Το άδειασμα

Δεν είναι η ψυχή ρε παιδιά ,αντικείμενο,να πεις ,άδειασα τα πράγματα,ότι κι είχα και τα πέταξα σε μια γωνιά ,τα παραμέρισα.
Εχει χορδές ευαισθηςίας,που αν καταφέρει κάποιος να τις αγγίξει,την αιχμαλωτίζει για πάντα.

Αλλά δυστυχώς μάθαμε,μας μάθανε να φερόμαστε και να συμπεριφερόμαστε με εγωισμό,απανθρωπιά και υποτίμηση.
Γιατί?κανείς δε θα βρει την απάντηςή του ,εκτός και αν δει πολύ καλά στο βάθος της και καταννοήσει τον όλεθρο και την καταστροφή που της προκάλεσαν.

Κενά παντού,αδιαπέραστα και αξεπέραστα,στο χρόνο,στο διάβα,της ζωής,που πάντα θέλαμε και επιδιώκαμε ,να μη βρεθούμε στη δυςάρεστη θέση να τα μετρήσουμε ,να τα βιώσουμε και να τα καλύψουμε.

Κι όμως πρόδωσαν τις θέσεις μας,τις προθέσεις μας ,τις διαθέσεις μας,τις προβλέψεις και τις βλέψεις μας.

Οταν κοιτάς μια βαλίτσα ,άραγε αυτά τα συναισθήματα που διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα το κορμί σου,λες και δε θα θελες ποτέ να το διαισθανθείς,να ειναι ικανά να σου τριβελήσουν το μυαλό και να σε ωθήσουν σε πισωγυρίσματα?

Οχι,θα πω με μια κουβέντα,γιατί και μόνο ξέρεις πως αν μείνεις αυτή τη φορά πίσω,θα ποδοπατηθούν και τα συναισθήματά σου και ο κατα πληγωμένος σου εαυτός.

Οσο και να μας κάνουν να νοιώσουμε υπεύθυνοι για κατι που δεν καταφέραμε να φέρουμε εις πέρας,όσο κι αδύνατοι κι αδύναμοι να αισθανόμαστε ,μπροστά στο ανηφόρι που λέγεται ζωή,τόσο δυναμικά και διεξοδικά πρέπει να καταλήξουμε να φερθούμε και να συμπεριφερθούμε στον εαυτό μας,που του αξίζει τρυφερότητα και αγάπη,παρά ,καταναγκασμός και κατ εξακολούθηση μαρασμός αυτού.

Το άδειασμα της ψυχής,του μυαλού,πολλές φορές συνθλίβει τα πετρώματα ,που ήρθαν και συστάθηκαν και συστήθηκαν ταυτόχρονα με τις εναλλαγές της κρίσης και της επίκρισης,της διάθεσης της πάντα αρνητικής και επικριτικής.

Αλατα επιβολής,και υποταγής,θα τα ονομάσω ,που και παγοθραυστικό να φέρουμε,θα είναι ανίκανο και θα σταθεί αδύνατον να τα σπάσει,αφού παγιώθηκαν και παγώθηκαν,σαν εντολή,παύσης και επίδειξης ,οχι θράσσους και απεγνωσμένου διαβήματος επιτακτικής της ανάγκης για να αναδειχθεί και να ανακοινωθεί η πλήρως μη επιστρεπτή και βιώσιμη.

Κι όταν επιχειρήσεις να αγγίξεις αυτή τη βαλίτσα,τότε πλανάσθε πλάνην οικτράν,πως τα μηνύματα που θα σας μεταδώσει,ασταθούν και δεν είναι σίγουρα για τη μετέπειτα ζωή σας.

Μιλάει απο μόνη της,κραυγάζει και λέει ,με επιφωνήματα μοναξιάς,απομάκρυνσης και ποτέ θαυμασμού και λατρείας .

Τσιρίζει και λέει,φύγε,απομακρύνσου,ήρθε η ώρα μου,να φύγω ,να σε αφήσω ,μόνο και μόνο γιατί αν μείνω θα δεινοπαθήσεις,θα μαρτυρήσεις και δε σου αξίζει και δε θα το ήθελε ίσως και αν το σκεφτεί και καλύτερα,ούτε κα ο ιδιοκτήτης μου.

Τελείωσε ο χρόνος παραμονής μου στο σπιτικό σου,εύχομαι και εγώ σε σένα ,,,στη δική σου νέα βαλίτσα ,να χεις ως αποσκευές τα όνειρα και τα θέλω σου,τα σχέδια και τα πλάνα που θα αναδείξουν το θαρρος την τόλμη και την αλήθεια σου.




πηγη ANNA ZANIDAKH