ΟΙ ΚΛΕΠΤΑΙ

 «Προ του έτους 1769 και ύστερα εντός της Πελοποννήσου υπήρχον Έλληνες δυνατοί, έχοντες σουλτανικά προνόμια, ως ο Α. Ζαΐμης, ο Κρεββατάς, ο Μπενάκης και άλλοι πολλοί. Οι αρχιερείς εδιοικούσαν, καθώς και επί των Βενετών, διότι η Τουρκική εξουσία ανεγνώριζε τα δικαιώματά των, επειδή εβοήθησαν τους Τούρκους νομίζοντες αυτούς καλλιτέρους των Φράγκων, κατά των οποίων τότε οι Έλληνες είχαν αντιπάθεια, διότι δεν υπέφεραν τα βάρη των, και μάλιστα έλεγαν και την ακόλουθον παροιμίαν· «ο Θεός να σε φυλάη από του Τούρκου το σπαθί και από του Βενετσάνου τις δίκες». Οι Τούρκοι τότε ήσαν ολίγοι, οι δε κάτοικοι της Πελοποννήσου πολλοί, και κατά τους χρόνους εκείνους διά την αλλαγήν της κυριαρχίας και τας συχνάς επαναστάσεις οι άνθρωποι αγρίευσαν και πολλοί κλέπται υπήρχον. Την δε ονομασία ταύτην έδωκεν η Τουρκική εξουσία εις όλους εκείνους τους Έλληνας, οι οποίοι προ της επαναστάσεως έλαβαν τα όπλα και έζων ελεύθεροι μη θέλοντες να υπακούων εις αυτήν, και προσέτι διότι οι κλέπται αδιακρίτως άρπαζαν την τροφή των από τους υποτετμημένους εις την Τουρκική εξουσίαν. Η αδελφότης αυτή των κλεπτών ήτο σποραδική, ευρίσκετο δε εις τόπους ορεινούς και εκ φύσεως οχυρούς και δυσβάτους. Εκεί είχε την απόλυτον εξουσίαν της, τον οργανισμόν της και σημαίαν και σφραγίδα και την μεταξύ των συνεννόησιν. Ενίοτε οι πλησιέστεροι των επαρχιών Έλληνες εβοήθουν τους κλέπτας εις τας επικινδύνους καταδρομάς της εξουσίας, ώστε εγίνοντο πολλοί και επολέμουν όλην την ημέραν, και εν καιρώ νυκτός έφευγαν όσον και αν ήσαν πολιορκημένοι από τους Τούρκους. Εις αυτήν την ένοπλον δύναμιν οι ομόθρησκοι Έλληνες έδιδαν τροφή αγογγύστως, διότι οι κλέπται όπου και αν ευρίσκοντο ήσαν υπόχρεοι να προστατεύουν αυτούς από την τυρρανίαν των κατακτητών και εν γένει δια παν άλλο αδίκημα είτε των αρχών, είτε των δυνατών Τούρκων. Ο δε τρόπος της προστασίας και της εκδικήσεις των κλεπτών ήτο πολύ άσπλαχνος και ολεθριώτατος εις τους Τούρκους, και ως εκ τούτου επεριστέλλοντο αι καταχρήσεις και αι αδικίαι και των ατόμων και της ιδίας εξουσίας, αι οποίαι ήσαν ανυπόφοροι και δυσβάσταχτοι, και υπερέβαιναν τα όρια της υπομονής, διότι οι Τούρκοι ήθελαν να κάμνουν τας ορέξεις των άνευ χαλινού, επειδή έπαιρναν του ενός την κόρην, του άλλου το παιδί και του άλλου την γυναίκα, και ό,τι άλλο έβλεπαν ότι είχεν. Ο αδύνατος ραγιάς παθαίνων όλα αυτά τα κακά δεν εύρισκεν αλλού υπεράσπισιν παρά μόνον εις τον ομόθρησκόν του κλέπτην, όστις εκαιροφυλάκτει και εσκότωνεν ανηλεώς, όχι μόνον τον αδικήσαντα Τούρκον, αλλά και τους συγγενείς του, και εν γένει τους ομοθρήσκους του. Αι εκδικήσεις αύται των κλεπτών κατά των Τούρκων διεδίδοντο, ότι δηλαδή ο δείνα Τούρκος έπραξε το δείνα κακό εις τον δείνα χριστιανόν και ετιμωρήθη από τους κλέπτας, και τοιουτοτρόπως ο φόβος της εκδικήσεως εχρησίμευεν εις περιστολήν των αδικιών και των καταχρήσεων, διότι οι Τούρκοι περιορίσθησαν εις τας πόλεις, και δεν εγύριζαν πλέον ως εσυνείθιζαν πρότερον εις τα χωρία και εις τα μοναστήρια διά να τρέφονται από τους κατοίκους και από τους μοναχούς, διότι οι κλέπται τους εσκότωναν. Μάλιστα δε όσοι εκ των Τούρκων είχαν χωρία (τσιφλίκια) και ραγιάδες μέσα εις αυτά, ούτοι είχαν συνεννόησίν μετά των κλεπτών, και επρομήθευαν εις αυτούς όλα τα μέσα της συντηρήσεώς των, πυριτόβοβολα, υποδήματα, τροφάς και χρήματα διά την εντελή ασφάλειαν της ζωής των και της ιδιοκτησίας των. Πολλάκις δε και αυτή η εξουσία βιαζομένη διά να έχη την ησυχίαν της συνεννοείτο μετά των κλεπτών, και παρεχώρει εις αυτούς προνόμια γραπτά, διορίζουσα αυτούς αρματωλούς εις στας επαρχίας, και ούτως εμοίραζε την εξουσίαν με αυτούς και τοις έδιδε μέρος από αυτήν προς καταστολήν της ζωοκλοπής και των μικροεγκλημάτων.

Τοιουτοτρόπως δε οι κλέπται αυτοί έζων και ευρίσκοντο επάνω εις τα όρη και εις τα δάση, και όσοι των ραγιάδων εκαπνίζοντο από το αίσθημα της ελευθερίας τους ακολούθουν- όσοι δε πάλιν ή από βίαν γενομένην επίτηδες, ή και εκ τύχης, εις αυτούς, ή άλλως πως εφόνευαν Τούρκον, ή κατά τας περιστάσεις και χριστιανόν, και αυτοί εκεί εις το των κλεπτών εύρισκαν καταφύγιον· ενίοτε δε και Τούρκοι κυνηγοί ως κακούργοι από την εξουσίαν και αυτοί εκεί κατέφευγαν και έζων τον βίον τους ως κλέπται και ήσαν πιστοί σύντροφοι των άλλων κλεπτών, και ακωλύτως έπρατταν τα της θρησκείας των. Το σύστημα τούτο ενίσχυε και προετοίμαζε το αίσθημα της ελευθερίας, και, με άλλα λόγια, ήτο η παρακαταθήκη του εθνισμού και η ζύμη, και από αυτό δι εδίδοντο εις τον υποδουλωμένων λαών το αίσθημα και αι ελπίδες της ελευθερίας και της υπάρξεως ζωής απαραβίαστου».
ΦΩΤΑΚΟΥ (ΦΩΤΙΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ), Υπασπιστού του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ 1821
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Brigand, BELLE Henri: Trois années en Grèce, Παρίσι, Librairie Hachette, 1881. Βιβλιοθήκη Μουσείου Μπενάκη

πηγη 

Dionisis Vitsos