ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ: «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ», ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΝ 1904

 «Ω Λαέ εν ονόματι των ενδόξων Προγόνων Σου, εν ονόματι της μεγάλης Σου Ιστορίας, εν ονόματι της Ελευθερίας και του Πολιτισμού ου η γεννεά Σου υπήρξεν η Κοιτίς, τίναξε το σκότος το οποίον Σε ετύφλωσεν επί τεσσαράκοντα χρόνια[από το 1864 που έγινε η Ένωστη της Επτανήσου με την Ελλάδα], τέντωσε τα μέλη Σου άτινα εδέσμευσαν αι τεσσαρακονταετείς αλύσεις των ατίμων Αρχόντων Σου και ως Γίγας πελώριος και φοβερός πάρε από το ένα χέρι την Σημαίαν της Ελευθερίας και της Ιστορίας Σου, και στο άλλο το σπαθί της δικαίας και φοβεράς πολιτικής σφαγής των Εθνικών Εγκληματιών, των Υψηλοβάθμων Προδοτών, των Υπουργοβάθμων κλεπτών και αν είναι ανάγκη χάριν της Μεγάλης Μάνας μας, χάριν του μέλλοντος των τέκνων μας, χάριν της τιμής των θυγατέρων μας φώναξε ως ο Σαμψών:

«Αποθανήτω η ψυχή μου μετά των προδοτών!».
Ναι μη φεισθής ουδενός διότι ουδείς εφείσθη Σου!
Μη θέσης ουδένα εκτός ευθύνης!
Τους μεν αχρείους και δημεγέρτας Κυβερνήτας και λαοπλάνους Βουλευτάς άρπαξε από το αυτί και φέρε τους Δέσμιους ενώπιον του Ρήγα και του Πατριάρχου και εκεί! Στο Τέμενος των Γραμμάτων και της Προόδου.
Έγειρον! τον βραχίονα σου και βαρείαν άφησε να πέση την Πολιτικήν πληγήν επί των χοιροειδεστάτων τραχήλων των.
Και μετά ταύτα έν ονόματι της ισχύος Σου άρπαξε την ματωμένη Μάνα Σου και μαζί και οι δύο μάνα πληγωμένη και παιδί σκελετομένο, πήγαινε μπροστά στους Άρχοντές σου και πες τους με φωνήν που να ακουσθή στας τέσσαρας γωνίας της Γής!
«Άρχοντες
Είσθε υπεύθυνοι ενώπιον των Νόμων και του Συντάγματος !
Είσθε όμως υπεύθυνοι ενώπιον του Ελληνικού Λαού ! Ενώπιον της Ελληνικής Ιστορίας!
Ενώπιον της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας!
Ενώπιον της ευγνωμοσύνης την οποίαν οφείλετε εις το Ελληνικόν Έθνος το οποίον Σας έκαμε Χαϊδεμένα του Παιδιά και Σας ενεθρόνησεν, εκεί που άλλοτε ενεθρόνισεν ο Μέγας Φειδίας, την Θεάν των Γραμμάτων και της Σοφίας !
Είσθε υπεύθυνοι, ω Άρχοντες ενώπιον του λόγου τον οποίον εδώσατε, όταν ανελάβατε την διοίκησιν στα ένδοξα τούτα χώματα λέγοντες με φωνήν καλώς ακουσθείσαν!
« Η Ελλάς είναι του λοιπού η Πατρίς μας, και μόνος μας σκοπός είναι να την καταστήσωμεν πρώτυπον Βασιλείου εν τη ανατολή!»
Και τω όντι, ω Άρχοντες ! ως να εισηκούσθησαν εκείνοι! Οι λόγοι Σας, ουχί εις τα ώτα των αγαθών πνευμάτων, αλλ’ εις τα ώτα όλων των Παμμιάρων και Παμπονήρων πνευμάτων εγένετο η Ελλάς, η Πατρίς μας ω Άρχοντες!
Πρότυπον Βασιλείου εν τη Ανατολή, πλήν
Πρότυπον διαφθοράς !
Πρότυπον ατιμίας !
Πρότυπον κακουργίας !
Πρότυπον χρηματισμού και αναισχύντου κολακείας!
Πρότυπον Υπουργών κλεπτώ ν και δολοφόνων !
Πρότυπον Πρωθυπουργών και στρατηγών και Μητροπολιτών χαλκευθέντων εις τα χαλκευτήρια της Αυλής, και γλυφόντων της κατσαρόλες των μαγείρων Σας.
Τοιούτον πρότυπον, ω Άρχοντες! Δεν ηθέλατε Βεβαίως !
Ποσάκις η μεγάλη ψυχή Σας δεν επληρώθη χόλου και αδημονίας επί τη εικόνι τοιούτου προτύπου !
Ποσάκις δεν θα εσκέφθητε να πατάξητε και να θρυμματίσητε όλην ταύτην την σπείραν των αυλοκολάκων και δούλων.!
Πλην αυτή αύτη η σπείρα βεβαίως Σας ήτο εμπόδιον ως προς τούτο!
Αλλ’ εάν έχει ούτω εάν η σπείρα των ανάνδρων και λαοπλάνων Σας ήτο εμπόδιον ω Άρχοντες! Και δεν σας άφινεν να εργασθήτε υπέρ του Μεγαλείου της Ελλάδος και της Ιστορίας της, διατί Σεις οι κληρονόμοι του Κόδρου και του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου δεν εξήλθετε πύρινοι και κεραυνοφόροι ως ο Ολύμπιος Ζευς του ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ και των ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ, και με φωνήν ως εκείνη ην εξέβαλεν ο Άρης υπό του ενδόξου Διομήδους πληγωθείς, να φωνάξητε:
Έλληνες! Πιστοί τηρηταί του όρκου μας και των μεγάλων μας Λόγων!
Προτιμώμεν την εξορίαν του αειμνήστου Όθωνος προτιμώμεν την αυταπάρνησην του ενδόξου Κόδρου, προτιμώμεν τον μαρτυρικόν θάνατον του Θείου Κωνσταντίνου, προτιμώμεν να μας αναγράψει η Ιστορία μεγάλους και θείους παρά να διέλθωμεν τα έτη της εξουσίας μας συνθηκολογούντες με τα ατιμώτερα και πλέον ακάθαρτα αγγεία εντός του βάθους των οποίων βράζουν με απαίσιον κρότον, η αρπαγή, η προδοσία, η ασυνειδησία, η πλήρης ατίμωσις !».

Άλλ’ εάν επί τεσσαράκοντα όλα χρόνια ότε νέοι και ρωμαλέοι και παρθένοι την καρδίαν δεν επράξαμεν ό,τι έπρεπεν να πράξωμεν, νυν ότε το βάρος των ετών και η τεσσαρακονταετής διαφθορά έκλιναν το σώμα μας και απεμαλάκιναν την διάνοιάν μας, ο μόνος λιμήν σωτηρίας και δια τους υλόφρονας άρχοντας, και δια τους λαοπλάνους πολιτικούς μας, είναι αι σκήται του αγίου όρους ! Εκεί εν προσευχή και νηστεία και μακράν των πειρασμών και των κακών γλωσσών θα δυνηθώσι να συνεχίσωσι την προς τον Πλάστην βλασφημίαν!
Αυτά να είπης, ω Λαέ! και αυτά να πράξεις, να αφεθής δε εξ ολοκλήρου εις τας ιδίας Σου δυνάμεις μακράν αρχόντων και γραμματέων και φαρισσαίων, και να μεταχειρισθής ως όπλα της τιμωρίας όλων των ενόχων όλα τα όπλα άτινα παρέχει ο σημερινός πολιτισμός και η πρόοδος εν ανάγκη δε και αυτήν την ζωή Σου, και να γνωρίζης καλώς ότι η πρόοδος και η αρετή εις τους λαούς προέρχονται εκ των κάτωθεν και ουχί εκ των άνωθεν, διότι εις τα άνω Στρώματα της Κοινωνίας ένας ευρέθη Μελάς και άπειροι Προδόται και κλέπται, ενώ στα στρώματα τα ιδικά Σου άπειροι είναι οι Διάκοι και οι Μιαούληδες οι Ανδρούτσοι και Νοταράδες!»
ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ, Εφημερίδα «ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ», Αργοστόλιον 20 Νοεμβρίου 1904
.
[ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ (1872-1907)Αγωνιστής για τα δικαιώματα των αγροτών, υπέρμαχος των σοσιαλιστικών ιδεών και δημοσιογράφος.
Γεννήθηκε το 1872 στα Φερεντινάτα της Κεφαλληνίας. Μετά το Γυμνάσιο γράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς τελικά να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Ως φοιτητής υπήρξε ενεργό μέλος του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου στην Αθήνα, ιδρυτής του οποίου υπήρξε ο διανοούμενος Σταύρος Καλλέργης. Το 1896 συμμετείχε ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση, όπου και τραυματίστηκε, αγωνιζόμενος στο πλευρό των Κρητών, που πάλευαν να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
Επέστρεψε στην Αθήνα τον επόμενο χρόνο, όπου και συνελήφθη, επειδή σε μία ομιλία του κατηγόρησε τη βασιλική οικογένεια ως υπεύθυνη για την ήττα του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός χρόνου και μετά την αποφυλάκισή του συνελήφθη εκ νέου, κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία στην απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά Γεωργίου Α’, που έγινε στις 14 Φεβρουαρίου 1898.
Μετά την κατάρρευση της εις βάρος του κατηγορίας επέστρεψε στην Κεφαλληνία και το 1900 εξέδωσε στο Αργοστόλι την εβδομαδιαία εφημερίδα «Ανάστασις», μαχητικό όργανο των ιδεών του, που κυκλοφορούσε με μεγάλα διαστήματα διακοπών έως το θάνατό του. Στο Αργοστόλι ίδρυσε, επίσης, το λαϊκό αναγνωστήριο «Η Ισότης», το οποίο υπήρξε κέντρο πνευματικού και πολιτικού προβληματισμού.
Το 1904 ταξίδεψε στο Βουκουρέστι κι έπεισε τον πλούσιο θείο του Γεώργιο Σκιαδαρέση να επενδύσει στην αγορά γης στον Θεσσαλικό κάμπο. Πράγματι, ο Σκιαδαρέσης μαζί τον συμπατριώτη του Αριστείδη Μεταξά αγόρασαν στην περιοχή των Τεμπών μία μεγάλη έκταση (τσιφλίκι) 300.000 στρεμμάτων.
Στις εκλογές της 20ης Μαρτίου 1906, ο Αντύπας κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής της επαρχίας Κρανιάς στις εκλογές στην Κεφαλονιά, αλλά απέτυχε να εκλεγεί κι έτσι τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς ανέλαβε τη διεύθυνση του τσιφλικιού του θείου του. Αμέσως μόλις εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Ραψάνης και διαπίστωσε τις άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των κολίγων, ύψωσε τη σημαία του αγροτισμού, εμπνεόμενος από ένα όραμα ουτοπικού σοσιαλισμού. Με ομιλίες και περιοδείες στα γύρω χωριά προπαγάνδιζε τη χειραφέτηση των αγροτών μέσω της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης των τσιφλικιών και της διανομής τους στους κολίγους, κατόπιν αποζημίωσης των ιδιοκτητών τους, δίνοντας πρώτος το παράδειγμα και παραχωρώντας πρωτοφανείς για την εποχή υλικές και ηθικές απολαυές στους εργαζόμενους στο κτήμα του. Παραχωρεί στους κολίγους εκτάσεις για βοσκοτόπια, για να χτίσουν σπίτια στη θέση των καλυβιών που έμεναν μέχρι τότε, τους παραχωρεί το δικαίωμα να κρατούν το 75% της παραγωγής αντί για το 25% που ίσχυε μέχρι τότε, εφαρμόζει τις αργίες, όπως αυτή της Κυριακής πριν ακόμη καθιερωθεί από το κράτος, χτίζει σχολεία για τα παιδιά τους, τους οργανώνει σε αγροτικούς συνδέσμους.
Η στάση του αυτή απέναντι στο αγροτικό πρόβλημα της εποχής προκάλεσε την αντίδραση των τσιφλικούχων και τελικά δολοφονήθηκα πληροφορήθηκαν το βράδυ της 8ης Μαρτίου 1907 στον Πυργετό της Λάρισας, από τον Ιωάννη Κυριακού, επιστάτη του Αριστείδη Μεταξά, συνεταίρου του θείου του Γεωργίου Σκιαδαρέση.
Ο Κυριακού υποστήριξε, ενώπιον των αστυνομικών αρχών που επιλήφθηκαν της υπόθεσης, ότι βρισκόταν σε άμυνα, όταν πυροβόλησε τον Αντύπα, ο οποίος προηγουμένως, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον είχε ραπίσει κατά τη διάρκεια φιλονικίας. Ο ισχυρισμός του αυτός έγινε δεκτός από το δικαστήριο που τον αθώωσε, παρότι ο Αντύπας είχε χτυπηθεί πισώπλατα.
Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα υπήρξε το κύριο θέμα πολλών αθηναϊκών εφημερίδων.
Τρία χρόνια ακριβώς μετά τη δολοφονία του, οι κολίγοι ξεσηκώθηκαν στο Κιλελέρ. O Μαρίνος Αντύπας έκτοτε αποτελεί το σύμβολο των αγώνων των αγροτών της Ελλάδας.]
.
[Όταν το 1881 οι Τούρκοι αποχώρησαν από τη Θεσσαλία άφησαν πολλά προβλήματα πίσω τους. Το κυριότερο και πιo δυσεπίλυτο ζήτημα ήταν το αγροτικό. Έλληνες κεφαλαιούχοι – κυρίως ομογενείς - εμφανίστηκαν αμέσως ως ιδιοκτήτες τσιφλικιών, υποκαθιστώντας τους Οθωμανούς προκατόχους τους, ισχυριζόμενοι ότι είχαν αγοράσει τη γη από το τουρκικό δημόσιο με συμβόλαια που είχαν υπογραφεί στην Κωνσταντινούπολη.
Με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελληνική επικράτεια οι κολίγοι βρέθηκαν σε πολύ δεινότερη θέση από εκείνη που βρίσκονταν επί Τουρκοκρατίας. Κι αυτό γιατί οι Έλληνες πλέον τσιφλικάδες επέμεναν ότι είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριαρχίας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι καλλιεργητές-κολλήγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπάροικου, αφού ήταν υποχρεωμένοι να δίνουν στον τσιφλικά το 1/2 ή το 1/3 της παραγωγής και άλλα προϊόντα, ενοίκιο για τη βοσκή των ζώων τους και να στέλνουν μια γυναίκα για ζύμωμα. Παράλληλα δούλευαν μέσα στα λασποχώραφα κάτω από άθλιες συνθήκες, ζούσαν σε τρώγλες και ανέχονταν την ταπείνωση του μαστιγώματος και του βιασμού των γυναικών τους από τους μεγαλοκτηματίες.
Επί Τουρκοκρατίας, αντίθετα, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού, δηλαδή της γης, των σπιτιών, των δασών και των βοσκοτόπων.] 

ΠΗΓΗ 

Dionisis Vitsos