ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΕΛΕΙΟ ΔΡΟΜΟ

Η έννοια της ελευθερίας,πηγάζει από τα βαθύτερα στρώματα ,της δικής μας θέλησης για ανεξαρτηςίας ,πνεύματος ,ιδεώδους και καθόλου υποτακτικού και παγερά αδιάφορου βλέμματός μας ,απέναντι σε αυτήν.

Η έννοια επίσης της ελπίδας ,της αναζήτησης τρόπων και διαφόρων επιλογών μας ,καθώς και προτροπών μας προς αυτή,το ιδιο συμπαρατάσσεται με στρώματα σοφίας,πίστης,που καθοδηγούμενα απο τα κίνητρα και τα εφόδια που έχει προσκομίσει η ζωή στον καθένα μας ,αποτελεί μέρος και αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.

Τώρα η έννοια του φόβου,καθησυχαστικού συναισθήματος,τρομοκρατικού αισθήματος και άμεσα αποκλεινόμενου ,απο τις βασικές έννοιες που θα αποτελέσουν τους βατήρες για την ώθηςή μας και την προώθηςή μας,των θέλω μας και των μη εξουσιοδοτημένων πρέπει μας,στέκεται αγέρωχη και συμβάλλει στην αποστασιοποίηςή μας και πιο πολύ στη μη συμμετοχή μας στα κοινά και ιδιαίτερα αφορούμενα σε όλους μας.

Αυτά δεν τα χα ακούσει πρώτη φορά και μάλιστα πάντα υπήρχαν ως δάδες φωτιάς πνεύματος ,ως μεταλαμπάδευςη ιδεών αξιών και αρχών.
Μα το να το ακούς από ένα πουλί,αρχοντικό με ολόλαμπρα φωτεινά μάτια,στη νυχτιά και στη σιγαλιά της πλάσης,εε όλο και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ,αποτύπωνε στην ψυχή σου,στο μυαλό σου,στο είναι σου όλο.

Ολες οι λέξεις,μία προς μία,αποτελούσε και μια μαχαιριά,στο στομάχι μου ,που απο την τρανή καταδίωξή του πονεμένου και ταλαιπωρημένου μου εσωτερικού κόσμου,το κοσμούσε και το διακοσμούσε ,σαν ένα λάφυρο,σκεπτικισμού ,παρά απόγνωσης.

Κι όμως εκείνο το όμορφο,περήφανο πουλί,λες και το είχα ξανασυναντήσει ,λες και ήθελε να μου φέρει τέτοια μηνύματα,σα να μην του έφτανε ο χρόνος και έπρεπε να τελειώσει την αποστολή του.

Μα σίγουρα και βέβαια,το μόνο που δεν απασχολούσε εμένα,ήταν ο χώρος,που ήταν δικός μου και οικείος και ο χρόνος,που κι αυτός φυσιολογικότατα και ομαλότατα,ήταν κατανεμμειμένος από δική μου χρήση,έστω και κατάχρηση.

Ξαφνικά κατάλαβα ,να με έχει πλησιάσει και να θέλει να νοιώσει την ανάσα μου,τους παλμούς μου,που χόρευαν σιρτάκι εκείνη την ώρα ,παραδομένοι σε όλους αυτούς τους υπαινιγμούς,τις επεξηγήσεις,μα πιο πολύ ,σε αυτό το παραλλήρημα,πατριδογνωςίας,μη αρχαιοκαπηλείας των πάτριων αναζητήσεων,πεποιθήσεων και ποτέ ψευδαισθήσεων.

Αισθάνθηκα σα να θέλω και εγώ να το πλησιάσω,να το εξερευνήσω,μα πιο πολύ ,το μυαλό του,το υπόβαθρο των σκέψεών του,το τι ήθελε να μεταφέρει,για ποιο λόγο,που αποσκοπούσε η παρουςία του και γιατί ήθελα τόσο έντονα να μην έφευγε ποτέ από το δωμάτιό μου?

Επαιρνα δύναμη,κουράγιο,ένοιωθα υπέροχα και κυρίως ήθελα να τα βάλω με όλους και με όλα,να αντιμετωπίσω τους πάντες και να τους φωνάξω δυνατά και ηχηρά,,,,φτάνει ρε παιδιά ,είμαστε και εμείς εδώ,τα παιδιά της Ελλάδας,που τα ρημάξατε,τα ξεσκίσατε τις σάρκες τους και ακόμα ζούμε ,αναπνέουμε και η θέληςή μας για ανάδειξη της Υπερ Λαμπρότητάς της ,μα καθιστά αρμόδιους και υπεύθυνους για την επαναφορά της,

Οντως ,χωρίς να το καταλάβω,είχα ανοίξει συζήτηση με το πουλί εκείνο,το τόσο σοφό και τόσο εύστοχο ,στις παρατηρήσεις του και στα πιστεύω του,
Ποτέ δεν παρέκλεινε της πορείας του,όπου ήθελε κι όπως ήθελε να διεξαχθεί εκείνη η συζήτηση.

Κι εγώ όμως δεν έμεινα αμέτοχη και απλά να παρατηρώ και να καταγράφω στο σκληρό δίσκο της μνήμης του μυαλού μου ,τα λόγια ως κενά ,άδεια ,απλά και μόνο ως καταγραφή και πλήρη εγγραφή στα κιτάπια του μυαλού μου,ανέπαφα κι ανέγγιχτα ,απο την ιδιοσυγκραςία μου και τον παθιασμένο τρόπο ,λατρείας για την Πατρίδα μου.

Είχα πιάσει τον εαυτό μου,όπως λέμε μεταφορικά ,να δίνει μάχη ,να δίνει με τρόπο δυναμικό και ασυνήθιστο,έναν αγώνα ,επιβολής όχι μόνο ,μα επίδειξης ,και αναφοράς ,τόσο του ένδοξου παρελθόντος της ,μα και τώρα ,που ίσως κάπου,δεν μπορεί,θα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα ,προς μίμηση και ακολουθίας,σύμπλευσης πορείας τους,με τα ιδάνικα και τα ιδεώδη που τους ξεχωρίζουν και αποτελούν άξια και ικανά τέκνα της Ελλάδας.

Δεν είναι λίγοι που έχουν διαπρέψει,με συνέπεια το όνομα το Ελληνικό να ηχεί και να αντηχεί στα πέρατα του Κόσμου.
Ενας κόσμος που διψά για μάθηση,για εκμάθηση διαφόρων μεθόδων,που μόνο οι Έ΄λληνες διέπρεψαν,ξεχώρισαν και απ τα βάθη των χρόνων και στο πέρασμα το μελλοντικό ,θα ακούγεται και θα εισακούγεται το λαμπ΄ρο τους παράδειγμα και η λαμπρή τους εξέλιξη.

Επειδή όμως θέλω να σας εξηγήσω και όλο αυτό ,όνειρο,όραμα,κι εγώ δεν ξέρω τι ήταν,δεν το άφησα να περάσει έτσι,απαρατήρητο και ανέπαφο απο τις δικές μου εξερευνήσεις και διερευνήσεις.

Αφού ξημέρωσε ο Καλός Θεός τη μέρα,και μεταξύ φθοράς και αφθαρςίας,θέλησα να το δω με πιο καθαρή ματιά ,με πιο ξεθολωμένο μυαλό ,έκατσα και τα έβαλα όλα σε μια σειρά,λογική ,σύμφωνα με τη χρονική εξέλιξη και παράταξη των γεγονότων.

Μα ναιιιι φυσικά ,το είχα βρει,το είχα λύσει το αίνιγμα,
Δεν ήταν τίποτα δύσκολα και φοβερό,απλά έπρεπε να δείξω καθαρή κατατόπιση των συμβάντων και με παρατηρητικότητα,που πάντα με διέκρινε,κατάφερα να συνδέσω όλα εκείνα τα γεγονότα,που είχα γίνει και εγώ συμμέτοχός τους ,να τα διαλευκάνω,ως ένα άλλο έγκλημα ,που από μικρή ,αν και δεν ήθελα να ακούω να μαθαίνω,τόσο πιο πολύ ,όταν μεγάλωσα,ήθελα να εμπλέκομαι και να συμβάλλω στην απεμπλοκή των αθώων και στην καταδίκη των ενόχων.

Ηταν ηλίου φαεινότερον,πως είχα ξεμπλέξει το μίτο της Αριάδνης,και το κουβάρι,όνειρο,όραμα ,που ξετυλιγόταν,όλο και πιο πολύ,συντελούσε στην πλήρη του αποδόμηση και έντεχνη συννειδητοποίηςή του.

Κατ αρχήν εκείνη η όμορφη κοπέλα ,η τόςο επιβλητική και περήφανη,δεν ήταν άλλλη ,παρά η Αθηνά,που με το συνοδευόμενο πάντα πουλί,ποιο άλλο?παρά η κουκουβάγια ,πουλί που αποσαφήνιζε πλέον σε όλα εκείνα που είχε αναφερθεί και προαναφερθεί,τόνιζε τη σοφία του και τη γνώση του,καθώς κι αυτό συμβόλιζε.

Βέβαιο και σίγουρο ήταν τώρα πια,εφόσον όταν παρακολούθησα με τόσο πάθος και ζέση την ομιλία της κυρίας Αθηνάς Σοφιστικού,η οποία είχε ανακηρυχτεί Πρέσβυρα Καλής Θελήςεως,μέσω των διαφόρων γραπτών της κειμένων,αναφορών,σχολίων,διαλέξεων που λάμβανε μέρος ,είχε τονώσει τόσο πολύ το ηθικό των Ελλήνων,που ολοένα και περισςότερο παρουσιαζαν αύξηση ,στις κατά τόπου και κατά χώρους συναντήσεις τους.

Στην τελευταία της διάλεξη,μας είχε παροτρύνει να διαβάσουμε το βιβλίο ,που η ίδια είχε γράψει και αφοσιώσει ώρες και χρόνο απο την καθημερινότητά της και τη ζωή της,ώστε να δώσει ,διόλου αποσπασματικά,αλλά καθαρά και τόσο επεξηγηματικά τις έννοιες και τα ιδανικά που θα μας δίναν δύναμη κουράγιο και τόλμη να σταθούμε αντάξιοι συνεχιστές των προγόνων μας και να ορμήσουμε σα λιοντάρια,αν και εφόσον φανεί από τις συνθήκες και τις κακουχίες που θέλουν να υποδουλώσουν ένα ελεύθερο πνεύμα ,να το καταστήσουν άβουλο και ανέπαφο με την ήδη σκληρή και βίαιη πραγματικότητα που ζει.

Αυτό ήταν όλο το γεγονός.
Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ ,λες και ζούσα ότι διαδραματιζόταν στο βιβλίο είχα γίνει,ένα σώμα μια ψυχή,και όλο μου το είναι καρδιοχτυπούσε για τη μετέπειτα πορειάς μας ως Εθνος,ως Λαός.

Ακόμα και τώρα που σας τα εξιστορώ,δυσκολεύομαι να συνεφέρω την όλη κατάσταση υπό το πρίσμα μιας λογικής εξηγήσης,μιας καταννοητής επεξήγησης,αφού ενώ ετοίμαζα τον καθιερωμένο καφέ μου ,το πρωινό μου ξύπνημα.

Από  το μιςάνοιχτο παράθυρο της κουζίνας ,ήρθε ,έπεσε χαμηλά ,ένα χαρτί,λες και ένα πουλί το άφησε ,το πέταξε από το ράμφος του.

Κι όμως το  διέκρινα ,αδρά ,άτονα ,μέσα στο ξεκαθάρισμα των σκέψεών μου,μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Χωρίς να χάσω λεπτό ,στιγμή,το πήρα στα τρεμμάμενα,επηρεασμένα από την προηγούμενη βραδιά χέρια μου και έγραφε..ΝΑΙ,ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΕΛΕΙΟ ΔΡΟΜΟ,συνέχισε..





πηγη ANNA ZANIDAKH