Οταν έπεφτε η σιγαλιά της νυχτιάς,τα πάντα παραδίνοντας σε ένα εφησυχασμό,λες και όλη η τρελλή εκείνη ζωντάνια ,ξεκίναγε για το ταξίδι της επιστροφής,αφήνοντας σε όλους μια γλύκα ,μια προσμονή,για τα περαιτέρω γεγονότα,που θα σημάδευαν την ώς τώρα ζωή μας.
Τα πάντα διέπρεπαν και ήταν σαν εξέχουσες μορφές ,μέσα στο πλήθος ,στο καταιγιστικό εκείνο φαινόμενο ,που είχε συνεπάρει,μικρούς και μεγάλους.
Ηταν από ότι κατάλαβα ,το γεγονός της χρονιάς,αυτό που είχε σημαδέψει και θα συνέχιζε να παροτρύνει μικρούς και μεγάλους,να το ακολουθήσουν πιστά και πάντα χωρίς φόβο,
Κάθε χρόνο ,τέτοια μέρα ,τα παιδιά που είχαν αποτελέσει τη δική τους ομάδα ,σε ένα όμορφο διασκεδαστικό παιχνίδι,πάλι σαν τα παλιά χρόνια ,όπως έλεγαν οι μεγάλοι,είχαν αποφαςίσει να δώσουν και πάλι τη χαριστική τους βολή,την πετυχημένη και πάντα επιβραβευόμενη από τους άλλους.
Είχαν μαζευτεί όλοι και περίμεναν να δωθεί το σύνθημα της εκκίνησης,ώστε να αρχίσει ο αγώνας,εκείνος ο μαραθώνιος,που θα έδινε το χρώμα και την υφή,μιας καλοστημένης ελπίδας,μιας προσπάθειας για να αναδειχθεί και να φανεί το υπέρτατο φρόνημα να το πω,μέγεθος ανθρωπιάς,όπως θέλετε ονομάστε το.
Παιδιά ενος κατώτερου Θεού,θέλουν να τα αντιμετωπίζουν κάποιοι,μα εμείς είχαμε βαθειά τη γνώση και είχαμε αποτελέσει μαζί με αυτά ,μια ομάδα στήριξης και υποστήριξης,που θα κινούνταν υπέρ τους και κατά κύριο λόγο,ήμασταν ένα σώμα μια ψυχή,για τη δική τους και μόνο υπέρτατη ανάγκη και προσμονή.
Παρακολουθούσαμε όλοι μαζί με πόσο σθένος και πόση λαχτάρα ,έπαιρναν μέρος .
Λες και μια εσωτερική δύναμη ,έκανε έκδηλη και φανερή την παρουςία της,λες και όλη η δύναμη ,που θα μπορούσε να στηρίζει αυτή την προσπάθεια,ξεχείλλιζε από μέσα τους,από τα βάθη της ψυχής τους.
Οπως θυμάμαι,τα πάντα εξελισςόταν τόσο όμορφα,η αγωνία είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της,όταν τα παιδιά ,τα άλλα ,που ήταν αυτά που ενδυνάμωναν και παρότρυναν τους φίλους τους ,τους συγγενείς τους ,ακόμα και τους γνωστούς τους
Να πάρουν δύναμη,κουράγιο,μα κυρίως να τους δείξουν και να τους αποδείξουν,πως ήταν εκεί για αυτούς ,για να τους στηρίξουν και να δώσουν το ανάλογο νόημα,αξία.
Το χαμόγελό τους δεν περιγραφόταν,καθώς είχαν αρ΄χισει να διανύουν τόση απόσταση,ώστε η κορδέλα του τερματισμού,φαινόταν τόσο κοντινή,μα συγχρόνως ,όπως φάνηκε στο τέλος και τόσο απόμακρη.
Νάτοςςς φώναζαν όλοι μαζί και χειροκροτούσαμε ,μέσα σε ένα αλλαλαγμό και επιφωνήματα.
Μα ο Διαμαντής,λίγο πριν το τέλος ,κατέρρευσε ,καθώς είχε παρακούσει τις εντολές και τις οδηγίες του θεράποντος γιατρού του ,που του χε μεν απαγορεύσει ,λόγω σοβαρού θέματος που αντιμετώπιζε και εμείς,οι φίλοι του,δεν είχαμε ιδέα.
Δεν τόλμησε να μας το εκμυστηρευτεί γιατί ήξερε πως θα τον απωθούσαμε,όςο αφορούσε τη συμμετοχή του στο Μαραθώνιο Ελπίδας,έτσι τον είχαν ονομάσει.
Μα τώρα μόνο εκείνη η ελπίδα ,στέκει παρηγοριά και μαχητής,στις καρδιές μας ,θυμίζοντας την τόλμη του φίλου μας και τη λεβεντιά του.ΤΣΑΚΑΛΑΚΙ.
πηγη ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.