Στα σύνορα της προτροπής και στα σήμαντρα της αποτροπής.

Κεφάλαιο 1.

Τα καθέκαστα.

Τριγυρνούν  οι σκέψεις και σαν ερινύες , τριβελίζουν το μυαλό μας,σκόπιμα και μάλιστα για καίρια και αποφασιστικά ζητήματα.
Τόσες φορές στη ζωή μας ,επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους,αλλά ποτέ δεν έχουμε  την πεποίθηση,πως θα μας καταλάβουν.

Όπως  λέει και ο θυμόσοφος λαός μας,σαν το μπόι μου βρήκα,σαν την  καρδιά μου δε βρήκα.
Καθόλου τυχαίο και καθόλα εύστοχο και κρινόμενο πάντα,σωστά και ορθά από όλους.

Τα πάντα στο μυαλό μας,λες και έχουν πάρει τις δικές τους διαστάσεις,τις δικές τους συνιστώσες και ειδοποιοί διαφορές,ώστε να τύχουν και να πετύχουν τα καλύτερα δυνατά και αποφασιστικά χτυπήματα και συμπεράσματα κοινής έγερσης συναισθημάτων.

Αυτά αναζητούνε ,αποζητούνε,αλλά κυρίως ποθούνε και θέλουνε να δούνε το τι διώκουν και επιδιώκουν,να παίρνει σάρκα και οστά,άσχετα αν πατήσουν επί πτωμάτων,ζωντανών νεκρών,είτε και θανόντων.

Κανείς και τίποτα δεν περνάει απαρατήρητος ,δίχως δείγμα και υπόδειγμα ενός άνανδρου τρόπου συμπεριφοράς,μιας υποτιμητικής ,θα έλεγα στάσης και κρίσης,απέναντι σε άτομα ,που ούτε καν ήξερε και φυσικά και εκείνα δε θα είχαν την παραμικρή διάθεση να τα γνωρίσουν και να τα εντάξουν στο φιλικό τους περιβάλλον.

Κι όμως ήξεραν πώς να χειριστούνε και να διαχειριστούνε θέσεις και καταστάσεις,αποφάσεις και τελέσεις και εκτελέσεις,ψυχών,ζωών και εντόνων διαμαρτυριών.

Σαν να μην έφτανε όλο αυτό,θέλαν να ρίξουν και στάχτη στα μάτια,αλλά βλέπετε ,ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη,αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη.

Στην προκειμένη περίπτωση,η νοικοκυρά ήταν πανέξυπνη και δε μάσαγε από τερτίπια που σκαρφίζονταν παρεούλα ώστε να φανούν απόλυτα δικαιολογημένες οι αντιδράσεις τους και να μην καταλάβει το παραμικρό .

Εκείνη όμως είχε μάθει να αφουγκράζεται τις τύψεις και τις καταλήψεις,της κάθε μιας τυχάρπαστης και ποτέ υπολειπόμενης σε αξία και εκτίμηση,κοπελίτσας.
Τα σύνορα της προτροπής,είχαν κάνει έντονα και αποτελεσματικά χτυπήματα ,στην ησυχία και τη νηφαλιότητα ,που τη διέκρινε και της έδινε τον τόπο στην οργή,που πάντα επεδίωκε και επιθυμούσε.

Μα τώρα το ήξερε,το ψυχανεμιζόταν,δεν ήταν σαν κάθε άλλη ,πολλαπλή τυχαία ίσως φορά ,συνάντηση,συνεύρεση.

Αυτή τη φορά ,όλοι είχαν αντιληφθεί,πως πρόκειται περί μιας κολοκυθόπιτας,που η όρεξη,τους έτρεχε τα σάλια και φερόταν,παλιμπαιδίζοντας και αγνοώντας και παραμερίζοντας,τις ως τώρα υπεύθυνες και καθομολογούμενες στάσεις ζωής,άρτιας και οικογενειακής ευτυχίας.
Τώρα κατά πόσο ήταν αυτή η αναμενόμενη ευτυχία,κανείς και τίποτα δε θα ήταν σε θέση να μας διαβεβαιώσει και να καθησυχάσει ,την κάθε της πλευρά,ταλαιπωρημένη και ευν νουχισμένη,από έλλειψη φροντίδας,νοιαξίματος ,αλλά κυρίως από παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης και αυτοκυριαρχίας ,του ίδιου της του εαυτού,του ίδιου της ,της είναι.

Τα μαντάτα κυκλοφορούν,αλλά ένα παραπάνω όταν ελίσσονται και χρονοτριβούν,όταν παραθέτονται και διατίθενται ευρείης περιοχής και ιδίοις τοις όμμασι,τίποτα δεν μπορεί να βρεθεί να ταρακουνήσει ή να μετατρέψει την αλήθεια σε ψέμα.

Ο μόνος παράγοντας που θα μπορούσε να σώσει το άδικο αυτό παιχνίδι,που ήθελε να προκαλέσει,για να αναδειχθεί,ο κόκορρ;ας μέσα στο κοτέτσι,θα ήταν η απολυτη ταύτισή του με τις απόψεις της συντρόφου του,αλλά βλέπετε ,αυτές πλέον απήχαν ,έτη φωτός και χιλιετίες σκοταδιου και σκοταδεισμού ψυχής και συμβάντων αυτής.

Τα σήμαντρα της αποτροπής ,κάναν έντονα και ευκόλως εννούμενα τα σχόλια και τα διάφορα κουτσομπολιά ,που έπαιρναν και έδιναν σε εκείνο το μικρό ψαροχώρι.

Όλη μέρα στη θάλασσα ,παρέα με τα τετράδιά της,για να καταφέρει να χωνέψει,το δύσπεμπτο ποτό που την κερνούσαν καθημερινά,είχε καταντήσει και είχε γίνει η δεύτερή της σάρκα.

Απ το πρωί που θα ξυπνούσε,σιγύριζε ,συμμάζευε τα δωμάτιά τους και έτρεχε με λαχτάρα και αισιοδοξία,να τη συναντήσει,να της πει τα μυστικά της.

Πλέον μόνο αυτή την καταλάβαινε,και μόνο στα βαθειά και καταγάλανα νερά της ,έβρισκε την ηρεμία και την  ησυχία που της άρμοζε και της αναλογούσε.

Είχε δει πως το μόνο λυτρωτικό μέσο,διαφυγής και φυγής της,ήταν εκείνο το υπέροχο τοπίο που φάνταζε μοναδικό και απαράδεκτα ειρηνικό,στην τόσο της φουρτουνιασμένη ψυχή και στην τόσο της καταταραγμένη συναίσθηση ,του τι συνέβαινε και λάμβανε χώρα ,εκεί,καιρό,μήνες τώρα.

Πού να βρει το κουράγιο να το ομολογήσει και στον ίδιο της τον εαυτό ακόμα.
Πώς να καταφέρει να ψελλίσει συλλαβές ,που ούτε και η αρχή του φθόγγου δεν ήταν ικανή να συντελέσει στην απόλυτη διελεύκανση και εξακρίβωση,στοιχείων των φωνητικών της χορδών.

Τα πάντα τα είχε καταλάβει ,τα πάντα τα είχε μυριστεί,καθώς ήθελε από μικρή να ασχοληθεί με το αστυνομικό ρεπορτάζ και να εξυχνιάζει ,σκοτωμούς ,υπό περίεργες και αντιφατικές συνθήκες,δολοφονίες ομολογούμενες ή μη,αλλά κυρίως με εκείνα τα εγκλήματα που στιγμάτιζαν άτομα,ψυχές,αλλά κυρίως ψεύδη και συννειδήσεις αλλοιωμένες και παρατημένες,στο πέραςμα του χρόνου και των συνθηκών αυτού.

‘Έτρεμε στην ιδέα πως ο δικός της κόσμος,όπου να ταν,θα γκρεμιζόταν και μαζί με αυτόν,οι θεμέλιοί του λίθοι,στηρίγματα για μια ζωή,όπως συνέχεια της έλεγε και το επαναλάμβανε επιδεικτικά και λες και ήταν απόλυτα σίγουρος και τη διαβεβαίωνε για τις τυχόν τις ανασφάλειες και πισωγυρίσματά  της,

Η ζωή μας επιφυλάσει αμέτρητα σχέδια και πλάνα αυτής,που είτε λοξοδρομήσουμε και τα προσπεράσουμε,είτε θελήσουμε να τα αφουγκραστούμε και να τα παρατηρήσουμε ,ένα είναι το βέβαιο και το σίγουρο,πως θα είμαστε εκείνα τα πιόνια που αφεθήκαμε να τραπούμε και να επιτραπούν εις βάρος μας κατηγορίες και ασυννειδησίες.

Κοντά στο ξερό ,λένε,καίγεται και το χλωρό.
Έτσι είχε γίνει και τώρα.
Εκείνο το χλωρό και εύφορο έδαφος ,για σοβαρότητα,συννείδηση,ειλικρίνεια και κυρίως για ανθρωπιά,είχε διαβρω θεί και τα ζιζάνια κάναν τη βόλτα τους ανενόχλητα και απαρεμπόδιστα,αφού είχε καταφέρει,το ξερό,να στερέψει και να δημιουργήσει τέτοιο πλέγμα αποκάκρυνσης και αποστασιοποίησής του,απ τα ζωντανά και υγιή κύτταρα,που ήταν φύσει αδύνατον ,να μη μεταλλαχτεί και να μην παρουσιαστει ,μ ια καρικατούρα ,του ίδιου του ,του εαυτού.

Που σαν κι αυτόν ,χρόνια τώρα,δεν υπήρχε ταίρι,παρέμενε αταίριαστος και τέλειος,στη μοναδικότητά του και στην απλότητά του.

Μα αυτά τα χαρακτηριστικά ,παραδώσαν τη σκυτάλη,σε έναν ξένο προς εμένα,προς τους άλλους,ώστε να κάθομαι πολλά βράδια,αξημέρωτα,απαρηγόρητη και να ζητάω να δω  ,να συναντήσω,εκείνο τον παλιό καλό του εαυτό,αυτόν που χα αγαπήσει και λατρέψει με όλη τη δύναμ η της ψυχής μου,έλεγε και έκλαιγε απαρηγόρητη,η καλή μου φίλη και γειτονοπούλα ,η κερά Τένια .για τον αγαπημένο της Κερα Τένιος.

Ακόμα και στα ονόματά τους,έβρισκες την απόλυτη ταύτιση,Τένια ,από το Μαλαματένια και Τένιος,από το διαμαντένιος,από το Αδαμάντιος,που είχε βαφτιστεί.

Ότι και να λέγαμε ότι και να κάναμε,τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή και όλα τα αλλεπάλληλα επεισόδια ,τραγικότητας,φαρσοκωμωδίας,που θα ταν συνεπακόλουθα,εκείνης της μικρής και ανόητης,Νόρας,που ευχαριστιόταν,στο να παίζει και να κέντριζε το ενδιαφέρον των αντρών,μικρών μα και μεγάλων.

Άλλωστε το όλο της παρουσιαστικό,το ντύσιμό της,μάλλον το γδύσιμό της,παρέπεμπε σε Εταίρες ,που παραμόνευαν για ένα φανερό ή ένα κρυφό  χάδι,μια ερωτική συννεύρεση,για  οτιδήποτε στιγμιαίο και επωφελουμενο για την ίδια.

Όσο και να το σκεφτώ,όσο και να θέλω να μην το παραδεχτώ,έλεγε κάθε φορά η φίλη μ ου,εμπιστευτικοτατα σε μένα,δε χωράει αμφιβολία ,παραμικρή ,πως έπαιζε και αρεσκόταν στο να δημιουργεί δολοπλοκίες και ίντριγκες.
Μα κανείς δεν έφταιγε,ούτε καλά καλά και η ίδια,παρά ο Κερα Τένιος,που αρέστηκε και αρκέστηκε στα φευγαλλέα ερωτικά βλέμματα ,στα υποννοούμενα γεμάτα λάγνα λόγια και προεκτάσεις αυτών,χωρίς ποτέ να αφουγκραστεί και να δώσει βάσει,στα λόγια του μικρού του παιδιού ,που έβλεπετην κατρακύλα ,την ολίσθηση ,που θα έπρεπε να ζήσει και να συμβαδήσει μαζί της,καθώς και ο πατέρας τους ως τότε,έμενε και μοιραζόταν με τους άλλους την κοινή απλά στέγη,αδιαμαρτύρητα,καθώς και δεν τον έπαιρνε,σύμφωνα με τα δικά του τοποτηρητικά δρώμενα και συνέχειές τους.

Η Κερά Τένια ,σε όλα άψογη ως τότε,γιατί έτσι ήθελε να πιστεύαμε όλοι εμείς οι άλλοι,αφού δεν είχε φτάσει πια ο κόμπος στο χτένι,για να αφεθεί και να μου εξομολογηθεί όπως έκανε πολύ αργότερα και το δικο της σταυρό,που την ταλάνιζε χρόνια τώρα και έπρεπε να τα πει κάπου,να τα ομολογήσει,να τα παραδεχτεί τα λάθη της,μήπως και κατάφερνε να επέλθει ο λυτρωμός και η σωτηρία της ψυχής της.

Ήξερε πως μπορούσε να με βασιστεί,οποιαδήποτε ώρα και στιγμή ,το αποφάσιζε.
Της είχα μιλήσει πολλές φορές,γιατί βλέπετε ,ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα,η θέλησή της ,προς αποζημίωση,των όσων είχαν συμβεί και διαδραματιστεί,υπέρ ή εναντίον της.

Τα πράγματα τα είχε αφήσει να πάρουν το δρόμο τους,να κατασταλάξουν και να αποφανθούν οι δικαστές της ψυχής τους,πως έπρεπε και έμελλε να πληρώσουν όλοι για τα λάθη τους,είτε μικρά κι ασήμαντα ήταν,είτε μεγάλα και κραυγαλλέα.

Η θεία δίκη η Νέμεσις ,έπιβαλλόταν να επέλθει και να στρώσει χαρακτήρες,συννειδήσεις,να ευννουχήσει τις αδιαμαρτύρητες κακότροπες συνήθειες,ώστε ο εγωισμός  τους να χορεύει πεντοζαλη στο κεφάλι τους και αυτοί ν α χτυπάνε τα παλαμάκια ,σύμφωνα με το ρυθμό του και το λυγμό του.

Ίσως να μας παραξενεύει όλο αυτό,αλλά ας μην ξεχνάμε,πως και ο εγωισμός ,αποτελεί και είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα αδυναμίας και κόπωσης ψυχής και ότι την απαρτίζει αυτήν.

Συγκαταλέγεται και επιλέγεται μέσε εκείνα τα συναισθήματα,που είτε μπορούμε να τα ρεγουλάρουμε και να τα ισορροπήσουμε,είτε δεν τον αποδεχόμαστε και συνεχιζουμε ακάθεκτοι τα ίδια λάθη ,πάθη και λανθάνουσες προσδοκίες και αναμονές.

Είχα καταλάβει πως πνιγόταν η φίλη μου και κάπου έπρεπε να μιλήσει και να πει τι τη βάραινε και τι ήταν αυτό που την είχε ωθήσει να αναζητήσει αλλού,αγάπη,νοιάξιμο φροντίδα ,στοργή,ενδιαφέρον.

Ήξερα πολύ καλά πως δεν την αφορούσε το θέμα το σεξουαλικό.της κάλυψης των αναγκώ ν της,καθώς εγκεφαλικό άτομο όπως ήταν και φαινόταν όλο αυτό,αποτελούσε αμελλητέα ποσότις,το πόςο και αν θα βρισκόταν ο κατάλληλος ή ο ακατάλληλος ,για νατης προσφέρει το χάδι της παρανομίας ,το φιλί της αμαρτίας και της παρεμπόδισης της ομαλής της πορείας,στη ζωή,στην οικογένεια,από ένα θυελλώδη έρωτα,ένα σαγηνευτικο τρόπο αντίληψης και διαχείρησης της τότε ,κατάστασης και υπόστασης της ψυχής της.

Αυτό που με απασχολούσε ,ήταν κατά πόσο ήταν σε θέση,να αντιληφθεί ,να παραβλέψει και να χαράξει τη δική της πορεία,διαμαρτυρίας και ευννοούμενης ανόδου,γραφής της και καταγραφής της,μέσω από το τάλαντο ,που είχε καταλάβει και αναγνωρίσει,όχι μόνο τόσο η ίδια,αλλά και οι άλλοι,όσοι τη συναναστρέφονταν και την  περιτριγύριζαν.

Στο βάθος της ψυχής της που αιμορραγούσε από λαχτάρα,να ξαναγινόταν και πάλι παιδιά,όχι ‘’με κοντά παντέλονα’’ ,  αλλά με εκείνες τις αγνές και ευαίσθητες ψυχές,μακριά από την εκδίκηση,το φόβο και τον τρόμο της απόρριψης,της επικριτικης συνεχώς ομολογουμένως διάθεσης και προδιάθεσής τους..

Να μπήγουν ολοένα και πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο,να ρίχνουν αμέτρητες ποσότητες αλατιού,στις ανοιχτές ακόμα πληγές τους,που αδιαμαρτύρητα ,ακόμα διαμαρτυρόμενα,τα σωθικά τους.
Να θέλουν να τους επαναφέρουν στην τάξιν και στην καθωσπρεπή συμπεριφορά και επάξια των ως τώρα γεγονότων που έχουν συμπεριληφθεί στα δικά τους κιτάπια και τα δικά τους δρώμενα και καθομιλούμενα συμβάντα και περιστατικά .

Το γνώριζαν κατά βάθος πως έπρεπε να συνδιαλλαγούν και να συνθηκολογήσουν επιτέλους με τις ακόμα σωσμένες και διασωσμένες,εκείνες τις ευτυχίες, που οι σωτηρίες των ψυχών τους,θα ήταν όντως  ένα μεγάλο πράγμα,ένα τεράστιο θαύμα.

Το τι θα αποφάσιζαν ,τι μέτρα θα τηρούσαν και τι σταθμά θα διατηρούσαν,ήταν όλα τόσο ευμετάβλητα και τόσο παρακινδυνευμένα ,που το χαν αντιληφθεί και προσπαθούσαν΄,άσχετα από τις διάφορες αστοχίες τους και θελημένες παρεκτροπές συμπεριφορών τους,να στήσουν ο ένας στον άλλον τη θηλιά και να δουν ποιος θα δώσει πρώτος την ώθηση,την  κλωτσιά,ώστε να πέσει από το σκαμνάκι,σε κάθε υποτυπώδη και υποτιθέμενη αυτοκτονία,ώστε να μετρήσουν μετά τις πληγές τους,τις οδύνες και τους οδυρμούς και τους κατατρεγμούς τους.

Μα θα βρισκόταν άραγε εκείνη η χρυσή τομή,εκείνος ο καθησυχαστικός παράγοντας εξυγίανσης και εξαγνισμού των υδάτων των μετατρεπόμενων ρυακιών και αυλακιών λύπης σε χειμμάρους και καταρράκτες έντονους και καταβρωχθούμενους ,από τη ροή ,τη διαρροή λεχθεισών φράσεων και εναπομείναντων στοιχείων,προς τέρψιν και πέμψιν ,άγνωστων και ανούσιων εκδικητικών ,σχέσεων και υποσχέσεων.

Μέσα σε όλα αυτά και η παρατρεχάμενη,να κινεί τα νήματα ,να θέλει να διεκδικήσει,να κλέψει και να παραπέμψει σε δικαστήρια ψυχικών ατασθαλειών,εκείνον τον καταταλαιπωρημένο ,απ τις δικές τους ευαισθησίες και αναιασθησίες .

Τώρα τελευταία,εγωκεντρικές βλέψεις και παραβλέψεις,των άλλων,των δικών του ατόμων,παρόντων μεν,αλλά απόντων,των δικών του πιθανών ή σίγουρων αποσπασμένων αποκυημάτων της φαντασίας του,που κάλπαζε ,οργίαζε και μετρούσε δήθεν υποσχέσεις,υποθέσεις και επιθέσεις.

Ενάντια στις διαπραγματεύσεις και στις διαχειρήσεις,κινδύνων και απότομων κακεντρεχών σχολίων και πικρόχολων συμβιβαστικών τάχα παροχών,υπηρεσιώνμε ή άνευ μπλοκ.

Καταχωρουμένων των απραξιών και των αμελλειών αυτού και της μεγαλειότις της υποτιθέμενης οπτασίας του,μα με τα μάτια εκείνα τα κλειστά και τα βλοσυρά,της επιτηδευμένης και στοχοποιημένης ζήλειας και των συναφών μερών και μελών αυτής.

Αν είχε δει,αν είχε καταλάβει,αν προσπαθούσε να δει μέσα στην ψυχή της βαθειά ,θα συννειδητοποιούσε ,πως δε φώναζε ,δεν τσίριζε ,για να καταφέρει,όπως πίστευε ο ίδιος και μετέδιδε λανθασμένα μηνύματα και στα άλλα μέλη της οικογενείας του.

Αλλά ζητούσε ,διεκδικούσε και μαχόταν ώστε να κερδίσει χρόνο και χώρο ,για να δώσει τη δική της μάχη,άσχετα αν έληξε άδοξα και επιλήφθηκε των σωμάτων με ψυχή όμως στην περισυλλογή και στις διενέξεις,με γνώμονα και μοναδικό όφελος .

Τη σύμπτυξη,την ένωση ,την απόλυτη συνένωση και ταυτοποιημένη συννειδητή συνύπαρξή τους,μέσα απ την παντελή ανυπαρξία και αμέλλεια και ατιμέλλεια στιγμών και καιρικών άστοχων συνδιαλλαγών και διαπληκτισμών.

Ο κώδωνας κινδύνου είχε σημάνει.
Τα πάντα γύριζαν και κλωθογύριζαν,σε μα δίνη σε έναν καταιγισμό,φίλιων παρά εχθρικών πυρρών.
Τα πυρά αυτά όμως ήξεραν πως ότι και να γινόταν ,θα ήταν τόσο συννειδητά και αποτελούμενα από εκδίκηση,από αστοχεία ή σκοπιμότητα,που θα συνέπαιρναν ότι θα βρισκόταν στο διάβα τους ,σ το πέρασμά τους.

Η ανηθικότητα δεν ήταν ανέκαθεν  ,στοιχείο που τους διέκρινε ,καθώς είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν την αλήθεια κατάματα κι ας πονούσανε,κι ας σκίζονταν οι σάρκες τους ,που κάθε νέα ρίψη ευθυνών και πάντα από μερικούς καλοπροαίρετους καλοθελητές,έβαζε εκείνο το κερασάκι στην νπικρή τούρτα των αναμνήσεων και των ποτέ εφησυχασμένων αναγκών τους,για συννενόηση,για συνύπαρξη,αλλά κυρίως,για αμοιβαία συγχώρεςη και ενιαίο και συστηματικό τρόπο αποφυγής,υπενθύμισης λαθών τους και παθών τους.

Άδικα πρόσμεναν να ηρεμήσουν και να καταλαγιάσουν οι καταστάσεις και τα έντονα καιρικά φαινόμενα,τυφώνων και ανεμοστροβύλων,που τους περιτριγύριζαν και δεν έλεγαν να κοπάσουν,να επιφέρουν τις νηνεμίες των ψυχών τους,που τόσο ήθελαν,παρακαλούσαν,αλλά και δεν έκαναν τα απαραίτητα ,για να τις αποκτήσουν και να συμβιώσουν με αυτές και τις υποτιθέμενες και παραπλανόμενες ευσυννειδησίες,κατόπιν εορτής και εορταστικών εκδηλώσεων ,αποφυγής και απομάκρυνσης χυδαίας και ανεξέλεγκτης ροπής,προς τα καθέκαστα,τα καθομιλούμενα ,στραβά και ανάποδα,στιγμών,ωρών και χρόνων συνάμα.

Εκείνων των χρόνων που πέρασαν αδιαμαρτύρητα,αλλά άφησαν τα πολλά και σκληρά τους αποτυπώματα,ενοχών,τύψεων και αμοιβαίων λανθασμένων στόχων και σκοπών.

Των χρονικών ορίων και περιθωρίων,που δε θέλησαν να νουθετήσουν και να αποδεχθούν,ώστε από κοινού και από αμοιβαίες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις να κατάφερναν να σώσουν,ότι μπορούσαν και ήταν δυνατό να γίνει.

Όπως φάνηκε από τις περαιτέρω πλέον τωρινές ικινήσεις τους,τα πάντα είχαν χαθεί,απλά έμεναν σκυμμένοι και αποκαμωμένοι πάνω από κείνο το κουφάρι της ζωής,που μοιρολογώντας το,το έθεταν μετά ή προ των  ευθυνών του,που κατά κύριο λόγο και κοινή παραδοχή,φρόντισαν,σκαρφίστηκαν και διοχέτευσαν τέτοια κινητήρια δύναμη,απότομης ολισθηρότητάς τους,όπου το καθετί και ο καθένας,γλιστρούσε πάνω του και δε ν ήταν σε θέση να ισορροπήσει και να εξισορροπήσει πράγματα και καταστάσεις,αντικείμενα και γεγονότα.

Όπως μου έλεγε η Κeρά Τένια ,μέχρι να πεθάνει,θα θυμάται τα αμεταννόητά του λόγια,τις εμμονικές τους καταδιώξεις και επιδιώξεις,μετάλλαξης ενός χαρακτήρα,που όμως τον είχε δεχθεί και αποδεχθεί ,με τα καλα΄και τα κακά του,με τα ίσια του και τα στραβά του.

Δεν έδειχνε να τον πειράζει,να τον ενοχλεί,παρά μόνο κάποιες στιγμές,απόλυτης τριβής και φαγοποτιού που έκανε με τον ίδιο του τον εαυτό και τα ρούχα που τον κάλυπταν,είχε αποφασίσει να υποδυθεί το ρόλο του κακού ,του ισχυρού,μα συνάμα του αδύναμου να αντιληφθεί και να επιληφθεί καταστάσεων,αποφάσεων και να διαδραματιστούν εκείνα τα γεγονότα,που θα ένωναν την οικογένεια και θα αποτελούσαν το θεμέλιο λίθο και όχι τη Δαμόκλειο Σ πάθα,για να κατανεμηθούν,κατά το δικο τους ο καθένας δίκαιο και αντίληψη,η ανάλογη και ομολογούμενη ευθύνη και υπευθυνότητα που έπρεπε να τους διακρίνει.

Ήταν παράλογο και κυρίως ανατρεπτικό ο ρόλος που είχανκληθεί να διενεργήσουν και να αναλάβουν και οι γονείς του ζευγαριού,όπως μου χε εκμυστηρευθεί ,κατά τη διάρκεια της ενδυνάμωσης της φιλίας μας,οι γονείς της Τένιας,η κυρία Πανταχούσα  και ο κύριος Πληρωθής.

Όταν έτυχε και τους  γνώρισα,απ την αρχή και οι δύο αυτοί οι άνθρωποι,μπήκαν βαθειά στην καρδιά μου και ριζώθηκαν για πάντα .

Λες και τους ήξερα χρόνια τώρα,σα να τους είχα συναντήσει στον κοντινότερό μου παρελθοντικό χρόνο.
Τα μάτια τους έβγαζαν τέτοια ζεστασιά και θαλπωρή ,που τα πάντα είχαν δρομολογηθεί και είχαν αφεθεί στη μοίρα τους και στο ριζικό τους.
Οι καταστάσεις που έπρεπε τώρα πια ,γεράκοι και οι δύο να αντιμετωπίσουν,δεν άφηναν αδιάφορη και αμέτοχη,ούτε καν κι εμένα την ίδια.

Ήταν καλοσυνάτοι μπαρμπηδες,όπως τους έλεγα χαριτολογώντας και τα φιλαράκια μου με κολλούσαν και με κορόιδευαν.


Κύριος και κυρία είπαμε λέγονται,αμάν με αυτό σου το κόλλημα.
Κανείς δεν είχε καταλάβει ,πως το έλεγα επίτηδες,μια και ήθελα να κατέχω  επάξια τον τίτλο του πειραχτηριού και της ψυχής της παρέας.

Μάλιστα μια όμορφη παρέα ,που καμιά δεν μπορούσε να συγκριθεί και να καταλογιστεί ,ανάμεσά μας,στα άτομα που την αποτελούσαμε και στις ψυχικές μας εκείνες ανάγκες και αντοχές,που μας διέκριναν και μας ξεχώριζαν.

Τρία κορίτσια και ένα αγόρι,μα τι αγόρι,ψυχούλα σκέτη,ανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο.
Να μπορείς να του μιλήσεις,να σε ακούσει ,να αφουγκρασθεί τα ζόρια σου ,τι σε ταλαιπωρεί και τι σε καταδιώκει,να ξέρεις ανά πάςα ώρα και στιγμή,πως θα ναι εκεί,αρκεί να του το επιτρέπουν οι ενασχολήσεις του.

Β λέπετε το αγόρι μας ,είναι και πολυάσχολο και πολυζητούμενο.
Όλες οι κοπελιές της υπέροχης αυτής παρέας,ευχόμαστε ολόψυχα να βρει ,όχι το άλλο του μισό,γιατί όλοι κρινόμαστε μέσα στην ολότητά μας,αλλά να καταφέρει να βρει ,εκείνο το ταίρι,που θα κουμ πώσει,κατάλληλα και θα ναι για πάντα,ένα σώμα ,μια ψυχή.

Κρίνοντας αυτό το παρεάκι,πάντα έλεγα και συμβούλευα,όσο μπορούσα και όσο μου επέτρεπαν κι οι φίλες ή οι φίλοι μου ,πως η μεγαλυτερη αξία στη ζωή μας ,είναι να κάνουμε μια σωστή οικογένεια,ώστε να παραδώσουμε άξια και άρτια σκέψης και πραγμοσύνης άτομα στην κοινωνία,να βρούμε καλούς και έμπιστους φίλους και να καταφέρουμε να ορθοπωδήσουμε και να σταθεροποιήσουμε τις αξίες μας και τα ιδανικά μας,σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά,σύμφωνα με τις δικές μας ιδιοσυγκρασίες  και ψυχισμούς,δικούς μας και δικούς τους.

Να ταχθούμε και να συμπαραταχθούμε υπέρ ή κατά μιας κατάσςτασης ,που δε θα αποβεί μοιραία ή τυχαία,αλλά θα συγκλίνει στις δικές μας απόψεις,στάσεις και θέσεις ζωής,τύχης ,και μοίρας,που εμείς ο ίδιοι πάντα θα έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης,μέσα στην τυχδόν ανευθυνότητα που θα μας διέκρινε και θα μας κατέκρινε.

Οι αξίες μας και τα ιδανικά μας ,να συμπεριληφθούν σε εκείνους τους καταλόγους και τα; Κιτάπια της  ζωής και της συνύπαρξής μας με αυτή.
Τρεχάμενοι και παρατρεχάμενοι να καταστήσουν άμεσα την προσοχή τους και να μη χώνουν τη μύτη τους ,εκεί που δεν τους ταιριάζει και δεν τους αφορά.

Αυτό το σφάλμα έκανε και η Κερά Τένια μαζί με το σύζυγό της και τώρα δεν είναι σε θέση,όχι μόνο να υποστηρίξουν και να δικαιολογήσουν τις στάσεις τους,αλλά και να καταφέρουν να διώξουν και να επιδιώξουν,δικούς τους τρόπους υπεκφυγής ,φυγής,συμφερόντων,τόπων και χρόνων.

Όπως συζήτησα αρκετές φορές ,μαζί με τους γονείς της φίλης μου,μακάρι να γινόταν να γυρνούσαν το χρόνο πίσω και να απέφευγαν τα λάθη στιγμών χρόνων και τεράστιων διαρκειών και χρονικών ορίων και περιθωρίων.

Θα ήταν ευχής έργο,αν ήξεραν τι τους έμελλε γενέσθαι ,ώστε να κατάφερναν μεν να στήριζαν τα παιδια΄τους,όπως τότε συμπεριελάμβαναν ,τον τότε γαμπρό τους,αλλα με θυσία,όχι των  παραχορούμενων ωφελειών,αφελειών ,ώστε να γίνουν εκείνοι οι φρουροί ,ενός κάστρου που έπρεπε να διατηρηθεί απόρθητο και απομακρυσμένο,από οποιαδήποτε φιλική ή εχθρική εισβολή.

Οι συμμετέχοντες και απαρτιζόμενοι,προσωπικό του κάστρου,αφέθηκαν με μέγιστη και τρανή ευκολία,στο να χειραγωγηθούν και να αφεθούν,να παραμερισθούν των ευθυνών τους,ώστε οι άμεσα πλέον ενδιαφερόμενοι κατακτητές αυτού,να πάρουν με το μέρος τους ,τα γυναικόπαιδα ,τα μικρά κι ασθενή ,σε ηλικία και απορροφητικότητα ιδεών,τρόπων και συμβουλών..τέκνα της οικογενείας Παραχωρούμενου.

Το χειρότερο από όλα αυτά ,ήρθε,αφότου συννειδητοποιήθηκε η όλη κατάσταση,η όλοηυ φάση της αφασίας ,που είχε προηγηθεί,μα κατά κύριο και βασικό και β άσιμο λόγο,ήταν η αργοπορημένη και κατά χρόνια καθυστερημένη τους ωριμότητα και συννειδητότητα.

Όπως λένε όμως,κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Όλο αυτό επήλθε ως τρικυμία,ως μια φουρτούνα που δεν έλεγε να καταλαγιάσει,αφού η φίλη μου,θέλησε πια να κερδίσει το χαμένο της χρόνο ,το χώρο και τα όνειρά της.

Μα αυτά ανήκουν σε μας και μόνο σε μας.
Τα ξεχωρίζουμε,τα ελέγχουμε,τα κυνηγάμε,αλλά κυρίως αδιαμαρτύρητα τα ακολουθούμε και συντασσόμαστε και συμπαρατάσσομαστε μαζί μ αυτά και με τις ανάγκες ,εκείνων των στιγμών που διέπουν προς την ολοκλήρωσή τους και την απόλυτη ταύτισή μας με αυτά.



πηγη
ANNA ZANIDAKH