο Αγαμέμνων αναγνωρίζει τα εμβλήματα του που κρατά ο Ιερέας του θεού Χρύσης. [34]
Όμως, ακόμα και στην Αυλίδα, δίπλα στην Πυθώ - Δελφούς, όπου ξεκινά η εκστρατεία, οι Έλληνες χρησιμοποιούν τον Μάντη Κάλχα, μάλιστα για τόσο σοβαρά θέματα όπως η διάρκεια της εκστρατείας ή η θυσία της κόρης του αρχιστράτηγου, Ιφιγένειας. Δεν ρωτούν το (ανύπαρκτο ακόμη) Μαντείο. Και η αφήγηση του Κρητικού Δίκτη, λέει πως μια «θεόπνευστη» γυναίκα διέταξε την θυσία της Ιφιγένειας, χωρίς να τολμά να μιλήσει καθαρά για Δελφούς και Πυθία.[35]
Είναι ο Φρύγας Δάρης που μιλά καθαρά γι αυτούς, και για μια επίσκεψη του Αχιλλέα εκεί, πράγμα που δείχνει και την προέλευσή τους. Ένας Ασιάτης γνωρίζει καλύτερα τους Δελφούς από έναν Κρητικό, που υποτίθεται πως τους ίδρυσε! Στην αφήγηση του Δάρη, ακόμα και ο Κάλχας είναι Τρώας (=Φρύγας) και συμπαρατάσσεται με τους Έλληνες κατόπιν εντολής των Δελφών! [36] Έτσι δικαιολογείται το ότι οι Έλληνες δεν απευθύνονται στους Δελφούς, μια που ο Κάλχας ανέλαβε την δουλειά ως υπεργολαβία με προσταγή του Απόλλωνα. Πρόκειται για μεταγενέστερες προσπάθειες των αρχαίων να δικαιολογήσουν την απουσία των Δελφών στην πλοκή του Έπους.
Γι’ αυτό θεωρώ την ταυτόχρονη Ομηρική αναφορά σε ιερό του Απόλλωνα στην Πυθώ ύποπτη και αντιφατική, δηλαδή μεταγενέστερη προσθήκη.
Συνέχεια της απάτης στους Δελφούς (Δες προηγ. φωτογραφία)
Στους Δελφούς υπήρχαν αφιερώματα των Ομηρικών Ηρώων,[37] που ήταν προφανώς πλαστά, αφού ποτέ δεν ρώτησαν τους Δελφούς στην Ιλιάδα. Η δικαιολογία μεταγενέστερων συγγραφέων είναι πως λόγω απόστασης οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να ρωτήσουν τους Τρώες Μάντεις. Τελικά, είπαν πως χρησμοδοτούσε Μαντείο του Ορφέα στη Λέσβο. (και αυτό, όμως ήταν Τρωικής προέλευσης, γιατί ο Ορφέας διδάχτηκε τη Μαντεία στην Τροία[38]) «Φυσικά» ρωτούσαν και τη Δωδώνη και τους Δελφούς, αλλά σπάνια, η απόσταση, βλέπετε…[39] Και στην Αυλίδα, δυο βήματα από τους Δελφούς, γιατί χρησμοδοτούσε ο Κάλχας;
Την καλύτερη ερμηνεία δίνει ο Τζέτζης. «…μερικοί είπαν πως» (το μαντείο) « ήταν του Κρόνου, όχι του Κρονίδη, δηλαδή του Δία». «και λένε πως το μαντείο στους Δελφούς ήταν προηγουμένως του Κρόνου, όπου εκεί πήραν τον χρησμό οι Έλληνες πως θα πάρουν την Τροία τον δέκατο χρόνο».[40] Ο χρησμός αυτός, δόθηκε ερμηνεύοντας τις κινήσεις ενός φιδιού, που πρέπει να ήταν η Δελφύνη (ο Πύθων), που δεν ήταν μόνο ο φύλακας του προ-Απολλώνιου Μαντείου στους Δελφούς, αλλά χρησμοδοτούσε κι’ όλα, μια που οι Μάντεις ερμήνευαν τα καμώματά του. Έτσι, οι Έλληνες πράγματι ρώτησαν τους Δελφούς, αλλά όχι τον Απόλλωνα... (Δες και κεφ. «Απόλλων και Πύθων»)
Αυτά εξηγούν επίσης το λόγο που ο Όμηρος επιμένει να αποκαλεί συνέχεια τον Δία υποτιμητικά «Κρονίδη», «Κρονίωνα», (=γιο του Κρόνου) Οι Έλληνες την εποχή του Τρωικού πολέμου προσεύχονταν στην πραγματικότητα στον προηγούμενο από τον Δία θεό, τον Κρόνο, και η διαφορά με το «Κρονίδης» είναι μικρή, διευκολύνοντας και καλύπτοντας την θρησκευτική μετάβαση.
Πιθανά η προσθήκη για το «χάλκινο κατώφλι» των Δελφών, ως ιερό του Απόλλωνα, έγινε με την καταγραφή των επών επί Πεισιστράτου και βασίστηκε στο Μύθο για έναν χάλκινο ναό του θεού που είχε χτίσει ο Ήφαιστος, αλλά καταστράφηκε. Πολλοί, ακόμη και αρχαίοι, λένε πως και ολόκληρη η συμμετοχή της Αθήνας στα Τρωικά είναι προσθήκη. Κρατάω το ότι οι ίδιοι οι αρχαίοι αναγνώριζαν πως έγιναν επεμβάσεις.[41]
Ο Ησίοδος στην «Θεογονία» του, απλά αναφέρει τον θεό. Ούτε λέξη για Δελφούς, και πάλι. Πιο πολύ ασχολείται με τις Μούσες. Ενώ ο ποιητής πίστευε πως καθοδηγείται από αυτές, φαίνεται περίεργο να δίνει τόσο λίγη σημασία στον «αρχηγό» τους. Μεγαλύτερη αναφορά στον Απόλλωνα –όχι σημαντική, κάνει στο «Έργα και Ημέραι». Μνεία στους Δελφούς κάνει (επιτέλους!) σε άλλα έργα του, που πολλοί αμφισβητούν ως νόθα. Στην Βοιωτία έλεγαν πως το μόνο γνήσιο έργο του Ποιητή ήταν το «Έργα και Ημέραι», και μάλιστα χωρίς το προοίμιο για τις Μούσες…[42] Η (αμελητέα) θέση του Απόλλωνα στη Θεογονία είναι σημαντικό στοιχείο χρονολόγησης της λατρείας του.
Αυτό είναι το στάδιο της εξέλιξης της Απολλώνιας λατρείας την εποχή του Ομήρου. (όχι στην εποχή του Τρωικού πολέμου)
Οι θησαυροί του «χάλκινου κατωφλιού» των Δελφών
Η μνεία των αμύθητων θησαυρών των Δελφών τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στον Ομηρικό ύμνο στον Ερμή (που θέλει να τους κλέψει) μας επιτρέπει να χρονολογήσουμε τα αποσπάσματα ως μεταγενέστερα του 700 πΧ, πολύ μετά τον Τρωικό πόλεμο, όταν έγιναν οι πρώτες προσφορές σε χρυσό, μια που μέχρι τότε, μόνο χάλκινα αφιερώματα υπήρχαν εκεί.
«Παλιότερα, ήταν δύσκολο να δεις ακόμα και φιάλη [χάλκινη] αφιερωμένη [σε ναό]» έγραφε ο Φιλιππίδης. «Τα ίδια αναφέρει και ο Φαινίας /…/ ήταν χάλκινα τα παλιά αφιερώματα, οι τρίποδες, οι λέβητες, τα εγχειρίδια»[43] Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι Μεσσήνιοι δεν μπορούσαν να αφιερώσουν εκατό χάλκινους τρίποδες στον Δία της Ιθώμης, υπακούοντας ένα χρησμό των Δελφών, και έφτιαξαν ξύλινους, ενώ οι Σπαρτιάτες έφτιαξαν πήλινες… μινιατούρες τριπόδων.[44]
Ο Απόλλων τότε ονομάζονταν «Ανάργυρος» (!) και «Αχρυσος». [45] Στην Αθήνα, ο θεός είχε την επωνυμία «Ένθρυπτος», γιατί του θυσίαζαν… ψίχουλα![46] Τα πρώτα χρυσά αφιερώματα στους Δελφούς δεν έγιναν από Έλληνες, αλλά τον Λυδό Γύγη,[47] κατόπιν τον Κροίσο, κλπ. Όλοι οι Λυδοί , οι κατακτητές της Ελληνικής Ιωνίας, είχαν ανακηρυχθεί επίτιμοι πολίτες της πόλης των Δελφών, με πρωτοκαθεδρία στις εκδηλώσεις και προτεραιότητα στην πρόσβαση στο Μαντείο, και εννοείται, με φορολογική απαλλαγή, «ες τον αεί χρόνον»[48] Στην Αθήνα υπήρχαν αγάλματα Περσών που κράταγαν έναν χάλκινο τρίποδα, προφανώς ως αφιέρωμα στο θεό.[49] Εθνικό κέντρο οι Δελφοί, λοιπόν!
Άρα, δεν μπορούμε να πάμε πίσω από το 700 πΧ. χρονολογώντας τους θησαυρούς του χάλκινου κατωφλιού που αναφέρονται τάχα από τον… Αχιλλέα, το… 1200 πΧ (!) στην Ιλιάδα.... Ακόμα, αφού οι Μυκήνες ήταν «πολύχρυσες», πράγμα που επιβεβαίωσε και η αρχαιολογία, αυτό σημαίνει πως ο «Άχρυσος» Απόλλων ήταν άγνωστος τότε.
Ποιοι ποιητές πήγαν στους Δελφούς;
Οι Δελφοί οργάνωναν αγώνες μουσικής και ποίησης. Φαίνεται πως υπήρχαν αρχεία των νικητών που ήταν γνωστά πανελλήνια –όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς μνημονεύουν με μανία τους νικητές. Στην αρχαία Ελλάδα μπορούσες να πλαστογραφήσεις τα πάντα εκτός από τους νικητές των αγώνων. (Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο[50]) Και εδώ την πάτησαν οι Δελφοί. Ούτε ο Ορφέας, ούτε ο Μουσαίος, ούτε ο Ησίοδος ούτε ο Όμηρος είχαν νικήσει ποτέ, αν και ήταν οι σημαντικότεροι ποιητές και μουσικοί της Ελλάδας! Ήταν προφανές πως, αφού δεν υπήρχαν καλύτεροι, οι ποιητές αυτοί δεν νίκησαν γιατί δεν συμμετείχαν. Και δεν συμμετείχαν γιατί οι Δελφοί και οι αγώνες τους δεν υπήρχαν στην εποχή τους! Έτσι δημιουργήθηκαν γελοίοι Μύθοι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα…
«Ο Ορφέας από εγωισμό για τις τελετές και γενικά από υπερηφάνεια, καθώς και ο Μουσαίος, που μιμούνταν σε όλα τον Ορφέα, λένε πως και οι δυο δεν καταδέχτηκαν να κριθούν σε αγώνα Μουσικής» … «Ο Ησίοδος αποκλείστηκε από τον αγώνα γιατί δεν έμαθε να κιθαρίζει και να τραγουδά μαζί. Ο Όμηρος έφτασε μεν ως τους Δελφούς για να ρωτήσει αυτά που είχε ανάγκη, έμαθε κι όλας να κιθαρίζει και να τραγουδάει ταυτόχρονα, αλλά αυτή η γνώση του στάθηκε άχρηστη, όταν έπαθε τη συμφορά στα μάτια του» [51] (συγκινητικό μεν, άσχετο δε)
Δυο «Άγιοι» της αρχαίας θρησκείας ήταν λοιπόν εγωιστές, και ο Ησίοδος ήταν… ανεκπαίδευτος και ανεπίδεκτος μαθήσεως, αν και διδάχτηκε από τις ίδιες τις Μούσες! Έλα όμως που ο Δίων Χρυσόστομος λέει πως ο Ορφέας διαγωνίστηκε στα Ίσθμια! [52] Ο δε Ευστάθιος Θεσσαλονίκης λέει πως οι Όμηρος και Ησίοδος τραγούδησαν στη Δήλο,[53] όπου η λατρεία ήταν αρχαιότερη των Δελφών. Οι τυφλοί δε, απαγορεύονταν να… τραγουδάνε στους Δελφούς; Τίποτα άλλο; Αμέσως! Οι Δελφοί ισχυρίζονταν πως ο Όμηρος είχε πάρει και χρησμό από την Πυθία (!) και τον είχαν αναρτήσει με υπερηφάνεια κάτω από μια χάλκινη εικόνα του. Ο χρησμός έλεγε στον Όμηρο πως δεν έχει… πατρική γη! [54] Δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι εξυπνότερο, που να ικανοποιεί τις διάφορες πόλεις που διεκδικούσαν την καταγωγή του, και να μην εξευτελίζει περαιτέρω την Απολλώνια «λογική». Είναι προφανές, λοιπόν, πως ο χρησμός και η επίσκεψη του Ομήρου είναι πλαστές. Εκπληκτικό είναι πως «ο εξυπνότερος λαός του κόσμου» έχαφτε αυτά τα ηλίθια ψεύδη… Δυστυχώς, πολλοί Βίοι Αγίων, και μάλιστα σύγχρονοι, συντάσσονται με το ίδιο Δελφικό πνεύμα.[55]
Αποδείξαμε λοιπόν, πως η αναφορά του Ομήρου στους Δελφούς είναι ετεροχρονισμός. Αποδείξαμε, επίσης πως τα τεκμήρια επίσκεψης του Ομήρου εκεί, ήταν κατασκευασμένα. Συνεπώς, τα αποσπάσματα της Ιλιάδας γι’ αυτούς είναι μεταγενέστερη προσθήκη.
Δελφικές τελετουργίες. Αριστερά, βλέπουμε. στο φθαρμένο μέρος. την πάλη του Απόλλωνα με τον Ηρακλή για τον Τρίποδα. Ο αντιλεγόμενος ρόλος του μαντείου δεν λείπει ακόμα και από τις λατρευτικές του απεικονίσεις
Βασικές αρχές της Δελφικής Μαντικής Τέχνης
Ο Μάντης, είχε απόλυτη εξουσία. Οι προσταγές του, αφού δίνονταν ως Μαντείες, έπρεπε οπωσδήποτε να εκτελεστούν, γιατί πίστευαν πως μέσω του μίλαγε ο θεός. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν την εξουσία των Μαντείων πάνω στην αρχαία Ελληνική κοινωνία. Οι Μάντεις δεν δεσμεύονταν από καμία ηθική ή νομική αρχή. Μπορούσαν να προστάζουν οτιδήποτε, ακόμα και αν ήταν αντίθετο στο νόμο, στα έθιμα, και στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, ακόμα και στις επικρατούσες θρησκευτικές πεποιθήσεις! Μπορούσαν, π.χ., να επιβάλλουν τη λατρεία ενός ξένου θεού, όπως έγινε με την Κυβέλη.
Τα Μαντεία είχαν λοιπόν το «αλάθητο», ένα προσόν που εκμεταλλεύτηκαν και οι χριστιανοί, Καθολικοί αλλά και Ορθόδοξοι, που κρατάνε αλάθητες τις Οικουμενικές Συνόδους ή τον Πάπα, για να τιμήσουν και την αρχαία παράδοση. [Δεν αστειεύομαι καθόλου, ξέρετε…]. Οι «χρησμοί», δηλ. οι απαντήσεις των Μαντείων, δεν είχαν προσωρινή ισχύ. Αν η διατύπωσή τους ήταν γενικής φύσεως, έπαιρναν τον χαρακτήρα θρησκευτικών και κοινωνικών εντολών, που δεν μπορούσαν πια να αμφισβητηθούν ποτέ. Γι’ αυτό και οι Μαντείες δίνονταν συνήθως με ποιητικό και διφορούμενο τρόπο, ώστε οι πιστοί να έχουν κάποια ελευθερία στην ερμηνεία και την εκτέλεσή τους.
Επειδή οι Μαντείες ήταν δυσερμήνευτες, είχε αναπτυχθεί και ο κλάδος των χρησμολόγων, που ενώ δεν ήταν Μάντεις, ειδικεύονταν στην ερμηνεία των χρησμών που ήταν ακατάληπτοι. Αναφέρονται πολλά τέτοια παραδείγματα. Χρησμολόγους θα πρέπει να θεωρήσουμε και τους Ιερείς των Δελφών που διατύπωναν σε έμμετρους χρησμούς τα παραμιλητά της Πυθίας, αν και αυτοί χρειάζονταν και δεύτερο χρησμολόγο!
Άλλωστε, οι περισσότεροι χρησμοί, ήταν επιτυχημένοι ή τουλάχιστον εντός θέματος, γιατί οι Μάντεις χρησιμοποιούσαν την απλή λογική, αλλά και τις πληροφορίες που συγκέντρωναν από τους πιστούς, που συχνά ήταν πιο πλούσιες από αυτές που μπορούσε να συγκεντρώσει μια μικρή Πόλη-Κράτος. Δεν είναι βέβαια και κανένα κατόρθωμα. Τα ωροσκόπια, σήμερα, σπάνια επαληθεύονται, αλλά όλοι συνεχίζουν να τα διαβάζουν… Η ανάγκη του ανθρώπου για κάποια σιγουριά στην αβεβαιότητα της ζωής, ήταν το μεγαλύτερο όπλο του Μάντη. Η απλή παρατήρηση ότι τα καλά γεγονότα, όπως και τα κακά, έρχονται συνήθως μαζί ακριβώς γιατί είναι τυχαία, ήταν άλλο ένα πλεονέκτημα της Μαντικής. Άλλωστε, η διατύπωση των χρησμών ήταν τόσο ασαφής, που μπορούσε να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Το Μαντείο όμως έδινε πολύ σαφείς χρησμούς, όταν ήθελε, και όταν το έκρινε συμφέρον.
Άλλο είναι να προβλέπεις ως Μάντης, και άλλο το να βαφτίζεις τις προβλέψεις σου απαράβατες θεϊκές εντολές. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά των αρχαίων με τους σύγχρονους Μάντεις. Δεν εκμεταλλεύονταν απλά την ευπιστία και την πνευματική καθυστέρηση των αρχαίων Ελλήνων, αλλά μετατρέπονταν σε θεϊκοί αντιπρόσωποι! Τα Μαντεία συντελούσαν και δημιουργούσαν την αποβλάκωση του «εξυπνότερου λαού του κόσμου» που έφτανε στα επίπεδα της γελοιότητας.
Οι παρεξηγήσεις (ή τα λάθη) των χρησμών ήταν κωμικοτραγικές. Οι Δελφοί πρόσταξαν τους Αθηναίους να εποικίσουν την Σικελία, με αποτέλεσμα να υποστούν την γνωστή καταστροφή κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Στη συνέχεια, το Μαντείο διευκρίνισε πως εννοούσε το λόφο Σικελία στην… Αττική, που όμως δεν χρειάζονταν εποικισμό!
Άλλη γκάφα του Μαντείου ήταν που πρόσταξε τον Κροίσο να διαβεί τον ποταμό Άλυ, για να καταλύσει μια μεγάλη εξουσία. Τελικά, καταστράφηκε η… δικιά του! Ο Κροίσος είχε κάνει τόσες ανεκτίμητες δωρεές στο Μαντείο, που άξιζε να προειδοποιηθεί καθαρά, ΑΝ το Μαντείο είχε πράγματι προβλέψει την ήττα του. Το Μαντείο διατύπωσε έτσι τον χρησμό ώστε να τον ενθαρρύνει, αλλά και να καλυφθεί σε περίπτωση αποτυχίας του.
Σε κάποιον άλλον, η Πυθία πρόσταξε να βάλει χρυσάφι στα αυτιά του προβληματικού παιδιού του, αλλά τελικά, όταν τα σκουλαρίκια απέτυχαν, θεωρήθηκε πως έπρεπε να μορφωθεί!
Οι Δελφοί είχαν διατάξει τη θυσία μιας κοπέλας από τους Μεσσήνιους, στους Μεσσηνιακούς πολέμους. Η θυσία, όμως, δεν έγινε σαν μέρος τελετής, αλλά σαν έγκλημα τιμής, και η ήττα των Μεσσηνίων μπορεί να αποδοθεί στην αμφισβητούμενη ισχύ της, μια που και οι ίδιοι αμφέβαλλαν αρχικά για το αν η θυσία έγινε σωστά. Στην Μυθολογία αναφέρονται πολλές ανθρωποθυσίες που έγιναν με προσταγές Μάντεων, με πιο γνωστή αυτήν της Ιφιγένειας.
Ακόμα, οι Δελφοί έλεγχαν τον αποικισμό. Η ίδρυση αποικίας από μια πόλη απαιτούσε διάφορες θρησκευτικές τελετές, προφανώς σχετικές με την λατρεία των τοπικών θεών και των νεκρών που οι άποικοι εγκατέλειπαν, και οπωσδήποτε, η αναχώρηση χρειάζονταν έγκριση ή και διαταγή από το Μαντείο. Ο αδελφός του Λεωνίδα Δωριεύς, έφυγε με δυσαρεστημένους Σπαρτιάτες να ιδρύσει αποικία, χωρίς να συμβουλευτεί τους Δελφούς. Προσπάθησε να εγκατασταθεί στην Λιβύη και μετά στην Ιταλία, και μετά από πολλές αποτυχίες, σκοτώθηκε. Η κακή του τύχη αποδόθηκε στο ότι δεν ρώτησε το Μαντείο! Όταν όμως οι καλόγεροι στο Βυζάντιο έλεγαν πως το κράτος καταστρέφεται από τις αμαρτίες των Χριστιανών, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου της «Ιστορίας», ενώ ο Απόλλων θεωρείται ο αντίποδάς τους, τάχα θεός του φωτός και της λογικής…
Άλλη εκπληκτική ιστορία αποικισμού, είναι αυτή του βασιλιά της Θήρας Γρίννου. Είχε πάει στους Δελφούς να ρωτήσει για διάφορα, αλλά η Πυθία του είπε μόνο πως πρέπει να χτίσει μια πόλη στην Λιβύη. Ο Γρίννος απάντησε πως α) είναι γέρος και αυτή είναι δουλειά για νέους, και β) που είναι αυτό το Λιβύη;
Για να μάθει να μην αντιμιλάει στο θεό και να καταλάβει πως έπρεπε να διαβάζει Γεωγραφία στο σχολείο αντί να παίζει βώλους, ο Απόλλων του τράβηξε μια εφτάχρονη ξηρασία στο νησί, που μόνο ένα δέντρο δεν ξεράθηκε. Τη λύση έδωσε ένας Κρητικός ναυτικός, ο Κορώβιος, μαζί με κάτι Σαμιώτες. Έτσι χτίστηκε η Ελληνική αποικία της Κυρηναϊκής. Σαν κωμωδία του Βέγγου…
Για δες κάτι συμπτώσεις, που κάνουν το Γρίννο και το Μαντείο διαχρονικούς. Οι επιπτώσεις αυτού του χρησμού ήταν τεράστιες. Από αυτή την αποικία διαδόθηκε η λατρεία του Αιγυπτιακού θεού Αμμούν-Ρα, του Άμμωνα, που ταυτίστηκε με το Δία. Ο θεός αυτός θεωρήθηκε μπαμπάς του Μεγαλέξανδρου, με εκ νέου διαπίστωση του Μαντείου των Δελφών και πάλι, εννοείται. Αυτό οδήγησε στην κατοπινή θεοποίηση όλων των Αλεξανδρινών και Ρωμαίων βασιλέων, και την επακόλουθη καθιέρωση της «Ελέω Θεού Βασιλείας» του Μεσαίωνα. και την απόλυτη διαστροφή της αρχαίας θρησκείας σε ανθρωπολατρεία, πριν αυτή προλάβει καλά- καλά να καθιερωθεί απόλυτα. Αυτή ήταν η επιρροή του Μαντείου…
Μέχρι και το ντύσιμο των γυναικών καθόριζαν οι Δελφοί. Ο βασιλιάς των Μεγάρων Νίσος, είχε αφήσει ευχή και κατάρα στις Μεγαρίτισσες να ντύνονται όπως η μακαρίτισσα Θηβαία γυναίκα του Αβρώτη. Οι Θηβαίες ντύνονταν πολύ αυστηρά, με μπούρκα. Μόνο τα μάτια τους έβλεπες, λένε. Οι Μεγαρίτισσες διαμαρτύρονταν, και κάθε τόσο οι ταλαίπωροι Μεγαρίτες ρώταγαν τους Δελφούς αν οι γυναίκες τους μπορούσαν να ντυθούν πιο μοντέρνα. Οι Δελφοί, όμως, ήταν άτεγκτοι.
Οι Δελφοί είχαν χρησμοδοτήσει και υπέρ της ομοφυλοφιλίας, ειδικά για τη σχέση του Μελάνιππου και του Χαρίτωνα που τους αποκάλεσαν οδηγούς των θνητών στη θεϊκή αγάπη. Οι δυο εραστές είχαν προσπαθήσει να ανατρέψουν τον Τύραννο Φάλαρι στον Ακράγαντα.
Ο πρώτος Ιερός πόλεμος και η Αμφικτιονία
Αφού στους ιστορικούς χρόνους οι Δελφοί είχαν αποκτήσει μεγάλο κύρος, αυτό σημαίνει, με όλα όσα είπαμε, πως ο Απόλλων δεν ήταν ντόπιος θεός, και το Μαντείο δημιουργήθηκε, ή έστω απόκτησε φήμη όχι μόνο μετά τον Τρωικό πόλεμο, αλλά και μετά την συγγραφή των Ομηρικών επών.
Οι Δελφοί ιδρύθηκαν και καθιερώθηκαν με τη βία. Εκτός από το φόνο του Πύθωνα, που ήταν φύλακας του παλιού Μαντείου της Γης και της Θέμιδας –οι δυο θεές είναι το ίδιο πρόσωπο, ισχυρίζεται ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη»- ο Απόλλων συγκρούστηκε με ένα σωρό Μυθικούς Ήρωες (δες ειδικό κεφ.). Ο Ηρακλής αφιέρωσε στο Μαντείο μια ολόκληρη φυλή Ελλήνων σα σκλάβους, τους Δρύοπες.[56] Η τακτική αυτή συνεχίστηκε και στους ιστορικούς χρόνους. Ο Τύραννος της Σάμου Πολυκράτης, κατέλαβε και αφιέρωσε στον «Δήλιο Απόλλωνα» το νησί που είναι δίπλα στη Δήλο, την Ρήνεια.[57] Οι Απολλώνιοι συμπεριφέρονταν στους Έλληνες σα να ήταν κατακτημένη χώρα.
Ας δούμε πως επιβλήθηκε η λατρεία του θεού στην Αθήνα, στους ιστορικούς πλέον χρόνους, επί Πεισιστράτου: «Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι: Κάλλιο να χέσω στο ναό του Απόλλωνα. Δηλαδή, να κινδυνέψω. Γιατί, μερικοί που καταφρονούσαν τον Απόλλωνα, και έχεζαν στο ναό του» [:τέμενος =ίσως και «ιερό έδαφος»] «έγραψε νόμο ο Πεισίστρατος, πως όποιον πιάσει να το κάνει, θα πεθάνει. Άρχισαν να κοροϊδεύουν, και μάλιστα όλο και περισσότεροι το έκαναν» [έχεζαν] «αυτός έβαλε φύλακες, και όταν έπιασαν κάποιον» [να χέζει στο ναό του Απόλλωνα] «διέταξε να τον δέσουν και να τον μαστιγώνουν στους δρόμους, διαλαλώντας: ΄΄να ο άνθρωπος που θα πεθάνει τιμωρούμενος γιατί δεν σεβάστηκε το γράμμα΄΄ [το διάταγμα] «και αφού τον σκότωσαν, βγήκε αυτή η έκφραση στους Αθηναίους, ώστε μέχρι και τώρα, λένε για αυτούς που κακοπαθούν ή τιμωρούνται για κάποιο αδίκημα να λένε: ΄΄Κάλλιο να ’χεζαν στο ναό του Απόλλωνα»[58]
Οι "κορυνηφόροι" του Πεισίστρατου, οι "πρώτοι" αστυνομικοί της Ιστορίας.
Χάρη στα ρόπαλά τους επιβλήθηκε η λατρεία του Απόλλωνα. Εθνικό αρχαιολογικό Μουσείο.
Οι Δελφοί βρίσκονταν σε ασταμάτητο πόλεμο ακόμα και με τους… πατριώτες τους, τους Φωκείς. «…Οι Δελφοί πεφεύγασιν ονομάζεσθαι Φωκείς».[59] (Οι πολίτες των Δελφών δεν θέλανε να ονομάζονται Φωκείς) Δεν ήταν, όμως, μια θρησκευτική κοινότητα με μέλη από όλο τον κόσμο, (πχ Άγιον Όρος - Βατικανό) πράγμα που θα δικαίωνε αυτή τη διαφοροποίηση, αλλά μια Πόλη – Κράτος, με τους γνωστούς περιορισμούς αυτών των κρατών σχετικά με την όμοια και ντόπια καταγωγή των πολιτών, που ήταν και λειτουργοί του Μαντείου. Η άρνησή τους αυτή είναι ασύλληπτη για την αρχαία Ελληνική πραγματικότητα, γι’ αυτό άλλωστε και την αναφέρει ο Παυσανίας. Εκτός αν παραδεχτούμε πως πράγματι δεν ήταν Φωκείς,. αλλά ξένοι! Το εθνικό θρησκευτικό μας κέντρο, έτσι κι αλλιώς, ξεχείλιζε από… πατριωτισμό.
Γενικά, η θρησκεία στην Ελλάδα βρίσκονταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, πράγμα που οι Απολλώνιοι δεν αποδέχτηκαν. Οι Δελφοί (που ήταν ταυτόχρονα Μαντείο και πόλη) δεν υποτάχθηκαν στην ομοσπονδία («κοινό») των Φωκέων, όπου ανήκαν γεωγραφικά, χρησιμοποιώντας την πανελλήνια επιρροή τους για να την παρακάμψουν. Προωθούσαν υποκριτικά την ιδέα της… Αμφικτιονίας, (=πλατιάς πανελλήνιας συμμαχίας για την υπεράσπιση του Μαντείου) από την οποία, τελικά, απέκλεισαν τους… Φωκείς. Έλεος!
Το μεγαλύτερο Μαντείο της Ελλάδας, δεν είχε γίνει αποδεκτό από την περιοχή όπου ήταν εγκατεστημένο. Για να καταλάβουμε την θρησκευτική ανατροπή, ο Όμηρος αποκαλεί την Φωκική πόλη Κρίσσα «ζαθέη»[60] (πανάγια, θεϊκή, πανίερη) αλλά το Μαντείο την αποκάλεσε «ασεβή» και διέταξε την ισοπέδωσή της. (589 πΧ) Οι Δελφοί έφτασαν στο σημείο να συμμαχήσουν με ιερόσυλους, τους Αλκμεωνίδες, για να υπερισχύσουν. Μερικοί λένε πως η Κρίσσα ήταν επικυρίαρχος των Δελφών και γι’ αυτό ο Όμηρος τη λέει Ιερή. Η Κρίσσα, όπως συνάγεται από την αφήγηση του Παυσανία, δεν είχε καν ιερό του Απόλλωνα. Η Πυθία είπε πως η πόλη θα αλωθεί μόνο όταν ο ναός του Απόλλωνα ενωθεί με τη θάλασσα. Ο Σόλων τότε είπε να αφιερώσουν την Κρίσσα στον θεό, ώστε το ιερό του [στους Δελφούς] να συνορέψει με τη θάλασσα.[61] Δεν ήταν αφιερωμένη, λοιπόν, στο θεό, ούτε είχε ναό του. Γι’ αυτό και την ισοπέδωσαν. Το επίνειό της Κρίσσας, όμως, η Κίρρα, είχε παλιό βωμό του Απόλλωνα, που, λέγανε, τον έχτισε ο ίδιος ο θεός,[62] αν το παραδεχτούμε ως αληθές. Έτσι οι Δελφοί «ενώθηκαν» με τη θάλασσα. Μιλάμε για το 589 πΧ, «μόλις χθες»…
Το θέμα ήταν και οικονομικό. Το Μαντείο δεν ήθελε να μοιραστεί τα τεράστια έσοδά του με κάποιες γειτονικές πόλεις. Επίσης χρειάζονταν τον εύφορο κάμπο της Κρίσσας, (τον σημερινό ελαιώνα της Άμφισσας) για να εκτρέφει τα αμέτρητα σφάγια για τις θυσίες στο Μαντείο. Γι’ αυτό απαγόρεψαν την καλλιέργειά του όταν επικράτησαν, ισοπεδώνοντας την Κρίσσα. Σήμερα θαυμάζουμε τη θέα του Ελαιώνα από τους Δελφούς, πιστεύοντας πως αγναντεύουμε όσα και οι αρχαίοι, χωρίς να μας πει κανείς πως το Μαντείο είχε διατάξει να μείνει ακαλλιέργητος…
Γενικά, οι Δελφοί, παρά τις «ειρηνευτικές» τους Αμφικτιονίες έπαιρναν πάντα μέρος στις εμφύλιες συγκρούσεις, υποστηρίζοντας την μια μεριά, ενώ θα όφειλαν να καλούν σε ειρήνη. (Αφιερώνουμε ειδικό κεφάλαιο) Στόχος του Μαντείου ήτανε να κρατά αδύναμες τις Πόλεις-Κράτη, ώστε να μην κινδυνέψει να κυριαρχηθεί από καμία.
Αυτές ήταν οι αιτίες των «Ιερών πολέμων», που κράτησαν μέχρι τα χρόνια του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, που τους τελείωσαν συμμαχώντας με το Μαντείο, ενώ κατά κανόνα οι μεγάλες Πόλεις έδειχναν μια «ανεξήγητη» ανοχή στην δράση των Φωκέων.[63] Με τη σειρά, Σπάρτη και Αθήνα εναλλάσσονταν στο ρόλο του προστάτη και του διώκτη του Μαντείου και των Φωκέων, και άλλοτε συμμαχούσαν εναντίον του. Η μάχη της Χαιρωνείας ήταν, από θρησκευτική άποψη, αντιπαράθεση του Μαντείου και των Μακεδόνων υποστηρικτών του από τη μια, εναντίον των Νότιων Ελλήνων από την άλλη!
Στους «Ιερούς πόλεμους» ισοπεδώθηκαν οι Φωκικές πόλεις Λίλαια, Υάμπολις, Αντίκυρα, Παραποτάμιοι, Πανοπεύς, Δαυλίς, κλπ. [64]
Το δήθεν Πανελλήνιο αυτό κέντρο, διεξήγε αλλεπάλληλους «Ιερούς πολέμους», μια εφεύρεση που αποδίδεται λανθασμένα στο Ισλάμ, άλλη μια νέα Σημιτική θρησκεία που επιβλήθηκε με φωτιά και τσεκούρι. Είναι χαρακτηριστικό πως η κατάληψη των Δελφών από τους Φωκείς προκλήθηκε από ένα υπέρογκο πρόστιμο που τους επέβαλλαν οι Αμφικτιονίες, για ασαφείς λόγους [65]. (357 πΧ) Τεράστια ιστορικά προβλήματα δημιουργούνται και απαιτούν λύση. Εμείς τα σκεπάζουμε βαφτίζοντας τις Δελφικές Αμφικτιονίες όργανα ειρήνης και… πρόδρομους του ΟΗΕ.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την άποψη πως η συμπαράσταση πολλών Ελληνικών πόλεων στα ποταπά συμφέροντα του ιερατείου των Δελφών υπήρξε παράγοντας εθνικής ενοποίησης. Όταν Έλληνες καλούνται να πολεμήσουν άλλους Έλληνες, δεν μπορεί να γίνει λόγος για Εθνική Ενότητα. Που ήταν η Δελφική Αμφικτιονία στους Περσικούς πολέμους και στη Ρωμαϊκή κατάκτηση; Στην αγκαλιά των ξένων κατακτητών! Η μόνη περίπτωση που αντιμετώπισε ξένους ήταν κατά την Γαλατική επιδρομή. Αυτό έγινε γιατί οι Γαλάτες δεν είχαν εξαγοράσει το Μαντείο, όπως οι προηγούμενοι. Εθνικόν το Αληθές… Η Αμφικτιονία των Δελφών είναι η ντροπή της Ελλάδας. Ποιος τα λέει αυτά; Ένας… ιερέας τους!
«Βλέποντας τον θεό» [στους Δελφούς] «να περιβάλλεται από δεκάτες και αφιερώματα, προϊόντα φόνων, πολέμων και λεηλασιών, και το ναό να ξεχειλίζει από Ελληνικά λάφυρα, δεν αγανακτείς, και δεν οικτίρεις τους Έλληνες, διαβάζοντας αισχρές ταμπέλλες πάνω σε ωραία αναθήματα, σαν: ΄΄Ο Βρασίδας και οι Ακάνθιοι από τους Αθηναίους΄΄, ΄΄Οι Αθηναίοι από τους Κορίνθιους΄΄, ΄΄Οι Φωκείς από τούς Θεσσαλούς΄΄, ΄΄Οι Ορνεάτες από τους Σικυώνιους΄΄, ΄΄Οι Αμφικτύονες από τους Φωκείς΄΄;»[66]
Ποιος να αγανακτήσει, ωρέ Πλούταρχε; Οι Νεοέλληνες… θαυμαστές σου; Οι σύγχρονοι πιστοί του «Απολλωνίου Φωτός» και του «Δελφικού πνεύματος»; Ή οι οργανωτές των σύγχρονων «Δελφικών εορτών»; Και τους φταίνε μετά οι Χριστιανοί που μίλαγαν για το «Δαιμόνιο» που είχε εγκατασταθεί στους Δελφούς… Ανθελληνικά παραμύθια!
Οι Εμφύλιοι πόλεμοι.
Ο Ηρόδοτος λέει πως οι Αθηναίοι έκρυβαν με κάθε προφύλαξη στο ναό του Ερεχθείου χρησμούς με πολιτική σημασία, που έκριναν πως δεν έπρεπε να γίνουν γνωστοί στους άλλους Έλληνες. Ο Βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης τους άρπαξε από τα χέρια της Ιέρειας, και φαίνεται πως όλο το πολιτικό σκηνικό άλλαξε μετά από αυτό. Γενικά, οι χρησμοί συλλέγονταν και αποθηκεύονταν, και κατόπιν τους μελετούσαν σε κάθε ευκαιρία, για να δουν αν η παρούσα συγκυρία ταίριαζε με κάποιον.
Εννοείται πως τα Μαντεία επενέβαιναν και στους εμφύλιους πολέμους, που ήταν ένα μόνιμο φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα. Άλλες φορές δεν έπαιρναν σαφή θέση, αλλά συχνά διάλεγαν μια πλευρά και την υποστήριζαν φανατικά. Στην σύγκρουση Θήβας-Σπάρτης, το Μαντείο του Τροφωνίου παραχώρησε μέχρι και μια αρχαία Μεσσηνιακή ασπίδα που του ήταν αφιερωμένη, για να χρησιμοποιηθεί σαν έμβλημα από τη Θήβα. [Οι Μεσσήνιοι ήταν αρχαίοι εχθροί της Σπάρτης και η ασπίδα ανήκε στον Αριστομένη, τον μεγαλύτερο ήρωά τους] Η Σπάρτη, η δυνατότερη πόλη, συντρίφτηκε.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο χρησμός του Πελοποννησιακού πολέμου. Δεν χρειάζονταν Μαντείο για να προβλεφθεί η Σπαρτιατική νίκη, αλλά η μακρόχρονη αντίσταση των Αθηναίων. Οι Δελφοί ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια μιας πρόβλεψης, και προπαγάνδισαν ανοιχτά την «θεάρεστη» αποστολή της Σπάρτης. Η Πυθία μουρμούρισε πως ο θεός θα βοηθήσει την Σπάρτη «και καλούμενος και άκλητος», δηλ. είτε το ζητήσουν είτε όχι οι Σπαρτιάτες!
«Πολλές προφητείες κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα και πολλούς χρησμούς τραγουδούσαν οι χρησμολόγοι, τόσο στις πόλεις που ετοιμάζονταν να πολεμήσουν όσο και στις άλλες. Λίγο πριν είχε σειστεί η Δήλος τόσο δυνατά όσο ποτέ πριν, όσο θυμόταν οι Έλληνες. Λέγανε και πίστευαν πως είναι σημάδι για όσα θα συμβαίνανε. Αν μάλιστα γίνονταν κάτι άλλο παρόμοιο, το ξεψάχνιζαν…»[67]
Χαρακτηριστική είναι η αφήγηση που περιγράφει το Μαντείο των Δελφών να χειραγωγεί την πόλη της Αμβρακίας: «Και αυτός» (ο Απόλλων) «έκανε μεγάλες χάρες στην πόλη. Αυτός πρόσταξε» (με χρησμό) « τους Σισυφίδες» (Κορίνθιους) «να φτάσουν και να νικήσουν στον πόλεμο που έκαναν οι Αμβρακιώτες με τους Ηπειρώτες. Διέταξε δε με χρησμούς τον Γόργο, τον αδελφό του Κύψελου, να φέρει λαό για αποικισμό από την Κόρινθο στην Αμβρακία. Και όταν ήταν Τύραννος ο Φάλαικος, με» (τις) «μαντείες» (του Φοίβου) «επαναστάτησαν εναντίον του και σκότωσαν πολλούς, και τον ίδιο τον Φάλαικο. Συνολικά, αυτός» (ο Απόλλων) «σταμάτησε πολλές εμφύλιες έριδες και στάσεις» (!!!) «και καυγάδες μέσα στην πόλη, και αντίθετα, έφερε Νομιμότητα, Δικαιοσύνη και Ισονομία, ούτως ώστε ακόμα και σήμερα να τον ψάλλουν στα πανηγύρια και τις γιορτές ως Πύθιο Σωτήρα οι Αμβρακιώτες.» [68]
Με αυτόν τον τρόπο οι Δελφοί ουσιαστικά κυβερνούσαν την Ελλάδα. Έτσι, οι Δελφοί φέρουν την ευθύνη πολλών εμφυλίων συγκρούσεων, όπου συμμετείχαν φανατίζοντας την πλευρά που επέλεγαν. Στο προηγούμενο παράδειγμα, έφεραν αποίκους στην Ήπειρο από την Κόρινθο, και παρά τους ισχυρισμούς του Μαντείου, δημιούργησαν και εσωτερική στάση κατά του Φάλαικου.
Επίσης, οι Δελφοί κήρυσσαν οι ίδιοι «Ιερούς Πολέμους» για να καταστρέψουν Πόλεις που δεν σέβονταν τα δικαιώματά τους. Έτσι, είχαν ενεργό ρόλο σε αυτόν τον εφιάλτη της Ελλάδας, τους εμφύλιους πολέμους.
Η συμμετοχή των Μαντείων στη διεθνή πολιτική ήταν ακόμα πιο καταστροφική για την Ελλάδα. Σε ειδικό κεφάλαιο θα αναλύσουμε τη στάση των Δελφών. Εδώ ας πούμε απλά, πως οι Δελφοί συμμάχησαν απροκάλυπτα με όλους τους κατακτητές της Ελλάδας, τους Λυδούς, τους Πέρσες και τους Ρωμαίους. Η κατάκτηση της Ελλάδας έπρεπε να περάσει από τους Δελφούς, με το τάισμα των ιερέων τους.
Αν παραδεχτούμε πως ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας, που αναγνώριζε την πτώση του Δωδεκάθεου, δεν είναι κατασκευασμένος από κάποιον Χριστιανό συγγραφέα, τότε μπορούμε να πούμε πως οι Δελφοί, τελικά, παράδωσαν ακόμα και την ίδια τους την υπόσταση στους Χριστιανούς! Αυτό δεν είναι αντιφατικό με την προηγούμενη δράση τους. Άλλωστε, υπάρχουν ολόκληροι τόμοι με ανάλογους χρησμούς που μιλάνε για την πτώση της αρχαίας θρησκείας.
Κανείς δεν τόλμησε, μέχρι και τα κλασσικά χρόνια, να αμφισβητήσει την προφανή απάτη των κατασκευασμένων από τους Μάντεις χρησμών. Η πίστη του κόσμου ήταν ακλόνητη, και όσοι είχαν συνειδητοποιήσει την απάτη, προσπαθούσαν να την εκμεταλλευτούν αντί να την ξεσκεπάσουν. Τυπικό παράδειγμα τα «ξύλινα τείχη», ο χρησμός που χρησιμοποίησε παρερμηνεύοντας τον ο Θεμιστοκλής για να πείσει τους Αθηναίους να ριχτούν στη θάλασσα. Αν τους ζήταγε να αγνοήσουν τον χρησμό, να μην κατασκευάσουν ξύλινες οχυρώσεις, [Η Πυθία μίλησε για ξύλινα τείχη γιατί δεν υπήρχε χρόνος να χτιστούν πέτρινα] και να μπουν στα καράβια, η πρότασή του θα είχε απορριφθεί, και ο ίδιος θα είχε κατηγορηθεί ως ασεβής. Η συνέχεια της μελέτης θα δώσει πολλά τέτοια παραδείγματα.
Οι Δούλοι…
Η προσφορά δούλων στους θεούς ήταν συνηθισμένη πρακτική. Φαίνεται πως αρχικά αυτοί οι δούλοι θυσιάζονταν, αλλά μετέπειτα τα Μαντεία και οι Ναοί τους χρησιμοποιούσαν για την εξυπηρέτηση των ιερέων, εργασία, συντήρηση των ναών και καλλιέργεια των ιερών κτημάτων τους. Υπήρχαν και αυτοπροσφερόμενα άτομα ως δούλοι. Το έκαναν σαν τάμα, ή από φόβο, καταφεύγοντας στην σχετική ασφάλεια της ζωής στο ναό ή το Μαντείο. Ήταν ένα είδος πρώιμου μοναχισμού, που μας λένε, ψευδώς, πως δεν υπήρχε στην Αρχαία Ελλάδα…
Έτσι, τα Μαντεία του Απόλλωνα συγκέντρωσαν χιλιάδες δούλους και πολλά Ιερά κτήματα, μετατρεπόμενα σε μικρές πόλεις. Τα Μοναστήρια του Μεσαίωνα δεν είχαν καμιά διαφορά. Μάλλον ήταν μικρότερα. Υπάρχει μόνο μια διαφορά. Τα μοναστήρια του Μεσαίωνα δεν μας …αρέσουν, ενώ οι ναοί με τους δούλους τους μας… γοητεύουν, και τους θεωρούμε αρχέγονα συστατικά του… Δυτικού πολιτισμού. Με άλλα λόγια, η ιστορική διαφορά των δύο τύπων θρησκευτικών ιδρυμάτων βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας, ή καλύτερα, στην έλλειψή του.
Οι δούλοι των Ιερών και των Μαντείων ονομάζονταν «Ιερόδουλοι». Επειδή σε μερικές περιπτώσεις εφαρμόζονταν ιερή πορνεία σε ναούς, τελικά η σημασία της λέξης περιορίστηκε στις ιερές πόρνες. Στην πραγματικότητα όμως, η λέξη ιερόδουλος αφορούσε όλους τους δούλους ενός ιερού τόπου. Επίσης, όσοι συλλαμβάνονταν να ασεβούν ή να διαπράττουν ιεροσυλία μέσα στα ιερά κτήματα του Πύθιου Απόλλωνα γίνονταν δούλοι του Μαντείου. Στην Μυθολογία αναφέρονται περιπτώσεις όπου τέτοια υποδούλωση για ασέβεια ήταν παροδική. Ίσως να ίσχυε το ίδιο και στην πραγματικότητα.
Εκτός Ελλάδας, τα ιερά αυτά ήταν γιγαντιαίων διαστάσεων. Στα Κόμανα της Καππαδοκίας ένας ναός στέγαζε 6000 ιερόδουλους. Στην Τύρο της Φοινίκης, οι ιερόδουλοι ήταν τόσοι πολλοί, που ο αρχιερέας γινόταν ρυθμιστής των κρατικών υποθέσεων και συχνά, βασιλιάς.
Η Δήλος, η γενέτειρα του Απόλλωνα και της Άρτεμης, ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα, ήταν ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο κέντρο δουλεμπορίου στο Αιγαίο και την Ελλάδα.
Έτσι, το Μαντείο των Δελφών και το «Απολλώνιο πνεύμα» επιζούσαν στην υποτιθέμενη πατρίδα τους, την Ελλάδα, με τη βία, όπως δημιουργήθηκαν και στη Μυθολογία. Όλοι οι σχετικοί Μύθοι αφήνουν τέτοιες νύξεις. Ορισμένοι κατηγορούν για την ίδια πρακτική τον Χριστιανισμό, που και αυτός προσπάθησε, κατά δύναμιν, να εφαρμόσει την Απολλώνια τακτική του διωγμού των απίστων, «τοις κείνου ρήμασι πειθόμενος». Ο Αη-Γιώργης, εικόνα του Πυθοκτόνου Απόλλωνα είναι.
ΜΎΘΟΙ ΠΟΥ ΔΕΊΧΝΟΥΝ ΈΝΑΝ ΞΈΝΟ ΘΕΌ
ΝΑ ΦΤΆΝΕΙ ΣΤΗ ΧΏΡΑ
Κανένα μέρος δεν δέχεται την μάνα του Απόλλωνα, τη Λητώ, για να της επιτρέψει να τον γεννήσει! Τελικά, γεννά στη Δήλο, (που λέγονταν και Αστερία ή Ορτυγία) ένα νησί που έπλεε, και σταθεροποιήθηκε για χάρη της. Βλέπουμε τις δυσκολίες που είχε αρχικά η καθιέρωση της λατρείας του Απόλλωνα. Οι περιπλανήσεις συνεχίζονται, μια που ο θεός ψάχνει μέρος να ιδρύσει το Μαντείο του, και εξαπατάται από τη νύμφη Τελφούσσα που τον στέλνει στο στόμα του Πύθωνα. Οι περιπέτειες ενός μετανάστη…
Ακόμα και ο Μύθος της Δήλου (που ταξίδεψε από μακριά και… άραξε στην Ελλάδα) είναι νόθος! Η ίδια η Πυθία είπε πως ο Απόλλωνας δεν γεννήθηκε στη Δήλο! [69] Ο Πλούταρχος προσθέτει πως ο θεός λέγεται: «Δήλιος δε και Φαναίος οις ήδη δηλούται και υποφαίνεται της αληθείας»[70] (γιατί φανερώνεται και δηλώνεται σε όσους πλησιάζουν την αλήθεια), δηλ. το επίθετο Δήλιος δεν σχετίζεται με την Δήλο, αλλά με την εκδήλωση του θεού. Είναι φυσικό, γιατί ο θεός σχετίζονταν με μια άλλη «Αγία Νήσο» και «Ιεράν Μητρόπολιν», την Φοινικική Τύρο – Αστερία, [71] στη οποία ήταν και πολιούχος.
Άλλος Μύθος λέει πως το Μαντείο των Δελφών ιδρύθηκε από Κρητικούς ναυτικούς που καθοδήγησε ο Απόλλωνας με τη μορφή δελφινιού. (εξ ου και Δελφοί) Η Απολλώνια λατρεία, όμως, δεν έχει σχέση με τη Μινωϊκή, και το «Κρητικός» μεταφράζεται εύκολα σε απλό «ξένος». Έτσι κι αλλιώς, οι Κρητικοί ξένοι ήταν στους Δελφούς.
Άλλοι Μύθοι λένε πως το Μαντείο ιδρύθηκε από Υπερβόρειους, που οδηγήθηκαν από τον Απόλλωνα… Υπερβόρειοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο και στη λατρεία του θεού στη Δήλο. Δύο από αυτούς λατρεύονταν εκεί ως Ήρωες. Απόγονοι των πρώτων πέντε Υπερβορείων που έφεραν τις πρώτες προσφορές στη Δήλο, ονομάζονταν Περφερείς, και είχαν ιδιαίτερες τιμές. Οι Αθηναίοι πίστευαν πως οι Υπερβόρειοι έστελναν κάθε χρόνο προσφορές στη Δήλο, που τις έφερναν, όμως, άλλοι Έλληνες ισχυριζόμενοι πως τις πήραν χέρι με χέρι από τους ενδιάμεσους λαούς. [72]
Υπερβόρειες ήταν παρόντες στη γέννηση του Απόλλωνα και της Άρτεμης, και έφεραν δώρα στη θεά του τοκετού Ειλείθυια, που βοήθησε τη Λητώ στη γέννα. Ονομάζονταν Υπερόχη, Λαοδίκη, Άργη και Ώπη. Τα ονόματα είναι Ελληνικά και εντελώς συμβολικά, του τύπου «Πίστις, Ελπίς, Αγάπη». Για να μην ξεχνάμε και την «πατρίδα», ένας «Ωλήν ανήρ Λύκιος», έγραψε τον ύμνο τους. «Αυτός ο Ωλήνας ήρθε από τη Λυκία και έγραψε όλους τους αρχαίους ύμνους που ψάλλονται στη Δήλο»[73]
Οι Σκύθες, λαός βόρειος, λάτρευαν τον Απόλλωνα, που τον ονόμαζαν «Γοιτόσυρο». (Γκοσποντίν, Κύριο;) Ο Ηρόδοτος προσθέτει πως οι Σκύθες ποτέ δεν υιοθετούσαν ξένα έθιμα, ιδιαίτερα τα Ελληνικά, και αναφέρει την περιφρόνηση που αντιμετώπισε ο Σκύθης Ανάχαρσις, όταν θέλησε να εισάγει τη λατρεία της Μητέρας των θεών στην πατρίδα του, και κατόπιν ο Σκύθης βασιλόπαις Σκύλης, όταν θέλησε να εισάγει τη λατρεία του Διονύσου… Τα συμπεράσματα για τη λατρεία του Απόλλωνα δικά σας. [74]
Ο Απόλλωνας, ο αντιπροσωπευτικός δήθεν θεός της Ελλάδας, δεν έμενε μόνιμα σε αυτήν την χώρα! Άλλος Μύθος λέει πως το χειμώνα έμενε με τους Υπερβόρειους και άλλος ότι έμενε στα Πάταρα της Λυκίας, πράγμα που επιβεβαιώνει την ξένη καταγωγή του.
Οι δυο προελεύσεις δεν είναι τόσο αντιφατικές όσο φαίνονται. Οι ανατολικές επιδράσεις προέρχονταν αρχικά από τα βόρεια, μέσω Ελλησπόντου, πριν αναπτυχθεί η ναυσιπλοΐα. Γι’ αυτό και οι Θράκες θεωρούνταν Μύστες της Ελληνικής (;) θρησκείας. Ο Μύθος των Υπερβόρειων στηρίχτηκε και στα ξανθά μαλλιά του θεού. Αναφέρουμε πολλά παραδείγματα σε άλλα κεφάλαια, και δεν χρειάζεται να επαναληφθούμε εδώ.
ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ;
Ο θεός λένε, γεννήθηκε κάτω από ένα φοίνικα στη Δήλο, ένα νησί που επέπλεε και σταθεροποιήθηκε για χάρη του. Ο Μύθος δεν ταιριάζει με το Ελληνικό φυσικό περιβάλλον. Το δέντρο δεν είναι αυτοφυές στην Ελλάδα, ούτε και καρποφορεί εδώ. Στη Δήλο οι Νάξιοι είχαν αφιερώσει ένα χάλκινο φοίνικα,[1] γιατί δεν υπήρχε πραγματικός. Φοίνικες βάζουμε στη Φάτνη του Εβραίου Θεού που τόσο απεχθάνονται οι θαυμαστές του Φοίβου! Η ίδια η Πυθία είπε πως ο Απόλλωνας δεν γεννήθηκε στη Δήλο! [2] Ο Πλούταρχος προσθέτει πως ο θεός λέγεται: «Δήλιος δε και Φαναίος οις ήδη δηλούται και υποφαίνεται της αληθείας»[3] (γιατί φανερώνεται και δηλώνεται σε όσους πλησιάζουν την αλήθεια), δηλ. το επίθετο Δήλιος δεν σχετίζεται με την Δήλο, αλλά με την εκδήλωση του θεού.
Ο Ηρόδοτος μας έδωσε τον γνήσιο μύθο της παιδικής ηλικίας του Απόλλωνα σε ένα νησί που έπλεε, όπως και η Δήλος, σύμφωνα με το Μύθο, αλλά με πραγματικούς φοίνικες, φυσικά στην… Αίγυπτο: (αποσπάσματα)
«…το νησί που λέγεται Χέμμις. Βρίσκεται σε πλατιά, βαθιά λίμνη»… «και οι Αιγύπτιοι λένε ότι επιπλέει»… «πάνω του»… «πλήθος φοίνικες και άλλα δέντρα» … «Οι Αιγύπτιοι έχουν ένα Μύθο που εξηγεί πως το νησί άρχισε να επιπλέει»… «Η Λητώ» … «πήρε από την Ίσιδα τον Απόλλωνα, γιο του Όσιρι,» … «τον έσωσε από τον Τυφώνα» … «κρύβοντάς τον στο νησί» [4]
Άστα να πάνε…
Ευτυχώς όμως ήρθε ο Πλούταρχος, ένας ιερέας των Δελφών, και σα γνώστης του θέματος έβαλε τον παραμυθά Ηρόδοτο στη θέση του, δηλώνοντας πως αυτά δεν υποχρεούμεθα να τα πάρουμε και τοις μετρητοίς, αλλά με φιλοσοφική και ιεροπρεπή διάθεση... «μηδέν οίεσθαι τούτων λέγεσθαι γεγονός ούτω και πεπραγμένον /…/ δεχομένη παρά των εξηγουμένων τον μύθον οσίως και φιλοσόφως…»:
«Η Ρέα πλάγιασε κρυφά με τον Κρόνο, και όταν το έμαθε ο Ήλιος, την καταράστηκε να μην υπάρχει μήνας ούτε χρόνος για να γεννήσει» … «Τη δεύτερη μέρα γεννήθηκε ο Αρούηρις, που πρεσβύτερο Ώρο αποκαλούν μερικοί»[5] … «λένε πως ο Όσιρις και ο Αρούηρις είναι παιδιά του Ήλιου» … «η Ίσις και ο Όσιρις, ερωτευμένοι μεταξύ τους, προτού ακόμα γεννηθούν, μέσα στο σκοτάδι της μητρικής κοιλιάς ενώθηκαν. Λένε μάλιστα ορισμένοι ότι έτσι γεννήθηκε ο Αρούηρις, που οι Αιγύπτιοι ονομάζουν πρεσβύτερο Ώρο, και οι Έλληνες Απόλλωνα» …«Στη συνέχεια ο Όσιρις επέστρεψε από τον Άδη και παρουσιάστηκε στον Ώρο» [δηλ. τον Απόλλωνα] «να τον προετοιμάσει και να τον εξασκήσει για τον αγώνα» [εναντίον του Τυφώνα που τον είχε σκοτώσει] «συνεχώς πήγαιναν με το μέρος του Ώρου πολλοί, ακόμα και η παλλακίδα του Τυφώνα, η Θούηρις. [θηλυκός ιπποπόταμος] Κάποιο φίδι που την καταδίωκε, το έκαναν κομμάτια οι πολεμιστές του Ώρου» [να και ο Πύθωνας] … «Ο Τυφών παρέπεμψε το Ώρο» [Απόλλωνα] «σε δίκη, με την κατηγορία ότι ήταν νόθος, βοήθησε όμως ο Ερμής, και τελικά ο Ώρος κρίθηκε γνήσιος από τους θεούς» Τελικά παραδέχεται πως τον Ώρο-Απόλλωνα «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου» [6] [στην Αίγυπτο φυσικά, και στην ίδια περιοχή που αναφέρει και ο Ηρόδοτος] Μην ξεχνάμε πως ο Απόλλων είχε το επίθετο «Ελείτας» και η αδελφή του η Άρτεμη το επίθετο «Έλεια» που και τα δυο σημαίνουν «κάτοικοι των ελών».[7]
Ο Πλούταρχος μάλλον πίστευε πως ο θεός γεννήθηκε στη… Βοιωτία! (Δήλος; τι είναι αυτό;) Υπήρχε και Μύθος πως ο θεός γεννήθηκε κοντά στην Έφεσο, όπου υπήρχαν όλα τα σχετικά με τη γέννα τοπωνύμια, όπως και στη Βοιωτία.[8]
Και οι δυο συγγραφείς δεν λένε «γεννήθηκε» αλλά «ανατράφηκε» για να μην έρθουν σε ευθεία αντίθεση με τον επικρατούντα Μύθο. Ο θεός, λοιπόν, γεννήθηκε στην Αίγυπτο, και επιβλήθηκε με στρατό. (δες κεφ. για τη σύγκρουση με τους Ήρωες) Δεν έγινε ο παράλογος εξαγνισμός για τη φιδοκτονία, όπως λένε οι Ελληνικοί Μύθοι, αλλά δικαστήριο για να κριθεί αν ήταν γνήσιος (ντόπιος;) θεός. Αυτοί είναι οι δήθεν «εξαγνισμοί» που υποβλήθηκε. Οι Αιγύπτιοι τον λένε Ώρο, οι Έλληνες Απόλλωνα.. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως δεν κατάγεται από καμιά από τις δυο χώρες… Ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος, «οσίως και φιλοσόφως» τα είπαν όλα.
Η πάλη Τυφώνα (=Σεθ, όφις) και Ώρου – Απόλλωνα, συνδυάζεται με τον πολιτικό-θρησκευτικό αγώνα στην Αίγυπτο, αλλά και στην Ελλάδα. Οι βασιλείς της Α΄ Δυναστείας επονομάζονταν Ώρος, (=Απόλλων) μερικοί της Β΄Δυναστείας Σεθ, (=Φίδι, Πύθων) και άλλοι Ώρος+Σεθ. Υποθέτουμε πως αυτό συμβόλιζε τον εμφύλιο ανάμεσα στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο.[9] Η ίδια η φύση της λατρείας του Απόλλωνα συνδέεται με την κατάληψη της εξουσίας από τους οπαδούς του. «Ηγεμόνα, νομοθέτη και βασιλέα»[10] τον περιγράφουν. Ο χαρακτηρισμός του Σεθ – Τυφώνα – Όφεως ως εκφραστή του Κακού, είναι συκοφαντία των νικητών. Τα ίδια ειπώθηκαν και για τον Πύθωνα - Πυθία – Δελφύνη, τον αρχικό φύλακα του μαντείου της Πυθούς, που από Μαντείο της Γης έγινε Μαντείο του Απόλλωνα, και μετονομάστηκε σε «Δελφοί». Αυτά που έγιναν στην Αίγυπτο, μεταφέρθηκαν, μυθολογικά και πολιτικά, στην Ελλάδα.
Οι Δήλιοι έλεγαν πως τα νερά του Ινωπού (ένα ρέμα στο νησί) έρχονταν από το Νείλο, υποθαλάσσια, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τον Ηρόδοτο.[11] Τα ίδια έλεγαν και οι Εβραίοι για τις πηγές της… Καπερναούμ, και το απόδειχναν κι όλας, γιατί εκεί ζούσε ένα Αιγυπτιακό ψάρι, ο Κορακίνος! [12] Στα Ευαγγέλια –εντελώς συμπτωματικά βέβαια- ο Ιησούς θεωρεί την Καπερναούμ «έως του ουρανού υψωθείσα», κάτι σαν την… Αστερία-Δήλο, ας πούμε, αλλά την καταριέται γιατί δεν τον πίστεψε. [13]
Και στην Ελλάδα ο θεός είχε το προσωνύμιο «Ώρος»,[14] και το επίθετο «Αιγύπτιος». Υπήρχε και το όνομα Ωραπόλλων.[15] Ο Ορφικός ύμνος στον Απόλλωνα, τον αποκαλεί «Μεμφίτη» [Αιγυπτιακή πόλη]. Η Αιγυπτιακή Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, υψώνονταν πλάι στο ναό του θεού στους Δελφούς. Μπροστά στους ναούς τις βρίσκουμε και στην Αίγυπτο. Στα Μέγαρα, ο θεός λατρεύονταν σε μορφή «λίθου σχήματος πυραμίδος».[16]
Στον Ψευδο-Καλλισθένη, ο Απόλλων ταυτίζεται με το μαντικό θεό της Λιβυκής ερήμου, Αιγύπτιο Άμμωνα! (Αμμούν-Ρα, Αμμων-Ζεύς) «σύμφωνα με το χρησμό που του έδωσε [του Μεγαλέξαντρου] ο Άμμωνας, ο δυνατότερος θεός, ΄΄ώ βασιλιά, μιλάει ο Φοίβος με τα κέρατα προβάτου΄΄…» [17] Είχε και το επίθετο «Κερασφόρος». Ο Άμμωνας είχε τέτοια κέρατα. Ας θυμηθούμε και τον Κάρνειο Απόλλωνα, τον θεό των βοσκών. (Για τις σχέση του Απόλλωνα με τη Λιβύη, δες και κεφ. για τις Σίβυλλες και το «Μαύρη ζωή») Αλλά και όταν οι Δελφοί ρωτήθηκαν για τη φύση του θεού, απάντησαν με έναν εθνικότατο χρησμό:
«Είναι ο Ήλιος, ο Ώρος, ο Όσιρις, είναι βασιλιάς,
είναι ο γιος του Δία, ο Απόλλων…»[18]
Στην Επίδαυρο υπήρχε ιερό του Απόλλωνα, του Ασκληπιού (του γιου του δηλ.) και της Υγείας, που ονομάζονταν «Αιγύπτιοι» [19] Ο Ασκληπιός είχε ταυτιστεί με τον Αιγύπτιο Ιμχοτέπ και τον Φαραώ Τόσορθο, και ονομάζονταν «Ασκληπιός Ιμούθης»[20] Στα Μέγαρα, υπήρχε ξόανο του Πύθιου Απόλλωνα, από έβενο, που έμοιαζε Αιγυπτιακό.[21] «Όλοι οι παλιοί γλύπτες, και μάλιστα οι πιο ονομαστοί, εκπαιδεύτηκαν σε αυτούς» [τους Αιγύπτιους] «ο Τηλεκλής και ο Θεόδωρος, ας πούμε, οι γιοί του Ροίκου, που έφτιαξαν το ξόανο του Πύθιου Απόλλωνα για τους Σάμιους»[22]
Έχουμε και τον «Κυνήειο Απόλλωνα» ή «Κύννο», προστάτη των σκύλων. Ο σκύλος και το τσακάλι ήταν ιερά ζώα στην Αίγυπτο, όχι στην Ελλάδα. [23] Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε «σκύλακα» για να σπείρει τον Μάντη «τερατοσκόπο» Τελμησσό, απόγονο του Τρώα Αντήνορα.[24] Στην Αίγυπτο υπήρχαν και οι Λυκοπολίτες. Ο Δαναός, ερχόμενος από εκεί, καθιέρωσε τη λατρεία του «Λύκιου» Απόλλωνα…Κακοήθειες.
Οι Ορφικοί υπαινίσσονταν πως ο Απόλλων ήταν αρχαιότερος από τον Δία! «Φοίβο Τιτάνα Ήλιο» τον αποκαλούσαν.[25] Τελικά, διατυπώθηκε η άποψη πως ο Απόλλων δεν είχε… γεννηθεί, ήταν «αΐδιος» (προαιώνιος) «και αγέννητος».[26] Έτσι ξεπεράστηκαν όλα τα προβλήματα, με τη μέθοδο του… Σολομώντα, και διαψεύστηκαν όλοι οι… Μύθοι για την γέννησή του! Ουφ!
Ποια Δήλος; Δήλος γιοκ!
Ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος, μας αποκαλύπτει, όπως είπαμε στην αρχή του κεφαλαίου, πως η Πυθία είπε στους κατοίκους της Δήλου να ανακαλύψουν πού πραγματικά γεννήθηκε ο θεός, συμπληρώνοντας πως μια κορώνη (κουρούνα) θα τους το αποκάλυπτε. (Κοράκια είχαν καθοδηγήσει τον Μεγαλέξαντρο μέσα στην Αιγυπτιακή έρημο προς το Μαντείο του Άμμωνα.[27]) Στη συνέχεια οι Δήλιοι συνάντησαν μια ταβερνιάρισσα στη Χαιρώνεια που την έλεγαν Κορώνη, και κατάλαβαν πως ο θεός γεννήθηκε στη Βοιωτία! [28] Αυτά έγιναν κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Η υπόθεση θυμίζει ανέκδοτο, βέβαια… Αν δεν υπήρχαν τα άλλα στοιχεία, που έχουμε αναφέρει, θα μπορούσαμε να απορρίψουμε τον χρησμό, σαν προϊόν του ανταγωνισμού Δήλου – Δελφών, που πράγματι υπήρχε. Στην Τεγύρα της Βοιωτίας υπήρχε ένα ρέμα που λέγονταν Φοίνικας, έτσι είπαν πως εκεί γεννήθηκε ο θεός. Εκεί «συγκέντρωσαν» και όλα τα άλλα σχετικά τοπωνύμια.[29] Αν ο φοίνικας ήταν γηγενές δέντρο, αυτή η παραλλαγή δεν θα είχε δημιουργηθεί. Αν η παράδοση της γέννησης του θεού στη Δήλο ήταν αυθεντική, δεν θα υπήρχαν τόσες μυθολογικές αμφισβητήσεις, αλλά και μάλιστα επίσημες, από τους ίδιους τους Δελφούς! Η Ελληνοποίηση του θεού συνεχίζονταν. Η Δήλος διεκδίκησε τη γέννηση του «Λυκηγενή» Απόλλωνα από τη Μικρά Ασία ή την Αίγυπτο, και εδώ, η Βοιωτία διεκδικεί το ίδιο από τη Δήλο. Η πορεία του Ασιάτη θεού μπορεί να χαραχτεί στο χάρτη…
[4] Ηρόδοτος, «Ευτέρπη» 156. Ο Απόλλων, εδώ, ταυτίζεται με τον Ώρο. Είναι πολύ γοητευτική υπόθεση πως ο Ηρόδοτος άκουσε την Πυθία να δίνει το χρησμό που αναφέραμε. Πάντως, οι ιστορικοί ισχυρίζονται πως πρέπει να πρόφτασε τον Πελοποννησιακό πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου δόθηκε ο χρησμός.
[5] Την εποχή του Πλούταρχου, ο νεότερος Ώρος λατρεύονταν στην Ελλάδα ως Αρποκράτης, με μορφή ανάπηρου παιδιού που είχε το δάχτυλο στο στόμα.
[14] Όσα επίθετα του Απόλλωνα αναφέρονται χωρίς παράθεση πηγής, προέρχονται από τον κατάλογο που παραθέτει ο Ι. Χαραλαμπόπουλος στο «Απολλώνεια Ηλιολατρεία», σελ.92-93.
[15] Σούδα, λήμμα «Ωραπόλλων»
[17] «Κατά τον χρησμόν τον δοθέντα αυτώ υπό του Άμμωνος του πάντων δυναμικωτάτου θεού: ώ βασιλεύ, Φοίβος ο μηλόκερως αγορεύει…» Ψευδο-Καλλισθένης, Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, 33, 1-2
[18]«Ήλιος, Ώρος, Όσιρις, άναξ Διός υιός Απόλλων…» Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Γ΄, ιβ΄, σελ 107
[22] «Πάντων δε των παλαιών αγαλματοποιών τους μάλιστα διωνομασμένους διατετριφέναι παρ’ αυτοίς» (στους Αιγύπτιους) «Τηλεκλέα και Θεόδωρον, τους Ροίκου μεν υιούς, κατασκευάσαντας δε τοις Σαμίοις το του Απόλλωνος του Πυθίου ξόανον» Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ι, η΄.
ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΆΣΕΙΣ ΘΕΏΝ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΠΌΛΛΩΝΑ.
Το κείμενο και η φωτ. από την εγκυκλοπαίδεια "Δομή"Στη Σπάρτη έχει διασωθεί απεικόνιση σε νόμισμα μιας απροκάλυπτης θρησκευτικής μεταμόρφωσης. Ένα ανεικονικό κωνοειδές ξόανο, λένε του Υακίνθου, που μοιάζει με αυτά των πανάρχαιων λατρειών όπως τα βλέπουμε στην Κύπρο και σε όλη την προϊστορική Ανατολική Μεσόγειο, έχει αποκτήσει άτεχνα κολλημένα χέρια, κεφάλι, κράνος [;] και έχει μετατραπεί σε άγαλμα του Απόλλωνα. Το νόμισμα κόπηκε επί βασιλείας του Αρέα, (309-265 πΧ) προφανώς για να πανηγυρίσει την… δημιουργία του νέου ειδώλου, και της νέας λατρείας που συνεπάγεται. Το άγαλμα περιγράφεται από τον Παυσανία, που λέει πως κάτω του ήταν ο τάφος του Υάκινθου. Οι λόγοι της μετατροπής δεν ήταν αισθητικοί, γιατί το είδωλο ήταν άτεχνο. Ο λαός όμως το λάτρευε και η λατρεία του Απόλλωνα κατάφερε να οικειοποιηθεί αυτήν την πανάρχαια πίστη…
Ο Υάκινθος, μυθολογικά, είχε σκοτωθεί από τον Απόλλωνα από ατύχημα, με παρέμβαση του Ζέφυρου, γιατί ήταν εραστής του και δεν ανταποκρίνονταν στον πόθο του ανέμου. Συνδέεται, μέσω των Υακινθίδων, και με την φιδολατρία των Ερεχθειδών στην Αθήνα, μια λατρεία γνήσια Ελληνική. Ήταν ο θεός των Αμυκλών , που υποχώρησε και συγχωνεύτηκε με τον Απόλλωνα. Μετά, σκότωσαν και το είδωλό του. Όταν όμως βλέπουμε καμιά εκκλησιά χτισμένη πάνω σε αρχαίο ναό, την κατηγορούμε για καταστροφή του Απολλώνιου πνεύματος, που όμως, εφαρμόζει κατά γράμμα!Η υπόθεση θυμίζει τον ανεικονικό, επίσης, λίθο του Ομφαλού της Γης στους Δελφούς, ΑΝ αυτός ήταν ο Ομφαλός ή το ταφικό μνημείο του Πύθωνα, όπως λένε μερικοί, και όχι κάποιος άλλος άτυχος θεός σαν τον Υάκινθο… Παλιότερα οι θεοί λατρεύονταν ως απλοί ανεικονικοί λίθοι. Πάντως, οι Λάκωνες πενθούσαν τον Υάκινθο, και στα Υακίνθια δεν γίνονταν εορταστικές εκδηλώσεις όπως σε άλλες επετείους, αλλά απλά δείπνα. Επίσης δεν τραγούδαγαν παιάνες. (ύμνοι του Απόλλωνα)[1]
Η λατρεία του Απόλλωνα στη Σπάρτη αντικατέστησε άλλον ένα ντόπιο θεό, τον Κάρνειο . Ο Παυσανίας μαρτυρά πως ο «Κάρνειος Οικέτας» είναι λατρεία παλιότερη της καθόδου των Δωριέων, ενώ η λατρεία του Καρνείου Απόλλωνα καθιερώθηκε από έναν Απολλώνιο Μάντη, τον Κάρνο μετά από αυτήν. [2] Αναφέραμε ήδη πως αυτή η λατρεία υιοθετήθηκε στην Τροία από τους Έλληνες που την πολιορκούσαν.
Μιλάμε αλλού για την εξαφάνιση του ιαματικού θεού Παιήωνα που έγινε… επίθετο του Απόλλωνα, και ιερός ύμνος, ( ο παιάν) καθώς και την αντικατάσταση των Αθηναίων Ιαματικών Ηρώων από το γιό του Απόλλωνα, τον Ασκληπιό, μετά την επιδημία του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο Αριστοτέλης υπήρξε άμεσο θύμα του Παιήωνα Απόλλωνα: Ο παιάνας, είδος ύμνου σχετικού με τον Απόλλωνα κυρίως,[3] αλλά και με άλλους θεούς, χρησιμοποιήθηκε από τον φιλόσοφο για να υμνήσει τον συγγενή του Ερμεία, που σκοτώθηκε από τους Πέρσες. Το ποίημα σκαλίστηκε κάτω από το άγαλμα του ήρωα στους Δελφούς. Ο φιλόσοφος κατηγορήθηκε από τον Ιεροφάντη των Ελευσίνιων Μυστηρίων πως χρησιμοποίησε ασεβώς αυτόν τον ιερό τύπο ύμνου, και αντιμετωπίζοντας βέβαιη θανατική καταδίκη, δραπέτευσε από την Αθήνα. Οι διωγμοί των αιρετικών του Μεσαίωνα μας μάραναν…
Ένας Μύθος μας δείχνει τον πατριωτισμό του Μαντείου των Δελφών: Στην Θράκη, επί βασιλείας του Δημιφώντα, έπεσε επιδημία. Το Μαντείο πρόσταξε να θυσιάζουν μια παρθένα το χρόνο, με κλήρο, στους ντόπιους θεούς της Θράκης. Χρειάζεται να υπενθυμίσω πως οι Θράκες στην αρχαιότητα ήταν ξέχωρος λαός;
[1] Ρισπέν, Μυθολογία, τομ. Α, σελ. 9. Παρόμοια άποψη, Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄ σελ. 171 – 172, όπου αναφέρει πως τα Μικρασιατικά Μαντεία είναι παλαιότερα.
[2]Ανάλυση του Μύθου του… Οιδίποδα υπό μορφή… ερώτησης της Σφίγγας! «το μαντείον /…/ δεν είναι οψία [μεταγενέστερη] εφεύρεσις παρεισδύσασα εις τον αρχικόν μύθον, ότε η αυθεντία του θεού των Δελφών κατέστη κυρίαρχος εν Ελλάδι;» (Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ. Β΄ σελ. 653) Εμάς ρωτάει; Οι ξένοι σοφοί γράφουν υπαινιγμούς και μισόλογα … Φοβούνται μήπως θιχτεί η Ελλάδα; Συγκινητικό… Μάλλον φοβούνται μη θίξουν τον προστάτη θεό των προγόνων τους.
[5] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Δελφοί», συμπλήρωμα.
[7] Βασίζονται στο Μύθο για ίδρυση του Μαντείου από Κρητικούς, δηλαδή Μινωίτες. Θα αποδείξουμε αλλού, πως αυτοί οι Κρητικοί ήταν οι «Τερμίλλες», που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «βάρβαρους».
[9](Είναι στεφανωμένος γιατί είναι Ιερέας) Αριστοφάνη, Ιππείς, στ. 534. Το Λεξικό Σούδας, Λήμμα «Δελφός ανήρ…» λέει πως οι Δελφικοί στερούνταν των αναγκαίων.
[10] Ο Απόλλων έδινε άφεση αμαρτιών (καθαρμό) και το ίδιο γίνονταν στα «Μυστήρια». «Αναμφιβόλως μετέσχε των Μυστηρίων» συμπεραίνει υποθετικά ο Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α σελ 166. Μα, ο καθαρμός στους Δελφούς δεν γίνονταν σαν μέρος των «Μυστηρίων», ούτε και τα Μυστήρια συγχωρούσαν τους φονιάδες, όπως έκανε ο Απόλλων. Άρα, ο θεός έκανε αντίπραξη σ’ αυτά, ή έστω, τα συμπλήρωνε, έξω από τις τελετές τους, όμως.
[14] «Επί δε Φίντα του Συβότα πρώτον Μεσσήνιοι τότε τω Απόλλωνι ες Δήλον θυσίαν και ανδρών χορόν αποστέλλουσι» Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 4, 1 Ακόμη, ο Παυσανίας αναφέρει προηγουμένως πως οι Μεσσήνιοι ήταν επίσης οι πρώτοι που λάτρεψαν τον Ασκληπιό. Φαίνεται η πρόσφατη καθιέρωση της λατρείας του θεού.
[22] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114. Ο ιδρυτής της Τροίας Τεύκρος, ήταν, λέει, …Αθηναϊκής καταγωγής, αλλά από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική… παροικία στην Αθήνα, πριν… ιδρυθεί η πόλη της Τροίας!
[27] Αντιγράφω την υποσημείωση αρ 56 στον πρώτο τόμο του Ηρόδοτου από τον «Κάκτο»: «…οι καθαρμοί συνδέονταν με χθόνιες θεότητες οι οποίες ήταν προομηρικές και ηθελημένα αγνοήθηκαν από τον Όμηρο για χάρη των Ολύμπιων θεών.»
[31] Ιλιάς Ι, 404
[36] Δάρης, Ιστορία για την άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216
[40] Τζέτζης, Σχόλια, σελ. 472: «τινές μεν του Κρόνου νυν αντί του Κρονίδου είπον, ήτοι του Διός» «και φασίν ότι το εν Δελφοίς μαντείον πρότερον του Κρόνου ήν, ένθα έλαβον τον χρησμόν οι Έλληνες ότι τω δεκάτω έτει την Ίλιον πορθήσουσι»
[41] Ο «γραμματικός» (φιλόλογος) Δαφίτας, (Γ΄αι. πΧ,) έλεγε για τον Όμηρο: «εψεύσατο. Αθηναίοι γαρ ουκ εστράτευσαν επ’ Ίλιον». Ο ρήτορας και σοφιστής Ζωίλος (Δ΄αι πΧ) έγραψε «λόγους εννέα κατά της Ομήρου ποιήσεως» (!) και ονομάστηκε «Ομηρομάστιξ».
[45] Αθήναιος, ΣΤ΄, 19-20 σελ 59. Ο συγγραφέας επικαλείται τους ιστορικούς Φαινία και Θεόπομπο, χαμένους σήμερα.
[53] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Α΄, σελ. 6.
[55] Πρόσφατα διάβασα ένα βίο προαλειφόμενου αγίου, όπου τσακώνονταν με τη μάνα του γιατί μαγείρευε τα νηστίσιμα φαγητά στις ίδιες κατσαρόλες που μαγείρευε κρέας, αν και τις είχε πλύνει. Ο ίδιος, ειδοποιούσε με υπερηφάνεια στον ασύρματο την αεροπορία να βομβαρδίσει τους αντάρτες στον Εμφύλιο, αλλά αρνιόταν να υπακούσει διαταγές αν ο αξιωματικός έβριζε τα θεία! Πάντα υποψιαζόμουν τους χορτοφάγους ως αιμοδιψείς… Προσοχή! δεν κρίνω τον ήρωα - άγιο της ιστορίας, που δεν μπορεί να ήταν τόσο ηλίθιος, αλλά τον μεγαλοφυή συγγραφέα του βίου του, και πάνω απ’ όλα τους αναγνώστες του! Ελληνική Μυθολογία… Ποιος είπε πως πέθανε το αρχαίο Πνεύμα;
[59] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 34, 11
[71] Εκεί η θεά Αστάρτη (=Αστέρι) είχε φέρει ένα… αστέρι, «αεροπετή λίθο», μετεωρίτη.
[73] «Ούτος δε Ωλήν και τους άλλους τους παλαιούς ύμνους εποίησε εκ Λυκίης ελθών τους αειδομένους εν Δήλω»Ηρόδοτος, Μελπομένη, 36
[74] Ηρόδοτος, Μελπομένη, 59, 76-80
πηγη https://sites.google.com/site/archaiaelladaealetheia/e-arche-tes-apollonias-latreias-sten-ellada
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.