Ηθοποιός μιας άλλης εποχής, μιας άλλης αίγλης, η Έλλη Λαμπέτη, έζησε μια πολυτάραχη και μεστή ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα σε φλογερούς έρωτες και στο θέατρο αφήνοντας ανεκπλήρωτη μια μονάχα επιθυμία της.
Να αποκτήσει ένα δικό της παιδί!
Μέλος πολύτεκνης οικογένειας, γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής στις 13 Απριλίου του 1926. Έζησε τα παιδικά της χρόνια ανάμεσα στους πρόποδες του Κιθαιρώνα και τα καθαρά νερά του Πόρτο Γερμενού, έως ότου η οικογένεια μετακομίσει στην Αθήνα με απώτερο σκοπό τη μόρφωση των 7 παιδιών.
Τα χρόνια στην Αθήνα ήταν δύσκολα, αλλά παρά τις αντίξοες συνθήκες η αγάπη που απλόχερα φώλιαζε ανάμεσά τους, αντιστάθμιζε στο έπακρο τα εμπόδια. Εν έτη 1941 η Έλλη Λαμπέτη θα δοκιμάσει να εισαχθεί στη Δραματική Σχολή χωρίς επιτυχία, μιας και οι κριτές αποφάνθηκαν ότι η νεαρά δε διακρινόταν για το ταλέντο της! Ένα χρόνο αργότερα, η Μαρίκα Κοτοπούλη έχοντας αντίθετη άποψη, της δίνει το πολυπόθητο εφαλτήριο για το μαγικό κόσμο του θεάτρου…
Στα επόμενα χρόνια, χάνει το δίδυμο αδερφό της και λίγο αργότερα τη μητέρα της, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της θεατρικής σκηνής με σταθερούς ρυθμούς κερδίζοντας έδαφος και τα μεγάλα μελαγχολικά της μάτια συγκινούν τον Αλέκο Αλεξανδράκη με τον οποίο συνάπτει σχέση για μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια, τον Μάριο Πλωρίτη, τον οποίο θα παντρευτεί στα μέσα Αυγούστου του 1950.
Ατίθαση σαν χαρακτήρας, χαριτωμένη, γοητευτική, με μια ομορφιά αστείρευτη να πλημυρίζει την αύρα της, μαγνήτιζε στο πέρασμά της και το ανεπαίσχυντο ψεύδισμα που διέθετε, της προσέδιδε μια ξεχωριστή πινελιά.
Τρία περίπου χρόνια αργότερα, θα ερωτευτεί παράφορα τον Δημήτρη Χόρν, μισητό εχθρό της, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά τη συντριπτική υπερίσχυση των συναισθημάτων έναντι της λογικής. Ζευγάρι στη σκηνή και στη ζωή, δημιούργησαν μοναδικές και αξέχαστες καλλιτεχνικές παραστάσεις, για τις οποίες μιλούσε όλη η Αθήνα. Το Κυριακάτικο ξύπνημα, η κάλπικη λίρα, ένα ζευγάρι παπούτσια, το νυφικό κρεβάτι και πολλά άλλα, άφησαν εποχή με τις θρυλικές τους ερμηνείες.
Η δυσμένεια της τύχης όμως την κυνηγά και ο καρκίνος έχει αρχίζει να κερδίζει έδαφος στη ζωή αλλά και τη σκέψη της. Το επόμενο χρονικό διάστημα που θα ακολουθήσει την καταρρακώνει ψυχικά, μιας και χάνει από κοντά της 3 αδερφές, τον καλό της φίλο και θιασάρχη Κώστα Παππά και αποκτά την κακή εμπειρία για κάθε γυναίκα, γευόμενη την στυφή γεύση της έκτρωσης…
Βρίσκει κάθε φορά τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις απώλειες μέσα από το θέατρο, χρωματίζοντας τους ρόλους της, με μελαγχολικές πινελιές. Αξίζει να αναφέρω, ότι μετά από τον χαμό μιας εκ των αδερφών της, ο ρόλος απαιτούσε η Λαμπέτη να κλάψει. Ξέσπασε σε λυγμούς αναβλύζοντας πικρά δάκρυα χωρίς να μπορεί να σταματήσει και μη γνωρίζοντας την αιτία το κοινό, υποκλίθηκε χειροκροτώντας πολύωρα το ταλέντο της!
Η Έλλη Λαμπέτη, λίγο μετά τα 30 της χρόνια, έχει μια επιτυχημένη καριέρα, ένα θίασο στο ενεργητικό της και μια σχέση να την καταπίνει. Αποφασίζει άρδην να χωρίσει από τον Χορν και συνεχίζει ακάθεκτα να ρουφάει κάθε τι θεατρικό. Πρωταγωνίστησε σε πάμπολες παραστάσεις, άλλες με επιτυχία και άλλες χωρίς, αλλά κάθε φορά που αποτύχαινε, αντί να μεμψιμοιρεί, μια δύναμη ψυχής την ωθούσε να τοποθετήσει τον πήχη ακόμα ψηλότερα!
Λίγο μετά τα 30 της, γνωρίζει τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν με τον οποίο θα ζήσει 17 ολόκληρα χρόνια, θα γνωρίσει ταξιδεύοντας την Αμερική και θα εκτοξεύσει την καριέρα της πρωταγωνιστώντας σε εκπληκτικές παραστάσεις (ξεχωρίζω τις: ο Βυσσινόκηπος, Λεωφορείο ο πόθος).
Το ίδιο διάστημα, λίγο πριν αρχίσει η άνιση μάχη της με τον καρκίνο εμπλέκεται σε μια περιπέτεια υιοθεσίας που είχε ολέθριο τέλος για την ίδια ψυχολογικά και αναφέρεται το όνομά της σε ένα ερωτικό σκάνδαλο, αμαυρώνοντας την φήμη της μέσα στις παγωμένες και άχρωμες αίθουσες των δικαστηρίων. Ο χειμαρρώδης λόγος της και οι μάρτυρες υπεράσπισης απέφεραν μεν την επιθυμητή αθώωσή της, πρόσθεσαν δε μια ακόμη κακή ανάμνηση στην ήδη κουρασμένη της ψυχή…
Έδωσε την τελευταία της παράσταση το 1981 με το έργο «Σάρα – τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» και άφησε την τελευταία της πνοή στην Νέα Υόρκη στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, μετά από εξουθενωτική νοσηλεία έναντι στον καρκίνο.
Κλείνοντας αυτό που πραγματικά θα ήθελα να αποκομίσει ο αναγνώστης για την Έλλη Λαμπέτη, είναι το μεγαλείο της ενάντια στον ανθρώπινο πόνο και η άκρως καθηλωτική της προσέγγιση, μεταφέροντας αυτολεξεί τα λόγια της…
Ξέρω πως αν παραδεχτώ ότι πονάω, θα με ρωτήσουν πόσο.
Τι απάντηση να δώσεις;
Με ποια μονάδα μετριέται ο ανθρώπινος πόνος;
Με τι νούμερο; Με το ένα, με το πέντε, με το δέκα…
Τους λέω λοιπόν ότι δεν πονάω και ξεμπερδεύω!
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.