Από την απαισίαν αυτήν δίψαν πλουτισμού εγεννήθη εν είδος εκβιασμού άγνωστον και εις τους μάλλον βαρβάρους λαούς:
Εις Προβλεπτής ήρχετο από την Βενετίαν, φέρων ποσόν τι χρημάτων εις τσεκίνια, συχνότατα δανεισθέντα από Εβραίους εγκατεστημένους εις την πρωτεύουσαν[την Βενετία]. Τα τσεκίνια αυτά εδάνειζεν εις τους χωρικούς τής νήσου, υποχρεουμένους να αποδώσουν κατά το τέλος τού έτους το διπλάσιον τού δανεισθέντος. Αν δεν εξεπλήρουν την υποχρέωσιν ταύτην, το επόμενον έτος έπρεπε να πληρώσουν το διπλάσιον, και ούτω καθ’ έξης μέχρι της εξοφλήσεως. Και η πληρωμή αύτη δεν εγίνετο εις χρήμα. Όλους τους καρπούς του κτήματός του ο χωρικός ήτο υποχρεωμένος να τους φέρη εις τον δανειστήν, ο οποίος εκανόνιζε την τιμήν κατά βούλησιν. Και φυσικά τον ελήστευε.
Το χειρότερον δε ήτο ότι πολλάκις το δάνειον εγίνετο επιβλητικώς. Και αν δεν ήθελεν ο χωρικός να πάρη δάνειον, ο Προβλεπτής τον υποχρέωνε να δανεισθή. Η δε άρνησις τού χωρικού εθεωρείτο ως επαναστατική ενέργεια κατά τού Διοικητού! Εσύρετο λοιπόν τότε εις την φυλακήν σιδηροδέσμιος και δεν απέκτα την ελευθερίαν του παρά μόνον όταν υπέκυπτε και εδέχετο το δάνειον. Και έτσι επέστρεφε εις το σπίτι του δια να κοπιάση και αποδώση το διπλάσιον ποσού το όποιον δεν εχρειάζετο! Δι’ αυτό η λέξις Προστύχι ήχει απαισίως εις τα ώτα των Ζακυνθίων.
Φυσικά το προστύχι μετήρχοντο και οι πλούσιοι και οι αριστοκράται εις βάρος τού λαού, ο όποιος εμίσει δια τον λόγον τούτον τους προκρίτους. Πολλάκις το μίσος τούτο ώθησε τους χωρικούς να αρπάξουν τα όπλα εναντίον των αριστοκρατών. Ουχί δε σπανίως εσκέφθηκαν οι χωρικοί να καύσουν τα αμπέλια των, αφού όλον το εισόδημα εκαρπούντο οι εκμεταλλευταί δανεισταί. Άλλ’ υπερίσχυεν η συμβουλή των σωφρονεστέρων και τοιουτοτρόπως απεσοβείτο η καταστροφή.
Η πληθώρα των εγκλημάτων τα οποία εγίνοντο εις την Ζάκυνθον είχαν ως κυριωτέρα αιτία το γεγονός τής ατιμωρησίας. Και τοιουτοτρόπως εσχηματίσθη μία τάξις απαίσιων ανθρώπων, ονομαζομένων «Μπράβων», οι όποιοι εγνώριζον ότι δεν θα τιμωρηθούν, διότι οι αναθέσαντες εις αυτούς την διάπραξιν ενός εγκλήματος είχον τα μέσα πλησίον των αρχών ώστε να μείνη ατιμώρητον το έγκλημα.
Οι πλείστοι των εγκληματιών κατόρθωναν να απομακρύνονται κρυφά από την Ζάκυνθον καταφεύγοντες κατά το πλείστο εις την Σμύρνην.
Οι πλούσιοι σχεδόν όλοι είχον μισθωτούς Μπράβους. Το ότι δε αιτία τού κακού ήτο η κακοδιοίκησις, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όταν κατά τύχην έφθανεν εις την Ζάκυνθον κανείς νέος Προβλεπτής, τίμιος και μη εξαγοραζόμενος από τους πλουσίους, τότε το έγκλημα εμειούτο κατά πολύ, διότι η αυστηρά απονομή δικαιοσύνης εφόβιζε τους κακούργους μπράβους. Και αν φεύγοντες οι Προβλεπταί ούτοι δεν συναπεκόμιζον τους θησαυρούς τους οποίους συνεκέντρουν οι διεφθαρμένοι συνάδελφοί των, συναπεκόμιζον όμως τας ευχάς και ευλογίας τού Ζακυνθίου λαού δια την τιμίαν διοίκησίν των. Αλλ’ οι τοιούτοι Προβλεπταί απετέλουν εξαιρέσεις.
[ANDRE GRASSET DE SAINT-SAUVEUR, Voyage historique, littéraire et pittoresque dans les isles et possessions ci-devant vénitiennes du Levant..., Paris, chez Tavernier, AN VIII [=1800] , Μετάφραση: Κώστας Καιροφύλας
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.