Επιστροφή στο σπίτι.

Ελα βρε Λάζαρε,κάθισε να ξαποστάσεις λίγο,γιατί όπως σε βλέπω το ταξίδι αυτό ,σε κούρασε πολύ.
Αστα βρε Κρυσταλία μου,δε λες τίποτα,ήταν ένα από τα πιο κουραστικά και αξέχαστα ταξίδια ,στη μέχρι τώρα επαγγελματική μου πορεία,

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου,ποτέ δεν είχα ματαφοβηθεί και νοιώσει τόσο αδύναμος και συνάμα τόσο αβοήθητος,μεσοπέλαγα,

Ααα δε μου τα λες καλά,ξάδερφε,τι έπαθες ,τι έγινε και μιλάς έτσι αποκαρδιωτικά?

Ωχχ δεν το έχετε μάθει,είχα προβλέψει και είχα πέμψει μήνυμα με ένα ναύτη μου,που είχε μπαρκάρει,μετά από μένα,σε κοντινότερο λιμάνι.

Είχα πει  σας στείλει γράμμα και να σας ενημερώσει για το ναυάγιο,που είχα βρεθεί.
Μα για καλή μου τύχη,ο ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΣ,πρώτα ,με τη βοήθεια του Θεού του Μεγαλοδύναμου,φρόντισαν και βγήκα σώος μεν,αλλά λαβωμένος ψυχικά δε.

Οχι βρε παιδί μου,βλέπεις τα ταχυδρομεία αυτές τις μέρες είχανε απεργία .
Με αποτέλεσμα να μην καταφέρει ο Κυρ Γεράσιμος ο ταχυδρόμος ,να κάνει τις διανομές των γραμμάτων και των δεμάτων,όπως τις έκανε άλλες φορές ,στην ώρα τους,αλλά με μια μικρή καθυστέρηση.

Τώρα,όπως ήρθαν τα πράγματα,κάνε καφέ κι έλα να τα πούμε ρε ξαδέρφη λίγο.
Αν και κουρασμένος,θα ήθελα να σου μιλήσω,να ανοίξω την πονεμένη μου ψυχή και να ξελαφρώσει ,όσο το δυνατό,πιο γρήγορα ,κι αυτή η καημένη.

Ναι,,, μετά χαράς βρε Λαζαράκο μου,ξέρεις πόσο σ αγαπώ και πόσο θέλω να σε δω κάποια μέρα ευτυχισμένο και χαρούμενο ,δίπλα σε μια γυναίκα ,σε μια ύπαρξη,που να σε εκτιμήσει εκείνη εσενα και εσυ ,αυτήν.

Αν ήξερες ρε Κρυσταλία μου ,τι πέρασα,τι φόβο τράβηξα !!!

Ελα ,σίμωσε εδώ ,ο καφές είναι έτοιμος και εςύ ,πες τα μου με την παραμικρή λεπτομέρεια,είμαι όλη αυτιά .

Πριν πούμε οτιδήποτε,θα ήθελα να σε ευχαριστήσω ,που κρατάς πάντα συντροφιά στη μάνα μου,όταν εγώ λείπω με τους μήνες στα ταξίδια μου,καθώς και για την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση που νοιώθω και εγώ ακόμα,μέσα από τα γράμματά μας,τα τηλεφωνήματά μας ,και τις κάθε είδους επικοινωνίες μας.

Εε δε θέλω τέτοια χαζά,είπαμε ,οι συγγενείς ,στέκονται και συμπαραστέκονται σε κάθε είδους δυσκολία,αρκεί να μπορούν και να είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν και να δώσουν ένα ή πολλά χεράκια βοήθειας και δύναμης ,όταν και όπου παραστεί ανάγκη.

Εχεις δίκαιο απόλυτο,μα δεν μπορώ να λησμονήσω τα τόσα καλά που έχεις κάνει και νοιώ θω γαιδουριά,το λιγότερο,αν δεν εκφράσω τις ευχαριστίες μου ,αν δε σου πω,το ελάχιστο ευχαριστώ ,γλυκιά αγαπημένη μου ,ξαδερφούλα.

Αντε,,,,σταμάτα και ξεκίνα το δύσκολο κομμάτι που ήρθες αντιμέτωπος και από ότι μπορώ να κρίνω από το ύφος σου και τα σοβαρά σου υποννοούμενα,ίσως και να σου κόστιζε,ότι το πολυτιμότερο έχουμε,τη ζωή σου.

Δεν μπορώ να στο κρύψω πλέον ,πολυαγαπημένη μου ξαδέρφη.
Πήγα στον άλλον κόσμο και γύρισα με εισιτήριο ,διαρκείας ,,,,αχαχχ γιατί αν κάτσω και σοβαρολογήσω,όπως ήταν η όλη κατάσταση που είχε διαδραματιστεί,χαράματα ,μεσοπέλαγα του Λιβυκού Πελάγους,θα έπρεπε να είχα συναιτερισθεί,με εταιρεία χαρτομάντηλων.

Είναι πολύ βαρύ και αςήκωτο όλο εκεινο το νυχτερινό φορτίο,παρά τρίχα πνιγμού,που ήρθε και ακούμπησε στις ήδη κουρασμένες μου πλάτες,από ένα τρανό φορτίο,που πριν λίγες ώρες είχα μεταφέρει και τοποθετήσει στα αμπάρια του πλοίου,

Μμμ δε μου λες,η εταιρεία,δεν έχει καμιά ευθύνη σε όλο αυτό το θέμα?

Σιγή,,,,τίποτα δεν ακουγόταν,,,ούτε καν η ανάσα του....Λες και σταμάτησε ο χρόνος ,τα πάντα δρούσαν και αντιδρούσαν υπό καθεστώς πλήρους σιγής και βουβαμάρας,Κύριε Εισαγγελεύ.

Ναι,μάρτις,,,εξιστορήστε μας,όπως γίνανε τα γεγονότα,χωρίς φόβο και πάθος και να είστε σίγουροι όλοι,πως η αλήθεια θα λάμψει και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του.
Η Δικαιοςύνη θα είναι αμείλλικτη και όπως πάντα θα φροντήσει να λάμψει η πλήρη αλήθεια και φυσικά να βγουν στο φως,τα αίτια επικινδυνότητας που κατέληξαν ως λαιμητόμοι,στο δυστυχή,Κύριο Λάζαρο,που από τύχη και προσταςία του αγίου τους,δε θρηνήσαμε και άλλο θύμα,στο βωμό,του χρήματος ,του κέρδους και φυσικά της αλλαζονείας και του απερίσκεπτου τυχοδιοκτισμού,των εταιρειών που πάνω από την ανθρώπινη βάζουν το κέρδος ,τον πλούτο,αδιαφορώντας για το κυριότερο αναφαίρετο αγαθό,τη ζωή ενός ανθρώπου.

Μάλιστα Κύριε Εισαγγελεύ,θα προχωρήςω την κατάθεςή μου,μόνο συγχωρέστε ,τη συγκινησιακή μου φόρτιση,γιατί,όπως θα δείτε στην πορεία,κατά την εξέλιξή της κατάθεςής μου,κατόπιν δικής του εξιστόρησης των γεγονότων,η ζωή του ,είχε κρεμαστεί από μια μηδαμινή,απόσταση κλωστής.

Οπως σας είπα,στη ροή της συζήτηςής μας,πολλές φορές είχε παγώσει το βλέμμα του και κοίταζε στο κενό,στο χαώδη διάστημα ,μεταξύ του τότε και του τώρα,εκείνης της μοιραίας βραδιάς και εκείνης ,που είχε φροντίσει να ανοίξει την καρδιά του και να αποθέσει το βάρος ψυχής ,που κουβαλούσε χρόνια και δεν είχε εκμυστηρευτεί ποτέ και σε κανένα μας.

Για να μη μακρυγορώ,θυμάμαι πολύ έντονα,τον τρόπο και τις λεπτομέρειες που μου έλεγε ,όπως και τις παραμικρές απόπειρες ανάσας που προσπαθούσε να πάρει,αλλά μάταια,καθώς με δυσκολία ,διέκρινα ,ότι ήταν αυτό δυνατό.

Δε μου λες .του είπα,γιατί δεν μπορείς να αναςάνεις βρε Λαζαράκο,μα ολοένα και πιο πολύ ,ταράζεσαι και ζορίζεσαι?παρά μόνο με βαθειές ανάσες και αυτές ,λιγοστές?

Αχχχ ξαδερφούλα μου ,είναι ένα απομεινάρι ,από ότι μου είπαν οι θεράποντες γιατροί που με περιέθαλψαν αργότερα στο νοσοκομείο,όπου είχα νοσηλευτεί.

Λίγες ευτυχώς μέρες,μα με εντολή του θεράποντός μου ιατρού,μου απαγορεύτηκε για 6 τουλάχιστον μήνες ,το ταξίδι ξανά,να μπαρκάρω,παρά να μείνω στη στεριά ,να το δεχθώ  χωρίς δεύτερη κουβέντα,αφού επιβάλλεται μου χε πει  να κάνω εξετάσεις ,ακτίνες και φυσικά ολοένα και πιο πολύ προσεκτική και επιμελλής επαναλαμβανόμενη εξέταση,όσο αφορά τους πνεύμονές μου,για να μη βρεθώ σε καμια δυςάρεστη και μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Να σας πω την αλήθεια,μέχρι εκείνη τη στιγμή,δεν είχα αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάσταςής του,μα εκείνα τα λόγια,ήρθαν σα μαχαίρια στην καρδιά μου,λες και άνοιξε η γη και με πήγε στα Τάρταρα...λες και όλος ο κόσμος,χανόταν από μπροστά μου.

Μα έπρεπε να σφίξω τα δόντια,να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια,να μη γίνω αντιληπτή από κείνον και το κυριότερο,να δείξω ότι ήμουν είμαι και θα είμαι το στήριγμά του,στα ευχάριστα και στα δυςάρεστα ,στα εύκολα και στα δύσκολα.

Αλλά είχαμε μεγαλώσει από μικρά παιδιά μαζί και η κάθε μας παραμικρή γκριμάτσα,αποτυπωνόταν και στον άλλον,με τον ίδιο τρόπο,στην καρδιά του,όπως και εμείς οι ίδιοι το αισθανόμασταν και το νοιώθαμε.

Δεν μπορούσα να του ξεγλιστρήσω ,όσο κι αν  προσπάθησα ,όσες προσπάθειες και αν κατέβαλλα  για να κρύψω  την αμηχανία μου,το φόβο μου.

Ξαφνικά αισθάνθηκα το χέρι του,στον ώμο μου,να μου λέει σιγά και προστατευτικά,

Ελαααα μαζί θα τα ξεπεράσουμε όλα ,τι είπαμε?ο ένας για τον άλλον?

Εκεί ένοιωσα αδύναμη και ευάλωτη,
Αντί να του δώσω  εγώ κουράγιο ,όπως θα έπρεπε ,εκείνος μου έδινε,

Για μια στιγμή,ξεπέρασα το λήθαργο,το πάγωμα που είχε υποβληθεί η σκέψη μου,όλο μου το είναι και πήρα την απόφαση,απόφαση ζωής ,για εκείνον και για όλους μας.

Είπα,δε θα επιτρέψω σε κανένα να πάθεις τίποτα,ξαδερφούλη μου,μαζί θα το παλέψουμε μαζί θα το νικήσουμε ,όλα μαζί .

Η αγάπη που ένοιωθα και είχα για τον ξάδερφό μου ,ήταν απεριόριστη και αληθινή,
Βλέπετε είχε μείνει ορφανός από μικρός και η θεία μου,είχε αναγκαστεί να καταφύγει σε διάφορες δουλειές ,πάντα με σεβασμό και τιμιότητα,που τη διέκρινε από τα μικράτα της,ώστε να μη λείψει τίποτα του κανακάρη της,όπως τον έλεγε ,χαιδευτικά.

'Ηξερα  πως αν μας ξέφευγε τίποτα ,το παραμικρό,θα ήταν η χαριστική βολή για εκείνη ,
Επρεπε να κρατήσουμε το μυστικό αυτό,με νύχια και με δόντια .
Εξάλλου στο χέρι του ,στο χέρι μου ,ήταν να μη μαθευτεί και να δράσουμε όπως είχε διατάξει ο γιατρός ,ώστε μετά από συνεχή επίμονη και σχολαστική παρακολούθηση,να μη βρισκόταν σε καμιά δυςάρεστη θέση ,εκείνος και εγώ.

Από ότι κατάλαβα ,αφού είχα δει ,ότι η κούραση είχε διαγραφει έντονα στο πρόσωπό του καθώς και στην ομιλία του.
Δεν ήθελα να τον ταλαιπωρώ άλλο,
Αλλωστε ,οι στιγμές που είχε ζήσει ήταν τόσο τραγικές ,που ήθελα και επεδίωκα ,κατόπιν της πολύωρης σύζήτησης μας,να μην επαναληφθεί ξανά ,αφού έβλεπα πόσο πονούσε και πόσο νωπές ήταν ακόμα οι πληγές εκείνου του ναυαγίου.

Η όλη υπόθεση εξελίχθηκε ,εξ αιτίας,της μετατόπισης του βάρους ,που είχανε τοποθετήσει τα τεράστια,πελώρια βαρέλια,μα η απόκλιςή τους,έγινε η αιτία,να πλευρίσει το πλοίο και χωρίς να το καταλάβουν,να πάρει επικίνδυνη κλίση.

Το ζήτημα ήταν πολύ σοβαρό,αφού τα βαρέλια εκείνα ,μετέφεραν πετρέλαια και καυστικές ύλες,άκρως επικίνδυνες ,έποντας τρομερέςκαι φοβερές συνέπειες,τυχόν εκρήξεώς τους.

Ξέχασα να σας πω,μα θα το ξέρετε σίγουρα.,,,πως το ναυάγιο που προκλήθηκε,βρήκε ετοιμοπόλεμους,όπως λέει και ο ίδιος ,το πλήρωμα και τον καπετάνιο.που δεν ήταν άλλος ,παρά ο Λάζαρός μας.

Είχε προβλέψει τα πάντα,όλα ήταν υπό έλεγχο,μα η άσχημη στιγμή,η κακιά η ώρα ,δεν άργησε να έρθει.

Οπως ήταν φυσικό ,σε εκείνα τα ζωφερά δευτερόλεπτα που προηγήθηκαν,πριν της εκρήξεως,ο σώσον εαυτώ σωθήτω.
Το πλήρωμα του φώναζε,,,,Καπετάνιο,πέσε στη θάλασσα.δεν αργεί,αφού καπνοί είχαν πνίξει τους ίδιους και αναθυμιάσεις πλανώνταν στον νυχτερινό αέρα,εκείνο το υπέροχο όπως έλεγε δείλι,που ήταν τόσο υπέροχο,αλλά μετέπειτα ,εξελίχθηκε ένα τρομερό αποπνικτικό βραδινό εφιαλτικό γεγονός.

Η αρχή του ξαδέρφου μου,χρόνια τώρα ,παρέμεινε ,,,αυτό,Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΛΟΙΟ...

Ηταν πολύ αγαπητός στο πλήρωμά του,στους συναδέρφους του,γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωπος και μετά συνάδερφος ,επαγγελματίας .

Αυτή τη φορά όμως.τον πρόδωσε η καρδιά του,που από τους καπνούς ,όπως είχε διαγνώσει ο γιατρός,επέφερε μια υπερ ταχυ καρδία ,μη ελεγχόμενη ,με συνέπεια να ζαλιστεί και να χαθεί,στο πέλαγος .στη θάλασσα μέσα.

Επικρατούσε οδύνη ,σπαραγμός,αφού ο ένας έψαχνε τον αλλον και όσοι είχαν καταφέρει να επιβιώσουνε μέσα από το ψύχος και την παγωνιά ,που είχαν δεχθεί,όντως ναυαγοί ,κατέφευγαν σε θρήνους και μοιρολόγια,όσως είχαν διαπιστώσει ,ότι είχανε χαθεί.
Αν και ελάχιστοι ήταν που δεν ήξεραν κολύμπι,από το πλήρωμά και τους ναύτες,που είχαν μπαρκάρει για πρώτη φορά ,στο παρθενικό τους ταξίδι,που έμελλε να μείνει και να στοιχειώνει τις σκέψεις και τις αναμνήσεις ,όσως επέζησαν και βγήκαν σώοι από κείνο το ναυάγιο.

Από ότι μου εκμυστηρεύτηκε,είχε πάθει και μια ελαφριά διάσειση,εξ αιτίας του χτυπήματός του,απο τη ζάλη που προκλήθη από την υψηλή αρτηριακή του πίεση.

Είχε φροντίσει όμως νωρίτερα,να εκπέμψει σήμα κινδύνου,στα παραπλέοντα σκάφη,με αποτέλεσμα,να τους βρούνε αργότερα,πλησιάζοντάς τους.

Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία,κατόπιν άδειας πλεύσης των σκαφών,αφού οι καιρικές συνθήκες το είχαν επιτρέψει,παρόλου που πριν,ηταν εντελώς αποτρεπτικές και απαγορευτικές,

Η συζήτηςή μας,όλα αυτά που είχαν γίνει ,ήταν τόσο έντονα και αποτυπώθηκαν για πάνντα στην καρδιά μου,λες και τα ζω ,ακόμα και τώρα Κύριε Εισαγγελεύ.

Μάρτυς,,,μπορείς να μας πεις ,μέτά από όσα σου είχε πει ο ξάδερφός σου,για εκείνη τη μοιραία νύχτα και εκείνο το μισητό σε όλους μας ναυάγιο,τι συμπέρασμα έχεις βγάλει?

Για να σας πω ,την άκραν και πέραν αλήθειαν,φοβάμαι πως η ευθύνη είναι αποκλειστική της εταιρείας,που δέχθηκε να φορτώσει ,παράνομο φορτίο και να εκβιάσει τους λοιπούς συμμετέχοντες στο ταξίδι,με τον τρόπο που εκείνη όριζε και εξόριζε,΄ωστε να γίνουν δεκτοί και αποδεκτοί οι όροι της και επιβολές της.

Σαν να ακούω τον ξάδερφό μου,να μου λέει,όπως εκείνη τη βραδιά,που κόντευε να μας βρει το χάραμα.
Ποτέ δεν είχα αισθανθει τόσο αμήχανα ,άβολα .

Η αιτία ήταν, ότι είχε μείνει αβοήθητος και αδύναμος να υπερασπιστεί τον ίδιο του τον εαυτό και ήταν έρμαιο συνθηκών και καταστάσεων.

Ευτυχώς για καλή μου τύχη είχε πει ,εκείνη τη βραδιά,ξαδέρφη,ένοιωσα ένα χέρι,να με τραβάει επάνω και να μου λέει..

Ελα παιδί μου,τέκνο μου καλό και ταλαιπωρημένο,δεν πρόκειται να σ αφήσω να χαθείς έτσι.
Η μητέρα σου σε περιμένει ,Δεν πρόκειται να της δώσω το πικρό ποτήρι του χαμού σου ,να το γευτεί ,για δεύτερη φορά,
Βλέπετε ο πατέρας και θείος μου,ήταν και αυτός ναυτικός,
Ο ξάδερφός μου,από μικρός ,ακολουθώντας στις διακοπές τον πατέρα του μαζί με τη μητέρα του,είχε κρυφό και μετέπειτα φανερό όνειρο,να ακολουθήσει τα χνάρια τα δικά του,να σχίζει τις θάλασσες και τους ωκεανούς,

Μα πάντα παρηγοριά και προσταςία,παρέα ,είχε τον Άγιο Νικόλα,το θαλασσινό,όπως έλεγε.
Δε θα με αφήσει εκείνος,δε θα με παρατήσει,το νοιώθω,του μιλάω,μου μιλάει.

Για όλους εμάς εκείνα τα λόγια,ήταν ακαταλαβίστικα και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε ,ούτε και να τα δώσουμε και παραπάνω σημαςία.

Ομως ο Άγιος ,έκανε το θαύμα του και αυτή τη στιγμη,είναι μαζί μας,γερός ,σώος και αβλαβής,ο Καπετάν Λάζαρος,όντως σα Λάζαρος αναστήθη,από βέβαιο,κατά κάποιο τρόπο,μισεμό του,σε άλλη διάσταση και σε άλλον Κόσμο.

Οι γιατροί ναι μεν ήταν κατά κάποιο τρόπο εφησυχαστικοί,αλλά δεν έλειπε και η προτροπή τους,εε δεν είμαστε και Θεοί!!

Οταν άκουγα αυτές τις λέξεις,λες και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί,
Τι δε θα δινα ,να γυρνούσαν τα ανέμελλα παιδικά ή εφηβικά μας χρόνια,
Μέσα στην αλήθεια της ψυχής μας,την καθαρότητα του νου μας και τη διαύγεια των σκέψεών μας,που πάντα μας επιστούσαν την προσοχή μεν,αλλά ποτέ δεν ήταν φευγαλλέες και απερίσκεπτες οι τυχόν θέσεις μας και διαθέσεις μας.

Ο Λάζαρος ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του ,τη δύναμή του ,την εσωτερική,μα κυρίως δεν έχασε την Πίστη του,που το βοήθησε και τον οδήγησε σε θετικές σκέψεις και ποτέ αρνητικά να καταβάλλεται και να υποβάλλεται σε αποτρεπτικές πράξεις και ιδέες.

Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό του,όπως μου έλεγε συνέχεια,ότι θα έχανε το παιχνίδι με τη ζωή και πως θα μας κερνούσε άθελλά του,το πικρό ποτήρι,του χαμού του,

Δεν μπορώ να σας κρύψω,τους φόβους μου ,τα ξενύχτια μου ,για όλη την κατάσταση της υγείας του,μα το μόνο που θα προσεύχομαι και θα εύχομαι σε όλη μου τη ζωή,είναι να μη βρούν ησυχία και ηρεμια,εκείνα τα μυαλά,που θέλησαν να στείλουν σε υγρό τάφο,άδικα και πολύ νωρίς,ψυχούλες .

 Ηθελαν να βρουν παρηγοριά και οικονομική κάλυψη στα έξοδα των οικογενειών τους,είτε ήθελαν με διάφορους τρόπους να βοηθήσουν και να συντελέσουν στις οικονομικές διευκολύνσεις ,τόσο τις δικές τους,όσο και των κοντινών τους συγγενών,που θέλησαν και επεδίωξαν,να βοηθήσουν και να στηρίξουν.
Μα το πλήρωσαν με το χειρότερο νόμισμα ,το αντίτιμο της ζ ωής τους ,που τόσο άνανδρα και απαξιωτικά ,θέλησαν να τους θυσιάσουν.στο βωμό του κέρδους και του κενού της ψυχής και του μυαλού που διακατέχονταν.

Το μόνο που ζητώ,Κύριε Πρόεδρε,και Σεβαστό μας Δικαστήριο,είναι μόνο τούτο,
Οι ένοχοι να καταδικασθούν ,να κριθούν αυστηρότατα,μα να μη ληφθεί ως είθισται ελαφρυντικό μέλλημά σας,ο πρότερος έντιμος βίος,γιατί πολύ απλά ,δε διστασαν να παίξουν με τις ζωές των παιδιών ,που δεν πρόλαβαν να συναντήσουν τους δικους τους ,μα σαν άλλος Τιτανικός,έμελλε να αποδειχθεί,το τελευταίο τους μπάρκο,αν και ήταν το πρώτο και παρθενικό τους ταξίδι,

Γιατί κάποιοι άρρωστοι ιθύνοντες εγκέφαλοι,καταστρώνοντας σχέδια και επιβουλευόμενοι φρικτές συνέπειες,μη δίνοντας την παραμικρή σημαςία και ενδιαφέρον,αποσκοπούσαν στο να γίνει όλο και πιο δυνατή και παράνομη η διέλευση του πλοίου τους,μα το πλήρωμα ,έχοντας γνώση και επίγνωση το τι ίσως ,μέλλει γενέσθαι και αρνούμενο να ταχθεί με τα παράνομα συμφέροντα που ήθελαν να τους επιβάλλουν,βρέθηκε ανήμπορο και αβοήθητο στο να βρει λύσεις στις εκτελέσεις εκείνων των παράλογων και παραννοικών τους εντολών,που πλήρωσαν με τη ζωή τους,το βαρύ τίμημα της αισχροκέρδειας και την αλλαζονείας τους,

Δε θα συγχωρέσω ποτέ ,όσο ζω,τον εαυτό μου,αυτό λέει και ξαναλέει ο ξάδερφός μου.
Τα βράδια του,στοιχειώνονται από όλη εκείνο το μοιραίο ναυάγιο και ποτέ δεν μπορεί να αφήσει τον εαυτό του,καθησυχασμένο και ήρεμο ,να απολαύσει ,έστω και την παραμικρή ελάχιστη ευχάριστη νότα χαράς και αισιοδοξίας,παρά μόνο ότι αφορούσε,την αντιμετώπιση και την αποθεραπεία του.

Συγχωρέστε με  αν σας κούρασα,μα έχω τέτοιο πόνο ... και συνάμα το μίσος μου,για όλα αυτά τα ανθρωπάκια ,που βαςίζουν τον πλούτο τους και τα μεγαλεία τους ,πάνω σε ανθρώπινα κορμιά ,είναι αναπόφευκτο και ολοένα θερριεύει και γιγαντώνεται.

Πάντα θα σκέφτομαι και θα προσεύχομαι για κείνες τις ψυχούλες που άδικα,άδοξα και κυρίως,απάνθρωπα,δέχθηκα αυτό το πλήγμα,αυτή τη δεινή θέση,να χαθούν,εξαιτίας της άγνοιάς τους για το κολύμπι και ενω οι άλλοι το έβλεπαν όλο αυτό,λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν ,τόσο στο πλοίο ,όσο και στη θάλασσα,ήταν αδύνατον,να τους παρασχεθούν ,πρώτες βοήθειες.ένα χέρι που να τους σώσει,κι έτσι χάνονταν στο μαύρο και αχόρταγο πέλαγος,λες και επιζητούσε ακατάπαυστα να τους τραβάει προς το βυθό του,

Αυτά είχα να σας καταθέσω ,θέλω να καταλάβετε και να καταννοήσετε το πόσο ευάλωτοι και απροστάτευτοι  νοιώσαν,μόνο και μόνο,γιατί δεν ήξεραν να κολυμπήσουν,δεν είχαν μάθει να προστατεύουν τους εαυτούς τους,μα για να βοηθήσουν τους δικούς τους ,δέχθηκαν και πήγαν να δουλέψουν στη θάλασσα,που αγαπούσαν ,μα αυτή του τράβηξε μια και καλή κοντά της,στο βυθό της,να κάνουν παρέα μαζί και να κρατούν συντροφιά σε όσους περνούσαν μέτεπειτα απο κείνα τα νερά και να τους θυμίζουν ,πως ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ,,,ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ,

Πιστεύω ακράδαντα ,πως εκείνη η μοιραία νύχτα,το αναπόφευκτο ναυάγιο,έχει χαραχτεί σε όλων τις μνήμες και τίποτα και κανείς δεν είναι ικανοί ,ούτε να τις σβήσουν ,ούτε να τις απαλύνουν,

Μα να ξέρεις Λάζαρε,πως είμασταν είμαστε και θα είμαστε  τα ξαδέρφια ,,,αδέρφια ,για πάντα και κανείς και τίποτα δε θα ναι ικανό να μπει ανάμεςά μας,,,,ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟΣ,,,,,

Αν κάποτε ,πέσει στα χέρια σου όλο αυτό ,είναι σελίδες ζωής,μιας καταγραφής ενός ημερολογίου ,που θέλω να γράφω και να καταγράφω ,το παραμικρό που σχετίζεται με τις ζωές μας,τις δύσκολες και εύκολες στιγμές μας και αν κάποια στιγμή ,βρεθούμε σε μια δύσκολη θέση,να γυρίσουμε τις σελίδες του και αναπωλόντας ,να δούμε τη δύναμη της θέλησης και της ικανότητας,όχι να προσπερνάμε,αλλά καταννοώντας τις αδυναμίες μας ,να στεκόμαστε και να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια μας,τις αλήθειες μας,που θα ναι φάροι και καθοδηγητές στις ζωές μας ,με μοναδικο στόχο και σκοπό,τη βοήθεια ,τη στήριξη και την υποστήριξή μας ,του ενός στον άλλον,ανά πάσα ώρα και στιγμή,

Είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες,λάθη και ίσως και πάθη,,μα πάντα θα είμαστε και οι δυο σε θέση να τα αντιμετωπίσουμε και να δούμε στο βάθος της ψυχής μας,το πόσο δεμένοι και ενωμένοι ήμασταν όλα αυτά τα χρόνια,,,,ΗΣΟΥΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ,,,,,

Ο ΘΕΟΣ ΚΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

Τώρα που έχεις επιστρέψει στο σπίτι και οι ώρες οι ελεύθερες θα είναι πολλές και αμέτρητες,τότε θα μπορούμε να κάνουμε τα δικά μας ταξίδια.

Του νου,τα νοερά ,που είναι ακίνδυνα,ανώδυνα και ανέπαφα με κάθε σκληρή και βίαιη πραγματικότητα.
Τείνουν και επεκτείνουν τα όρια της φανταςίας μας και εκεί μέσα θα είμαστε ικανοί να αναπωλούμε τις ευχάριστες στιγμές μας και να αναθεματίζουμε τις δυςάρεστες.

Αν και τραυματική και μετατραυματική όλη αυτή η εμπειρία,σε δυνάμωσε και έθεσε τον εαυτό σου σε γρήγορση και επαγρύπνηση γαι τυχόν άλλη επικείμενη δολιοφθορά συννειδήσεων.
Χαίρομαι που θα είσαι κοντά μου,θα μοιραζόμαστε τις στιγμές και θα  γαληνεύουμε τις ταραγμένες,ταλαιπωρημένες  μας ψυχές

ΚΟΡΩΝΕΣ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ ,,ΑΓΝΕΣ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΕΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ..


πηγη ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,