Τί είναι το ταξίδι; Πλούτος αλλά και διακοπή απ' αυτό που είσαι. Κάθε 4 μήνες μου 'ρχεται και έτσι το αναγκαίο φρεσκάρισμα είναι μια παρόρμηση τόσο μακρινή όσο να κατέβεις 2 στάσεις στο Μεταξουργείο και απλά, να φύγεις. Στα κοντινά Βαλκάνια και ακόμα καλύτερα στην εγγύτερή μας χώρα, και αυτό δεν αφορά μόνο την απόσταση, την Αλβανία. Κι αυτή τη φορά όχι στα Τίρανα, αλλά στο νοτιότερό της κόμμάτι στην επαρχία του Αργυροκάστρου. Έχοντας ξαναπάει λοιπόν δεν περίμενα να εκπλαγώ, ήξερα απ' το προηγούμενο ταξίδι πόσο ωραία χώρα είναι και επίσης πόσο μα πόσο στρεβλή εντύπωση έχουμε στην Ελλάδα για τους Αλβανούς. Και όμως και πάλι εξεπλάγην: το Αργυρόκαστρο είναι απλά υπέροχο!
Όσοι έχετε βρεθεί στο Μέτσοβο ή στο Πήλιο θα βρείτε εδώ την τυπική, γνωστή σε μας σαν ηπειρώτική, αρχιτεκτονική της πέτρας. Στο Αργυρόκαστρο συμβαίνει τό ίδιο σε μια πιο εντυπωσιακή κλίμακα: είναι μια πόλη λίθινη, γη σπασμένη και φτιαγμένη σε δρόμους, τοίχους, πατώματα, στέγες. Αυτός ο χρωματικός περιορισμός όμοιου τοπίου και σπιτιών κάνει την εικόνα σε πολλά σημεία παραμυθένια, βοηθούντος και του πανέμορφου κάστρου που δωσε το όνομα στην πόλη.
Βάλε δίπλα σ' αυτό την γαλήνη ολόγυρα, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα μάτια του τουρίστα που αυτό αναζητούν, τους χαμηλούς ρυθμούς της ζωής και συνάμα την φιλοξενία κι ευγένεια των ανθρώπων που ολόκαρδα θα σε πλησιάσουν να σε γνωρίσουν και να σε βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Πάμε τη βόλτα και με τα μάτια πάντα κάτω μην φάνε τα άμαθα μας πόδια καμιά τούμπα:
Κεντρική Πλατεία πάνω πόλης, εδώ όλη η εμπορική κίνηση, μικρομάγαζα μη φανταστείτε.
Βλέποντας τις φώτος, που δεν αποδίδουν την ατμόσφαιρα κιόλας, καταλαβαίνετε γιατί ανακηρύχθηκε το 2005 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Unesco.
Και οι πιο γραφικές 'χωριάτικες' γωνιές στα μικρά καλντερίμια
Τα περισσότερα σπίτια είναι ανακατασκευασμένα, αλλά ένα 20% βρίσκεται ή απειλείται με κατάρρευση. Ευτυχώς με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης το Αλβανικό κράτος αποκαθιστά πολλά.
Το όρος Cajupi είναι πραγματικά επιβλητικό, ένας απροσπέλαστος γίγαντας που τον χαζεύεις ώρες. Αφθονες οι ρυτίδες του που κατεβάζουν το νερό που τροφοδοτεί την πεδιάδα, κι επίσης συσκευάζεται από μια τοπική υδατοφάμπρικα με το Τσαγιούπι σαν ονομασία.
Το υπέροχο Κάστρο
Το Κάστρο του Αργυρόκαστρου είναι ίσως το ωραιότερο που έχω επισκεφθεί. Βοηθά σ' αυτό αρχικά η άριστή του κατάσταση, τα τείχη και όλες οι λιθοδομές στην θέση τους. Στο εσωτερικό υποβλητικοί φωτισμοί τονίζουν τον χαρακτήρα και αποτελούν φιλόξενο μέρος για θεματικές εκθέσεις όπως αυτή με πολεμικά όπλα.
Κανόνια από την εποχή του Αλή Πασά.
Χιλιάδες Αλβανών στα χρόνια του Χότζα χάζευαν αυτό το αεροπλάνο αφού παρουσιάστηκε σαν αμερικάνικο κατασκοπικό που έριξαν οι εγχώριες ένοπλες δυνάμεις.
Η θέα είναι εκπληκτική. Αναμενόμενο για κάστρο αλλά και το τοπίο είναι μερακλίδικο: ψηλά θεριά βουνά, στη μέση να κυλά ο ποταμός Δρίνος που έδωσε το όνομα στην πεδιάδα της Δρόπολης και γύρω της σκαρφαλωμένα μικρά χωριουδάκια που κατοικεί ο κύριως όγκος των Βορειοηπειρωτών, που με το φευγιό τους η καλλιέργεια του κάμπου διακόπηκε. Πάντως κόσμος που ήθελε να ζήσει το ελληνικό όνειρο, ξαναγυρίζει στον τόπο του και καλά μάλλον κάνει, εδώ τουλάχιστον έχει το σπίτι του και μια όχι τόσο πιεστική ζωή όπως της πόλης. Ένα απ' αυτά τα χωριά είναι και το περιβόητο Λαζαράτι, ένα χωριό απόρθητο, λέγε με και Ζωνιανά.
Η νέα πόλη
Στην καθημερινότητα η αλήθεια είναι ότι δύσκολο να ανεβοκατεβαίνεις τα λιθόστρωτα και έτσι η νέα πόλη κτίστηκε στις πεδινές παρυφές. Ένα μιξ από πολυκατοίκιες του Χότζα (όχι τόσο άβαφες και απεριποιητές όσο στην υπόλοιπη Αλβανία) και αυτές τις γνωστές νεόδμητες που 'χουμε κι εδώ.
Η ζωντάνια των αλβανικών πόλεων είναι δεδομένη λόγω του νεανικού πληθυσμού που κυριαρχεί, κι αυτό συμβαίνει εδώ με χαρακτηριστικότερο τα άπειρα ιντερνετ καφέ και ουφάδικα.
Τζαμιά; Ένα μπόρεσα να διακρίνω κι ούτε πολλές εκκλησίες, η αθεΐα ή απλώς θρησκευτική ελευθερία που θα κάνουν αιώνες να κατακτήσουν δυτικά κράτη.
Τα φρούτα στο πεζοδρόμιο και το βράδυ κλειδώνονταν μέσα. Τιμές δεν είχαν ποτέ, πρέπει να ισχύει ο νόμος του παζαριού.
Από τα γύρω χωριά καταφθάνουν το πρωί στην πλατεία και πουλάνε το φρέσκο γάλα μικροί παραγωγοί.
Οι τιμές εξαιρετικές το γνωστό, π.χ. αυτό το σφολιατοειδές με ωραιότατο τυρί στα 0.55€
Το sufflaqe σερβίρεται πάντα με πηρουνάκι, και γίνεται της σως η υπερβολή, και τζατζίκι στα ενδότερα και μουστάρδα και κέτσαπ στις από πάνω πατάτες. 1€.
Αυτή την γωνιά των Βαλκανίων, και η δική μας και η αλβανική, βγάζει κατά παράδοση τους εξαιρετικούς φουρναραίους. Στους φούρνους εκεί, υπήρχε μια γραφικότητα που πολύ ταιριάζει στην ζέστα και μυρωδιά του ψωμιού.
Τα μπαρμπέρικα είναι ότι πιο αναλλοίωτο στον χρόνο, τα μοναδικά που δεν αλλάζουν και προσφέρουν γραφικές εικόνες.
Τι είναι ένα μαγαζί; Θέλει ταμπέλες, επωνυμίες ίσως και ταμειακή; Εδώ δεν είναι εντελώς δεδομένο, μια κόγχη αρκεί να πουλήσεις ότι θες, ότι έφτασε στα χέρια σου. Ένας διαρκής αγώνας για μεροκάματο, όπου κι αν κοιτάξεις.
Μικρομάγαζο με σεμεδάκια και άλλα πλεκτά
Γίνανε θεές μας όσες κυκλοφορούσαν με δεκάποντα στο λιθόστρωτο. Στα λαχανιάσματά μας θα μπορούσε να απαντήσει η μαντάμ "όλα μια συνήθεια είναι"
Το τοπικό Γυμνάσιο
Εθνογραφικό μουσείο. Ωραίοτερο έκθεμα η παλιά πινακίδα με την σοβιετ μηχανή practica.
Παλιά Ελλάδα, τα παπούτσια στην απέξω.
Μπορείς να μου δείξεις κάτι πιο γαλήνιο; Τι τα θέλουμε όλα αυτά;
Το Ελληνικό Προξενείο στην κεντρική πλατεία της πάνω πόλης, και που αλλού, αφού μπαινοβγαίνει διαρκώς άπειρος κόσμος.
Σήμανση προς το ψυχροπολεμικό τούνελ
Αργυροκαστρίτης ο διασημότερος Αλβανός όλων των εποχών Ενβέρ Χότζα. Αργυροκαστρίτης ο διασημότερος συγγραφέας τους, ο Ισμαήλ Κανταρέ...
...και αυτό το σπίτι του.
Παράδοση: κατά το κτίσιμο των σπιτιών στην Αλβανία κρεμάνε για το γούρι ένα κουκλάκι, κυρίως αρκουδάκια.
Πέτρα και βροχή: ψηλά σ' ένα ήσυχο ηρώον, κάτω απ' τα βρεχόμενα δέντρα, ξοδέψαμε 2 ώρες μέχρι να ρθει το βανάκι για να συνεχιστεί το ταξίδι. Το Αργυρόκαστρο μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις: το τοπίο του, τα λιθόστρωτά του, η ήσυχη ζωή μιας επαρχίας που σου γαληνεύει τις ανόητες αστικές νευρώσεις. Ένα ταξίδι, που, επιτέλους βουτυρόπαιδα του άστεως ξεκολλάτε, συστήνεται ανεπιφυλάκτως.
Όσοι έχετε βρεθεί στο Μέτσοβο ή στο Πήλιο θα βρείτε εδώ την τυπική, γνωστή σε μας σαν ηπειρώτική, αρχιτεκτονική της πέτρας. Στο Αργυρόκαστρο συμβαίνει τό ίδιο σε μια πιο εντυπωσιακή κλίμακα: είναι μια πόλη λίθινη, γη σπασμένη και φτιαγμένη σε δρόμους, τοίχους, πατώματα, στέγες. Αυτός ο χρωματικός περιορισμός όμοιου τοπίου και σπιτιών κάνει την εικόνα σε πολλά σημεία παραμυθένια, βοηθούντος και του πανέμορφου κάστρου που δωσε το όνομα στην πόλη.
Βάλε δίπλα σ' αυτό την γαλήνη ολόγυρα, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα μάτια του τουρίστα που αυτό αναζητούν, τους χαμηλούς ρυθμούς της ζωής και συνάμα την φιλοξενία κι ευγένεια των ανθρώπων που ολόκαρδα θα σε πλησιάσουν να σε γνωρίσουν και να σε βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Πάμε τη βόλτα και με τα μάτια πάντα κάτω μην φάνε τα άμαθα μας πόδια καμιά τούμπα:
Κεντρική Πλατεία πάνω πόλης, εδώ όλη η εμπορική κίνηση, μικρομάγαζα μη φανταστείτε.
Βλέποντας τις φώτος, που δεν αποδίδουν την ατμόσφαιρα κιόλας, καταλαβαίνετε γιατί ανακηρύχθηκε το 2005 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Unesco.
Και οι πιο γραφικές 'χωριάτικες' γωνιές στα μικρά καλντερίμια
Τα περισσότερα σπίτια είναι ανακατασκευασμένα, αλλά ένα 20% βρίσκεται ή απειλείται με κατάρρευση. Ευτυχώς με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης το Αλβανικό κράτος αποκαθιστά πολλά.
Το όρος Cajupi είναι πραγματικά επιβλητικό, ένας απροσπέλαστος γίγαντας που τον χαζεύεις ώρες. Αφθονες οι ρυτίδες του που κατεβάζουν το νερό που τροφοδοτεί την πεδιάδα, κι επίσης συσκευάζεται από μια τοπική υδατοφάμπρικα με το Τσαγιούπι σαν ονομασία.
Το υπέροχο Κάστρο
Το Κάστρο του Αργυρόκαστρου είναι ίσως το ωραιότερο που έχω επισκεφθεί. Βοηθά σ' αυτό αρχικά η άριστή του κατάσταση, τα τείχη και όλες οι λιθοδομές στην θέση τους. Στο εσωτερικό υποβλητικοί φωτισμοί τονίζουν τον χαρακτήρα και αποτελούν φιλόξενο μέρος για θεματικές εκθέσεις όπως αυτή με πολεμικά όπλα.
Κανόνια από την εποχή του Αλή Πασά.
Χιλιάδες Αλβανών στα χρόνια του Χότζα χάζευαν αυτό το αεροπλάνο αφού παρουσιάστηκε σαν αμερικάνικο κατασκοπικό που έριξαν οι εγχώριες ένοπλες δυνάμεις.
Η θέα είναι εκπληκτική. Αναμενόμενο για κάστρο αλλά και το τοπίο είναι μερακλίδικο: ψηλά θεριά βουνά, στη μέση να κυλά ο ποταμός Δρίνος που έδωσε το όνομα στην πεδιάδα της Δρόπολης και γύρω της σκαρφαλωμένα μικρά χωριουδάκια που κατοικεί ο κύριως όγκος των Βορειοηπειρωτών, που με το φευγιό τους η καλλιέργεια του κάμπου διακόπηκε. Πάντως κόσμος που ήθελε να ζήσει το ελληνικό όνειρο, ξαναγυρίζει στον τόπο του και καλά μάλλον κάνει, εδώ τουλάχιστον έχει το σπίτι του και μια όχι τόσο πιεστική ζωή όπως της πόλης. Ένα απ' αυτά τα χωριά είναι και το περιβόητο Λαζαράτι, ένα χωριό απόρθητο, λέγε με και Ζωνιανά.
Η νέα πόλη
Στην καθημερινότητα η αλήθεια είναι ότι δύσκολο να ανεβοκατεβαίνεις τα λιθόστρωτα και έτσι η νέα πόλη κτίστηκε στις πεδινές παρυφές. Ένα μιξ από πολυκατοίκιες του Χότζα (όχι τόσο άβαφες και απεριποιητές όσο στην υπόλοιπη Αλβανία) και αυτές τις γνωστές νεόδμητες που 'χουμε κι εδώ.
Η ζωντάνια των αλβανικών πόλεων είναι δεδομένη λόγω του νεανικού πληθυσμού που κυριαρχεί, κι αυτό συμβαίνει εδώ με χαρακτηριστικότερο τα άπειρα ιντερνετ καφέ και ουφάδικα.
Τζαμιά; Ένα μπόρεσα να διακρίνω κι ούτε πολλές εκκλησίες, η αθεΐα ή απλώς θρησκευτική ελευθερία που θα κάνουν αιώνες να κατακτήσουν δυτικά κράτη.
Τα φρούτα στο πεζοδρόμιο και το βράδυ κλειδώνονταν μέσα. Τιμές δεν είχαν ποτέ, πρέπει να ισχύει ο νόμος του παζαριού.
Από τα γύρω χωριά καταφθάνουν το πρωί στην πλατεία και πουλάνε το φρέσκο γάλα μικροί παραγωγοί.
Οι τιμές εξαιρετικές το γνωστό, π.χ. αυτό το σφολιατοειδές με ωραιότατο τυρί στα 0.55€
Το sufflaqe σερβίρεται πάντα με πηρουνάκι, και γίνεται της σως η υπερβολή, και τζατζίκι στα ενδότερα και μουστάρδα και κέτσαπ στις από πάνω πατάτες. 1€.
Αυτή την γωνιά των Βαλκανίων, και η δική μας και η αλβανική, βγάζει κατά παράδοση τους εξαιρετικούς φουρναραίους. Στους φούρνους εκεί, υπήρχε μια γραφικότητα που πολύ ταιριάζει στην ζέστα και μυρωδιά του ψωμιού.
Τα μπαρμπέρικα είναι ότι πιο αναλλοίωτο στον χρόνο, τα μοναδικά που δεν αλλάζουν και προσφέρουν γραφικές εικόνες.
Τι είναι ένα μαγαζί; Θέλει ταμπέλες, επωνυμίες ίσως και ταμειακή; Εδώ δεν είναι εντελώς δεδομένο, μια κόγχη αρκεί να πουλήσεις ότι θες, ότι έφτασε στα χέρια σου. Ένας διαρκής αγώνας για μεροκάματο, όπου κι αν κοιτάξεις.
Μικρομάγαζο με σεμεδάκια και άλλα πλεκτά
Γίνανε θεές μας όσες κυκλοφορούσαν με δεκάποντα στο λιθόστρωτο. Στα λαχανιάσματά μας θα μπορούσε να απαντήσει η μαντάμ "όλα μια συνήθεια είναι"
Το τοπικό Γυμνάσιο
Εθνογραφικό μουσείο. Ωραίοτερο έκθεμα η παλιά πινακίδα με την σοβιετ μηχανή practica.
Παλιά Ελλάδα, τα παπούτσια στην απέξω.
Μπορείς να μου δείξεις κάτι πιο γαλήνιο; Τι τα θέλουμε όλα αυτά;
Το Ελληνικό Προξενείο στην κεντρική πλατεία της πάνω πόλης, και που αλλού, αφού μπαινοβγαίνει διαρκώς άπειρος κόσμος.
Σήμανση προς το ψυχροπολεμικό τούνελ
Αργυροκαστρίτης ο διασημότερος Αλβανός όλων των εποχών Ενβέρ Χότζα. Αργυροκαστρίτης ο διασημότερος συγγραφέας τους, ο Ισμαήλ Κανταρέ...
...και αυτό το σπίτι του.
Παράδοση: κατά το κτίσιμο των σπιτιών στην Αλβανία κρεμάνε για το γούρι ένα κουκλάκι, κυρίως αρκουδάκια.
Πέτρα και βροχή: ψηλά σ' ένα ήσυχο ηρώον, κάτω απ' τα βρεχόμενα δέντρα, ξοδέψαμε 2 ώρες μέχρι να ρθει το βανάκι για να συνεχιστεί το ταξίδι. Το Αργυρόκαστρο μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις: το τοπίο του, τα λιθόστρωτά του, η ήσυχη ζωή μιας επαρχίας που σου γαληνεύει τις ανόητες αστικές νευρώσεις. Ένα ταξίδι, που, επιτέλους βουτυρόπαιδα του άστεως ξεκολλάτε, συστήνεται ανεπιφυλάκτως.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.