Θάλασσα τρικυμισμένη στ’ ανοιχτά
Με στέγες και διάφανα ερείπιαΩ Θάλασσα λυγμοί του ανέμουΓιατί τα δάκρυα είναι προσταγή απ’ τον άνεμοΚαι ακούονταιΤι βογγητά στις νύχτες μας τι κλάματα,Τι γόοι και τι γαλάζια επιφωνήματαΞυπνούνε πόθους τρικυμίας μέσα μαςΉρθαμε βαρυμένοι, σύσκιοι νωθροίΚαι τι χρόνοι σκληρότατοι θά ’ρθουνΟλομέτωποι θάνατοι γιγάντιοι ίσκιοιΜόροι που τις αυγές στα κάθιδρα μέτωπαΣφίγγουν τις ψυχές στους τροχούςΜυρτιές και δάφνεςΠασίλαμπρου πρωινούΣτις φλογερής πατρίδας τα μελτέμια, είδαμεΤην προκυμαία ολόφλογηΜέσα στις δόξες που κινούνται ολόγυραΣαν την καμπύλη πεπρωμένης μέραςΠου θα υψωθεί η ζωή σε πείσμα όλων των Θανάτων&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&Ποιος πίσω σου έδεσε σφιχτά τις μνήμεςΑράγιστο το σώμα σου την κάθε αυγήΞυπνάει στη μέρα τη δυσπρόσιτη τη δυσκολοκατάκτητηΈφηβο ελάφι που ξεδίψασε στην ΙωνίαΣτα φτερωμένα κράσπεδα πατρίδωνΌταν σου έκαψαν εκείνη την πικρή αυγήΤα άφθονα μαλλιάΔεν πρόφτασες να πάρεις τους ανέμους όλουςΚαι δάκρυσες χρόνια πολλά αργότεραΚαι ξέσπασεςΣαν λειτουργία εωθινήΠάνω στα χιόνια του ύψουςΠοιος σ’ έφερε εσέναΔόξα, Ασύλληπτη μορφήΕίδος Καλόπλαστο της ΙωνίαςΣτου Κηφισσού τα σφρίγοντα καλάμιαΕκεί σαν έπαιζες παιδίσκηΣτου ποταμού τα ρέματαΠου όλο γαλάζια φούσκωναν πανιάΚαι σ’ έπαιρναν στις φωτεινές επαύλεις.Μα τώρα έγινες βρώμικα κράσπεδαΚι οι δυο σου όχθες κλείσαν απ’ το φωςΚι η έμπυρη άσφαλτος σε κάλυψεΚαι στέγνωσε μ’ ερημιές την μνήμη τωνΑνθρώπων&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&Θα ξαναπάμε πάλι εκείΣτη γη της Ιωνίας της κυανόφεγγηςΜέσα απ’ το κρασάτο πέλαγοςΚι από τ’ άστρα της κυανής μας γηςΝα εγκαταστήσουμε μιαν οικουμένη θαμπωτικήΑπό πολύφθογγες λέξειςΝ’ αναπηδήσουν φωτισμοί κι εκλάμψειςΝ’ ακούσει ο κόσμος πέρα απ’ τον ηλιόβλητο αιθέραΚι από των απειρόπληθων άστρων την ανάσαΚι από τη γη της Ελληνίδας μνήμηςΑυγές αιθέρος, Λέξεις τις ΑκάμαντεςΚυάνεα, Θρόος, Μένεα, Πολυφλοίσβιο,Οίαξ, Εσπέρα,Ακόντιο,Φοίβη, Κύθνος,Καλλιστώ, Ιώ,Τρυφέρη, Ιωνία...Άδειο είναι τώρα το στόμα των ανέμωνΣτρατεύματα που ηχούνε πίσω μας τ’ άσματαΉχοι της αιώνιας γέννησηςΉπειρος της ψυχής λίγων ΕλλήνωνΙριδογέννητη γη που θα πέμψεις ξανά τις ψυχέςΤις αυγές του αιθέρος στον ακράτητο ΝόστοΚαι συ γενιά μου θεόκλειστη τεφρήΦειδωλεμένη από πασίχαρες ακοέςΑπό γαλάζια θυμιάματα αυγής υπερήφανηςΣτερημένη από τα πολύφθογγα νάμματαΔιψαλέα και γυμνή του ΛόγουΆκου λοιπόν γενιά μου και γενιά που έρχεσαιΤι σου στερήσανΜωροί και οιωνοσκόποι και κοπροκράτεςΠρογάστορες των σκοτεινών καιρών,της οίησης πιστοίΚι οι Ασιανοί που κατοικούνε τώρα τις ακτέςΤις από πριν θεογενείς και νικητήριεςΤις από αιώνες αναλάμπουσες δάδες και μύραΚαι πολυτίμητα δωρήματα ομορφιάςΣε Ιωνία ξανά σε θέλουνΕίδατε εσείς μάτια γυναικών σε νυμφοδάκρυτη πομπήΡύζια λευκά δεσμίδες άνθιαΣε Μεσαυγούστου χλοίσματαΑκούσατε τραγούδια,ύμνους αστρογενείςΣτον Πόντο μέσα τον πολύπαθοΜορφές Ελληνίδων εγειρόμενεςΠου εγκυμονούν την Ιωνία της ψυχής μαςΑγέραστο σώμα κάθε κόσμου παντός , Ιωνία...Πόλεις ξανά καινούργιες των ερώτων ανυψώνονταιΆσπρα χαρούμενα έθνη της Ελληνίδας γηςΣημαίες του άσπιλου πρωινούΛαμποκοπήματα της θείας φωνής να προσκυνούνΕκεί ξανά στο μέλλονΜέσα από τα υπερπόντια μένη των ανέμωνΣτη λευκάζουσαΣτην Κιονόκρανη όλο χρυσάφιΣέμνωμα δόξας, Την ηλιόβλητηΤην αστρογέννητη Ιωνία της ψυχής μαςΝαί, θα πάμε πάλι εκείΞανά, στη γη της ΙωνίαςΛογχοφορώντας τις ηλίαιχμες λέξειςΕπανασελαγίζοντας τον άνεμο...Ναι λοιπόν, θα πάμε πάλι εκείΘα διαβούμε ξανά στη γη της ΙωνίαςΛογχοφορώντας τις ηλίαιχμες λέξειςΕπανασελαγίζοντας τον άνεμοΑποσπάσματα από την σύνθεση ''ΙΩΝΙΑ'', 2009''
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.