Με λένε βροχή.

Ηταν δεν ήτανε στα μέσα του Καλοκαιριού,που ο ήλιος διείσδυε αργά ,νωχελικά ,στα κορμιά όλων των λουόμενων,σε εκείνο το υπέροχο θέρετρο,στην άκρη της Γης.
Ετσι το έλεγε η μικρή μας Μυρτώ,το νηςάκι της,αυτό που δεν ήξερε κάτι τι επρόκειτο να της συμβεί ,ώστε να το διηγείται αργότερα ως παραμυθάκι ,στα παιδιά της,για να τα κοιμήσει όμορφα και στοργικά.

Τα πάντα δηλώναν την ομορφιά του τοπίου και υποδουλώναν τις ορέξεις τους ,τις σαγηνευτικές τους παρουςίες,που μέσω ενός πάρτυ που διοργανωνόνταν,είχαν βάλει σκοπό,να γνωρίσουν το ταίρι τους,τον άνθρωπο της ζωής τους.

Είχε περάσει όντως ένα πολύ δύσκολο μεγάλο χρονικό διάστημα,βρίσκοντας τη Μυρτούλα μας ,να τριγυρνάει σε διάφορα κοντινά μέρη της πόλης της,με σκοπό και στόχο να φροντίσει να βρει τα προς το ζην και να μη γίνει βάρος στους γονείς της,που κι αυτοί δύσκολα με το μεροκάματα ,πάλευαν χρόνια τώρα,να τα βγάλουν πέρα. 

Μαζί της είχε παρεούλα ,τη μικρότερή της φιλενάδα,την Αρτεμούλα,κολλητές από μικρές,μεγάλωσαν στα θρανία της μικρής τους πόλης,αποφοίτησαν μαζί απο την κοινή σχολή τους και θέλησαν να μοιραστούν και την ξενοιασιά και τον αυθορμητιςμό,αυτών πλέον των διακοπών,που τις είχαν προγραμματίσει ,υπολογιζόμενη και την πιο παραμικρή λεπτομέρεια.

Πολλές φορές όταν εμείς κάνουμε σχέδια,ο καλός ο Θεούλης μας γελάει,γνωρίζοντας ότι εμείς με τον παρορμητισμό μας και με την καλοςύνη μας ,που διέπει μερικούς απο μας,θέλουμε να δημιουργήσουμε τέτοια κλίμα ευφορίας και καλλαισθηςίας,που αγνοούμε το μέγα χειριστή και διαχειριστή της ίδιας μας της ζωής.

Ηταν πολύ κουρασμένες,που ο ήλιος ,δεν έλεγε να πάει να κρυφτεί στο δικό του λημέρι και να αφήσει ήσυχους ,τους λουόμενους,να απολαύσουν και τη δροσούλα που θα ενέπνεε το αεράκι της θάλασσας,που θα τις ανέμιζε τα μαλλιά ,χωρίς να πάρουν περιςςό αέρα ,τα δικά τους τα μυαλά.

Μα λες και κάποια κακιά μάγισσα ,ζήλεψε το πόςο ωραία είχαν προγραμματίσει αυτές τις διακοπές και έπρεπε να γίνει κάτι,να συμβεί ,ώστε να χαλάσουν τα πάντα και να παρακαλάνε να βρεθεί τρόπος,δε θα το φανταστείτε γιατί???για μια βροχούλα,ευλογημένη ,γιατί η μικρή μας η Μυρτούλα ,είχε πάθει ηλίαση και δεν έλεγε να συνέλθει.

Φταίει η παρατεταμένη σας έκθεση στον ήλιο.αποφάνθηκε ο θεράπων ιατρός,που είχε καλέσει ανήσυχος ο ξενοδόχος,καθώς ήταν και ο οικογενειακός τους γιατρός.

Δεν ξέρω τι να πω,πρώτη φορά στην ιατρική μου θητεία ,να το πω,καριέρα,αντιμετωπίζω τέτοιο περιστατικό,ήδη σε προχωρημένο στάδιο αφυδατώσεως και πλέον χορηγήσεως αν όχι του ορού,που θα ήταν πιο καθησυχαστικό μέσο,αλλά για να μην τρομάξει η μικρή,θα της χορηγήσω ,λίγες σταγόνες,ημερηςίως,που θα αποκαταστήσουν το χάσιμο των υγρών που χει χάσει η μικρή μας κοπέλα.

Εγινε φιλαράκι μου,αν γίνει κάτι διαφορετικό,θα σε ενημερώσω αμέσως ,μην ανησυχείς ,αν και εδώ που τα λέμε και εγώ τρόμαξα αρκετά ,από αυτό το συγκεκριμένο ιατρικό περιστατικό ,που κλήθηκα απο σένα να δω και να αποφανθώ κατάλληλα.


Ολοι είχαν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους,αφού η μικρή είχε προκαλέσει αρκετό πανικό ,φόβο,ακόμα και απομάκρυνση τις μετέπειτα μέρες ,απο την ακρογιαλλιά,ακόμα και από το να πλησιάσουν και την πιςίνα,λες και είχε πέσει επιδημία,απομάκρυνςής τους από κάθε υγρό στοιχείο,που περιέκλυε την περιοχή.
Η κοπέλα,στο παραμιλητό της,το βαθύ της ύπνο,καθώς και τον πυρετό ,που διαδοχικά τις έκανε συχνές επισκέψεις.ειχε να αντιμετωπίσει και μια άλλη ,μη συνηθισμένη επίσκεψη,ένα κάλεσμα χωρίς να θέλει να τη δει ,να την αντιμετωπίσει,αλλά εκείνη πρόθυμε,ειςχώρησε στα βαθειά της όνειρα και κάτω απο τα καλοκαιρινά σεντόνια,κατάφερε να ταράξει την ψυχούλα της μικρής και να επιφέρει για πρώτη και για τελευταία φορά,το να θελήσει αργότερα να την ψάξει και να μάθει τα πάντα γι αυτήν.

Σιγοψιθύριζε ,μου είχε εκμυστηρευτεί η Αρτεμούλα ,μα δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από κοντά της ,ήθελε και ζήταγε,την παρακαλούσε σχεδόν να μείνει για πάντα μαζί της ,να της δροςίζει το μέτωπο,που έκαιγε,συνεπαρμένο κι εκείνο από την καούρα που ανάβλυζε,από όλο της το σώμα και να γίνουν οι καλύτερες φίλες,να της δροςίζει τα ζεστά,θερμάκαλοκαίρια ,μα και το φθινόπωρο το χειμώνα ακόμα και την άνοιξη,να κάνουν παρεούλα και να αναπολούν τα καυτά καλοκαιρινά ,βράδια,ημέρες που δεν έλεγε ο Ήλιος να αναπαυθεί,παρά εξαντλούσε όλα τα θερμά του περιθώρια,προκαλώντας και τα επειςόδια θερμοπληξίας.

Σαν να συστήθηκε εκείνη που χε έρθει ,και να λέει ,να απαντά η Μυρτώ μας,ναι,,χάρηκα και εγώ αφάνταστα Κυρά Βροχή,που μέσα από τα παρακάλια μου και τις ικεςίες μου,φάνηκες και ο πυρετός,αποχώρησε έτσι ξαφνικά και γρήγορα ,όπως και άλλωστε ήρθε και με βρήκε.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι της έλεγε,μα είχα μπει στο νόημα,απο τις απαντήσεις της Μυρτούλας μας,καθώς ήταν μονολεκτικές ,έδειχναν πόςο πολύ την είχε ανάγκη και η παρουσια της εκεί,της γιάτρευε την αρρώστια της,της προκαλούσε παρηγοριά στοντ υχόν πονοκέφαλό της,μα κυρίως δρούσε λυτρωτικά ,που αλλού?στην καρδούλα της.

Είχε καταφέρει ,αν και δεν την έβλεπα,να καθησυχάσει τη μικρή μας φίλη,να της κρατήσει το χέρι και να βαδίζουν απο δω και πέρα,μαζί κι αντάμα,τη ζωή της,που απο κοινού,είχαν ορκιστεί φιλία αληθινή και εμπιστοςύνη.

Ημουν κι εγώ τόσο κουρασμένη,αποκαμωμένη απ την κούραση και τη στεναχώρια της ημέρας,που το μόνο που πρόλαβα να συγκρατήσω,ήταν...Μυρτούλα μου..αρκεί να μου υποσχεθείς ,πως άλλη φορά δε θα ξεχνιέσαι δίπλα στη θάλασσα,μέσα ακόμα,γιατί η πολύωρη έκθεςή μας στον ήλιο,μόνο κατα στροφική και λυπηρή είναι,
Τα πάντα μας κάνουν καλό,αρκεί να γίνονται με μέτρο και με σύννεση,
Οτι είναι παραπάνω από τις λογικές προβλέψεις και θέτει τον εαυτό μας σε κίνδυνο,δεν είναι παρά μια παράκρουση δική μας,ένα αλλαζονικό μας νάζι,που πολλές φορές ,μπορεί να μας κοστίσει και την ίδια μας τη ζωή,εξαρτώντας φυςικά ,για τι λέμε και που αναφερόμαστε.

Ετσι μετά από λίγες ώρες,ενώ τις είχα κουβεντιάσει όλα αυτά που σας λέω,φαινόταν σαν να έβλεπε φάντασμα και μου πε μέσα στην ταραχή της.

Καλά Άρτεμις,τόση ώρα που χα επισκέψη απο τη φιλη μου την Κυρά Βροχή,ήσουν εδώ και εγώ δεν κατάλαβα τίποτα?φέρθηκα με τόση αγένεια ,ούτε καν να σας συστήσω?

Μη στεναχωριέσαι γλυκιά μου,καλή μου Μυρτούλα ,όλα είναι οκ..μη σ απασχολεί τίποτα.
Κι έγειρε το κεφαλάκι της ,σιγά σιγά ,γιατί μάλλον θα ζαλιζόταν,από την επίρρεια του χαλαρωτικού που της είχε δώσει,αφού είχα τρομάξει,απο το συνεχές παραμιλητό της ,συμβουλευόμενη τηλεφωνικά το θεράπων ως τότε ιατρό του ξενοδοχείου ,

Ολα αυτά έχουν χαραχτεί τόςο βαθειά στη μνήμη μου,που το μόνο που εφάρμοζα και συνεχίζω πιστά και παραδεκτά είναι ,το ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ.

  πηγη  ANNA ZANIDAKH