ΟΣΟ ΤΟΣΟ....

Οσο περισςότερο δείχνετε αγάπη στον άντρα ότι δεν το χαρακτηρίζετε στερεοτυπικά κλειστό και συναισθηματικά οπισθωδρομικό,τόσο γρηγορότερα ,θα σας ανοίξει τηνκαρδιά του,θα σας προσεγγίσει και θα αποτελέσετε και εσείς μέρος της ζωής του.

Αυτά τα λόγια είναι γραμμένα,στο υπέροχο βιβλίο της Τένιας Μακρή,Αγάπη με το ζόρι.

Ολοι μας ,από τη μικρή μας ηλικία,έχουμε ανάγκη από αγάπη,τρυφερότητα,ένα απλό νοιάξιμο,στοργής και να ξέρουμε πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα ,άτομα θα είναι δίπλα μας ,σε κάθε μας δύσκολη στιγμή.

Κανείς δεν αρνείται πως όλα αυτά αποτελούν και συντελούν ,σε μια ομαλή έκβαση ηλικιακής μετάβασης ,είτε από τα μικρά μας χρόνια στη νιότη,στην εφηβεία,στη μέση ηλικία ,ακόμα και στην περίφανη τρίτη ηλικία.

Το μόνο που διαφαίνεται χρόνια τώρα στη ζωή μας ,είναι η ανάγκη μας,έστω και η κάθε μας προσπάθεια ,ελπίδα που τρέφουμε για συναισθήματα ,όμορφα,που να αγγίζουν ευχάριστα τον εσωτερικό μας κόσμο,για να μη γινόμαστε έρμαια μια ψυχοπαθούς εγωιστικής κατάστασης,σε σχέση με την επιβεβαίωςή μας ,όσο και με την αποδοχή μας ,από τους άλλους ανθρώπους.

Οπως όλοι γνωρίζουμε ,ο σεβασμός δεν απαιτείται,κερδίζεται και μάλιστα κυρίαρχος στην όλη συμμετοχή,είναι αποκλειστικά και μόνο η ποιότητα του χαρακτήρα μας και κατά πόσο θέλουμε ή όχι να στεφθούμε νικητές κι όχι ητημμένοι .

Μέσα από μια διαδικαςία ,σεβασμού,αποδοχής και ποτέ απομάκρυνσης και αποστασιοποίηςής μας ,από τα διάφορα θέματα,προβλήματα ,που απασχολούν είτε το φιλικό μας περιβάλλον ,είτε το ευρύ οικογενειακό μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αμοιβαίες ανάγκες,που συννειδητά πρέπει να προσφέρουμε ,ο ένας στον άλλον,με μοναδικό στόχο και σκοπό,να καταφέρουμε να επιφέρουμε τις ισσοροπίες,που όλοι πασχίζουμε και παλεύουμε να εδραιώσουμε.

Ετσι όπως κάθε γυναίκα νοιώθει την ανασφάλεια ,το πισωγύρισμα,καθώς και την αβεβαιότητα που διακατέχεται,σε μερικές φάσεις της ζωής της,καλό είναι να δούμε και την απέναντι μεριά.

Ο άντρας από τη φύση του,ίσως αν και τελευταία,το συναντούμε όλο και πιο συχνά το φαινόμενο της αποδοχής και ποτέ της αδυναμίας,να παραδέχεται πόσο ευάλωτος γίνεται και εύκολα να θυματοποιείται στα μάτια της συντρόφου του,νομίζοντας αυτό,μόνος του,χωρίς να δεχθεί κάποια αντίδραση και αντίσταση από τη σύζυγό του,ακόμα.

Στο μυαλό του έχει καθηλωθεί η ιδέα,πως πρέπει να φαίνεται δυνατός,ισχυρός,για να μην καταλάβει τα συναισθήματά του ,τα αμφιταλλαντευόμενα ,δίνοντας προς τα έξω ,τη συνήθη εικόνα του ηγέτη.

Μα μέσα του ,στα εςώψυχά του ,κλονίζεται και αποδρανοποιείται ,όλο εκείνο το βάθρο που τα τελευταία χρόνια συνήθιζαν να του στήνουν,το άξιζε δεν το άξιζε.

Με μια εσωτερική ματιά και ποτέ επιδερμική ,είμαστε σε θέση να δούμε το πόσο ανάγκη μας έχει,όπως εμείς εκείνον,με τη μόνη διαφορά ,να αφήσει ,να επιτρέψει ,να του σταθεί,και να του συμπαρασταθεί,ο άνθρωπος που αγάπησε,λάτρεψε και τώρα πια αισθάνονται μεταξύ τους ως ξένοι,στο ίδιο μεν σπίτι,κάτω από την ίδια στέγη ,στον ίδιο κινούμενο χώρο.

Το μόνο που πρέπει να κάνουν,είναι να καταβάλλουν αληθινές κι όχι υποτυπώδεις προσπάθειες ,να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις .που θα στηρίξουν και θα υποστηρίξουν ,ο ένας τον άλλον .

Ποτέ κινήσεις βιαστικές,έντρομες,παρορμητικές.
Να μην κρύβουν ειρωνεία,χλευασμό,υποτίμηση ,απαξίωση,γιατί έτσι θα κερδίσουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα και ας είναι έτοιμοι ο καθένας από τη μεριά του και σύμφωνα με το μερίδιο ευθύνης του ,να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να δεχθεί τις συνέπειες των πράξεών του.





ΠΗΓΗ  ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,