Δε μετανοιώνω.

Το ξέρω πως όλοι μας κάνουμε τα λάθη μας,που είτε πορευόμαστε μαζί τους,είτε θέλουμε και τα διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας ,τα κριτικάρουμε,τα αρχειοθετούμε,αλλά το καλύτερο,τα αφήνουμε πίσω μας ,για να μας θυμίζουν το πόσοι ευάλωτοι και ευαίσθητοι σταθήκαμε,μα με μόνη θυςία και αλλοίωση ,όχι του εαυτου μας ,αλλά των πιστεύω μας ,των παροτρύνσεων ενός θολομένου και ακατάστατου νου.

Είναι εύκολο να κατηγορούν,να αποδίδουν τις έσχατες των ποινών,όπως οι ίδιες ή οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται και καλά κάνουν.

Δε θα δώσω όμως σε κανέναν το δικαίωμα,δε θα επιτρέψω ,να κρίνει και να κατακρίνει δόλια ,ύπουλα και με κακεντρέχεια,τα δικά μου συναισθήματα.

Ναι ,υπάρχουν και τα συναισθήματα,που δεν τα λογαριάζεις,δεν τα κουμαντάρεις ,δεν τα χειρίζεσαι με τη λογική και τον ορθολογισμό,αλλά μόνο το συναίσθημα υπερτερεί και φωλιάζει σε κενά,άδεια κατατόπια του είναι μας.

Αυτό που μόνο του παλεύει,χαροπαλεύει να σωθεί,να του δωθεί μια σανίδα σωτηρίας,αλλά τίποτα ,τα πάντα το αγνοούν ,το παραβλέπουν,αλλά κυρίως τα πάντα ζητούν και αποζητούν το δικό τους μερίδιο,είτε ευθύνης ,είτε ανευθυνότητας.

Λες και ένα καλοστημένο παιχνίδι και ένα καλοστρωμένο σχέδιο της σκέψης,της αντίληψης,ενάντια στην κρίση και στην κατάχρηση,είναι έτσι δωσμενο και μοιρασμένο,ώστε να αποβεί μοιραίο και καταλυτικό για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Να καταφέρει αλλεπάλληλα πλήγματα και χτυπήματα σε έναν ευάλωτο ,πληγωμένο μα ποτέ εφησυχασμένο αναζωογοννημένο εαυτό ,που αντιλαμβάνεται ,γνωρίζει και καραδοκεί να δει τον άλλο του τον εαυτό ,αποκομμένο,απομονωμένο και τελείως αποσβολωμένο από την υπαρκτή του διάσταση και υπόσταση.

Ποτέ δε μετάννοιωσα και δε θα μεταννοιώσω για τα λάθη μου,γιατί απο αυτά μαθαίνω ,και τρέπομαι σε αποφυγή,προς τους κινδύνους που ελοχεύουν,παραμονεύουν και τίθενται ενάντια στα θέλω μου και τα καθωςπρεπεί ,πρέπει μου,πρέπει σας.

Αν μετάννοιωνα απλά,τα αγνοούσα και τα παρέβλεπα.δε θα ήμουν ο εαυτός μου,δε θα ήμουν ο άνθρωπος ,που ναι,τα αναγνώρισε,τα παραδέχτηκε ,τα απώθησε,αλλά κυρίως δε θα ήμουν η αλήθεια μου,το πιστεύω μου,πως στη ζωή γεννιόμαστε μαχητές και όχι καλοθελητές μιας σύγκρουσης και μόνο ψυχής και λογικής,παρά μιας σύμπνοιας και μιας απαλής γρήγορσης εως και έντονης,συννειδητοποίησης τωνλαθών μας και κυρίως μιας απόλυτης ταύτισης της παραδοχής τους και της μη επιτρεπτής από μας επανάληψής ,ώστε να φανεί ότι δε διδαχθήκαμε τίποτα από αυτά.

Η ζωή είναι ένας αγώνας,που κληθήκαμε να τον διεκπεραιώσουμε και να στεφθούμε είτε νικητές είτε ηττημένοι.

Το μόνο παρήγορο μα και καθοριστικό για όλους μας,είναι να δούμε τον εαυτό μας,να τον ταράξουμε και να αποτελέσουμε παράδειγμα για τους άλλους,πρόθεσης και αληθινής θέλησης για μη επαναλαμβανόμενα σφάλματα.

Το να κάνουμε ένα δυο λάθη ,τυχαίνει,το να επαναλαμβάνονται,αποτελεί πια συνήθεια.

Συγχωρούμε 1 ή 2 φορές.
Το να συγχωρουμε συνεχεια χάνουμε και την αξιοπιστία μας,στα πιστεύω και στα ιδανικά μας ,αλλά και όλο και περιςσοτερο πληγωνόμαστε και η ψυχή μας πλέον αδρανοποιείται.




πηγη ANNA ZANIDAKH