Τα περιθώρια είχαν ελαχιστοποιηθεί και το μόνο που επέμενε,καθώς θυμάμαι,τη στιγμή που χα ξυπνήσει και είχα αντικρύσει έναν κόσμο όμορφο,τακτοποιημένο συναισθηματικά και ψυχολογικά,χωρίς το παραμικρό ύφος και είδος ταραχής ,πολυπαθούς ανατάραξης το τι ένοιωθαν και από τι συναισθήματα και ιδέες προκαταλαμβάνονταν.
Μα ήταν τόσο ωραία,γαλήνια,ήσυχα,που και τι δε θα δινα να το ζούςα,να διείσδυα μέσα του,και να γευόμουν λεπτό προς λεπτό ,στιγμή προς στιγμή,τα παραμικρά εκείνα σωματίδια που χαν προσδώσει και αποδώσει το μέγιστο νόημα και αξία ,των δικών τους ορισμών και καθορισμών,των δικών τους εφάμιλλων και ιςάξιων επεξηγήσεων και εξηγήσεων.
Ηταν παραταγμένοι και στοιχημένοι,λες και ήθελαν να μου ανταποδώσουν την τιμή και το σεβαςμό,που χαν δει στα μάτια μου .
Το πόσο αληθινά και δυνατά αιςθήματα με είχαν συνεπάρει και είχαν κατακλείσει την άδεια μέχρι τότε καρδιά μου και συννειδητοποίηση αυτών.
Ηταν τα μέλη τους τόσο παράξενα και συνάμα τόςο διαφοροποιημένα από τα δικά μας ,
Το καθένα επάνω του ,είχε και από ένα αρχικό γράμμα ,που παρέπεμπε,απο ότι κατάλαβα και σε ένα διαφορετικό γι αυτά συναίσθημα,και ενοχή.
Ηταν κάπως όμορφα,συμπαθητικά,μα πιο πολύ εντύπωση,και τραγική σύμπτωση,δήλωναν εκείνα τα αρχικά ,που είχαν αποτελέσει μαύρες σελίδες στο βιβλίο το δικό μου,της ζωή ςμου ,που πάλευα και προσπαθούσα,ίσως και μάταια,να απαλλαγώ από αυτές ακόμα και να τις ακυρώσω εντελώς.
Το πρόσωπό τους ήταν άλλοτε σκοτεινό,άλλοτε λαμπρερό,
Διακυμάνσεις ακόμα παρατηρούσες και στο ηχόχρωμα της φωνής τους,που ανάλογα με το τι πίστευαν ,προσδοκούσαν,έλπιζαν ή ακόμα και ότι τους απογοήτευε,ήθελαν να το δηλώσουν και να το κάνουν ορατό ,με τον τρόπο αυτό ,να γίνει έκδηλο και απτό.
Μέσα από την αμηχανία που μου διακατείχε το συναισθηματικό μου κόσμο,ήθελα πολλές φορές να φύγω,να χαθώ,να αφήσω εκεί όλα αυτά τα συναισθήματα και να απέχω οικειοθελλώς και συννειδητοποιημένα από αυτά,αφού και τα ίδια μου χαν δώσει τη χαριστική βολή,χωρίς να το ήξεραν και να ταν γνώστες αυτού του σκηνικού.
Προσπάθησα να δείξω ευγένεια,στάση αληθινά αρεστή απέναντί τους,αφού αυτά τα πλασματάκια,αν και κοντούλικα ,παρόλου που στο μυαλό μου ,τα χα δώσει τόσο μεγέθυνση και τα παραχώρησα τόση άπλα,τόση απλωσιά σε ένα χώρο,τεράστιο αισθημάτων,που χαν καταφέρει για μεγάλο χρονικό διάστημα να παίξουν μαζί μου,να με γελοιοποιήσουν,αλλά τώρα που τα χα απέναντί μου,θα τα καταφέρω να αγγίξω,,τι στο καλό!!!κάποια ευαίσθητη χορδή τους και να μου δώσουν ,να μου παραχωρήσουν χώρο και χρόνο από τη ζωή τους,τις στιγμές τους ,που πλανέψαν και παραπλανέψαν και το παραμικρό ίχνος,αιςιοδοξίας,προςδοκίας και προςμονής μου.
Τώρα πια βριςκόμουν αντιμέτωπη με τα συναιςθήματά μου,και έπρεπε είτε το ήθελα είτε όχι να τους δώςω,να τους καταθέςω και τις δικές μου αγωνίες και προβληματιςμούς.
Τα αυτιά τους ήταν περιέργως μικρά και όςο προχωρούςαν προς τον ακουςτικό πόρο,τόςο και πιο πού μίκραιναν και γινόντας κατά κάποιο τρόπο,ανύπαρκτα.
Αα για αυτό κατάλαβα ,δεν εννοούςαν να με ακούνε ,που φώναζα,που τςίριζα και ζήταγα ένα χέρι βοηθείας,που επανελημένα κραύγαζα,μα μάλλον ειςακούγοντας οι σιωπές τους,που κάναν έντονη και φανερή την παρουςιά τους.
Ο κορμός του σώματός τους,εντελώς διαφοροποιημένος και παραλλαγμένος,δίνοντας την εντύπωςη ,πως ανάλογα με το τι συναιςθήματα τους διακατείχαν,ελλίςονταν και παράλλαζαν τις κινήςεις του,σα να ήθελαν να αποφύγουν ,να παραπλανήςουν,ακόμα και να διαφύγουν,από κάποια ,καμιά φορά έντονα συναιθςήματα που κατέίχαν και διακατείχαν όλο μας το είναι.
Τα άκρα και αυτά κοντά ,τα πόδια μεταμορφωμένα σαν να ήταν πλοκάμια ,που αναζήταγαν τα θύματά τους ,να τα νικήςουν να τα επιφέρουν πλήγματα ζωής ,που θα αποτελούςαν μάρτυρες φρικιαςτικούς και επώδυνους ,για να φέρουν το τέλος στη ζωή τους ,τη ζωή μας και να μείνουν σταθεροί και μόνιμοι παρατηρητές αυτής,απαξιώνοντας κάθε τι καλό.
Μα το μόνο που μένει αξέχαςτο και δε θα ήθελα ούτε και να το παραμερήςω και να μην το αναφέρω,ήταν ένα φως ,περίεργο,φωτεινό,θαμπό,ωχρό,εντελώς κατευθυνόμενο και απολύτως ελεγχόμενο από αυτά.
Απαράλλαχτος φάρος,που στριφογύριζε και αποτελούσε την κατευθυντήρια αρχή,σε μια πλεύση πορείας ,διαμαρτυρίας, ενοχής,απαλλαγής ,δικαιοςύνης ,αλήθειας,που ανάλογα και αντίστοιχα με το τι ένοιωθαν,ήθελαν,ή και αποσκοπούσαν,έπαιρνε και το ανάλογο χρώμα καθώς και την ανάλογη ένταση και χρονική τους διάρκεια.
Είχα μείνει αποσβολωμένη να τα κοιτώ,να τα παρατηρώ,μα μέσα μου,ένας ήταν ο διακαηής πόθος μου ,επιθυμία μα και ολοκλήρωση του δικού μου συναισθηματικού κόσμου,της λύτρωσης μου ,που έβλεπα να έρχεται από στιγμή προς στιγμή.
Τα καλοςώρισα με τρόπο,που εκείνη τη στιγμή πέρασε από το μυαλό μου,που φαντάστηκα και ήθελα να τους δείξω και τη δική μου αγάπη ,καλοςύνη και θαυμασμό,
Σήκωσα το κεφάλι μου ,μια ψηλά και μετά το κατέβασα κάτω,σιγά ,νωχελικά,θέλοντας να αποδώσω την τιμή της γνωριμίας μας ,με σεβασμό και αξιοπρέπεια,μα συγχρόνως έβαλα το χέρι μου ,στο σημείο της καρδιάς,
Μάλλον θα τους άρεσε πολύ όλο αυτό ,κι ετσι αντίκρυσα την ίδια κίνηση ,απέναντί μου,με τον ίδιο καθοριστικό τρόπο,τοποθέτησης μάλλον και των δικών τοςυ συναισθημάτων.
Ξαφνικά μια φωνή ,ακούστηκε,μα διακεκομμένη και ταυτόχρονα και λίγο συγκεχυμένη,λες και ήθελε να ζητήσει συγχώρεση,μια μεταμέλλεια ,κάπως ακαθόριστη,κάπως μπερδεμένη.
Τα χα χάσει,δεν ήξερα τι να πω,τι να δικαιολογηθώ,τι τρόπο να βρω να την πλησιάσω,να της μιλήσω ,να απομακρύνω κάθε ψεγάδι αμφιβολίας και σκοταδεισμού,που πολλές φορές διαπερνούσε την ψυχή μου ,το κορμί μου ,τις φλέβες μου και όριζε και καθόριζε μουντή και σκοτεινή την αφή και την ουςία της.
Χωρίς να το πολυκαταλάβω,την είδα να ξεπηδάει ανάμεσα τους,γιατί ξεχώριζε,από όλα τα άλλα συμπαθητικά,ιδιόμορφα πλασματάκια,τα συναισθήματα.
Ηταν ψηλή,λυγερόκορμη,με άκρα μεγάλα και καθοριστικά μου είπε,για το εύρος της και το βάθος της,για το τι αντιπροςώπευε και τι πρέσβευε ,χρόνια τώρα .
Δεν είχε το φάρο στο κεφάλι,όπως το είχα παρομοιάσει εγώ ,μα ένα άστρο,ολόλευκο και διαυγές,ένα σημάδι που είχε το γράμμα Α,μα εγώ συνέχιζα νατην κοιτώ αποσβολλωμένη και χαμένη σε εκείνη τη λαμπρή της παρουςία και επιβλητική της υπόσταση.
Η αλήθεια είμαι ,έτσι με λένε ,και φροντίζω να παίρνω τα συναισθήματα,να τα πηγαίνω σε εκείνους τους νοερούς ,φανταστικούς κόσμους,που κάνουν έντονη την παρουςία τους,αφού με την απουςία τους ,κατάφεραν να πονέσουν,να τραυματήσουν και να ρημάξουν ψυχές και συννειδήσεις,
Είναι ένα δώρο,δες το σαν ένα χριστουγεννιάτικο μπουναμά,μιας και πλησιάζουν οι όμορφες χαρούμενες γιορτές.
Το καθένα από αυτά ,θέλει να υποβάλλει τα σέβη του σε εςένα ,να σε πλησιάσουν και μαζί με τη δική μου παρουςία και συμβουλή και συμβολή ,να σου δείξουν πως δε σε ξέχασαν,δε σε παραμέρισαν,απλά σε άφησαν στην τύχη σου,να την καθορίσεις εςύ και να αποφαςίσεις εςύ και μόνο εςύ για τη ζωή σου,την πορεία σου ,και να πάρεις πια εςύ τα ηνία της στα χέρια σου .
Να διαπρέψεις με την τόλμη την αλήθεια και την αντοχή που σε ξεχωρίζει και αυτά όπως και εγώ θα είμαστε πάντα δίπλα σου ,μαζί σου,σύμμαχοί σου,να ζήσεις αυτό που παλεύεις,πολεμάς ,ποθείς και ονειρεύεσαι,το όνειρό σου πραγματικοτητα,τους στόχους σου να αποκτουν σάρκα και οστά ,όπου καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο φύλακας άγγελός σου ,στις καθοριστικές για τη ζωή αποφάσεις σου,και αναλήψεις ευθυνών σου.
Προσπάθησα να μιλήσω ,να πω μια λέξη έστω,μα τίποτα δεν έβγαινε από το στόμα μου,σαν να το χε σφραγήσει η μοίρα,καθότι παρορμητική και κυκλοθυμική όπως ήμουν,ίσως να έλεγα και τίποτα βαρύ και να το μετάνοιωνα ειλικρινέστατα αργότερα.μα παντελώς ανώφελο,καθώς θα το είχα πει και θα χε αποτυπωθεί,είτε με λόγια ειτε με ύφος ,με γκριμάτσα προςώπου.
Κατάφερα και πήρα μια βαθειά ανάσα και είπα,ευτυχώς,η ζωή με έχει ανταμείψει με την αλήθεια μου,με εσενα .
Πάντα θα είμαι δίπλα σου,φάρος σου και οδηγός σου,συνοδοιπόρος και διαπραγματευτής σου,μη φοβάσαι.
Ναι,πάντα σε θέλω σιμά μου ,δε θέλω να αποδείξω τίποτα και για κανένα,το μόνο που επιζητώ και αποζητώ ,εδώ και χρόνια ,είναι να δουν ,ότι υπάρχω ανάμεςά τους,ότι διεκδικώ χώρο και χρόνο στη ζωή μου ,στην αξία μου,στην υπόσταςή μου.
Γι αυτό καλώ και συγκαλώ μια τελευταία συνάντηση με σας,πότε?
Αυτό θα το δείτε ,μόλις δεχθείτε την πρόσκληςή μου,
Μπορείτε να επιβιβαστειτε στο ουράνιο πολυγωνικό σας κάστρο,καθώς μην προσπαθήσετε να εγκλωβιστείτε μέσα σε αυτό,μέσα στο δικό μου πολυχώρο και ανατρεπτικό συναισθηματικό μου κόσμο.
Μόνο απαλλαχτειτε για μια φορά από τα στερητικά συναισθηματα και καταφέρετε να ενδυναμώσετε τα θετικά και χαρούμενα,ώστε η αρχηγός,η αλήθεια μας,να φέρεται και να περιφέρει τη χαρά της ,δυναμικά και έντονα .
Οπως ξαφνικά ,είδα να αποτελώ κομμάτι ενός όμορφου όπως είπα κόσμου,έτσι απότομα και με διαφορά ,εκμηδενιστική ,από το χρόνο που εξελισςόταν το όλο γεγονός,έπιασα τον εαυτό μου,να παρηγορεί και να καθησυχάζει,ποιον άλλον?εμένα για να δείξω θάρρος και τόλμη για ότι η μοίρα μου επιφυλλάσσει και έχει στοχοποιήσει για το δικό μου βάρος,σταυρό ,που αν και τον κουβαλάω,πότε δε θα διαμαρτυρηθώ,καθώς ο καθένας μας μεταφέρει το δικό του,ανάλογα με το βάρος και τηνα ντοχή του.
Γι αυτό ευχαριστώ το Θεό που μ αξιώνει να γεύομαι τα καλά και τα άσχημα της ζωής,καθώς με παρρηςία σύννεση και αλήθεια της ψυχής μου ,μου στέλνει και μου πέμπει τα δικά του θεόσταλτα δώρα,τους δικούς του φύλακες αγγέλους,να ναι μαζί και να μου δίνουν θάρρος και αξίες,στη ζωή και στα συνεπακόλουθά της.
Κι αφού τα συναισθήματα είχαν χάσει το δρόμου τους,η αλήθεια τα επανέφερε στην τάξη ,στη συστηματική επίτευξη στόχων και σκοπών,εμένα δε μου μένει ,παρά να ταχθώ υπέρ της και να αφοσιωθώ ,πλήρως ,ουσιαστικά και ολοκληρωτικά ,υπέρ αυτής.
πηγη ANNA ZANIDAKH
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.