Παράπλευρες απώλειες

Σε ένα διαζύγιο ,πάντα οι αναμενόμενες και προβλεπόμενες απώλειες,δεν είναι ούτε οι χρηματικές,ούτε ότι μεσολαβεί ανάμεσα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Είναι ανθρώπινα όντα ,με υπόσταση και οντότητα,τα πιο αθώα πλάσματα ,τα παιδιά μας.

Δυο ενοχικά πολλές φορές ματάκια,που νοιώθουμε να γέρνουν επάνω μας,στο προσκέφαλι μας ,οι έννοιες τους,μα κυρίως εκείνο το βλέμμα ,το διαπεραστικό και το προβληματιζόμενο,ότι ίσως να φταίνει αυτά ,να είναι υπαίτια για τη δική μας διάλυση.

Διάλυση μιας σχέσης,ενός θεσμού,οικογενειακού προ ολίγων λεπτών,αποφάσεων ζωής,για συμπόρευση και κατάληξη από κοινού,στον έγγαμο ως τότε βίο μας.

Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ,αμέτοχο όπως και συμμέτοχο,προκειμένου να παρθει η αποφαση,είτε από κοινού είτε μονομερή,στον τερματισμό μιας σχέσης,όσο οδυνηρής και επίπονης αν είναι .

Μα εκείνα τα παιδάκια,προβάλλουν τόσο αθώα τα δικά τους ερωτήματα,συμφραζόμενα και συμπεριλαμβανόμενα από την αθωότητα των χρόνων τους,την ανεμελιά της ηλικίας τους,μα με μόνο βάρος και βαρίδιο,τη δική μας αποχώρηση,απο την κοινή στέγη και τη συστέγαση των τωρινών και μελλοντικών ονείρων τους και σχεδιων τους,υπό τη δική μας σκέπιν και φροντίδα,που πάντα θα συγκαταλέγεται και θα αποτελεί κοινή βλέψη και πρόβλεψη,με τον ήδη πλέον άλλο γονέα,πατέρα ή μητέρα,που έχει απομακρυνθεί ,μόνο από το σπιτι ,γιατί τα παιδιά ,θα παραμένουν πάντα παιδιά μας,είτε είναι μαζί οι γονείς ,είτε και χώρια.

Ο λαός ο θυμόσοφος μας,υποστηρίζει,κάλλιο μια απομακρυσμένη οικογένεια και ήρεμη,χωρίς φωνές φασαρίες και συνεχή ατελείωτα μαλώματα,παρά μια ενωμένη,τάχα,για τα μάτια του κόσμου και μόνο,μα δήθεν αρμονική και ομαλή,εν καιρώ διαταραχών και εσωτερικών διαμαχιών,που μόνο οι κυανόκρανοι,θα επέφεραν την ειρήνη και την ομαλότητα.

Διαζύγιο,λέξη δύσκολη,απόμακρη,ίσως και παρεξηγημένη ,πολλές φορές,μα άλλες ,αναγκαία και απαραίτητη για να τηρηθουν οι οικογενειακές ισορροπίες,καθώς και οι ομαλές διεξοδικές κινήσεις και αντιλήψεις,μιας ψυχικής ισορροπίας,αντιλαμβανόμενης και προσκρουόμενης σε συμφέροντα και ίσως προσωπικές διώξεις και επιδιώξεις.

Αντιλαμβανόμενοι όλοι αν είναι κάποιος σε θέση και έχει την πλήρη διάθεση να παλέψει για να επιφέρει το επιθυμητό σε όλους αποτέλεσμα ,προστρέχουμε στην άμεση και αληθινή θέληςή μας και παρότρυνςή μας,προτροπή μας,για την επιτευξη αυτής,αν και εφόσον έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας τι θέλουμε και τι επιδιώκουμε για μας ,τα παιδιά μας,και περαιτέρω για την εν γένει ομαλή μας συμπόρευση και καθοδήγηση των παιδιών μας,

Ποτέ ένα διαζύγιο δεν είναι ανώδυνο,αναίμακτο.
Πάντα θα υπάρχουν παράγοντες εντός εκτός ακόμα και άλλοι που ούτε καν τους υποπτευόμασταν,που θα αποτελούν την Αχίλλειο Πτέρνα για όλους μας,μα με τη μόνη ειδοποιούμενο διαφορά,εμείς και μόνο εμείς ξέρουμε τι είναι καλό για μας και για τα σπλάχνα μας,

Αυτό συμπεριλαμβάνει και τους δυο γονείς,τις αποφάσεις και τις θέσεις που θα τηρήσουν και θα ακολουθήσουν,με αποτέλεσμα να συντελέσουν σε μια ομαλή μετάβαση,από τον έγγαμο βίο ,στη λύση αυτού και όχι διάλυση αυτού,χειριζόμενοι και χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους,που είναι τα μόνα αμετοχα και αθώα σε όλη αυτή τη διαδραμάτιση γεγονότων και δραματικών στιγμών,λεπτών,ωρών,χρόνων ακόμα που βίωσαν και επιβίωσαν εν μέσω αυτών.

Το μόνο που πρέπει να τηρήσουμε και να διατηρήσουμε,είναι η ψυχραιμία μας,η αγάπη μας προς αυτά,για την ψυχική τους ηρεμία και καθόλου να αποτελέσουμε παράγοντες για να ταραχθούν και να τρανταχθούν τα συναισθήματά τους,απέναντι στον έναν,από τους δύο γονείς,

Οι γονείς πάντα θα είναι γονείς και θα παλεύουν και θα πασχίζουν για το καλό τους και να τα αναδείξουν σωστά και αξιόλογα άτομα και μέλη μιας κοινωνίας,που πρέπει αναμφίβολα να στηρίζει τα άτομα που θα υποστούν αυτές τις διαδικαςίες,εφόσον υστερούν να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες και δραστηριότητες των παιδιών τους.

Το Κράτος ,καιρό τώρα,έπρεπε να είναι κοντά τους και να αποτελεί μοναδικό τους στήριγμα και όχι δεκανίκι,παροχών επιδομάτων,μα κυρίως προσφοράς στήριξησς και υποστήριξής τους,

Αναφέρομαι φυσικά ,όχι μόνο στις διαζευγμένες μητέρες,που αποτελούν όπως ξέρουμε όλοι και όλες .πόλο έλξης και άνανδρης συμπεριφοράς,εκμεταλλευόμενοι κάποιοι τις θέσεις ισχύος που διακατέχουν και θεωρούν εκολλαπτόμενα θύματά τους,αυτές τις μερίδες γυναικών,που απαρτίζουν ένα κοινωνικό σύστημα,που αντί να στηρίξει και να βοηθήσει,αποτελεί τη θηλιά στο λαιμό τους,για σπαραγμό και αποτροπιασμό ,διαφόρων επιτήδιων και άνανδρων επιθέσεων εναντίον τους,καταφερόμενοι οι υπαίτιοι,πως αυτές φέρουν τον τίτλο της εύκολης λείας και θηράματος για τα δόντια τους,που τόσο άκαρδα και αγόγγιστα θέλουν να κατασπαράξουν το θύμα τους και να στείλουν στα όρναια για να το αποτελειώσουν.

Μα κάποτε σ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα ,θα πρέπει να διαπρέψει το φως και η καλοςύνη,η λαμπρότητα ,απέναντι σ αυτά τα άτομα που με πόνο ψυχής,καταφεύγουν σε ότι πιο επώδυνο και κουραστικό,ώστε να επιφέρουν τα προς το ζην,αντιλαμβανόμενα το μέγιστο χρέος τους για να το φέρουν εις πέρας,την ανατροφή των παιδιών τους,το μεγάλωμά τους,με παντελή την έλλειψη της πατρικής φιγούρας,που θέλει να φέρνει και τον τίτλο Πατέρας,

Μα πρέπει να μάθουμε όλοι,πως γονιός δε γεννιέσαι ,γίνεσαι και όποιος δε θέλησε να τηρήσει και να διατηρήσει αυτό το ρόλο ,την υπόσταση,δεν επιδέχεται καμιάς ελάφρυνσης προτέρου εντίμου ,υποτιθέμενου βίου,καθώς κατέστησε το ίδιο του το σπλάχνο,αποχής αυτού μα και πλήρους απαλλαγής του ίδιου,απο αυτόν που αποτελεί αποκλειστικά και μόνο το βιολογικο του πατέρα,χωρίς περαιτέρω ευκολίες πληρωμής και αναπληρώσεως του τίτλου αυτού,που επάξια και αντάξια τον έχει ήδη απευθύνει και αποτιμήσει στην ίδια του τη μητέρα ,που χει αναλάβει χρόνια τώρα ,διπλό,ακάματα και ακατάπαυστα δοκιμαζόμενο ρόλο.

Την προσοχή μας ακόμα πρέπει να εστιάσουμε και στις άγαμες μητέρες,που δείξαν το θάρρος και την εντιμότητά τους,αποφασισμένες να αποδείξουν ότι ο άντρας δεν έχει αξία αν φοράει τα παντελόνια,αλλά πρέπει και να τα τιμάει,καθώς και ότι συμπεριλαμβάνεται εντός του εσωρούχου του,αποτελεί γι αυτόν και μόνο όργανο σωματικό του,ενώ οι γυναίκες αυτέ ς μη φερόμενα τα ανάλογα ,να τιμούν το φιλότιμό τους ,τη δύναμή τους και την πίστη τους,στη ζωή,στα παιδιά τους και στο ρόλο το δύσκολο που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας και τα καταφέρνουν άριστα και αποδεδειγμένα ,τόλμησαν και πήραν τη ζωή στα χέρια,είτε από επιλογή,απαλλλαγής των συντρόφων τους ,απο το υποβαθμισμένο στο χαμηλό νοητικο τους επίπεδο,ρόλο του πατέρα ,του συζύγου,ή αντιλαμβανόμενες το πόςο περιττοί και απόντες θα ήταν γι αυτές και τα παιδιά τους,πήραν το ρίσκο ,την απόφαση να συμβαδίσουν μαζί με τα παιδιά τους,χωρίς να ζητήσουν ψίχουλο ,αγάπης,συμπόνοιας ,προσφοράς,για μια ψυχούλα ,που σημαίνει τα πάντα για αυτές.

Κλείνοντας θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή μας και τη σκέψη μας,αν είναι να τυραννάμε τα παιδιά μας και να τυραννιόμαστε και οι ίδιοι,άντρες ή γυναίκες ,όσο και να πονάει,όσο και να μας θλίβει,πρέπει να παίρνουμε δραστικά και αποφασιστικά μέτρα,τώρα ,πριν να είναι αργά,γιατί σε κάθε καταπονημένο οργανισμό ,τα όργανα που απαρτίζουν και αποτελούν αυτόν,κάποτε αντιδρούν και ορθώνουν το ανάστημά τους,απέναντι στον κάτοχό τους,βρισκόμενοι οι ίδιοι μας σε μια κατά μέτωπον αντιπαράθεση και εμπόλεμη κατάσταση,μεταξύ πανικού και παθήσεων αποκλειστικά και μόνο,συμβαλλόμενη η δική μας θέληση και διάθεση ,παρότρυνση και αποφασιστικότητα στην ίαςή τους και μόνο,από μας.

ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH