Μα τώρα έπρεπε,να καταβάλλει τις δικές της προσπάθειες,να ανασηκώσει τα δικά της και μόνο μανίκια,να αποτρέψει να ανατρέψει πάσα δύσκολη αντικρουόμενη άποψη,για το καλό της και μόνο.
Είχε συνηθίσει η νεαρή μας κοπέλα,το φιγουρίνι της γειτονιάς μας ,όπως τη λέγαμε,να συναναστρέφεται με άτομα,που την αγαπούσαν,τη λάτρευαν και που όλοι τώρα πια ,μαθαίνοντας τα νέα της,συνέπασχαν με την άσχημη ,τραγική κατάσταση ,που της είχε πια υποβάλλει η μοίρα της,χωρίς όμως να λογάριαζε καν την ίδια .
Η γλυκιά μας και καλοσυνάτη Αρετή,πάντα ήθελε όχι μόνο να δείχνει δυνατή,αλλά και ότι αναλάμβανε ,ήθελε να το φέρει εις πέρας και οι καταληκτικές πάντα ημερομηνίες,στο να αποπερατωθεί ,το κάθε τι της,ήταν το μόνο που δεν την άγχωνε,καθώς η ίδια το συμπεριελάμβανε,πάντα ,μέσα στα χρονικά της όρια και περιθώρια.
Τώρα πια ,έπρεπε να φανεί δυνατή,να αντικρούσει κάθε δυνατή ή αδύνατη προσδοκία,για τη μη επίτευξη του στόχου της και του σκοπού της.
Ηταν μόνη της,απέναντι σε ένα τέρας όπως το έλεγε,το έβλεπε ,αλλά συγχρόνως ήθελε να του συμπεριφερθεί όπως του άξιζε απ τη μια,αλλά κι απ την άλλη ,επέτρεπε στον εαυτό της να συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα ,να ανακάμψει ,απ τις αδυναμίες της και τις τυχόν ή σίγουρες ευμετάβλητες συνθήκες,αποδοχής και αντιμετώπιςής της κατάστασης,της αρρώστιας αυτής,που έπρεπε να φανεί νικήτρια και τιμητής ,των λόγων και των υπερασπίσεών της .
Από μικρή είχε αναλάβει ,χρέη,υποχρεώσεις,καθώς και η μητέρα της ,σε κάποια δύσκολη περίοδο της ζωής της,στοχοποιήθηκε από το δεινό δυνάστη,που είχε το φερόμενο όνομα,Καρκίνος...κι έπρεπε να σταθεί άξια και ικανή,να αναλάβει τόσο την ίαςή της,όσο και την ανατροφή της μικρής τότε κόρης της,καθώς ο σύζυγός της ,έλλειπε σε ταξίδια ,για να συμβάλλει σημαντικά και ουσιαστικά ,στην οικονομική διευκόλυνση και αποπεράτωση ,σχεδίων και πλάνων της τότε ,χαραζόμενης ζωής τους και πλεύσης αυτής.
Τα πράγματα αυτά,κατέστησαν ως δυναμίτες ,οι καταστάσεις όλες αυτές,προς δημιουργία ,τέτοιοιου κλίματος ,που κανείς μας δε θα ταν σε θέση ,να δημιουργήσει,να εκτελέσει τις δικές της εντολές ψυχής ,με δύναμη και παρρηςία,με τόλμη ,θάρρος ,αλλάκυρίως με εκείνο το εύρος και πλάτος ,που συνδύαζε το τεράστιο εκείνο ηθικό,ποτέ καταβεβλημένο ,αλλά πάντα ανυπέρβλητο και καθοδηγούμενο ,για το καλό της οικογένειας και μόνο.
Κι όμως η αλήθεια,ήταν μία και μοναδική.
Είχε φτάσει στο κατώφλι της και έπρεπε να την αντιμετωπίσει,να τη δει κατάμματα και να την αποκρούσει,με όλη τη δύναμη της ψυχής της και με όλο της το είναι .
Οντως όμως ,είχε και ένα ατράνταχτο παράδειγμα και δείγμα για θέληση,τόσο της ζωής,της ύπαρξης,όσο και της δύναμης και της υπεροχής της,ανάμεσα σε εκείνα τα θέλω της,σε εκείνα που θα πρεπε να αντισταθεί,να δημιουργήσει,κλοιούς ,ασφαλείας ,κλοιούς ,συμπεριλαμβανομενους με στόχους και ενεργοποιημένους ,δραστηριοποιημένους κώδικες ,ανάθεσης ,αντίληψης,αντίδρασης,αλλά και με επικοινωνίας και με προδιάθεσης και ανάθεςής της,για μια όμορφη ,σωστή και κυρίως προγραμματισμένη και διαδραματιζόμενη,κατάθεση ψυχής της,μέσα από τον όλεθρο,την καταστροφή,που ίσως ή και σίγουρα,κάποιος άλλος,εμείς,θα το αντικρούαμε και θα το ζούσαμε όλο αυτό.
Κι όμως ,η Αρετούλα μας,ποτέ δεν το βαλε κάτω.
Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη,ήθελε να χαρίζει απλόχερα και την αγκαλιά της και τα χάδια της,εκεί που έκρινε πως τα χαν ανάγκη και πως μόνο μέσα απ αυτή ,αυτό το άγγιγμα ψυχής ,θα συνέβαλλε στο να δώσει ανάσα και ζωντάνια,στα ίσως νεκρά σχέδια,'όνειρα ,κάποιου,που ο Θεός ο ίδιος.θέλησε να το δοκιμάσει,επέλεξε να του χαρίσει εκείνο το σταυρό ,που όντως όμως σίγουρος ,πως θα μπορούσε να αντεπεξέλθει,΄να του χει τονώσει μ αυτό τον τρόπο και την πίστη του,προς Αυτόν.
Μόνο στο άκουσμά του,και τα ήπατά μας κόβονται,η μιλιά μας αποσιωπάται ,αλλά ιδιαίτερα η ψυχή μας ,γίνεται ένα κουβάρι ,που ακόμα και η Αριάδνη η ίδια θα αδυνατούσε ,να το ξετυλίξει και να διαςώσει ,ψυχές ,μυαλά και καρδιές συνάμα.
Τα τερτίπια του μυαλού μας,κάνουν άσχημα παιχνίδια,δραματοποιούν και τραγικοποιούν θέματα,γεγονότα ,που ακόμα δεν τα αντικρύσαμε ,αποφαςίσαμε και το μέλλον τους,τις λύσεις τους,πάντα φυσικά μαύρες και σκυθρωπές,πάντα σαν άλυτες και σαν αβέβαιες επιλύσεις,των δικών μας διαχειρήσεων και των δικών μας προσδοκιών,αλά πάντα υπό τα βέλη ,όχι του έρωτα ,αλλά εκείνου του κατάμαυρου και σιχαμερού ονόματός του..Καρκίνος.
Η μητέρα της είχε καταφέρει να νικήσει εκείνο το θεριό ,τότε να αναταθει ,να αναστηλωθεί και να ανακάμψει εντελώς.
Μα ένα ήταν σίγουρο,πως δεν έπρεπε να μάθαινε την παραμικρή λεπτομέρεια, να ακούσει ,τον ελάχιστο σχολιασμό,για τη μοναχοκόρη της ,για το μοναχοπαίδι της.
Είχαμε αποφαςίσει,να της το κρύψουμε ,πάντα φυσικά,σε συννενόηση και συμφωνία ,με την ίδια μας την Αρετούλα ,χωρίς να καταλάβει το παραμικρό ,το ελαχιστότατο και τον πιο αμυδρό ακόμα υπαινιγμό .από μας,απ τους άλλους γείτονές της.
Ηταν μια μυστική συμφωνία,ένα μυστικό ,που θα πρεπε να μείνει για τα καλά ,ριζωμένο μέσα μας και επ ουδενί ,να μην ακουστεί τίποτα ,που θα της έδινε κάποια λαβή για σχόλιο,για κριτική,αλλάτο κυριότερο,για την παραμικρή της ,στεναχώρια και προβληματισμό.
Είχε περάσει πάρα πολλά και όλα αυτά ,αν τυχόν μάθαινε κάτι,θα ήταν η χαριστική ,τώρα βολή .
Οτι είχε αποφύγει και ότι είχε καταφέρει να αναλάβει ενεργά και δραστήρια ως τώρα ,θα ήταν εκείνος ο παράγοντας ,καταλυτικός και αποφασιστικός,στο να τα παρατήσει ότι αφορούσε τις δικές της θεραπείες,προληπτικές ή μη και να αφοσιωθεί αποκλειστικά και μονομερώς,στην κόρη της ,στο σπλάχνο της ,που ακόμα και τώρα ,θα έδινε τη ζωή της,τον ίδιο της τον εαυτό ,
Ο καιρός περνούσε κι εμείς έπρεπε να λάβουμε τα μέτρα μας, να συμπεριλάβουμε στα άμεσα σχέδιά μας,την ίαση ,τους τρόπους και την αποπεράτωση,τόσο των θεραπειών,όςο και των εξόδων,που απαιτείτο ,για την καλοδεχούμενη ,από όλους μας ,γιατρειά της Αρετούλας μας.
Τριςάθλιο,σιχαμερό,αιμοβόρρο κι άλλα τόσα ,θα μπορούσα να συμπεριλάβω,να χαρακτηρίσω και να του αποτείνω,σα φόρο ,δικής μου ,κακής προδιάθεσης,διάθεσης και ανάθεςής μου ,προς αυτό,το ένα και μοναδικό βέλος.
Μακάρι όσα όλα σκέφτομαι,μακάρι όλα όσα θα θελα να του κάνω,να ταν και δυνατόν,να πραγματοποιηθούν και να υλοποιηθούν και οι χειρότερές μου ,απέναντί του,βλέψεις μου και απόψεις μου.
Με το πέρασμα του χρόνου,το διάβα των συνθηκών εκείνων ,που ενδυνάμωσαν όλη θα λεγα την οικογένεια,είμασταν πλέον περήφανοι και χαρούμενοι.
Είχαμε καταφέρει να αναθέσουμε ο καθένας μας ,στον εαυτό του,το ιδανικό και το πιο αληθινό μας κομμάτι,του εαυτού μας,να δώσουμε και να παραδώσουμε τα δικά μας κίνητρα ,τα δικά μας θέλω,απλόχερα,σ αυτή την οικογένεια,σ αυτά τα μέλη ,που χαν δοκιμασθεί στο παρελθόν και τώρα πια ,δεν είχαν εκείνη την ευχαίρεια ,τις ευκολίες κινήσεων,να χαρίσουν οικονομικούς παραδείσουν,λαμβανομένων των φαρμάκων εκείνων που απαιτούντο τότε,των θεραπειών εκείνων που έπρεπε αδιαμφισβήτητα να υποβληθεί και να κατανικήσει εκείνο το απαίσιο θεριό ,που είχε έρθει και είχε καλοθρονιαστεί ,στο βαςίλειο ,το καλοσυνάτο,της ψυχής της Αρετούλας μας ,σε εκείνο τον όμορφό της κόσμο,που συνέπασχε και επεδίωκε ,να της τον ασχημύνει και να της το βεβηλώσει .
Ομως είχε λογαριάσει ,χωρίς τον ξενοδόχο,χωρίς εμάς,την ίδια,που όλοι μαζί ,μια γροθιά ,γίναμε και αποφασισμένοι όλοι μαζί ,να το αφανίσουμε και να το αδρανοποιήσουμε παντελώς και ολοκληρωτικά .
Πιστεύαμε ,πως το φάρμακό της,ήμασταν πλέον όλοι εμείς,που τη λατρεύαμε τόσο ,που και μονο στην παραμικρή μας φευγαλέα σκέψη,ότι θα τη χάναμε,τρελλαινόμασταν και το μυαλό μας ,έτρεχε με χίλια,αρκεί να τη βλέπαμε και πάλι γερή και δυνατή ,ανάμεςά μας .
Μα ο Καλός Θεούλης μας ,είχε άλλα σχέδια,ήθελε να πάρει άλλη τροπή η όλη αυτή υπόθεση,αγάπης,συμπόνοιας ,αλλά κυρίως βοήθειας και συμπαράσταςή ςμας ,απέναντι,σ αυτό το λουλούδι της γειτονιάς μας ,που με το πέρασμά της ,ομόρφυνε κάθε κακοτροπία και ασχήμια αυτής .
Είχε φτάσει θυμάμαι,η μεγάλη εκείνη για όλους μας μέρα ,εκείνη η μέρα που για πάντα στιγμάτισε τις ψυχές μας,τις καρδιές μας και έδωσε για πάντα την απαραίτητη για όλους μας δύναμη και εμβάθυνση ,νοημάτων και στοιχημάτων μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ηταν η ίδια μέρα ,που στοχοποίησε και την αγνή καρδούλα της ,τα όμορφά της συναισθήματα ,που κατέκλυαν,χρόνια τώρα τον ψυχικό της κόσμο,απομακρυσμένο ,απο ζήλια,γκρίνια,κακοπροαίρετη διάθεση ,αλλά κυρίως μακριά ,απ την παγωνιά και τις αποκρυσταλλωμένες συνθήκες,ψυχής της,μα πάντα παλλόμενοι σφιγμοί και λυγμοί ψυχής της τέτοιοι ,δραστηριοποιημένοι και πάντα εν γρήγορση και ορμή,αφορμή,για το καλό ,το καλύτερο,για τους άλλους ...τους συνανθρώπους της .
Ναι,είχαμε μαζευτεί όλοι μαζί ,γιατί πλέον θα μας ανακοίνωνε τα τελικά της αποτελέσματα,εκείνα που θα ταν τα τελειωτικά ,τα αποστομοτικά ,για τον ήδη φίλο της,όπως τον έλεγε εκείνη,εχθρό μισητό εμείς,για τον Καρκίνο της.
Κι όμως ,είχε γίνει το επιθυμητό ,το καλύτερο και πιο ευτυχή νέο που χα ακούσει ως τότε .
Η αγάπη ΤΟΥ ,τον νίκησε...Η ΑΓΑΠΗ ΝΙΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
🥫🥫ΟΠΟΙΟ ΣΤΑΥΡΟ ΚΙ ΑΝ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ...
ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.