Πρέπει να χάσουμε κάτι για να δούμε την αξία του?

Στη ζωή μας δυστυχώς ή ευτυχώς ,τείνει να γίνει σαν επιδημία,το φαινόμενο αυτό.
Κανείς δενείναι σε θέση να κρίνει,να κατακρίνει,άμεσα χωρίς δόλο και πάθος.
Τα πάντα γυροφέρνονται σε ένα πέπλο μυστηρίου,έμμεσου εμπαιγμού ακόμα και ειρωνείας.

Συναισθήματα οικτρά και ποταπά,αισθήματα που μειώνουν την ανθρώπινη υπόσταση ,τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα μας.
Τολμούν να προβούν σε ανιλλέητες διαπομπεύσεις ,χαρακτήρα,ήθους,ηθικής,ενίοτε,αρκεί να ικανοποιηθεί ο δικός τους ναρκισσισμός,ανδρισμός κι εγώ δεν ξέρω πως να το θέσω.

Μα το χειρότερο όλων αυτών,θα είναι το αποτέλεσμα ,το μοιραίο που θα επέλθει,θα συντρίψει ψυχικά και σωματικά,θα κάνει κομμάτια και ράκος,το έναν από τους δύο,αλλά τώρα πια άδικο και μάταιο.

Η αποφυγή και η διαφυγή που νοιώθει και συναισθάνεται ο βαλλόμενος και επιβαλόμενος παράλογος τρόπος,ή επιβαλλόμενος διά της πειθούς,γιατί δεν είναι λίγα τα άτομα ,που όντως ευαίσθητα και ευάλωτα ,γίνονται πειθήνια όργανα,σε δυνατούς επιβλητικούς χαρακτήρες.

Μα τα δεδομενα ,γίνονται απωθημένα και τα απωθημένα ζητούμενα.
Αυτό το μότο ,κυριαρχεί στο μυαλό μου και έχει κάνει κατάληψη όλο μου το είναι,αρκεί να το θέσω και να το παραθέσω σε εσάς,ως σωςίβια λέμβος διαφυγής ,προβλημάτων μας.

Το να έχουμε κάποιον,δε μας ασφαλίζει και δε μας κατοχυρώνει,για τη μετέπειτα ζωή μας,την εξέλιξη μιας σχέσης,μιας κατάστασης,που υποτίθεται γίνεται και διαπραγματεύεται απο κοινού θέματα και επιλύσεις αυτών.

Αν όμως αναλογισθούμε και συννειδητοποιήσουμε ,τι θα ήταν δυνατόν να αποφύγουμε και να απολαύσουμε μια σχέση,ένα γάμο,χωρίς να θέτουμε τον εαυτό μας ,εξιλαστήρια θύματα,μιας καταςτάσεως επώδυνης και αναπόφευκτης,αρκεί να το δούμε και να το μάθουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα.

Το να φερθούμε και να συμπεριφερθούμε,ανθρώπινα,καθόλου εγωιστικά και υπεροπτικά,μας καθιστά άμεσα και έμμεσα ,υπεύθυνα άτομα και καθόλου χειραγωγούμενο ,από τον υπέρτατο εγωισμό μας,που καταβάλει το συναισθηματικό μας κόσμο,ελοχεύοντας,προσκλήσεις και προκλήσεις,απο τον ίδιο μας τον εαυτό,το δικό μας και ατόφιο χαρακτήρα μας.

Αν σκεφθούμε ,πόσα δεινά θα μπορούσαν να είχαν παραλειφθεί,αλλά όχι,δεν το θέλουμε.
Θέλουμε και προσδοκούμε να φερθούμε υποτακτικά,απαίσια,αισχρά,ακόμα ακόμα και πράττοντας τη βία,τη σωματική ,μα εξίσου ασύγκριτη ,είναι και η ψυχολογική ,

Η σωματική,κάποτε θα περάσει,θα επουλωθεί,και μαζί μ αυτήν και τα τραύματα που την έχει επιφέρει..
Αλλά ή ψυχολογική,είναι ανίατη,αβοήθητοι,την ακολουθούμε και την παρακολουθούμε να θερριεύει να γιγαντώνεται και να καταντά ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μας,που τρυπώνει στα όνειρά μας,θέτοντας τον εαυτό μας ,σε επαγρύπνηση και καθόλου εφησυχασμό.

Γιατί όπως καταλαβαίνουμε όλοι και όλες,δε θα πρέπει να χάσουμε κάποιον για να καταλάβουμε την αξία του,
Ολοι οι άνθρωποι έχουν τη δική τους,άσχετα αν κάποιους συμφέρει και βολεύει να την υποσκάπτουν να την ευννουχίζουν,εις χάριν των δικών τους κατωτέρων συμπλεγμάτων,κόμπλεξ,που αδυνατούν να τα χειρσθούν και να τα διαχειρισθούν,ανάλογα και υπεύθυνα.

Θέτοντας αυτόν τον προβληματισμό ,δεν επιδιώκω τιποτα άλλο,παρά τη δική μας εγρήγορση και αφύπνιση,απέναντι σε κάποιον,που μας θεωρεί υποδεέστερον αυτού.

Η οικογενεια ποτέ δεν ειναι...ΒΑΡΟΣ....αλλα ΑΝΤΙΒΑΡΟ...ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ...



πηγη ANNA ZANIDAKH