ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ?

απέναντί μου να σταθείς
 ήτανε λάθος.
μα την απάτη σου την έβλεπα στο βάθος.
στο χα πει αν με ρίξεις στο γκρεμό
θα πιάσει η καρδιά μου ουρανό.


χιλιοειπωμμένο και ματαειπωμμένο,μα εσύ δεν έλεγες να δώσεις την παραμικρή σημασία.

Λες και τα πάντα θα έπρεπε να κινούνται και να διακινούνται σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα και σταθμά.

Όχι,τα πάντα είναι με συννενόηση και το να αντιπαρατεθούν μεν,αλλά να βρεθεί απο κοινού λύση,την  οποία ποτέ δε θέλησες να δεις ,να εκτιμήσεις,παρά να την υποτιμήσεις,φαινόμενο τελευταία,πολύ συνηθισμένο για όλους τους παρειστάμενους στην οικογενειακή εστία.

Μια εστία που χαμε ορκιστεί να μην την αθετήσουμε,να μην την αγνοήσουμε ,να μην την  παραβλέψουμε,αλλά βλέπεις τα πάντα δε γίνονται σύμφωνα με τι θέλουμε,αλλά με τι μπορούμε να ανεχτούμε και να διαπραγματευτούμε.

Το ξέρουμε και οι δυο καλά ,πως το παραμυθάκι μας έλαβε τέλος  και μάλιστα όχι αυτό που θα του άξιζε και θα του άρμοζε ,σύμφωνα με ότι του χαμε δώσει και παραδώσει στα δικά του όνειρα και σχέδια,μελένια και πλασμένα από αγάπη,φροντίδα ,λατρεία.

Δυστυχώς για όλους μας ,αυτά αποτελούν πια παρελθόν ,τόσο μακρινό και απομακρο,λες και δεν τα χα ζήσει ποτέ ,ή ΄΄ηταν ένα καλό όμορφο φτιαγμένο όνειρο,που φροντίσαμε να το εξελίξουμε στο χειρότερό μας εφιάλτη,στα πιο κακοφτιαγμένα και κακοπλασμένα τραγικά συμβάντα μιας ζωής,

Ζωής που περάσαμε,δε λυγίσαμε ,αλλά μάλλον οι αντοχές μας μας πρόδωσαν και μας στοίχειωσαν το είναι μας ,τον εαυτό μας,το άλλο μας εγώ ,τον κακό μας εαυτό.

Παραδοθήκαμε,όχι,ποτέ άνευ όρων,παλέψαμε,.πολεμήσαμε τον εαυτό μας,αλλά μάλλον αργήσαμε,καθυστερήσαμε και μας πρόλαβαν οι εξελίξεις ,τα γεγονότα,οι διαπληκτισμοί και οι φοβερές αντιπαραθέσεις.

Βιασμοί ψυχής,μυαλού,ιδεών,τρομοκρατίες σκέψης,αντιπαλότητες μαχόμενες στα ιδεώδη και ιδανικά μας,που πλέον είχαν διαφοροποιηθεί και ταχθεί σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Συνέχεια μαζί,συνέχεια μη φύγει ό ένας απ τα μάτια του άλλου κι όχι γιατί είχαμε ανασφάλεια,ζήλια,ή οτιδήποτε μας απομάκρυνε,αλλά΄ξέραμε πως θα ήμασταν ο ένας για τον άλλον,αναά πάσα ώρα και στιγμή,

Το να φύγει κάποιος ,το να απομακρυνθεί έστω και για μικρό χρονικό διάσςτημα,λόγω υποχρεώσεων και συνθηκών στα μάτια μας ήταν μηδαμινό πταίσμα,αφου ξέραμε πως ήμασταν ένα.

Αυτό το ένα όμως,ήρθε και αποδιοργανώθηκε,αποσπάστηκε και αποδωδικοποιήθηκε.
Οι κοινοί πλέονς παρανομαστές διαχωρίστηκαν από τη γραμμή και αποτέλεσαν ΄ξέχωρο κομμάτι του ίδιου του κλάσματος.

Κλάσματος δευτερολέπτου,που η παρουσία του ενός ,επιταχύνει την ένταση και επιβραδύνει τη θετικοτητα των κινήσεων και των λήψεων αποφάσεών.

Αποφάσεις καταλυτικές και επώδυνες μεν,αλλά σωτήριες και καθησυχαστικές δε.

Η ψυχή φωνάζει,τσιρίζει,μάχεται ,ωρύεται,αλλά η λογική ακόμα εκεί,σπάει τα νεύρα της,την κάνει κομμάτια.

Πόσο ακόμα?πόσο άλλο να αντέξει?

Είναι κρίμα..,και για τους δυο..

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ,,,ΕΙΝΑΙ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ...

ΑΠ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ..ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΤΑ...