Όταν βγήκε η ταινία "ΜέγαςΑλέξανδρος", πολλοί Έλληνες διαμαρτυρήθηκαν επειδή ο Στρατηλάτης παρουσιάστηκε ως ομοφυλόφιλος.
Ευτυχώς, έγραφε ένας αρθρογράφος, "τα εθνικά αντανακλαστικά των Ελλήνων δεν έχουν νεκρωθεί ακόμη, και δεν πήγαν να δουν την ταινία."
Μόνο που αυτή η νέκρωση των εθνικών αντατανακλαστικών μας, μαζί με την άγνοια,έκανε τον Νεοέλληνα να εξεγερθεί επειδή οι Αμερικάνοι είπανε τον Μεγαλέξανδρο ομοφυλόφιλο.
Θα έπρεπε να τους ευχαριστούμε για αυτήν την παραμόρφωση της ιστορικής αλήθειας.
Γιατί, οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ομοφυλόφιλοι.
Γιατί, οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ομοφυλόφιλοι.
Μακάρι να ήταν.
Δυστυχώς, ήταν παιδεραστές,
μια διαστροφή που καμιά ευνομούμενη κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί σήμερα.
α] Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ
Οι σύγχρονοι ερευνητές έψαξαν τα πράγματα και απέδειξαν με πανηγυρικό τρόπο πως η ομοφυλοφιλία ήταν κατακριτέα στην αρχαία Ελλάδα. Έτσι, μας λένε, η πλατιά γνωστή συκοφαντία που διαδίδεται από ανθέλληνες ιστορικούς, καταρρέει. Και έχουν δίκιο, σε ότι αφορά την ομοφυλοφιλία μεταξύ ενηλίκων, που ενώ είναι σεβαστό δικαίωμα του ατόμου, μολοντούτο ήταν πράξη σχεδόν απαγορευμένη... [άλλο ένα κατόρθωμα της αρχαίας Δημοκρατίας...]
Όμως, αυτοί οι ερευνητές διαψεύδουν μια μομφή που κατασκεύασαν μόνοι τους για να την καταρρίψουν στη συνέχεια. Τι συνέβαινε στην πραγματικότητα στην αρχαία Ελλάδα; Ας ακούσουμε τον Ηρόδοτο να τα λέει τσεκουράτα:
<<Ξεινικά δε νόμαια Πέρσαι προσίενται ανδρών μάλιστα>> [μετά λέει γιά ρούχα κλπ] <<Και ευπαθείας τε παντοδαπάς πυνθανόμενοι επιτηδεύουσι και δη και απ' Ελλήνων μαθόντες παισί μίσγονται.>> [Κλειώ, 135] Μτφ: <<Περισσότερο από κάθε άλλο λαό, οι Πέρσες υιοθετούν ξένες συνήθειες>> .... <<μαθαίνουν και βάζουν σε πράξη κάθε είδους παραλυσία, και μάλιστα έμαθαν απ' τους Έλληνες να πηδάνε παιδάκια>>
[Η έννοια του ρήματος <<μίσγομαι>> είναι σαφής σε πολλά αποσπάσματα του Ηρόδοτου, και αφορά και τα δύο φύλα καθώς και την πρωκτική διείσδυση: <<ου βουλόμενος οι γενέσθαι εκ της νεογάμου γυναικός τέκνα εμίσγετό οι ου κατά νόμον>>, στο ίδιο, 61. Μτφρ : <<επειδή δεν ήθελε να κάνει παιδιά από τη νιόπαντρη γυναίκα του, την πήδαγε από κει που δεν επιτρέπεται>>]
Ερχεται, όμως, ο Πλούταρχος και διαψεύδει το παραπάνω απόσπασμα, κατηγορώντας τον Ηρόδοτο γιά κακοήθεια: Δεν μάθαμε, λέει, εμείς τους Πέρσες να πηδάνε παιδάκια, το ήξεραν μόνοι τους... Ωραία διάψευση... [<<Περί της Ηροδότου κακοηθείας>>, 13]
Δυστυχώς, λοιπόν, δεν ήταν το δικαίωμα της ομοφυλοφιλίας, αλλά το έγκλημα της παιδεραστίας που σημαδεύει ανεπανόρθωτα την αρχαία κοινωνία. Οι ανήλικοι νεαροί ονομάζονταν <<καλοί>> [όμορφοι, τεκνά] και αποτελούσαν το αντικείμενο του πόθου των ενηλίκων. Το ζευγάρι αποκαλούνταν <<εραστές>>, ή <<εραστής>> και <<ερώμενος>>.
Η σχέση βρίσκονταν υπό την προστασία της θεότητας του Έρωτα. Και άλλοι θεοί, σαν το Δία ή τον Απόλλωνα, είχαν εμπλακεί σε σχέσεις με αγόρια στην Μυθολογία. Η υπόθεση είχε θρησκευτική κάλυψη και από την λατρεία των Ηρώων, μια που ο Ιόλαος, ο <<ερώμενος>> του Ηρακλή ήταν -ας μου επιτραπεί η έκφραση- ο προστάτης άγιος των ομοφυλικών σχέσεων, και στον τάφο του ορκίζονταν οι <<εραστές>> αιώνια αγάπη.
Όταν το αγόρι ήταν πολύ όμορφο, η εικόνα του αποτυπώνονταν σε αμφορείς [όπως σήμερα οι φωτογραφίες των σταρ γεμίζουν τα περίπτερα]. Έχουν σωθεί τέτοιοι αμφορείς με επιγραφές όπως <<Ιπποδάμας καλός>>, <<Στησαγόρας καλός>>, <<Ιππαρχος καλός>> αλλά και <<Μιλτιάδης καλός>>, που δεν αποκλείεται να είναι ο γνωστός! Ο Πλάτωνας υμνεί την ομορφιά του Δήμου, του γιου του Πυριλάμπους. Ήταν τόσο ποθητός, που οι τοίχοι της Αθήνας ήταν γεμάτοι με επιγραφές <<Δήμος καλός>> [η γενιά μου θυμάται το <<Αννούλα σ αγαπώ>> που έγραφε παντού κάποιος Τσέκος, πήχτρα στην αρχαιοελληνική παράδοση...]
Όλοι αυτοί επιδίωκαν να έχουν πνευματική επαφή με τον Δήμο; [κατά τους μοντέρνους αναλυτές, που διατείνονται πως η ομοφυλοφιλία των αρχαίων είναι εφεύρεση των ανθελλήνων, και η σχέση μεταξύ <<εραστών>> ήταν πνευματική]
Τα γυμναστήρια ήταν το μέρος που γίνονταν η άγρα των <<καλών>>. Επειδή ο <<εναγώνιος>> Ερμής ήταν ο μυθικός ιδρυτής των αγώνων, τα αγάλματά του, μαζί με αυτά του Ηρακλή και του Ερωτα, κοσμούσαν τα στάδια και τις παλαίστρες. Η κυρία… Παλαίστρα, ήταν θεότητα, κόρη του Ερμή. Θέλουμε να πιστεύουμεπως ο Ερωτας συμβόλιζε την αγνή φιλία. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι.
Ο Δίας και ο Γανυμήδης
Γεννιώνταν δυνατοί έρωτες, με όλη την αυταπάρνηση, την αφοσίωση και το πάθος του συναισθήματος. Να τι λέει και ο Φιλοστρατος: (Τα ες Τυανέα Απολλώνιον, Η, ΧΙV)
<<το μεν γαρ υπέρ ελευθερίας αποθνήσκειν νόμω προστέτακται, το δ’ υπέρ ξυγγενείας ή φίλων ή παιδικών φύσις ώρισε>>
Μτφρ:<<Το να πεθαίνεις για την ελευθερία το διατάζει ο νόμος, αλλά το να πεθαίνεις για την οικογένειά σου, ή τους φίλους σου, ή τους νεαρούς εραστές σου, το έχει καθορίσει η φύση>>
Ένας <<δράκων>> στις Θεσπιές, ζήταγε να του δίνουν ένα αγόρι το χρόνο. Όταν ο κλήρος έπεσε στον Κλεόστρατο, ο εραστής του, ο Μενέστρατος, έφτιαξε ένα θώρακα με αγκίστρια, και όρμηξε στο τέρας. Ο δράκων τον κατάπιε, και τα σωθικά του ξεσκίστηκαν. Έτσι, με την αυτοθυσία του ερωτοχτυπημένου Μενέστρατου, ο νεαρός Κλεόστρατος σώθηκε, για να κάψει και άλλες αντρικές καρδιές…
Έχουμε και το Μύθο ενός τέρατος που λέγονταν Λάμια ή Σύβαρις, που ζούσε κοντά στον Κορινθιακό κόλπο ή στην πόλη Κρίσσα, και έκανε μεγάλες καταστροφές. Για να σταματήσει, το Μαντείο των Δελφών διέταξε να του προσφέρουν ένα νέο το χρόνο. (άγιοι άνθρωποι οι Μάντεις) Ο «καλός» Αλκυονεύς, που κληρώθηκε να δοθεί στο τέρας, συγκίνησε με την ομορφιά του τον Ευρύβατο, που νίκησε το θερίο και πήρε το αγόρι. Ο Αη – Γιώργης των παιδεραστών…
Μερικές φορές, όμως, τα πράγματα ήταν πιο πεζά. Κάποια δώρα, [εθιμοτυπικά κόκορας ή λαγός] και η υποστήριξη και η πείρα ζωής του ενήλικου <<εραστή>>, ήταν ο πραγματικός λόγος που ανασφαλείς ανήλικοι <<ερώμενοι>> ενέδιδαν. Τυπικό το παράδειγμα του Αλκιβιάδη που ανήλθε κοινωνικά μέσω των πολύ σημαντικών εραστών του.
Σε ταφικά μνημεία νεαρών αδικοχαμένων <<καλών>>, τους βλέπουμε να κρατούν ή να συνοδεύονται από τα κέρδη τους, τον κόκορα και τον λαγό, που οι σχολιαστές δεν παραλείπουν να μας εξηγήσουν πως είναι σύμβολα της… νεότητας. [δηλαδή των…τάσεων της νεότητας]
Ο λαγός είναι το καθοριστικό σύμβολο της παιδεραστείας
Ας ακούσουμε τον Φιλόστρατο να μιλάει για τον έρωτα με το στόμα του Απολλώνιου Τυανέα: <<εί των ερώντων, είπεν, ετύγχανες ων ή την ηλικίαν εχόντων του εράν είτα μειρακίω καλώ εντυχών και αγασθείς αυτώ… >> <<… καν αηδής δόξαι μη πατρόθεν ονομάζων το μειράκιον… >> Μτφρ: <<αν είσαι από τους εραστές, είπε, ή αν βρισκόσουν σε ηλικία ερώτων, και τύχαινε να συναντήσεις έναν όμορφο έφηβο που θα σου κινούσε το ενδιαφέρον…>> <<θα του φαινόσουν αηδιαστικός αν δεν τον αποκαλούσες με το όνομα του {ενδόξου} πατέρα του…>>
Φιλ. Τομ. 2 σελ. 221.
Διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς καταδικάζουν αυτήν τη διαστροφή, αλλά τα σχόλιά τους αποδείχνουν την διάδοσή της. Αν και υπήρχαν πολλοί που δεν ανέχονταν τα παραπάνω, η γενική αντίληψη ήταν πως αυτή η δραστηριότητα ήταν ανεκτή. Σε πολλές περιπτώσεις είχε πλήρη κοινωνική αναγνώριση, και μερικές φορές, ήταν επιθυμητή επίσημα. Μιλάω για τον <<Ιερό Λόχο>> της Θήβας, και άλλες περιπτώσεις.
=
Αλλά, ας αφήσω τους ίδιους τους αρχαίους να μιλήσουν:
Αρχίζουμε με τους "Δειπνοσοφιστές" του Αθήναιου:
<<Γενικά πολλοί προτιμούν την παιδεραστία από τους έρωτες με γυναίκες.
Διότι η συνήθεια αυτή υπάρχει στις ευνομούμενες πόλεις της Ελλάδας περισσότερο από τις άλλες.
Για παράδειγμα οι Κρήτες, όπως είπα,
και οι Χαλκιδείς στην Εύβοια έχουν πολύ μεγάλο πάθος γιά την παιδεραστία.>>
<<Ο Μίνωας σταμάτησε και την έχθρα του εναντίον των Αθηναίων,
μολονότι αυτή είχε αιτία το φόνο του παιδιού του,
επειδή ερωτεύτηκε τον Θησέα και του έδωσε γιά γυναίκα την κόρη του την Φαίδρα>>
[τον δοκίμασε πρώτα για να επιβεβαιώσει τον... αντρισμό του και να μην κακοπέσει η κόρη του!]
<<Η παιδεραστία ήταν πολυζήτητη επειδή πολλές φορές
η ρωμαλεότητα των νέων και η ομοθυμία της μεταξύ τους αγάπης,
γκρέμισε πολλές τυραννίδες.
Διότι, όταν οι νεαροί είναι παρόντες,
ο εραστής θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε,
παρά να αποκτήσει φήμη δειλού στα παιδιά.
Έμπρακτη απόδειξη, ο Ιερός Λόχος της Θήβας που οργάνωσε ο Επαμεινώνδας,
και η θανάτωση των Πεισιστρατιδών από τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα>> [ήταν εραστές]
<<και στον Ακράγαντα της Σικελίας ο έρωτας του Χαρίτωνα και του Μελάνιππου>>
<<ο Απόλλωνας>> ,<<χρησμοδότησε στο περιβάλλον του Χαρίτωνα>>:
<<Ευτυχισμένοι υπήρξαν ο Χαρίτωνας και ο Μελάνιππος, οδηγοί για τους θνητούς της θεϊκής αγάπης.>>
<<Διαβόητο είναι και το συμβάν με τον Αθηναίο Κρατίνο.
Ήταν ένα όμορφο παλικαράκι, όταν ο Επιμενίδης αποκάθαιρε την Αττική από μια παλιά μυσαρότητα, με ανθρώπινο αίμα.>>
<<πρόθυμα προσφέρθηκε για χάρη της χώρας που τον έθρεψε,
και τον ακολούθησε στον θάνατο ο εραστής του ο Αριστόδημος, κι έτσι λύθηκε η κατάρα.
Εξ αιτίας τέτοιων ερώτων, οι τύραννοι,-γιατί εχθρεύονται τις φιλίες-
εμπόδιζαν παντελώς την παιδεραστία, διώχνοντας από παντού τους παιδεραστές.
Υπάρχουν και μερικοί [τύραννοι] που ανέσκαψαν και γκρέμισαν τις παλαίστρες
σαν να ήταν αντιτειχίσματα στις ακροπόλεις τους.
[τα κτίσματα που εφάπτονταν στα τείχη κατεδαφίζονταν, για λόγους ασφαλείας, σε περίοδο πολιορκίας]
Ετσι έκανε ο Πολυκράτης ο Σάμιος>>
Τόσο ο Σπαρτιατικός όσο και ο Κρητικός στρατός,
πριν τη μάχη θυσίαζαν στον θεό Έρωτα, για να ενισχύσουν την αλληλεγγύη των τάξεών τους.
<<Μανιώδης παιδεραστής ήταν και ο βασιλεύς Αλέξανδρος>>
<<τόσο λύγιζε από την αγάπη του γιά τον ευνούχο Βαγώα,
που γύρισε και τον φίλησε μέσα στο γεμάτο θέατρο>>
<<...όσο ερωτικός ήταν ο βασιλιάς αυτός, τόσο ήταν συγκρατημένος
απέναντι σε ότι ταίριαζε και ότι έπρεπε...>>
Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΓ 602,603
Σε αυτή την αυτοσυγκράτηση
[αλλού, ο Αθήναιος την αποδίδει στην κατάπτωση του Μακεδόνα από το πιοτό]
που την εξυμνεί ο Πλούταρχος,
σημειώνοντας πως ο Αλέξανδρος αρνήθηκε να πάρει σαν δώρο δυο αγόρια, (Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου)
βασίζονται οι Ελληναράδες για να ισχυριστούν
πως <<οι πηγές βοούν>> πως ο Μακεδόνας κατακτητής δεν έκανε τέτοια πράγματα...
[Λες και αυτός που του πρόσφερε τα αγόρια δεν ήξερε τις προτιμήσεις του...]
Ο Αθήναιος αναφέρει επίσης πως ο Αλέξανδρος στις επίσημες γιορτές ντύνονταν με <<ιεράς εσθήτας>>, σαν Άμμωνας [με κέρατα κριαριού κλπ.] σαν Ηρακλής, αλλά και σαν… θεά Άρτεμη… [στο ίδιο τ. 12 σελ 132] Υπάρχει και αγαλματάκι του κατακτητή, που τον απεικονίζει ως … θεά Αθηνά, περιβεβλημένο με την Αιγίδα που του πέφτει βέβαια λίγο μεγάλη, μια που ο κατακτητής ήταν κοντός και η θεά πανύψηλη…
«…γιατί η στρατιωτική παράταξη που έχει σχηματιστεί με βάση την ερωτική φιλία είναι αδιάλυτη και αδιάσπαστη, αφού οι μεν αγαπώντες τους ερωμένους οι δε ερωμένοι από ντροπή στους εραστές υπομένουν τα δεινά ο ένας για τον άλλον, και αυτό περίεργο δεν είναι, γιατί και μαζί να μην είναι, πάλι ντρέπονται όταν είναι άλλοι [εραστές] μπροστά…» «…Λένε δε πως και ο Ιόλαος, επειδή ήταν εραστής του Ηρακλή, συμμετείχε και τον βοηθούσε στους άθλους του. Ο Αριστοτέλης λέει πως και στις μέρες του πάνω στον τάφο του Ιόλαου έδιναν τους όρκους αγάπης οι εραστές και οι ερώμενοι. Φαίνεται πως γι αυτό ονομάστηκε ο [θηβαϊκός] λόχος «Ιερός» γιατί και ο Πλάτωνας, τον εραστή τον είπε «Ενθεο φίλο»... «[και ο Φίλιππος, κοιτώντας τους νεκρούς ιερολοχίτες μετά την μάχη της Χαιρωνείας] Θαύμασε, και όταν έμαθε πως αυτός ήταν ο λόχος των εραστών και των ερωμένων, δάκρυσε, και είπε ΄΄κακό τέλος να έχουν όσοι υπονοούν πως αυτό που κάνανε ή τους το έκαναν είναι αισχρό΄΄»
Πλούταρχος, «Βίος Πελοπίδα»
Στυλοβάτης της Δημοκρατίας, παράγων νομιμότητας, αγνό αίσθημα αναγνωρισμένο από τους θεούς, συστατικό της ...παλικαριάς και της φιλοπατρίας. Αυτό αντιπροσώπευε, τουλάχιστο για μερικούς αρχαίους Έλληνες, η παιδεραστία.
Ας συνεχίσουμε με τον Αθήναιο, που είναι ποταμός:
<<Εραστής του δίκαιου Ραδάμανθυ, ήταν ο Τάλως>> ,
<<ο Ευρυσθέας είχε σχέσεις παιδεραστείας με τον Ηρακλή>>,
<<ο Αγαμέμνονας ερωτεύτηκε τον Αργυννο, όταν τον είδε να κολυμπά στον Κηφισό.
Όταν πέθανε μέσα σε αυτόν, γιατί συνέχεια λούζονταν σε αυτόν τον ποταμό,
τον έθαψε και έχτισε εκεί ιερό στην Αργυννίδα Αφροδίτη>>
[άρα, η Αφροδίτη προστάτευε και τις ομοφυλικές σχέσεις]
<<Ερωμένος του βασιλιά Αντίγονου ήταν ο κιθαρωδός Αριστοκλής>>
<<Ο Σοφοκλής αγαπούσε πολύ τα παλληκάρια [φιλομείραξ],
ενώ ο Ευριπίδης τις γυναίκες>> ,
<<ο Ασώπιχος, ο αγαπημένος του Επαμεινώνδα..>>
<<Ο Φυσκίδας>> <<οδηγήθηκε από τον πατέρα του στον Φίλιππο,
που του έκανε τη δουλειά [κακεί προαγωγευόμενος]
και τον έστειλε πίσω χωρίς να πάρει τίποτα>> ,
<<τα αγοράκια είναι ωραία, όπως έλεγε η εταίρα Γλυκέρα,
όσο μοιάζουν με γυναίκες>>
Αθήναιος, στο ίδιο.
Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων,
διάσημο ζευγάρι ομοφυλόφιλων
Ας ακούσουμε και τον περιηγητή Παυσανία:
<<Λένε πως ο βωμός ο λεγόμενος του Αντέρωτα,
που βρίσκεται στην πόλη, [της Αθήνας] είναι αφιέρωμα μετοίκων,
γιατί κάποιος Αθηναίος με το όνομα Μέλης,
απορρίπτοντας τον έρωτα του μετοίκου Τιμαγόρα, τ
ον προκάλεσε να ανεβεί στον ψηλότερο βράχο και να πέσει.
Ο Τιμαγόρας, που λίγο ενδιαφερόταν για την ζωή του και ήθελε να ευχαριστήσει το νεαρό,
πήδηξε.
Ο Μέλης ένοιωσε τόσο μετανοιωμένος, όταν είδε τον Τιμαγόρα νεκρό,
ωστε τον ακολούθησε και πέφτοντας απόν τον ίδιο βράχο,
σκοτώθηκε κι αυτός.
Από τότε οι μέτοικοι θεωρούν πως ο Αντέρως είναι το εκδικητικό πνεύμα
που δικαίωσε τον Τιμαγόρα>>.
Παυσανίας, Αττικά, 30,1
Ωστε, όταν το <<μειράκιον>> δεν ανταποκρίνονταν στον αντρίκειο πόθο,
αντιμετώπιζε την οργή του <<δαίμονα αλάστορα>>...
δεν πάει στην ευχή!
και παρακάτω στον ίδιο:
<<Στέκεται [Ο αδριάντας] του Ηλείου Παντάρκη,πρωταθλητή της παιδικής πάλης
[στους Ολυμπιακούς αγώνες] που ήταν ο <<ερώμενος>> του Φειδία>>
[όταν έφτιαχνε το χρυσελεφάντινο άγαλμα στην Ολυμπία-
είχε γράψει μάλιστα το όνομα του ερωμένου του
στο νύχι του αγάλματος]
Παυσανίας, Ηλιακά, Β΄, 10,6
Να ακούσουμε και τον Πλούταρχο:
<<...τον αποκαλούσαν 'Δημοκλής ο ωραίος' [Δημοκλής ο καλός].
Αυτός δεν ενέδωσε σε κανέναν από όσους προσπάθησαν να τον κερδίσουν,
με πλήθος πειρασμών, δώρων και απειλών, και στο τέλος, αποφεύγοντας τις παλαίστρες και το γυμνάσιο>> [εκεί γίνονταν το νταραβέρι]
<<πήγαινε να λουστεί σε κάποια ιδιωτικά λουτρά.
Ο Δημήτριος>> [ο Πολιορκητής] <<όμως, καιροφυλακτώντας, μπήκε στο λουτρό όταν ήταν μόνος.
Ο νεαρός, μόλις είδε τον κίνδυνο και βλέποντας πως είναι μόνος,
έβγαλε το σκέπασμα του χάλκινου καζανιού και πήδηξε στο βραστό νερό και πέθανε.
Ανώφελος θάνατος, αλλά αντάξιος του φρονήματος, της πατρίδας, και της ομορφιάς του>>.
Βλέπουμε ζωντανά τις πιέσεις που δέχονταν οι όμορφοι νεαροί.
Πλούταρχος, βίος Δημητρίου, 24
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο Δημήτριος ο Πολιορκητής
είχε ανακηρυχθεί θεός από την Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Κατά τα άλλα, οι λάτρεις της αρχαιότητας κόπτονται πως
ο Κωνσταντίνος ο Μέγας
δεν έπρεπε να αγιοποιηθεί από την Εκκλησία...
<<Ωστόσο, για την έχθρα των δύο αντρών [του Θεμιστοκλή και του Αριστείδη]
λένε πως άρχισε για τους νεαρούς. Και οι δυο ερωτεύτηκαν τον όμορφο Στησίλεω
[ηράσθησαν γαρ αμφότεροι του καλού Στησίλεω]
από την Κέα, καθώς το ιστόρησε ο φιλόσοφος Αρίστων.
Αυτό έγινε αιτία να είναι πάντα αντίπαλοι και στα πολιτικά.>>
Πλούταρχος, βίος Θεμιστοκλέους, 3
Και ομως, ο αγνός έρωτας ήταν το ζητούμενο:
<<Σε κάποιον όμορφο νεαρό, τον Αντιφάτη,
που τον έβλεπε αφ' υψηλού παλιά, και μετά
[την ναυμαχία της Σαλαμίνας]
τον καλόπιανε [τον Θεμιστοκλή] εξ αιτίας της δόξας που είχε αποκτήσει,
[ο Θεμιστοκλής] του είπε:
-αργήσαμε, μικρό μου, αλλά βάλαμε κι οι δυό μας μυαλό.>>,
δηλαδή τον απέρριψε.
στο ίδιο, 18.
Υπήρχε και γονική ανοχή σε τούτα τα καμώματα:
<<Εμαθε πάλι ο Αντίγονος πως [ο γιός του] ο Δημήτριος ήταν άρρωστος,
πήγε να τον δει, και είδε έναν 'καλό' [όμορφο αγόρι]
να βγαίνει από την πόρτα. Μπήκε μέσα, κάθισε δίπλα του και του έπιασε το χέρι.
Ο Δημήτριος του είπε πως ο πυρετός μόλις έφυγε,
και ο Αντίγονος απάντησε:
-σίγουρα παιδάκι μου, μόλις τον συνάντησα να φεύγει από την πόρτα....>>
Πλούταρχος, βίος Δημητρίου, 19.
Μίνωας, Θησέας, Ηρακλής, Θεμιστοκλής, Αριστείδης, Αρμόδιος, Αριστογείτων, Φίλιππος και Αλέξανδρος της Μακεδονίας, Φειδίας, Σοφοκλής, Αντίγονος, Δημήτριος Πολιορκητής, Ραδάμανθυς, Τάλως...Και πόσοι άλλοι, που βαριέμαι να απαριθμήσω. Το σημαντικότερο, όμως, είναι η κοινωνική και θρησκευτική αναγνώριση της διαστροφής, του εγκλήματος της παιδεραστίας.
Όπως φαίνεται, όμως, η διαστροφή αυτή επήλθε κάπως αργά, μια που στα Ομηρικά Έπη δεν υπάρχουν ανάλογες αναφορές. Τα περί έρωτα Πάτροκλου και Αχιλλέα, είναι μεταγενέστερες παραλλαγές, που συμβάδιζαν με τα <<νέα ήθη>>
Και, επειδή οι Ελληναράδες,
έχοντας κατανοήσει το πνεύμα της αρχαιότητας,
ισχυρίζονται πως τα παραπάνω αφορούν πνευματικούς
δεσμούς, θα παραθέσω άλλο ένα απόσπασμα,
για τους γνωστούς δραματουργούς της αρχαίας Αθήνας:
<Ο Σοφοκλής παρέσυρε έξω από το τείχος ένα ωραίο αγόρι για να το απολαύσει
[χρησόμενος αυτώ]
Το παιδί έστρωσε στο χορτάρι το ιμάτιό του
και σκεπάστηκαν με την χλανίδα του Σοφοκλή.
Μετά τη δουλειά, [μετ' ουν την ομιλίαν]
το παιδί άρπαξε την χλανίδα του Σοφοκλή κι έφυγε,
αφήνοντας στο Σοφοκλή το παιδικό ιμάτιο.
Όταν ακούστηκε τι είχε συμβεί, ο Ευριπίδης [που προτιμούσε τις γυναίκες]
τόμαθε και σχολίασε ειρωνικά,
πως κι ο ίδιος είχε απολαύσει το παιδί κάποτε
[ποτέ τούτω κέχρησθαι] αλλά δεν έδωσε τίποτα, [φυσικά, αφού... δε γούσταρε τα αγόρια!]
ενώ ο Σοφοκλής περιφρονήθηκε γιά την ακολασία του>>
Τότε, ο Σοφοκλής έγραψε επίγραμμα στον Ευριπίδη:
<<...σοφός είσαι συ, που σπέρνεις σε ξένα χωράφια,
και κάνεις τον Έρωτα λωποδύτη>>
[εννοεί πως ο Σοφοκλής πηγαίνει με γυναίκες εκτός γάμου,
κινδυνεύοντας να κάνει νόθα παιδιά, άρα,
φερόμενος ασεβώς προς την θεότητα του Έρωτα]
Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΓ' 604
Το να πηδάς παιδάκια θεωρούνταν ηθικότερο από τις σχέσεις με γυναίκες εκτός γάμου...κατά τον Σοφοκλή, τουλάχιστο. Τα μοντέρνα ήθη... Όλοι αυτοί είχαν σχέσεις και με γυναίκες. Όπως λέει ο Πλούταρχος, με άλλο σκεπτικό, όταν ο Δημήτριος ο Πολιορκητής οργίαζε μέσα στον Παρθενώνα μόνο με 3-4 Εταίρες, χωρίς αγόρια, το πράγμα φαίνονταν σχεδόν καθαρό..
[Βίος Δημητρίου, 24]
Στο προηγούμενο απόσπασμα είδαμε τη σημασία της λέξης <<ομιλώ>> = συνευρίσκομαι ερωτικά.
Ας δούμε το <<ομιλώ>> <<παιδικά>> [πηδάω αγοράκια] να εφαρμόζεται και σε ... παρθένες:
<<[οι Σπαρτιάτες] προ των γάμων ταις παρθένοις ως παιδικοίς νόμος εστίν ομιλείν>>
δηλ. <<οι Σπαρτιάτες έχουν τη συνήθεια να πηδάνε τις παρθένες πριν από το γάμο σα να ήταν αγοράκια>>.
Αθήναιος, στο ίδιο, ΙΓ 602.
Και αυτό υπονοεί... πνευματική σχέση χωρίς κάτι το μεμπτό, όπως ισχυρίζονται οι Ελληναράδες; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι Σπαρτιάτες πολίτες απέμειναν, τελικά, μερικές εκατοντάδες από 8000 που ήταν την εποχή των Περσικών πολέμων…Αυτός ο Χριστιανισμός φταίει…
Ας είναι καλά οι Δελφοί, που έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους:
<<υπάρχουν δυο αγόρια λαξευμένα σε πέτρα.
Οι κάτοικοι των Δελφών λένε πως κάποιος θεωρός [επίσημος απεσταλμένος μιας πόλης]
επιθύμησε να έχει σεξουαλική σχέση με ένα από τα δύο [αγάλματα]
και ότι σαν αμοιβή άφησε ένα στεφάνι.
Τον κατάλαβαν και ρώτησαν τον θεό, που χρησμοδότησε
να αφήσουν τον άνθρωπο ήσυχο, μια που πλήρωσε>>
[στο ίδιο, ΙΓ, 606]
Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ <<ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥ>>
Όταν το αγόρι ενηλικιώνονταν, οι εραστές του έχαναν κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτό. Έτσι, και οι δυο πλευρές άρχιζαν να ψάχνουν για άλλα αγόρια, και η κάθε γενιά παιδεραστών έπαιρνε τη σκυτάλη από την προηγούμενη:
<<ο Αλκιβιάδης, αφού πέρασε την ακμή της ηλικίας του,
άρχισε να συζητά με τον Σωκράτη για πρώτη φορά,
όταν τον εγκατέλειψαν όλοι όσοι ήταν εραστές του σώματός του>>
Αθήναιος, Ε,12.
Βέβαια, ο συγγραφέας λέει πως αυτό ήταν συκοφαντία του Πλάτωνα.
Εμάς δεν μας ενδιαφέρει η περίπτωση του Αλκιβιάδη,
αλλά η επιβεβαίωση της συνήθειας να εγκαταλείπονται οι <<ερώμενοι>> όταν ενηλικιώνονταν.
Ας επιστρέψουμε στην αντιζηλία Αριστείδη-Θεμιστοκλή για τον καλό Στησίλεω:
<<τον ερωτεύτηκαν και οι δυο τόσο παράφορα,
ώστε το πάθος να τους παρασύρει
και να μη σβήνει η έχθρα τους ακόμα και όταν έπαψε το παιδί να είναι τόσο όμορφο>>
[<<άμα λήγοντι τω κάλλει του παιδός>>]
Πλούταρχος, <<Βίος Αριστείδου>>, 2
Συνεπώς, το φυσιολογικό ήταν να εγκαταλείπονται οι <<καλοί>> όταν <<έληγε>> το <<κάλλος>> τους, όταν δηλαδή έπαυαν να θυμίζουν γυναίκα, όπως αναφέραμε προηγουμένως.
Ας θυμηθούμε πως ο Πλούταρχος λέει πως δεν ήταν παιδεραστής,
σαν τον Ευριπίδη, που δεν πλήρωνε τα αγόρια όταν τα πήδαγε, γιατί δεν του… άρεσαν,
αλλά εδώ, υμνεί την ομορφιά των καλών…
Έτσι, όσο η παιδεραστία ήταν αναγνωρισμένη κοινωνικά, τόσο η σχέση μεταξύ ενηλίκων ανδρών θεωρείτο… αφύσικη, και ήταν κατακριτέα και κοινωνικά απαράδεκτη. Κατά βάθος, ήταν η τρυφερή, γυναικεία πλευρά του ανήλικου που προσέλκυε τα αρσενικά, και μάλλον μπορούμε να ανάγουμε τις αρχές της διαστροφής αυτής στους περιορισμούς των σχέσεων με γυναίκες που ίσχυαν στην αρχαιότητα.
Ακόμα και όταν, αργότερα, διαδόθηκε επίσημα η ελεγχόμενη από το κράτος πορνεία, που η παράδοση αναφέρει πως είναι μια προσφορά του σοφού Σόλωνα στην ανθρωπότητα, φαίνεται πως οι σχέσεις με αγόρια θεωρούνταν πιο βολικές και ίσως οικονομικότερες. Άλλωστε, ήταν πολύ πιο εύκολο να τα συναντήσει κανείς σε ένα σωρό καθημερινές αντρικές δραστηριότητες, ενώ οι γυναίκες ζούσαν περιορισμένες στους <<γυναικωνίτες>> και κυκλοφορούσαν με φερετζέ, που τότε τον έλεγαν <<κρήδεμνον>>.
Σχέση με ελεύθερη γυναίκα θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες ή/και υποχρεωτικό γάμο, ενώ σχέση με παντρεμένη γυναίκα θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή του εραστή, μια που ο σύζυγος είχε το νόμιμο δικαίωμα να τον σκοτώσει. Από την άλλη, και οι δυο αυτές επιλογές, θεωρούταν ανήθικες, <<κάνοντας το θεό Έρωτα λωποδύτη>>, όπως έγραφε ο Σοφοκλής.
Το να κάνεις δωράκια σε αγόρια ήταν θεμιτό. Το να πληρώνεις ενήλικο για ομοφυλοφιλική σχέση ήταν κατακριτέο. Οι αρσενικές
[ενήλικες] πόρνες, ονομάζονταν <<ηταιρικότες>> και μετά από δίκη, έχαναν το δικαίωμα να μιλάνε στην <<Εκκλησία του Δήμου>>. Κάθε γνωστός ομοφυλόφιλος που σήμερα θα τον θεωρούσαμε νόμιμο αν δεν πήγαινε με ανήλικους, ήταν τότε κοινωνικά απόβλητος, και μπορούσε να κατηγορηθεί ως <<ηταιρικότας>>.
Παράδειγμα ο ρήτορας Τίμαρχος, που κατηγόρησε τον Αισχίνη για προδοσία. Ο Αισχίνης απάντησε με επιχειρήματα: τον κατηγόρησε για <<ηταιρικότα>>,
[η Δημοκρατία στο κρεβάτι σας]
και ενώ ο Τίμαρχος απέσυρε την κατηγορία, ο Αισχίνης επέμενε. Ο Τίμαρχος αυτοκτόνησε μετά την δίκη...
[η Δημοκρατία, τώρα και στον τάφο σας]
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.