Τα σκαλάκια της αμφισβήτησης

Τι δεν έχουμε ακούσει ,τι δεν έχουμε μάθει,από παρέες ,φιλίες,συναναστροφές.
Όλα δύσκολα ,ζόρικα , μα πάντοτε περνιούνται και αν δεν ξεχνιούνται,παραβλέπονται,παραμερίζονται και συνεχίζουν τις όμορφες διαδρομές,που έχει χαράξει για όλους η ζωή.
Σε άλλους δίδεται απλόχερα,η τύχη,η καλοπέραση ,μα σε άλλους λες και είναι καταναγκαστικό μέτρο και δίνεται με το σταγονόμετρο.

Θα μου πείτε σημασία έχουν τα πλούτη,τα οικονομικά και υλικά αγαθά?όχι θα σας απαντήσω,χωρίς δεύτερη σκέψη και προβληματισμό.
Το μόνο που μετράει και είναι άκρως σημαντικό και υπολογίσιμο σε μένα ,καθώς και στους περισσότερους ανθρώπους,είναι η υγεία.

Αγαθό απόλυτο σίγουρο,,,για να εκτιμηθεί αναλόγως,μα πάντα αμφισβητήσιμο και αιωρούμενο,ανάμεσα στις χιλιάδες προσευχές μας,ικεσίες και παρακλήσεις μας,για την απόκτησή της,όπως και για τη διατήρησή της και συνέχισή της,στο πέρασμα των χρόνων.
Φυσικά όλα αυτά ,εξαρτώνται από τις βουλές και τις θελήσεις του Παντοκράτορά μας και Δημιουργού μας.
Ο σεβασμός ,η εκτίμηση καθώς και ο φόβος Θεού,όχι προσωποποιημένος ως τρόμος και φοβία,παρά μεταφορικά,ως σεβάςμιο συναίσθημα και αίσθημα ,προσέγγισης και λατρείας ,του ενός και μοναδικού Μεγαλοδύναμου Πατέρα ,όλων μας.

Δεν είναι τυχαίο και διόλου ευκαταφρόνητος,ο τρόμος που μας διακατέχει με την παραμικρή υπόνοια,αμφιβολία ή αμφισβήτηση,συσχετιζόμενη με θέματα υγείας.
Το μόνο σίγουρο και βέβαιο είναι ,πως όταν την έχουμε δεν την εκτιμούμε αναλόγως,με αποτέλεσμα ,όταν τη χάσουμε κάποια στιγμή,να αντιληφθούμε το τρανό και μεγάλο σφάλμα που πέφτει ο καθένας μας,σίγουρος και βέβαιος ότι δε θα συμβεί τίποτα κακό και μη αναστρέψιμο.

Τα παιδιά κυρίως,μη αντιλαμβανόμενα τη σημασία και τη σπουδαιότητα της υγείας ,λόγω άγνοιας κινδύνου και μη τριβής τους και ενασχόλησής τους με ιατρικά θέματα,καθώς απόλυτα αποδεκτό και σίγουρο,να μην έρχονται συχνά σε επαφή με αναλύσεις ,τοποθετήσεις ,μα κυρίως διαγνώσεις,θεωρούν τον εαυτό τους και τους γύρω τους,του στενού κυρίως οικογενειακού περιβάλλοντός τους,μη ευάλωτους και προσβάσιμους τους ιούς,ακόμα και σοβαρές ασθένειες ,απέναντι ή κοντά σε όλους τους δικούς τους.

Μα δυστυχώς ,συμβαίνουν και τα δυσάρεστα γεγονότα,που μας αφήνουν άφωνους και ανήμπορους να χειριστούμε και να διαχειριστούμε καταστάσεις.
Το πιο χειρότερο και μη αμελλητέο,είναι ο τρόπος και το μέσο που θα χρειαστεί να επέμβει ,να διαχειριστεί ,την όλη κατάσταση,με αποτέλεσμα να βρεθεί προ τετελεσμένου γεγονότος,το μικρό παιδί,αγνοώντας παντελώς την πικρή θλιβερή και αναπόφευκτη αλήθεια.

Το δυνατότερο χαρτί που θα πρέπει να κρατήσει κάποιος,για να μπορέσει να είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε αυτή τη δεδομένη δύσκολη στιγμή,της οποιαδήποτε κακότυχης μέρας,είναι η σύννεση ,η υπομονή ταυτόχρονα με το κυριότερο αναμφίβολα συναίσθημα της ψυχραιμίας,που απαιτείται και επιβάλλεται ανά πάσα ώρα,εκείνες τις δύσκολες δυσβάσταχτες στιγμές,λεπτά ,ακόμα και ώρες,ημέρες.

Ότι δύσκολο και απαιτούμενο να δεχθεί τον ανάλογο χειρισμό και διαχείρηση,αποτελεί συστατικό και αναπόσπαστο κομμάτι μιας τυχαίας συγκυρίας,ενός απρόσμενου γεγονότος.που καλούμαστε όλοι ,κάποια στιγμή της ζωής μας,να αντιμετωπίσουμε και να φανούμε γενναίοι και ώριμοι,προς αποφυγή έντονων συναισθηματικών κρούσεων και συγκρούσεων ,τρανταχτών  και ανυπόφορων λυγμών,οδυρμών και θρήνων,

Με τον τρόπο αυτό θα ασχοληθούμε και σήμερα,στην ομιλία και προς επέκταση,στην ευπρόσδεκτη από όλους πρόσκληση και πρόκληση ζωής.
Δεν είναι καθόλου εύκολο και φυσικά και επόμενο εύκολα να το χειριστείς και να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις στις απαιτούμενες κινήσεις και προσφυγές αυτού του δυσάρεστου και μη αποφευκτέου γεγονότος.
Όσο και να προσπαθήσει ο καθένας μας ,να δώσει τυχόν οδηγίες αποφυγής ,ακόμα και ανάλογες συστάσεις ,ποτέ δε θα τα καταφέρει,δε θα είναι ικανός και άξιος να αντιμετωπίσει και να προςφύγει ,όσο το δυνατόν ανώδυνα και πιο ομαλά γίνεται.
Ο θυμόσοφος λαός μας ,λέει μια παροιμία,διόλου ευκαταφρόνητη,
Όποιος είναι έξω από το χορό,πολλά τραγούδια λέει.
Το ίδιο ισχύει και για όλους εμάς.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και να καταννοήσει τη δυσάρεστη,δύσκολη και αναπάντεχη θέση που βρίσκεται όποιος δέχθηκε δεινό και μέγα χτύπημα από τη μοίρα.
Ο χαμός,ο μισεμός των αγαπημένων μας προσώπων,πάντα θα είναι αναντικατάσταστος και βέβαιος ο αποχωρισμός,θρήνος ζωής,επίγειας και ουράνιας ταυτόχρονα.
Με τη σκέψη και το συλλογισμό.ότι μετά από τη ζωή,αυτή τη δύσκολη τη σκληρή,με τις χαρές και τις λύπες της,υπάρχει μια άλλη διάσταση,που ίσως να είναι όμορφη,ήρεμη ,γαλήνια,όπου κάθε πονεμένος και κατατρεγμένος ,να βρει σίγουρα και βέβαια την απόλυτη ησυχία και την αγαλλίαση της ψυχής του,καθώς το σώμα,διαχωρίζεται ,το πνεύμα από την ύλη.

Πάντα θα επικρατούν και θα επικροτούνται διάφορες απόψεις,σκέψεις και πολλών λογιών διαφορετικά και ποικίλλα συναισθήματα.
Γεμάτα αμφισβήτηση,αντίθεση,αντίσταση,καθώς από αποδοχή,προσμονή,καρτερία ,ακόμα και πλήρη ταύτιση και σημασιολογική επισήμανση και ανάδειξη,

Υποδεικνύονται τρόποι αποφυγής,διάφορες σκέψεις υπεκφυγής,μα κυρίως το πιο βάσιμο και σίγουρο είναι να ζήσει κάποιος το πένθος ,να το δεχθεί να το αποδεχθεί και συμβιβαζόμενος  με το γεγονός αυτό ,να δείξει θάρρος και αντοχή,θράσσος και δύναμη .

‘όχι να το περάσει,να το προσπεράσει,απλά να συμφιλιωθεί και να γίνει φίλος ,να αγαπήσει τον πόνο του ,το σπαραγμό του,κι αντάμα με όλα αυτά ,να καταφέρει να δείξει παρόν.

Η παρουσία του καθενός,επιβάλλεται και αποτελεί παράγοντα συνέχισης,κι όχι αποτροπής.
Μέσω της ένδειξης και της απόδειξής της,θα φανεί σε όλους τους δικούς τους,κοινούς φίλους και συνεργάτες ακόμα,πως η ζωή ,ναι μεν συνεχίζεται,κάτω πλέον από άλλες συνθήκες και καταστάσεις,μα ποτέ δεν τελειώνει,αποτελειώνοντας εμείς τον εαυτό μας.

Αν το καλοσκεφτούμε,κανείς από τους εκλειπόντες ,δε θα ήθελε να βλέπει και να αντικρύζει τα συνεχόμενα κλαμένα μάτια και να ακούει τους δυσβάσταχτους θρήνους και οδυρμούς.
Μα η καρδιά πονάει,η λογική συσκέπτεται,και η ίδια η υπόσταση,αποφασίζει,ο ίδιος ο άνθρωπος,που λαβωμένος από το ριζικό του,αποφασίζει και στηρίζει ή όχι τις δυνάμεις του ή τις αφήνει αστήριχτες και αβέβαιες ,παροτρυνόμενες από τη θλίψη και το πένθος ,μην μπορώντας να αντισταθεί και να δει ξεκάθαρα το τι γίνεται ,συμβαίνει ή τελειίται,γύρω του ,δίπλα του,ανάμεσά του.
Σε όλη μας τη ζωή θα ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της,πότε με εύκολο και ανώδυνο τρόπο και πότε με θλιβερό και τραγικό να κατρακυλάμε από τη σκάλα της ,μα σημασία έχει ,όχι το να πέφτουμε από αυτήν , μα να καταφέρνουμε να σηκωνομαστε μα μαζεύουμε τα κομμάτια μας,να αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας και να αντέχουμε όντως δυνατοί και προικισμένοι με την πείρα που θα αποκομίζουμε ,από κάθε δίδαγμα ,κεντρική ιδέα ή νόημα που μπορεί να μας δοθεί ή να πάρουμε εμείς από τις κακοτοπιές της και τις δυσκολίες της.
Όλοι κουβαλούμε το δικό μας σταυρό,άλλωστε ελαφρύτερος κι άλλοτε βαρύτερος,
Πάντα δοσμένος και χαρισμένος από τον Πλάστη και Δημιουργό μας,μη βαρυγκομώντας να το σηκώνουμε καρτερικά και με προσμονή αν όχι την πλήρη μας απαλλαγή από αυτόν,τουλάχιστο να ελαφρύνει κατά τέτοιο τρόπο ,ώστε να είναι πιο αρεστός και ευκολοσήκωτος για εμάς τους υπόλοιπους.
Ο Κύριος και Θεός μας,να ξέρετε πάντα μας δοκιμάζει και με τη φιλευσπλαχνία του και την αγάπη του,την αμέριστη συμπαράστασή του ,που εμείς δεν καταννοούμε και δεν αντιλαμβανόμαστε,στέκεται σιμά μας,οδηγός και λυτρωτής μας,φύλακας άγγελός μας ,για κάθε εύκολη ή δύσκολη στιγμή μας.
Ποτέ δεν πρέπει να δυσανασχετούμε και να θέτουμε τον εαυτό μας,προτέρου του Δημιουργού μας,
Εκείνος ξέρει ,εκείνος γνωρίζει,εμείς απλά εκτελούμε ή ακούμε τασσόμενοι υπέρ του Λόγου του και της Αγάπης του ,υπέρ αυτού και των συνανθρώπων μας.
Σ αυτές τις μέρες που διανύουμε η προσφορά τόσο,όσο και η φιλευσπλαχνία το να δείχνουμε στο συνάνθρωπό μας,υστερεί κατά κύριο και βασικό λόγο.
Αν όχι όλοι,οι περισσότεροι κοιτούμε τα επίγεια υλικά αγαθά,αμελλώντας παραδειγματικά και ευφάνταστα τα πνευματικά αγαθά ,τις ανατάσεις της ψυχής μας,μα συντελούμε ολοένα και περισσότερο στην κάθοδο αυτής

Μια κάθοδο,εμπνευσμένη και καθοδηγούμενη από διάφορα μέσα της κοινωνίας μας και της επικοινωνίας μας,
Με μόνους όμως αίτιους και υπεύθυνους ,τους ίδιοιυς μας τους εαυτούς.
Παραδομένοι και απαλλαγμένοι από κάθε είδους αγάπη ,συμφιλίωση,μα με μόνο στόχο και σκοπό μας ,τα επικερδή οφέλη,κυρίως πρόσκαιρα και κενά ,άδεια από παροχή συναισθημάτων,τρόπων συμπεριφοράς αντάξιάς μας και αντάξιας αυτών που τη διεκδικούμν μεν,αλλά απορρίπτονται συνεχώς δε.

Τα πάντα βρίσκονται υπό ένα καθεστώς αμφισβήτητης και απαρηγόρητης μοναξιάς,θλίψης,απομόνωσης ,μα κυρίως επιδιωκόμενης και όχι μόνο παραμέρησης και παραγκωνισμού,του ίδιου μας του εαυτού.




ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH