Ο λυκάνθρωπος και το πρόβατο.

Στα ερείπια ενός Σπαρτιάτικου οικοδομήματος ,βρέθηκε μια επιγραφή.

ΕΝΘΑ ΚΕΙΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ,,,ΔΙΟΤΙ Ο ΛΥΚΟΣ ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ.

Δεν πολυκατάλαβα ν τι ήθελε να πει αυτή η πλάκα,που είχαν σκάψει με τα χέρια τους,κάποιοι σκλάβοι,που τους είχαν τιμωρήσει και τους είχαν βάλει εκεί πέρα ,να φέρνουν εις πέρας κάποιες δουλειές που τους είχαν αναθέσει.

Στα αρχαία χρόνια ,οι πιο ευννοημένοι και αρεστοί ,στο υπόλοιπο ,κοινωνικοπολιτικό σύστημα ,ήταν οι άνδρες,που από μικροί μάθαιναν και γράμματα και διάφορες πολεμικές τέχνες,σύμφωνα με θέλω τους και το τι άρμοζε σε κάθε Πόλη Κράτος,να διασφαλίσει την ηρεμία και την ειρήνη ,εκείνων των περιοχών τους.

Οι καημένοι οι δούλοι,πάντα πιστοί υπάκοοι των αφεντών τους,δε μάθαιναν φυσικά ούτε γράμματα και η μόρφωσή τους,ήταν απειροελάχιστη,όσο αφορουσε ,τις τέχνες και τα γράμματα.

Ηθελε να φέρεται στους ανθρώπους,με τον καλύτερο τρόπο,όπως εκείνος ,η ψυχή του ,του έλεγε και του μήνυσε να φερθεί,αλλά ,ο τρόπος,όπως τον αντιμετώπιζαν,τον έκανε να βγάζει τον κακό του εαυτό.

Ηταν πολύ εύκολο για όλους τους άλλους,να διοικούν,με το λόγο τους ,να επιτάσσουν και να υποτάσσουν,χωρίς να δουν ,έστω και λίγο ,την καρδιά και τη ψυχή του άλλου.

Το είχε αποδεχτεί μεν,αλλά απ την άλλη ,όταν έβρισκε,λίγο σπάνια φυσικά,ελεύθερο χρόνο,του άρεσε να γράφει τις σκέψεις του,ώστε τα άλλα άτομα ,που θα βρισκόταν σ αυτή τη θέση ,να μην  τους επιτρέπουν ,να τους απαξιώνουν και να τους φέρονται ολοένα και πιο δουλοπρεπέστερα.

Κρυφά ,είχε πάρει την κιμωλία και το πινακάκι και αντιγράφοντας αργά ,σιγά ,και με πρόγραμμα ,προσπάθησε και έμαθε,μόνο γραφρή και ανάγνωση.

Ηταν τόσο ευχαριστημένος,λες και είχε πάρει τα εύσημα,απ το Διδάσκαλό του,μα δεν τον έννοιαζε .

Ολες αυτές τις ώρες,χρόνια τώρα ,είχε καταφέρει ,να αφήσει ,ένα όμορφο μα συγχρόνως ,πονεμένο και αιματοβαμμένο,από δόλια μέσα και ύπουλους τρόπους μεν,αλλά αυτή η παρακαταθήκη του,σκέτος θησαυρός.

Στα χέρια που έπεσε αυτό το σύγγραμμα,το ημερολόγιο,δεν ήταν παρά τα χέρια,του αφέντη,εκείνου του σπιτιού,του οικοδομήματος,που έψαχνε κι αυτός για δούλους,να τον υπηρετούν και να τον εξυπηρετούν,όπως και τόσοι άλλοι,χρόνια τώρα .

Μα αυτός ο άνθρωπος ,διέφερε απ τους άλλους,ίσως γιατί η μητέρα του,ήταν τόσο καλή και αγνή,φιλεύσπλαχνη και ανθρώπινη ,που του έμαθε πως κάθε άνθρωπος,έχει την αξία του και δεν έχουμε εμείς,κανένας το δικαίωμα να ποδοπατούμε την αξιοπρέπειά του.

Αυτό και έκανε εκείνος ο άνδρας,ονόματι Καλομοίρης .

Λες και το όνομά του,η μοίρα κι η τύχη του ,το ταύτισαν απόλυτα ,με τη συμπεριφορά του και το χαρακτήρα του,

Αυτό που του έμεινε ,από όλα εκείνα τα παλιά απ το χρόνο χαρτιά που φρόντισε να τα καλοδιατηρήσει αργότερα,ήταν η επιγραφή,η πλάκα που είχε χαράξει,ο δούλος ,ονόματι εκείνος,,,Παρείσακτος .

Τότε σοφιστικά σκεπτόμενος ,είδε πως η μοίρα ήθελε να πέσει στα δικά του χέρια,για να μην αισθανθούν ,ποτέ οι δικοί του δούλοι παρείσακτοι και απομονωμένοι.

Ετσι,μόλις τους διάλεξε,φρόντισε να τους παρέχει τα καλύτερα μέσα επιβίωσης,για εκείνη την εποχή,που τους ονόμασε ο ίδιος ,όχι σκλάβους και δούλους,παρά υπάκουους συνεργάτες του.

Οντως ,ο λυκάνθρωπος,που είχε ξεπηδήσει απ την αγνή σαν πρόβατο καλοκάγαθη ψυχή του ταλαιπωρημένου εκείνου δούλου,είχε χαθεί ,είχε δολοφονηθεί ,απ την καλοσυνάτη ψυχή του Καλομοίρη,που ανέκαθεν ξεχώριζε ,μέσα στο πλήθος και στην  οχλαγωγία,των κακών και άσχημων συνθηκών

πηγη   ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,