Προφήτης ή Απόστολος του Κυρίου Ναμπί - Ερμής

Ο Ερμής ως προστάτης των κοπαδιών. 

Το πρόβατο, στον Όμηρο, 

χρησιμεύει συχνά σαν χρηματική μονάδα.

Ο Ερμής υποτίθεται πως γεννήθηκε στην Αρκαδία. Στην Ιλιάδα όμως, δεν αναφέρεται εκεί λατρεία του Ερμή, αλλά του Ήρωα Αίπυτου, απόγονου του αυτόχθονα Πελασγού. Συμπτω­ματικά, (!) ο Ερμής απόκτησε και το επίθετο Αίπυτος.[1] Φαίνεται, πως η λατρεία του θεού, για να επιβληθεί, πήρε τα χαρακτηριστικά αυτού και άλλων Ηρώων, ή προγενέστερων θεο­τήτων, με αποτέλεσμα ένα θεολογικό κομφούζιο.

Έτσι, στην Ελλάδα απέκτησε πολλές ιδιότητες που τον έκαναν ιδιαίτερα πολυσύνθετη, έως και αντιφατική θεότητα. Σχετίζονταν με κάθε πλευρά της ζωής, από την κλεψιά, την απάτη, το εμπόριο, την ρητορεία, τα γυμναστήρια, τη φιλοσοφία, τη μεταφορά της θέλησης του Δία, τον Κάτω Κόσμο, τα κοπάδια, τη μουσική, τον φαλλό, ό, τι θέλετε τελοσπάντων... 

                     Κύριο χαρακτηριστικό του θεού στην Αίγυπτο, όμως,  (Θωθ, Παράμμων, Ερ­μής Τρισμέγιστος) και στη Μεσοποταμία (Ναμπού)  ήταν η Σοφία, που συνδέονταν με το προφητικό χάρισμα, το οποίο θεωρούταν η απόλυτη έκφρασή της.[2] Φυσικά, στο μυαλό του Έλληνα, Σοφία και Απάτη ταυτίζονται.

Ο Ερμής στην Μεσοποταμία.

 Ονομάζονταν Ναμπού.

Αποκρυφιστική παράσταση του Ερμή Τρισμέγιστου. Η Μεσοποταμιακή καταγωγή είναι εμφανής.

Ο θεός λατρεύονταν ιδιαίτερα στην Τρωάδα, μαζί με τον Απόλλωνα: Η Σίβυλλα Ηροφίλη, πχ., «πέθανε στην Τρωάδα και το μνήμα της είναι στο άλσος του Σμινθέα [:Απόλλωνα των σμίνθων = ποντικιών] Το ελεγείο πάνω στη στήλη είναι το εξής: ‘/…../ είμαι όμως θαμ­μένη κοντά στις Νύμφες και τον Ερμή…’». [3] Ο Παυσανίας διευκρινίζει πως εκεί κοντά στέκονταν αγάλματα του θεού και των Νυμφών.

Αυτό, όμως, δεν είναι το πραγματικό νόημα του στίχου. Αλλού, μας λέει πως ο Πέλοπας, που ήταν Φρύγας ή Λύδιος –έστω, ήρθε από κει τελοσπάντων (μη χαλάσουμε και την Άρια ράτσα): «Ερμού τε εν Πελοποννήσω ναόν ιδρύσασθαι και θύσαι τω θεώ Πέλοπα έλεγον οι Ηλείοι πρώτον» [4] Κατά τα άλλα, ο θεός γεννήθηκε στην Αρκαδία! Δηλαδή, ο Πέλοπας εισήγαγε την λατρεία του Ερμή από την Φρυγία, αφού πρώτος αυτός θυσίασε και έχτισε ναό στο θεό. Γι’ αυτό ο Ερμής λατρεύονταν δίπλα στον Απόλλωνα στην Τροία, σαν επιχώρια, Ασιατική θεότητα. Φαίνεται πως η λατρεία του ήρθε από τη Με­σοποταμία, ειδικά αν την συνδυάσουμε με την προέλευση του Τρώα Μέμνονα. (δες ειδικό κεφ.) αλλά και των Εβραίων, που επίσης κατάγοντα από εκεί.

              Ο Πλανήτης Ερμής (=Ναμπού=«ο αγγελιαφόρος του θεού»=κήρυκας=προφήτης) ήταν σύμβολο της Σοφίας στη Μεσοποταμία, όπου ξεκίνησε και το σύμβολο του Κυρήκειου, τα δυο μπλεγμένα φίδια της ράβδου του Ερμή, που το συναντάμε και στις Φοινίκη - Καρχη­δόνα. Ονόματα Μεσοποτάμιων βασιλέων όπως «Ναβου-χοδονόσωρ», «Ναβο-παλασάρ», κλπ, σημαίνουν σοφοί και θεϊκοί, Ερμήδες δηλαδή. [5]

 

 Και το κηρύκειο

από την Μεσοποταμία ήρθε... 

Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, (όνομα και πράμα) ως πιστός του Περσικού θεού Μίθρα, που λατρεύονταν πλέον και στη Μεσοποταμία, θεωρεί τον [Μεσοποταμιακό] Ερμή [Ναμπού] σαν ενδιάμεσο ανάμεσα στην «Ελληνική» και Περσική θρησκεία. Ο θεός παρουσιάζεται να του δίνει την άδεια/εντολή να λατρέψει τον Πέρση θεό: «όσο για σένα, μου είπε ο Ερμής, σου έδωσα» (την εντολή ή την άδεια) «να γνωρίσεις τον πατέρα Μίθρα. Εσύ, κράτα τις εν­τολές του, σαν πίστη και ασφαλές λιμάνι, για να προετοιμάζεις τον εαυτό σου όσο ζεις…»[6] Για δες κάτι εκπροσώπους του Ελληνικού πολιτισμού, και κάτι Ελληνικούς θε­ούς…                   

Ναμπί (=σοφός + Ερμής) λέγονταν ο Προφήτης και στα Εβραϊκά (=αγγελιοφόρος του θεού) ενώ το αρχικό όνομα των Εβραίων ήταν «Ερμιούθ» «ο είναι μεθερμηνευθέν κατά την Ελ­ληνίδα φωνήν Ιουδαίοι»[7] (μάλλον το αντίθετο εννοεί) Επειδή ο γενάρχης τους, Αβραάμ, ήταν Μεσοποτάμιος, Χαλδαίος, και αυτοί είχαν φήμη καλών αστρολόγων, λέγονταν πως αυ­τός μετέφερε την αστρολογία από τη Μεσοποταμία στην Αίγυπτο και τη Φοινίκη.[8] Ήταν ένας Μεσοποτάμιος Εβραίος Ναμπί, (=Ερμής + Σοφός = Προφήτης)   Επειδή ο Ναμπού-Ερμής βρήκε τα γράμματα, σύμφωνα με τους Μεσοποτάμιους, έτσι γεννήθηκε η παράδοση πως την Φοινικική γραφή (που ήταν και η αρχική Εβραϊκή [9]) την βρήκε ο Ναμπί-Ερμής Αβραάμ! «αν και οι Έλληνες κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, γράφοντας μια το ένα και μια το άλλο» [για την προέλευση της Φοινικικής γραφής] [10]

Ο Σολομών ως Αποκρυφιστής 

-άρα πιστός του Ερμή Τρισμέγιστου, 

με το κηρύκειο του θεού. 

Ρωμαϊκό φυλαχτό.

Ο θεός, ξεκινώντας από τις όχθες του Τίγρη και του Ευφράτη, έφτασε στο Ισραήλ μέσω του Αβραάμ, δίνοντας μάλιστα το όνομά του στην Φυλή των Προφητών (Ερ­μιούθ - Εβραίους) και διαδόθηκε επίσης και στην Τροία, που ήταν υποτελής της Ασσυρίας. Οι Τρώες ήταν άλλη μια πόλη Προφητών (Μάντεων) που προστάτευε ο θεός της Μαντείας, ο Απόλλωνας. Ο Όμηρος θεωρεί τον Τρώα Μέροπα σαν το καλύτερο Μάντη του κόσμου.[11] Και στον Τρωικό κύκλο, που περιγράφει όσα δεν αναφέρει ο Όμηρος, οι Έλληνες δείχνουν απόλυτη πίστη στους Τρώες Μάντεις, για τον ίδιο λόγο. Η Τροία αλώθηκε κατόπιν προφη­τείας του Τρώα Έλενου. Εκεί διδάχτηκε ο Ορφέας από το γιο του Πριάμου Θειοδάμαντα τη λιθομαντεία. Ο Μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποιούσε ως Μάντη τον Αρίστανδρο, που κατά­γονταν από τον Τρώα Αντήνορα και την Τρωική πόλη Τελμησσό.

 Εφ’ όσον ο Ερμής συνδέονταν με τους προφήτες, συνδέονταν και με το θεό της Μαντικής, τον Απόλλωνα. Ο Ερμής των Εβραίων -και της Τροίας- ήταν θεός  της Σοφίας και της Προφητείας, ένα παράλληλο του Απόλλωνα. Συμβόλιζε την Σοφία που εμπε­ριέχονταν στις προφητείες, όπως πίστευαν τότε. Γι’ αυτό οι δυο θεοί λατρεύονταν μαζί στην Τροία, στο άλσος του Σμινθέα. Η Τροία δείχνει πάντα προς Φοινίκη και Ισραήλ…                                

Ο Προφήτης Μωυσής έχτισε, λένε. πόλη στην Αίγυπτο για τον πολυάριθμο στρατό του, και την ονόμασε «Ερμού πόλιν» =(πόλη των Σοφών-προφητών-Ναμπί-Ερμιούθ-Εβραίων) Ο Εβραίος ηγέτης λέγανε, καθιέρωσε πολλά στην Αιγυπτιακή λατρεία, και γι’ αυτό οι Αιγύπτιοι ιερείς «ισοθέου τιμής καταξιωθέντα προσαγορευθήναι Ερμήν»[12] -τον αποκάλεσαν Ερμή (Ναμπί =σοφό =προφήτη)    

Έτσι αποκάλεσαν και τον Αριστείδη τον Δίκαιο: «Ερμού λογίου τύ­πον».[13] Το ίδιο συνέβη και στους Χριστιανούς Αποστόλους στα Λύστρα της Λυκαονίας. Ο κόσμος είπε: «…τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ην ο ηγούμε­νος του λόγου»[14] (Ο Ερμής ήταν και θεός των ρητόρων) Σε ένα Ρωμαϊκό φυλαχτό απεικονίζεται ο Σολομών να θεουργεί, και δίπλα του απεικονίζεται το Κηρύκειο του Ερμή. Όπως φαίνεται, λοιπόν, οι  Ερμιούθ  ήταν γνωστοί και σεπτοί  προφήτες στον «ειδωλολατρικό» κόσμο, και ειδικά στη Μικρά Ασία, μια που και ο επίσης Μικρασιάτης  Έλληνας Μάντης Αλέξανδρος μουρμούραγε ευχές σε μια γλώσσα: «…κάτι σαν Εβραϊκά η Φοινικικά …» [15]  Οι Μητροπολίτες μας ακόμη εμφα­νίζονται κρατώντας το Κηρύκειο του Ερμή, την πατερίτσα με τα φίδια, ως «ηγούμενοι του λόγου».

Σταυροειδείς Ερμές

Περιγράφονται Εβραίοι ζητιάνοι στη Ρώμη που έψελναν αποσπάσματα της Βίβλου.[16] Οι «Πρά­ξεις των Αποστόλων» μαρτυρούν για έναν «μάγον ψευδοπροφήτην Ιουδαίον», που ήταν προσκολλημένος στον Ρωμαίο ανθύπατο της Πάφου. [17]  Ο Εβραίος ιστορικός και ιε­ρέας Ιώσηπος καυχιέται πως προφήτεψε ως Μάντης την ανάρρηση του Βεσπασιανού στο θρόνο, πράγμα που εξαγόρασε την ελευθερία του, όταν επαληθεύτηκε!

                         Και οι «Έλληνες»[18] πολυθεϊστές φιλόσοφοι της στερνής περιόδου ήταν ταυτόχ­ρονα Μάντεις και Θεουργοί. Ανάσταιναν νεκρούς, θεράπευαν αρρώστους, έδιωχναν δαιμόνια, επικοινωνούσαν με πνεύματα, μετεωρίζονταν πάνω απ’ τη γη, και χρησμοδοτού­σαν προφητεύοντας το… τέλος της θρησκείας τους! Τα αναφέρει λεπτομερώς ο Ευνάπιος, ένας υποστηρικτής τους.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο Πέρσης, ο Αιγύπτιος, ο Χριστιανός, ο Τρώας, ο Εβ­ραίος και ο Βαβυλώνιος, στην πρακτική του εφαρμογή…                   

Η έφεση του Ερμή για πλουτισμό ήταν επίσης Ιουδαιοφοινικικό χαρακτηριστικό. «Λένε πως προσφέρει κέρδος και προστατεύει τους εμπόρους. Γι’ αυτό και το άγαλμά του κρατά πουγ­γί. Αλλά και οι Φοίνικες φτιάχνουν τους θεούς τους να κρατάνε βαλάντια» [=πορτοφόλια] «γιατί το χρυσάφι είναι σύμβολο εξουσίας». [19]

Από τους Τρώες, ο Ερμής αγαπούσε περισσότερο τον Φόρβαντα, και του χάρισε πολλά πλούτη και ζώα.[20] Εδώ, ο Όμηρος παρουσιάζει το θεό ως προστάτη των κοπαδιών. Όμως, ο μεγάλος αριθμός ζώων είναι το κύριο στοιχείο πλούτου στα Ομηρικά Έπη, ενώ η κατοχή γης ή πολύτιμων μετάλλων περνά σε δεύτερη μοίρα. Συνεπώς και εδώ ο θεός είναι  πλουτοδότης. 

                      Η πόλη Σίκιμα (Συχέμ), όπου έδρασε ο Ιακώβ, «από Σικιμίου του Ερμού λα­βείν την ονομασίαν».[21] Η Συχέμ ήταν στο Σαλήμ, «εις Σαλήμ πόλιν Σικίμων» [22] του οποίου βασιλιάς ήταν –παλιότερα- ο Μελχισεδέκ, «ιερεύς του Θεού του Υψίστου».[23] Ο Μυθικός αυτός ιερεύς του Ιεχωβά ταυτίζονταν με τον Σικίμιο Ερμή, όπως ταυτίσανε και τους Αποστό­λους με αυτόν. (Μη με λέτε ασεβή, απευθυνθείτε στην Καινή Διαθήκη για τα παράπονά σας) Ο Ιακώβ ζήτησε από τους Σικίμιους να κάνουν περιτομή, και «μόνον τούτω ομοιωθη­σόμεθα υμίν»[24] (δηλ. αυτή ήταν η μόνη διαφορά τους) Πράγματι, ο Μελχισεδέκ δεν εφάρμοζε την περιτομή.[25] Φυσικά, οι Εβραίοι σκότωσαν τους Σικίμιους, παρά την αντίθετη γνώμη του Ιακώβ, γιατί τους έκλεψαν την αδελφή, την Δείνα. (θηλυκό του Δαν)

                      Πέρα από την γενοκτονία που διαπράχθηκε, είναι προφανής η θρησκευτική συγγένεια Σικιμίων και Εβραίων-Ερμιούθ, μέσω του Σικιμίου Ερμή – Ναμπού και του Μελ­χισεδέκ. Αλλιώς, ο Ιακώβ δεν θα πρότεινε την ενοποίηση των δυο λαών, για την οποία έλ­λειπε μόνο η περιτομή. Η ένωση δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της ληστρικής και εκδικητι­κής διάθεσης των γιών του…

Ερμής: 

Βαλάντιο και κοπάδια, ένας τυπικός βιβλικός Εβραίος

σε Ελληνοποιημένη μορφή.

  

[1] Παυσανίας, Αρκαδικά, 47, 4

[2] Π. Διαθήκη, Σοφία Σολομώντος, Η΄, 8-9 «ει δε και πολυπειρίαν ποθεί τις, οίδε τα αρχαία και τα μέλλοντα εικάζειν, επίσταται στροφάς λόγων και λύσεις αινιγμάτων, σημεία και τέρατα προγινώσκει και εκβάσεις καιρών και χρόνων. έκρινα τοίνυν ταύτην [την σοφία] αγαγέσθαι προς συμβίωσιν…»

[3] Παυσανίας, Φωκικά, 12, 6

[4] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 1, 7

[5] Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α1 σελ. 485. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Χαλδαίοι». και «Ναβού»

[6] «΄΄Σοι δε΄΄, προς ημάς λέγων ο Ερμής, ΄΄δέδωκα τον πατέρα Μίθραν επιγνώναι. συ δε αυτού των εντολών έχου, πείσμα και όρμον ασφαλή ζώντι σε σε σεαυτώ παρασκευά­ζων΄΄…» Ιουλιανού, «Συμπόσιον ή Κρόνεια», 38

[7] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή Θ΄, ιη΄, σελ 331

[8] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ιζ΄, σελ 330

[9] Παγκόσμια Ιστορία, Ακαδημία ΕΣΣΔ, τομ.  Α2, σελ. 793

[10] Σούδα, λήμμα «Αβραάμ».

[11] Ιλιάς, Β, 831 και Λ 330.

[12] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή Θ΄, κζ΄, σελ. 340

[13] Σούδα, λήμμα «Τύπος».

[14] Πράξεις των Αποστόλων. ΙΔ΄, 12.

[15] Λουκιανού, Αλέξανδρος ή Ψευδομάντις, 13-14

[16] Ιουβενάλιος, όπως τον αναφέρει ο Γ. Κορδάτος, «Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός», σελ. 203.

[17] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12.

[18] Σύμφωνα με το υμνητή τους Ευνάπιο, οι περισσότεροι δεν ήταν Ελληνικής καταγωγής.

[19] Σούδα, λήμμα «Ερμήν» και «Κερδώος θεός».

[20] Ιλιάδα, Ξ, 490.

[21] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, κβ΄, σελ 335

[22] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΓ΄, 18.

[23] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΙΔ΄, 18

[24] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΛΔ΄, 15

[25] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ζ΄, θ΄, σελ. 248.

πηγη https://sites.google.com/site/archaiaelladaealetheia/nampi---ermes-prophetes-e-apostolos-tou-kyriou