Διαμαρτυρία.

Χρόνια και καιροί ήταν,που άκουγα διάφορα σχόλια,διάφορες γκριμάτσες,διάφορα γενικά παρατράγουδα.
Κανείς δενείχε φροντίσει να ασχοληθεί να σκύψει στις ευαισθηςίες,να αγγίξει τις ευαίσθητές τους χορδές.

Κι όμως όλα αυτά τα άτομα ,παραγκωνισμένα και περιθωριοποιημένα,ζούσαν και ζουντο δικό τους Γολγοθά,έναν τόπο Μαρτυρίου,γιατί οι άλλοι εμείς ,εσείς ,αυτοί,δε δέχτηκαν κάτι πολύ απλό,τη διαφορετική προςέγγιση,της αγάπης του έρωτα της σχέσης,απέναντι σε ένα άλλο φύλο,ίδιο με αυτό το οποίο τρέφει τα συναισθήματα και τα αισθήματα,κι όχι στο αντρικό με το γυναικείο.

Θα μου πείτε τώρα ποιος καθορίζει το ομαλό και το ανώμαλο,δηλαδή κάτι που αντιτίθεται με κανόνες κάποιας ,κοινωνίας,που βα Δε μετανοιώνω.

Το ξέρω πως όλοι μας κάνουμε τα λάθη μας,που είτε πορευόμαστε μαζί τους,είτε θέλουμε και τα διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας ,τα κριτικάρουμε,τα αρχειοθετούμε,αλλά το καλύτερο,τα αφήνουμε πίσω μας ,για να μας θυμίζουν το πόσοι ευάλωτοι και ευαίσθητοι σταθήκαμε,μα με μόνη θυςία και αλλοίωση ,όχι του εαυτου μας ,αλλά των πιστεύω μας ,των παροτρύνσεων ενός θολομένου και ακατάστατου νου.

Είναι εύκολο να κατηγορούν,να αποδίδουν τις έσχατες των ποινών,όπως οι ίδιες ή οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται και καλά κάνουν.

Δε θα δώσω όμως σε κανέναν το δικαίωμα,δε θα επιτρέψω ,να κρίνει και να κατακρίνει δόλια ,ύπουλα και με κακεντρέχεια,τα δικά μου συναισθήματα.

Ναι ,υπάρχουν και τα συναισθήματα,που δεν τα λογαριάζεις,δεν τα κουμαντάρεις ,δεν τα χειρίζεσαι με τη λογική και τον ορθολογισμό,αλλά μόνο το συναίσθημα υπερτερεί και φωλιάζει σε κενά,άδεια κατατόπια του είναι μας.

Αυτό που μόνο του παλεύει,χαροπαλεύει να σωθεί,να του δωθεί μια σανίδα σωτηρίας,αλλά τίποτα ,τα πάντα το αγνοούν ,το παραβλέπουν,αλλά κυρίως τα πάντα ζητούν και αποζητούν το δικό τους μερίδιο,είτε ευθύνης ,είτε ανευθυνότητας.

Λες και ένα καλοστημένο παιχνίδι και ένα καλοστρωμένο σχέδιο της σκέψης,της αντίληψης,ενάντια στην κρίση και στην κατάχρηση,είναι έτσι δωσμενο και μοιρασμένο,ώστε να αποβεί μοιραίο και καταλυτικό για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Να καταφέρει αλλεπάλληλα πλήγματα και χτυπήματα σε έναν ευάλωτο ,πληγωμένο μα ποτέ εφησυχασμένο αναζωογοννημένο εαυτό ,που αντιλαμβάνεται ,γνωρίζει και καραδοκεί να δει τον άλλο του τον εαυτό ,αποκομμένο,απομονωμένο και τελείως αποσβολωμένο από την υπαρκτή του διάσταση και υπόσταση.

Ποτέ δε μετάννοιωσα και δε θα μεταννοιώσω για τα λάθη μου,γιατί απο αυτά μαθαίνω ,και τρέπομαι σε αποφυγή,προς τους κινδύνους που ελοχεύουν,παραμονεύουν και τίθενται ενάντια στα θέλω μου και τα καθωςπρεπεί ,πρέπει μου,πρέπει σας.

Αν μετάννοιωνα απλά,τα αγνοούσα και τα παρέβλεπα.δε θα ήμουν ο εαυτός μου,δε θα ήμουν ο άνθρωπος ,που ναι,τα αναγνώρισε,τα παραδέχτηκε ,τα απώθησε,αλλά κυρίως δε θα ήμουν η αλήθεια μου,το πιστεύω μου,πως στη ζωή γεννιόμαστε μαχητές και όχι καλοθελητές μιας σύγκρουσης και μόνο ψυχής και λογικής,παρά μιας σύμπνοιας και μιας απαλής γρήγορσης εως και έντονης,συννειδητοποίησης τωνλαθών μας και κυρίως μιας απόλυτης ταύτισης της παραδοχής τους και της μη επιτρεπτής από μας επανάληψής ,ώστε να φανεί ότι δε διδαχθήκαμε τίποτα από αυτά.

Η ζωή είναι ένας αγώνας,που κληθήκαμε να τον διεκπεραιώσουμε και να στεφθούμε είτε νικητές είτε ηττημένοι.

Το μόνο παρήγορο μα και καθοριστικό για όλους μας,είναι να δούμε τον εαυτό μας,να τον ταράξουμε και να αποτελέσουμε παράδειγμα για τους άλλους,πρόθεσης και αληθινής θέλησης για μη επαναλαμβανόμενα σφάλματα.

Το να κάνουμε ένα δυο λάθη ,τυχαίνει,το να επαναλαμβάνονται,αποτελεί πια συνήθεια.

Συγχωρούμε 1 ή 2 φορές.
Το να συγχωρουμε συνεχεια χάνουμε και την αξιοπιστία μας,στα πιστεύω και στα ιδανικά μας ,αλλά και όλο και περιςσοτερο πληγωνόμαστε και η ψυχή μας πλέον αδρανοποιείται. δίζει στην ομαλότητα?

Κανείς τολμώ να πω,γιατί αυτή η κοινωνία,αν φρόντιζε τα παιδιά της ,να δει το τι θέλουνκαι αποζητούν από τους άλλους,δε θα έπεφτε σε μια μάστιγα που δε λέει να καταπαύσει και να αφανιστεί,σε ένα βρόγχο που τα πνίγει ολοένα και περισςότερο,μα αδιαμαρτύρητα και άβουλα εισρρέουν ολοένα και πιο γρήγορα σε μια νιρβάνα,που θα τους απαλλάξει από τα δεινά που τους βασανίζουν,ή που επιτρέψαμε εμείς οι επιπόληπτοι πολίτες να τους συμβεί.

Στο κάτω κάτω δε θα μπω με το έτσι θέλω,αδιάκριτα και απροσκάλεστη σε μια κλειδαρότρυπα ,να καταγράψω τη ζωή κάποιου,ή ακόμα και να τη διαγράψω εντελώς.

Λέγεται ανοιχτό μυαλό,ή OPENED MIND.

Να ξέρατε πόσο κόσμο θα κάναμε ευτυχισμένο και συννειδητοποιημένο ,αν φροντίζαμε απλά και έντιμα να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος.

Αυτό το νόμισμα όμως δε θα επιφέρει οικονομικά κέρδη,παρά τα κέρδη της αποδοχής,της ειλικρίνειας και κυρίως τα κέρδη πλούτου καρδιάς μας.

Τα περισςότερα ζευγάρια ,ο τρόπος που κινούνται και διακινούν απόψεις,σκέψεις κρίσεις,όσο και να μας ξενεύουν και να φαίνονται απ΄ροσιτες στο δικό μας ηθικοπλαστικό κόσμο,είναι πιο αγνές και ξεκάθαρες απο τις γνώμεις αποφάσεις και στάσεις ζωής ,των ηθικών ή μάλλον των ηθικάντηδων.

Οπως συναντούμε τους πολιτικάντηδες,που έχουν δώσει τη δική τους υποσταση και διάσταση,έτσι συναντούμε τους δήθεν τους τάχα ηθικούς,που αν κλείσει η πόρτα του σπιτιού τους,ή σβήσουν τα φώτα της κρεββατοκάμαράς τους,επιδείονται σε παντός τύπου όργια και φαντασιώσεις ,εντελώς παντελώς διαστροφικές και κατακριτέες,μα είναι το ζευγάρι ,το ομαλό,ο άντρας ,η γυναίκα,άσχετα αν πίσω από όλη αυτή τη βιτρίνα καραδωκεί ο δικός τους σατανικός κόσμος,  η δική τους αποτρόπαιη πράξη,βασανισμών,αποπνικτικών εικόνων,στάσεων και καθοδηγήσεων ζωής,όπου φροντίζουν κατά καιρούς και να τα μαθαίνουμε και να δείχνουν την υποκριτική μας και αβησαλλέα μας όρεξη για να ξεσκίσουμε τις σάρκες των άλλων,αφού τις δικές μας φρόντισαν άλλοι γι αυτό.

Διαμαρτυρία,λέξη που τόλμησαν και προέβησαν ,μαζικά και ενωμένα πολλές μερίδες,που απαρτίζουν όλο αυτό τον κόσμο.

Το να είσαι ομοφυλόφιλος,ούτε με ενοχλεί ούτε και είμαι σε θέση εγώ να το κρίνω ή να το κατακρίνω.
Αλλά το να προκαλούν με τις στάσεις τους,με τις κινήσεις τους,ναι ,αυτό δεν το θέλω και όντως με κάνει να αισθάνομαι δύσκολα και αμήχανα.
Θα μου πείτε όταν αγαπάει ο άλλος ,θέλει να εκφράζεται και να δείχνει τα συναισθήματά τους,οκ..συμφωνώ απόλυτα,αλλά σας διαβεβαιώ το ίδιο κατακριτέο θεωρώ και το να φιλιούνται στο δρόμο,διαχυτικότατα και προκλητικότατα και τα άλλα,τα ομαλά ,ζευγάρι,δείχνοντας και αποδεικνύοντας το μέγεθος και το εύρος της αγάπης και του έρωτά τους.

Πιστεύω πως την αγάπη τη δείχνουμε μεταξύ μας ,χωρίς να χρειάζεται να πάρουμε την έγκριση του άλλου,την αποδοχή ή την παραδοχή του.

Ζούμε για μας ,για τον εαυτό μας,το σύντροφο ή τη σύντροφό μας,χωρίς να είναι ανάγκη να επιδείξουμε αυτό το τόσο αγνό και όμορφο που αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή ή πάντα.

Δε θα σας κρύψω ότι μεγαλώσαμε ,γαλουχηθήκαμε,ενστερνιςτήκαμε πολλά και διάφορα,καθώς και τα αγόρια μας να ναι οι μπρουτάλ,οι άντρες που θα κάνουν έντονο ον ανδρισμό τους,και δεναναφέρομαι,λειτουργικά,αλλά στη συμπεριφορά.

Ναι,αλλά ας μην ξεχνάμε,πως οι άνθρωποι με ευαισθηςία,δεν παύει ποτέ να είναι και άντρες,αρσενικά ,κυνηγοί,όπως τους δίδαξε η κοινωνία,και προσπαθεί η δική μου η γεννιά ,πλέον,τα αγόρια της,οι μάνες ,να τα συμβουλεύουν,πως ο άντρας δεν είναι αυτός που θα υποβάλλει και θα επιβάλλει τη γνώμη του,αλλά αυτός που θα γίνεται σεβαστή και αποδεκτή,απλά γιατί θα χει σωστή κρίση κι όχι επικριτική στάση ζωής.

Αντρας δεν είναι εκείνος που θα χειροδικήσει έστω κι αν μετά το μεταννοιώσει,άντραςείνα ι εκείνος που θα σταματήσει την οργή που πηγάζει από μέσα του και θα διεκδικήσει το δίκιο του με νηφαλιότητα και ωριμότητα σκέψης και κρίσης.

Αντρας δεν είναι εκείνος που θα θελήσει να υποτιμήσει και να απαξιώσει το φίλο του,τη φίλη του,άντρας είναι εκείνος που θα θαυμάζει,θα επικροτεί και κυρίως θα σέβεται ,θα εκιμά ,θα αξιώνει και θα χειροκροτεί τα θέλω του άλλου ατόμου.

Με το χέρι στην καρδιά ,θα πω ένα και μοναδικό.

ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΜΑΣ,ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ,ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΜΑΣ.
ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ..ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ.
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.



πηγη ANNA ZANIDAKH