«Η Αρχαιολογία του Χτες», του Yorgos Kyriakopoulos είναι μια προσέγγιση στην επιστήμη της μνήμης, που θα ευχόμουν να είναι όχι η γοητευτική εξαίρεση, αλλά ο κανόνας!
Καθος η αφήγηση προχωρεί οι ίσκιοι πυκνώνουν. Το σταματημένο ρολόι, το άδειο κρεβάτι, το πουκάμισο που περιμένει κρεμασμένο στον τοίχο το σώμα που δεν θα επιστρέψει, το φλυτζάνι του καφέ που ξέμεινε στο τραπέζι ανάμεσα στις σκόνες και τα σκουπίδια, τα κιτρινισμένα στέφανα στο ανοιγμένο συρτάρι, οι παλιοκαιρίτικες νύφες, ξεθωριασμένες στον τοίχο, στοιχειώνουν τα κουφάρια των σπιτιών, η αρχαιολογία γίνεται μυθιστορία της απουσίας…
‘Την Αρχαιολογία του χτες’ την νιώθεις: αγκάθι στην παλάμη, βελούδο απροσδόκητο των φύλλων της αλιφασκιάς… έχει ήχο: το σύρσιμο της σαύρας στην πέτρα, το πέρασμα του ανέμου ανάμεσα από τις καλαμιές, όλα τα τζιτζίκια και τα τριζόνια… έχει τη μυρωδιά της σβησμένης πυροστιάς, του λιγοστού βρόχινου νερού που επιμένει στην κιστέρνα, του ήλιου μεσημέρι, κατακαλόκαιρο… έχει γεύση θαλασσινού νερού, σύκου και πικραμύγδαλου, αλλά δεν έχει δίχτυ ασφαλείας…
Ο αρχαιολόγος είναι εξοικειωμένος με την απουσία, συνηθισμένος να καταδύεται σε τάφους και στρώματα καταστροφής, να συνομιλεί με θραύσματα και χαλάσματα, αλλά υπάρχει πάντα η ασφάλεια των αιώνων. Στην αρχαιολογία του χτες όμως κινδυνεύεις να βρεθείς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, τον παππού σου που λέει ιστορίες δίπλα σε ένα ίδιο παραγώνι, την γιαγιά σου που πλέκει δαντέλα στο άνοιγμα του παραθυριού, την νυφική φωτογραφία των γονιών σου, όπου η μάνα σου φορούσε ακριβώς το ίδιο νυφικό, το πέτρινο αλώνι, όπου έπαιζες απομεσήμερο με τις νεράιδες, εκείνο το δειλό, αξέχαστο εφηβικό φιλί κάτω από τη σκάλα, το παθιασμένο αγκάλιασμα της νιότης στην προστατευτική σκιά του ερειπίου, το μονοπάτι που μοιράστηκες με αγαπημένο, τον χωρισμό που δεν θέλεις να θυμάσαι, τον θάνατο που ήρθε ξαφνικά, όταν κανείς δεν τον περίμενε….
Η αρχαιολογία του χτες είναι σαν τα παιδικά μας χρόνια, πολύ κοντά μας και συγχρόνως αμετάκλητα μακριά μας… Η περιπλάνηση στα ερείπια του χτες έχει το βάρος του χαμένου χρόνου. Χρειάζεται το άλογο με τα λευκά φτερά, ο Πήγασος, που θα οδηγήσει στην μετουσίωση, ώστε η θλίψη να γίνει ποίημα…"
Από τον πρόλογό μου στο βιβλίο του Γιώργου Κυριακόπουλου "Η αρχαιολογία του χτες" , ένα βιβλίο που αξίζει, πιστεύω, να το έχει κανείς....
ΠΗΓΗ
Angeliki Kottaridi
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.