Ο ΤΡΙΕΛΙΚΤΟΣ ΟΦΙΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΏΝ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ.

(Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας και ο κατηραμένος όφις)

Μια μελέτη του Δημήτρη Σκουρτέλη

Το κεφάλι του φιδιού που απέμεινε από το μνημείο της Μάχης των Πλαταιών

Τρικέφαλος Δράκων διακοσμούσε τον θώρακα του Αγαμέμνονα.

Το ίδιο σύμβολο αφιερώθηκε στους Δελφούς για τη νίκη κατά των Περσών στις Πλαταιές.

Άλλη υποθετική αναπαράσταση του τρίποδα. Η μορφή των τριών φιδιών όμως, είναι γνωστή από Τουρκικές μικρογραφίες.

Μετά την Άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, όμως, ο Σουλτάνος (δεν γνωρίζουμε ποιος ακριβώς) σύντριψε τα κεφάλια των φιδιών εκσφενδονίζοντας το πολεμικό του ρόπαλο, Οι κατακτητές απαθανάτισαν το κατόρθωμα του Σουλτάνου σε μικρογραφίες. Έτσι γνωρίζουμε το γεγονός και τη μορφή του μνημείου. Βλέπουμε σε μια γωνιά τον Πατριάρχη να διαμαρτύρεται για την βεβήλωση του αρχαίου Ελληνικού μνημείου…

H σημερινή κατάσταση του μνημείου των Πλαταιών στην Κωνσταντινούπολη

Οι Έλληνες, για να γιορτάσουν τη νίκη κατά των Περσών στις Πλαταιές, αφιέρωσαν στους Δελφούς τρία χάλκινα φίδια που στήριζαν ένα χρυσό Τρίποδα. Ο συμβολισμός ήταν σαφής. Η παλιά λατρεία (της Γης και του Πύθωνα) στήριζε τη νέα. (του Απόλλωνα) Υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, μέχρι και απειλητικός υπαινιγμός, μια που το Μαντείο είχε συνεργαστεί με τους Πέρσες: Οι Δελφοί ( = ο τρίποδας) δεν στέκονται χωρίς την υποστήριξη των Ελλήνων. Το Μαντείο είναι των φιδιών –του Πύθωνα και της Γης- και εσείς, ιερείς του Απόλλωνα, είστε νοικάρηδες. Ο Πύθωνας ήταν ο φύλακας του Μαντείου, όταν αυτό ανήκε στη Γη, και σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα.[92]

Τα τρία φίδια απεικόνιζαν τις Ελληνικές φυλές. Απάνω στις φολίδες τους ήταν γραμμένα τα ονόματα όσων πόλεων πολέμησαν. Το τρικέφαλο φίδι ήταν ανέκαθεν εθνικό σύμβολο.«Τριέλικτος Δράκων» διακοσμούσε, πχ, και τον θώρακα που φτιάχτηκε ειδικά για τον αρχηγό των Πανελλήνων Αγαμέμνονα.[93] Ο Θουκυδίδης και ο Πλούταρχος γράφουν πως ο αρχιστράτηγος Παυσανίας προσπάθησε να οικειοποιηθεί το μνημείο σαν προσωπικό του αφιέρωμα, αλλά οι άλλοι Έλληνες διαμαρτυρήθηκαν, (όχι και να τους χωρίσουν απ’ τ’ αδέλφια τους, τους φίδαρους) και οι Σπαρτιάτες έσβησαν αμέσως το όνομά του καιέγραψαν τα ονόματα των Ελληνικών πόλεων στις κουλούρες των φιδιών.

Ο χρυσός τρίποδας που στήριζαν τα φίδια, ένα άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, και ένα του Ποσειδώνα, φτιαχτήκαν από τα λάφυρα με κοινή απόφαση των Ελλήνων, σαν ευχαριστήρια προσφορά στους θεούς. [94] Γιατί άραγε δεν στήθηκε και άγαλμα του Απόλλωνα, αλλά αντίθετα του αφιερώθηκαν… Πύθωνες;

Το μνημείο με τα φίδια – από τα σπάνια που εκπροσωπούσαν όλους τους Έλληνες στην αρχαία τέχνη - ενώνοντας τις δυο λατρείες, υπογράμμιζε ταυτόχρονα τη διαφορά τους. Οι Φωκείς είχαν αφιερώσει στους Δελφούς άλλη παράσταση με υπαινιγμούς: Τον Ηρακλή να παλεύει με τον Απόλλωνα…[95] Υπήρχε και παράσταση του μεγάλου αντιπάλου του, του Ίδα, με τον οποίο συγκρούστηκε για την «καλλίσφυρον» Μάρπησσα. [96] Στον «Ιερό πόλεμο», οι Φωκείς έκλεψαν τον χρυσό τρίποδα του μνημείου, αλλά άφησαν άθικτα τα φίδια. Σίγουρα τους έλκυσε ο χρυσός, αλλά νομίζω πως και ο χαλκός των φιδιών είχε μεγάλη αξία τότε. Οι θρησκευτικοί και πατριωτικοί λόγοι της σύλησης είναι, πάλι, προφανείς.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος
Ούτε και οι Χριστιανοί τόλμησαν να τα καταστρέψουν. Αντίθετα, το εθνικό μας μνημείο, που πάνω του έγραφε τα ονόματα των Ελληνικών πόλεων, μεταφέρθηκε στη Κωνσταντινούπολη από το Μέγα Κωνσταντίνο, και στήθηκε στον Ιππόδρομο, το πραγματικό κέντρο του κράτους, τον τόπο συγκέντρωσης του λαού. Χριστιανισμός μεν, αλλά όλα κι όλα… Μόνο αυτή η ενέργεια του Κωνσταντίνου, φτάνει για να καταρρίψει τους ισχυρισμούς όσων θεωρούν τους Βυζαντινούς ως ανθέλληνες. Η Κωνσταντινούπολη, με αυτή τη συμβολική πράξη, έγινε αυτόματα το νέο κέντρο των Φυλών του Αργά - Δράκου, τωνΑργείων, (Δωρικά) Αργαδών, (Αττικά) Αργεάδων (Μακεδονικά) – των Ελλήνων. Ακόμα, ο Κωνσταντίνος έδειχνε την πρόθεσή του να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον των Περσών. Στον Ιππόδρομο υπήρχαν επίσης σύμβολα των Διοσκούρων (Αυγά) και του Ποσειδώνα (Δελφίνια)

Από την αψίδα του Μ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη.

Το άρμα του Ήλιου.

Όσοι κατηγορούν τους Χριστιανούς για το σπάσιμο των αρχαίων αγαλμάτων, κατηγορούν επίσης τον Κωνσταντίνο για την… μεταφορά και τοποθέτηση του «τριέλικτου όφεως» στη Πόλη, γιατί λέει, τον θεωρούσε… τρόπαιο, και επιπλέον, ήταν και «στυγνός εγκληματίας»[97]… (Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης όμως τον αποκαλούσε «γενναίο βασιλιά»)[98] Τους ενοχλεί φαίνεται που η Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη αρχαία αγάλματα, σα γνήσια Ελληνική πόλη, γιατί λέει, τα…είχαν κλέψει! Αν ο Κωνσταντίνος μάζευε αγάλματα μόνο για την καλλιτεχνική τους αξία, σίγουρα θα έβρισκε κάτι καλύτερο από τρία φίδια, ειδικά με τον αρνητικό ρόλο του φιδιού στον Χριστιανικό συμβολισμό. Συνεπώς τα μετέφερε για Εθνικούς λόγους, για αυτό που αντιπροσώπευαν.

Μια που αναφέραμε τον Ιουλιανό, γιατί ο λάτρης αυτός της Ελλάδας δεν επέστρεψε τα αγάλματα στην πνευματική του πατρίδα που τόσο αγάπαγε, μόλις ανέβηκε στο θρόνο;Αυτό τον βάζει στην ίδια κατηγορία με τον Κωνσταντίνο. Τρεις απαντήσεις: α) ήταν και αυτός κλεπταποδόχος. β) Η σωστή θέση των μνημείων ήταν στη νέα Ελληνική Πρωτεύουσα.γ) Είχε άλλη δουλειά, να ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα για τους Εβραίους.... [99]

Πολλοί αρχαίοι ιστορικοί αποκαλούσαν το μνημείο Τρίποδα, ακόμα και αφού ο τρίποδας που στηρίζονταν πάνω στα φίδια της βάσης κλέφτηκε από τους Φωκείς. Αυτό που πήρε ο Κωνσταντίνος, όμως, ήταν τα φίδια που απόμειναν. Άλλωστε, ουδέποτε αυτό το ανάθημα χρησίμευσε στην Πυθία, γιατί ήταν τεράστιο.

Η Αψίδα του Μ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη.

Ο Αυτοκράτορας στεφανώνεται από τη θεά Νίκη.
Όσοι μισούν τον Κωνσταντίνο γράφουν όμως πως έκλεψε τον τρίποδα της Πυθίας,μπας και πιάσει. Αυτό το ψεύδος απευθύνεται σε απαίδευτους, που αγνοούν την Δελφική Μυθολογία, γιατί, αν ο Κωνσταντίνος έκλεβε πράγματι τον Τρίποδα, θα ταυτίζονταν, όχι μόνο με τους Φωκείς, αλλά και με τους αρχαίους Ήρωες και ηγέτες, μια που το ίδιο ήθελαν να κάνουν ο Ηρακλής και ο Μεγαλέξαντρος [100], ενώ ο Ερμής ονειρεύονταν να κλέψει τους θησαυρούς του Μαντείου…[101] Ή πρέπει να ονομάζουμε και αυτούς «στυγνούς εγκληματίες»; Δεν θα σκοτιστώ, ξέρετε, περισσότερο από όσο σκοτίζονται αυτοί που αποκαλούν έτσι τον Κωνσταντίνο… Ο Αλέξανδρος είχε εξοντώσει τους Βραγχίδες, τους ιερείς του Διδυμαίου Απόλλωνα. [102] Όταν πήγε στους Δελφούς, έπιασε την Πυθία απ’ το μαλλί και την τράβαγε, γιατί αρνήθηκε να χρησμοδοτήσει… [103] Ποιόν προσπαθούν να εξαπατήσουν, και ποιόν εξυπηρετούν όσα λέγονται για τον Κωνσταντίνο;

Κεφαλή Μέδουσας στην δεξαμενή της Κωνσταντινούπολης.

Ο ρόλος της ήταν αποτρεπτικός του Κακού.
Η αντίληψή μας για τα Μουσειακά έργα τέχνης ήταν άγνωστη στην αρχαιότητα και το Βυζάντιο. Ένα παλιό έργο τέχνης είχε πάνω απ’ όλα υπερφυσική δύναμη, και η επανατοποθέτησή του κάπου, μετάγγιζε αυτή τη δύναμη στο νέο μέρος. Είχε δηλ.«πρακτική» και όχι αισθητική αξία… Τα «καλλιτεχνικά» δεν ενδιέφεραν και τόσο. Την ίδια υπερφυσική δύναμη απόκτησαν και τα Χριστιανικά κειμήλια, τα οποία υπέστησαν τις ίδιες μεταφορές, («μετακομιδές») τεμαχισμούς και αρπαγές από τους ίδιους τους πιστούς τους, για τον λόγο που αναφέραμε. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως ο Κωνσταντίνος υποστήριζε και τις δυο θρησκείες και γι’ αυτό μετέφερε τα αγάλματα, γιατί τα πίστευε, και ήθελε να μεταδώσει τη δύναμή τους στη νέα πρωτεύουσα. Μαζί του και οι Κωνσταντινοπολίτες, που θεωρούσαν πως έχουν υπερφυσικές ιδιότητες μέχρι τέλους. Ένα από αυτά, λέγανε, σκότωσε εξ αποστάσεως τον… Τσάρο της Βουλγαρίας, μα το Δία! [104] (Επειδή οι Βούλγαροι ήταν και αυτοί Ορθόδοξοι, έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τα αρχαία όπλα)

Επίσης, πίστευαν πως ο «τριέλικτος όφις» έδιωχνε τα φίδια από την πόλη. Και οι Εβραίοι «εθυμίαζαν» ένα χάλκινο φίδι, τον συμπαθέστατο Νεεσθάν, που είχε φτιάξει ο Μωυσής [105] (!!) με εντολή του Γιαχβέ (!!!) για να θεραπεύει τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών. Έτσι, οι Πολίτες συνοδοιπορούσαν με το Εθνικό τους σύμβολο, και με την Παλαιά Διαθήκη ταυτόχρονα! Ίσως μάλιστα οι απλοϊκότεροι να πίστευαν πως ο Τριέλικτος Δράκων ήταν ο Νεεσθάν αυτοπροσώπως.

Μπορεί ο "Μέγας" Ιουλιανός ο Παραβάτης να κατάστρεψε μπόλικα από τα μνημεία που ανήγειρε ο Κωνσταντίνος, αυτά που ένωναν τις δύο θρησκείες, αλλά η απεικόνιση της θεότητας της 'Τύχης της Πόλεως" (της Κωνσταντινούπολης) έχει διασωθεί σε μετάλλιο.

Άλλο ένα μετάλλιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου όπου δυο μορφές που σαφώς ανήκουν στην Παλιά Θρησκεία, και λόγω του Συμβόλου του Στάχεως είναι πιθανότατα η Δήμητρα και η Κόρη, βρίσκονται κάτω από ένα Σταυρό.

Ακόμα, ο Αυτοκράτορας παράγγειλε και έστησε και νέα «Ελληνικά» (πολυθεϊστικά) αγάλματα, τον Ήλιο και την «Τύχη της Πόλεως»,[106] θεότητα πολύ διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια του πολυθεϊσμού, (κάθε πόλη είχε τη δικιά της) που την έβαλε δίπλα σε ένα… σταυρό. (όχι και να αφήσει απροστάτευτη τη νέα πρωτεύουσα!) Σύμφωνα με τον Ιωάννη το Λυδό, η Κωνσταντινούπολη χτίστηκε από τον δήθεν «στυγερό εγκληματία»Αυτοκράτορα με τις οδηγίες του «ιεροφάντη» (=αρχιερέα των Μυστηρίων) Πραιτεξτάτου και του «τελεστή» (=ιερέα των Μυστηρίων) Σώπατρου! [107] Αυτοί συνεργάστηκαν σταστυγερά εγκλήματα και στην αρπαγή του «Τρίποδα της Πυθίας»; Συ είπας!
Η λαϊκή αντίληψη, αν και ιστορικά αβάσιμη, ήθελε και

τον Απολλώνιο Τυανέα να συμβουλεύει τον

Αυτοκράτορα σχετικά με το «στοίχειωμα» των

αγαλμάτων προς όφελος της Πόλης. Ο Κωνσταντίνος

πίστευε πως ο
«Αγαθός Δαίμων» Σωσθένης, που βοήθησε τους

Αργοναύτες, ήταν οΑρχάγγελος Μιχαήλ. [ Ιωάννης

Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ 76-79. Κεδρηνός, τομ. Α΄, σελ. 498
.]

. Η αψίδα που έστησε ο Αυτοκράτορας στη Ρώμη είναι γεμάτη με θεότητες της αρχαίας θρησκείας. Υπάρχει και παράσταση (της εποχής) του Χριστιανικώτατου διαδόχου του, Κωνστάντιου, που τον δείχνει να κρατά στο χέρι την θεά Νίκη! [108] Γνωρίζουμε και άλλα τέτοια έργα με Νίκες που συνοδεύουν Αυτοκράτορες, αιώνες αργότερα, ακόμα και τον άλλο «στυγερό εγκληματία», τη «μάστιγα του Ελληνισμού»[109] τον Ιουστινιανό.

Βυζαντινοί αυτοκράτορες συνοδεύονται από Νίκες.

Ας μην παραλείψω την μαρτυρία πως ο Ιουστινιανός θυσίασε χίλια βόδια και πολλές χιλιάδες άλλα ζώα τελειώνοντας την Αγια - Σοφιά(!) και ρώτησε… Μάντεις, τους ΑθηναίουςΜαξιμιανό, Ιερόθεο και Σύμβουλο, για την χτίσει! [110] Υπάρχουν αναπαραστάσεις θυσιών –που φαίνεται γίνονταν επίσημα- μέχρι και τον 5^ο-6ο αι. μΧ., (δες εικονογράφηση)και ανεπίσημα, ακολουθούμενες μάλιστα και από σπλαχνομαντεία, μέχρι τα χρόνια του Βουλγαροκτόνου. Δεν μιλώ για το κομμάτι της Αυτοκρατορίας που παρέμενε πιστό στην παλιά θρησκεία, (τη Μάνη) αλλά για όλο το κράτος. Υπάρχει μέχρι και μνεία αποτρεπτικών ανθρωποθυσιών (!) που έγιναν με πάνδημη συμμετοχή για να απομακρυνθεί ο κίνδυνος κατά τη διάρκεια των Αραβικών επιδρομών![111] Μπορούμε να φανταστούμε τι γίνονταν ανεπίσημα και ιδιωτικά στις σκοτεινές γωνιές της Αυτοκρατορίας.

Άλλωστε, στα περισσότερα «κοσμικά» (=μη εκκλησιαστικά) βυζαντινά κείμενα, τον Ψελλό, τον Λέοντα τον Διάκονο, την Άννα Κομνηνή, το λεξικό Σούδας, θα δούμε καθαρά, κάτω από το Χριστιανικό βερνίκι, το αρχαίο υπόστρωμα, και μάλιστα σε βαθμό ενοχλητικό, από την άποψη ότι κανείς δήθεν «πληροφορημένος» αναγνώστης δεν ξεκινά να μελετήσει βυζαντινά κείμενα για να μάθει την αρχαία… Μυθολογία και φιλοσοφία, πράγμα όμως που καταντά… υποχρεωτικό!

Τι να πεις σε όσους ισχυρίζονται πως αυτοί οι υστερικοί αρχαιολάτρες (οι Βυζαντινοί)κατάστρεψαν την… αρχαία Ελλάδα; Ένα μόνο: Η φανατική αρχαιολατρία των Βυζαντινών λόγιων τους οδήγησε σε άρνηση καταγραφής και καλλιέργειας της ολοζώντανης Νεοελληνικής λαϊκής δημιουργίας που άνθιζε γύρω τους, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Παρά την εγκληματική έλλειψη καταγραφής την εποχή της ακμής του, την Βυζαντινή, ο Νεοελληνικός πολιτισμός είναι ακόμη ένας από τους πλουσιότερους του πλανήτη.

Η αρχαιολατρία, μια γνήσια βυζαντινή κληρονομιά και κατάρα, συνέχισε και συνεχίζει να ρουφά την ικμάδα του Ελληνισμού μέχρι τις μέρες μας. Ακόμα και ο κόπος για να γραφτεί τούτη η μελέτη, που θα έπρεπε να είναι κοινός τόπος, είναι αποτέλεσμα της…

Αυτοκράτορας με Νίκες
Άρα, μόνο σα λάφυρα δεν θεωρούσαν τα αρχαία αγάλματα οι Βυζαντινοί. Αυτά καταστράφηκαν ή κλάπηκαν το 1204 (μΧ) από τους… συνεχιστές του αρχαίου πολιτισμού, και πιστούς μας συμμάχους, τους Ευρωπαίους Σταυροφόρους, μαζί με τις υπόλοιπες παρακαταθήκες της αρχαιότητας, που φυλάγονταν ευλαβικά… Η καταστροφή ήταν συνειδητή. Έτσι πίστευαν πως στερούσαν από την Αυτοκρατορία τη Δύναμή της. Η σύληση ήταν ισοδύναμη ψυχολογικά με την στρατιωτική κατοχή. Εμείς όμως, πείθουμε τους Έλληνες να τα βάλουν με τον Κωνσταντίνο. Έχουμε πιάσει το κέντρο της καταστροφής, δηλαδή!

Βλέπουν -και βλέπουμε- την ιστορία μας μέσα από τα μάτια των Δυτικών, που μισούν τον Κωνσταντίνο γιατί απογύμνωσε τη Ρώμη από τη δύναμη της. Οι δυτικόφιλοι δεν μπορούν να το συγχωρήσουν και να το ανεχθούν, έτσι συκοφαντούν την αναγέννηση της Ελλάδας μετά την Ρωμαϊκή λαίλαπα, που ξεκίνησε με τον «γενναίο βασιλιά».

Πολλοί θα προτιμούσαν να είμαστε ακόμα δούλοι των Λατίνων. Πράγματι, φαίνεται πως αποδεχτήκαμε την ελευθερία μας μόνο αφού μας την πρόσφερε ένας Ρωμαίος. Ο Κωνσταντίνος επέβαλλε, για δικούς του λόγους, τη μετατόπιση του κέντρου του κράτους από τη Ρώμη στην Ελλάδα, χωρίς ανάλογο αίτημα ή αγώνα των Ελλήνων. Για αυτούς, για μας, δηλαδή, θα ήταν (και εξακολουθεί να είναι) κάτι αδιανόητο!

Οι Έλληνες ήταν πολύ υπερήφανοι να ονομάζονται «Ρωμαίοι», μια που άλλαζαν μέχρι και τα ονόματά τους σε Ρωμαϊκά: «πριν υπήρχαν τα ονόματα ηρώων, ναυμάχων και νομοθετών, τώρα δε Λουκούλλων και Φαβρικίων και Λευκανίων, των μακαρίων»[112] λέει ο Απολλώνιος Τυανεύς κατηγορώντας τους Έλληνες. Οι περισσότεροι είχαν διπλό όνομα (πχ, Γάιος Ιούλιος Ευρυκλής, ηγεμόνας της Σπάρτης) και πολλοί είχαν μόνο Λατινικό (πχ Αιλιανός)

Αργότερα, όταν οι αείμνηστοι Εικονομάχοι Αυτοκράτορες μας απέσπασαν από την εκκλησιαστική εξουσία του Ρωμαίου Πάπα (Η Ελλάδα δεν υπάγονταν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τότε) οι Έλληνες… επαναστάτησαν, επειδή τους έκαναν… ανεξάρτητους με το ζόρι! (727 μΧ, επανάσταση του Κοσμά) Το σημάδι της Ρώμης δεν θα σβηστεί σύντομα, και η Εθνική μας Συνείδηση θα είναι τόσο ελλιπής, όσο και τότε.

Μόλις αναλύσαμε τις διαφωνίες για την τιμή και την υπόληψη δυο… Ρωμαίων, (του Ιουλιανού και του Κωνσταντίνου) θεωρώντας πως το θέμα είναι υψίστης… εθνικής σημασίας, και σχετίζεται απόλυτα με τον… πατριωτισμό μας. Δεν νομίζω πως υπάρχει λαός που μπορεί να πέσει πιο χαμηλά από εμάς. (εμού συμπεριλαμβανομένου…)

Ο τριέλικτος Όφις, όμως, σύμβολο της νίκης του Ελληνικού Έθνους κατά της Ασίας, επιβίωσε. (Ούτε και οι Σταυροφόροι τόλμησαν να ακουμπήσουν τους τρεις Πύθωνες, μόνο ο… Απόλλων το έκανε!) και εξακολούθησε να είναι Εθνικό Σύμβολο.

Μετά την άλωση της Πόλης, όμως, ο Σουλτάνος σύντριψε τα κεφάλια του εκσφενδονίζοντας το πολεμικό του ρόπαλο, [113] όπως ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα και ο Αη-Γιώργης το δράκο, για να υπογραμμίσει την ήττα μας, εκδικούμενος επιτέλους την ταπείνωση της Ασίας από τους Έλληνες, «τα παιδιά της Γης».

Οι κατακτητές απαθανάτισαν με υπερηφάνεια το κατόρθωμα του Σουλτάνου σε μια μικρογραφία. Έτσι γνωρίζουμε και τη μορφή του μνημείου. Όμως, οι απλοί Τούρκοι θεωρούσαν και αυτοί πως το κατάλοιπο του μνημείου έδιωχνε τα δηλητηριώδη φίδια. Λέγανε ακόμη, πως η Πόλη γέμισε με αυτά μετά τον βανδαλισμό!

Στη μικρογραφία βλέπουμε σε μια γωνιά τον… «ανθ»-Έλληνα Πατριάρχη να διαμαρτύρεται έντονα για την καταστροφή… (Νισάφι! θα μας κάψει ο… Θεός!) Τέτοια κάνουν οι Δεσποτάδες, μια φορά κάθε εκατό χρόνια, και ξεχνάω όλα τα άλλα…

Ότι απόμεινε, υπάρχει ακόμα στην Πόλη, οι ρίζες των κορμών των φιδιών και ένα μισοσπασμένο φιδοκέφαλο, αλλά η «Ελληνική πανήγυρις» έπαψε… Ο Πύθωνας ψόφησε επιτέλους, τον καθάρισε για χάρη σου ο Σουλτάνος, ο εκδικητής της Τροίας, της αγαπημένης σου πόλης, γλέντα και χόρευε, Φοίβε…

[1]

Ι. Χαραλαμπόπουλος, «Απολλώνεια Ηλιολατρεία» σελ. 60

[2]

Λεξικό Δημητράκου – Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Απόλλων»: «οι αρχαίοι πολλαχώς ετυμολόγουν τούτο,» (το όνομα Απόλλων) «επικρατεστέρα όμως ήτο η από του απολλύειν ετυμολογία»

[3]

Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 13

[4]

Πλάτων, «Κρατύλος» 404 e
«Ταυτόν δε και περί τον Απόλλω όπερ λέγω, πολλοί πεφόβηνται περί το όνομα του θεού, ως τι δεινόν μηνύοντος»

[5]

Πλάτων, «Κρατύλος» , 407, d

[6]

Θουκυδίδης, Ιστοριών Β΄, 54

[7]

Ο Στράβων, 14, σελ. 49, δίνει μόνο την θετική ερμηνεία, «υγιαστικόν».

[8]

Σούδα, λήμμα «Ούλιος» Επίσης, δες Ευστάθιου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Λ, σελ. 9

[9]

Λεξικό Δημητράκου, αντίστοιχο λήμμα. Σημαίνει επίσης «Δηλητήριο», πράγμα φυσικό, γιατί τα περισσότερα βέλη ήταν δηλητηριασμένα.

[10]

Κλήμης Αλεξανδρείας «Στρωματείς» VII, σελ. 129
«πυρώδης γαρ και αναιρετικός. αυτίκα τας λοιμικάς νόσους ηλίω ανατιθέασιν»

[11]

Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 41.

[12]

Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ. 20

[13]

Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38 (αποσπάσματα)

[14]

Λεξικό Δημητράκου, λήμματα, ελείη, ελειήτης, έλειος, ελείτης, έλεια.

[15]

Λεξικό Δημητράκου και λεξικό Σούδας, λήμματα «έλη»

[16]

Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 635-636

[17]

Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ι΄, 75, σελ. 213

[18]

Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, υποσημ. αρ. 17

[19]

Παυσανίας, Κορινθιακά, 3, 2

[20]

«Μην πήρε τη ζωή σου η σαϊτεύτρα Άρτεμη;»
Οδύσσεια, λ, 175, επί αιφνίδιου θανάτου γυναίκας.. «Η σαϊτεύτρα η Άρτεμη χτύπησε τη γυναίκα»Οδύσσεια, ο 479. Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄σελ. 164. Αυτή η ιδιότητα των δίδυμων θεών είναι γενικά αποδεκτή, αν και… άγνωστη.

[21]

Οδύσσεια, ο, 408

[22]

Ο
Στράβων, 14, σελ. 49, εξηγεί την λέξη ως «θεραπεύτρια». Επίσης το ίδιο λέει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης (Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ε΄, σελ. 50), αλλά αμέσως προσθέτει: «Άρταμος μέντοι εν δυσίν άλφα ο εις άρτια τέμνων και διαιτρεύων, ός εστί κρεουργός, μάγειρος, φονεύς…». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Άρτεμις» «Το όνομα αυτής, ερμηνευόμενον υπό τινων ως φόνισσα». Η λέξη«αρτεμής» σημαίνει ακέραιος, υγιής (Λεξικό Δημητράκου, λεξικό Σούδας) αλλά το -α- μπορεί να είναι στερητικό (=α-βλαβής) και να προστέθηκε κατ΄ευφημισμόν.

[23]

Ιλιάδα, Φ, 483-484
«Επεί σε λέοντα γυναιξί Ζευς θήκεν, και έδωκε κατακτάμεν ην κ’ εθέλησθα»

[24]

Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ. 103

[25]

Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Απόλλων», και Ντεσάρμ, Μυθολογία

[26]

Πλούταρχος, βίος Θεμιστοκλέους, 22

[27]

Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Θαργήλια» Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Φαρμακός». Λεξικό Σούδας, λήμμα «Φαρμακός», «Φαρμακούς». Αριστοφάνης,«Ιππείς», στ. 1136: «ώσπερ αν δημοσίους {δούλους} τρέφεις […] ός αν ην παχύς, θύσας επιδειπνείς». Ελπίζω πως ο υπαινιγμός για ανθρωποφαγία εδώ, είναι σατιρικός….
Greec souvlaki…Και Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 9, 370, σελ. 34 «Θαργηλίοισιν έγχυτον προ φαρμάκου»(μτφρ. «στα Θαργήλια, πίτα αντί θυσιασμένου ανθρώπου», και άλλος υπαινιγμός για ανθρωποφαγία… Φανουρόπιτα, που λένε!)

[28]

Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Θαργήλια» «Λευκάτας» «Ορθία ή Ορθωσία» Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Φαρμακός». Λεξικό Σούδας, λήμμα «Φαρμακός», «Φαρμακούς».

[29]

Λεξικό Σούδας, λήμμα «Αίσωπος»

[30]

Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα

[31]

Στο ίδιο

[32]

Μ’ έχεις πλανέψει, Μακροδόξαρε, στην κακωσύνη ο πρώτος

απ’ όλους τους θεούς, που εσύ μ’ αλάργεψες απ΄το τειχί, τι ειδάλλως

κι άλλοι πολλοί τη γη θα δάγκωναν, μέσα στην Τροία πριν φτάσουν.

Δόξα τρανή να χάσω μ’ έκανες και γλίτωσες και κείνους

εύκολα δα, τι δε φοβήθηκες το γδικιωμό μου πίσω.

Φτάνει μονάχα να ‘χα δύναμη, και θα σε γδικιωνόμουν!

Ομήρου Ιλιάς. Χ 15 κ. έ. μτφρ. Καζαντζάκη- Κακριδή.

[33]

Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36. Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ Α΄σελ. 161. Ελευθερουδάκης, λήμμα «Σμινθεύς». Ρισπέν, Μυθολογία τομ. Α σελ 115. Παυσανίας Φωκικά, 12, 1-7. Ιλιάς, Α, 39. Παλαιά Διαθήκη Βασιλειών Α΄, Ε΄-ΣΤ΄

[34]

Ο Απόλλων στην Αίγυπτο ονομάζονταν Ώρος. Ηρόδοτος, «Ευτέρπη» 156. και Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38

[35]

Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙΙ,σελ. 36. Ελευθερουδάκης, λήμμα «Μυίαγρος».

[36]

Ευστάθιος Θεσσαλονλικης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ 239

[37]

Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, Α΄, 1-6

[38]

Λεξικό Σούδας, λήμμα «Μυία». Ιερά ζωύφια του θεού ήταν και τα τζιτζίκια, (=τέττιγες) ως «μουσικοί». Υπήρχε και Χαλκινος Τζίτζικας στους Δελφούς, γιατί είχε αντικαταστήσει τη σπασμένη χορδή του Ευνόμου στα Πύθια. Οι Αθηναίοι τους σέβονταν ιδιαίτερα, γιατί ο τζίτζικας είναι γεννημένος από τη Γη, όπως ο βασιλιάς τους ο Ερεχθέας. (Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας», 1, και Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τεττιγοφόροι»)

[39]

Ρισπέν, Μυθολογία κεφ. Απόλλων. Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22. Κοράκια καθοδήγησαν και τον Αλέξανδρο μέσα από την έρημο, στο Μαντείο του Άμμωνα, στην Αίγυπτο (Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 49,5) με τον οποίο ταυτίζονταν ο «μηλόκερως Φοίβος».

[40]

Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Απόλλων»

[41]

Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22

[42]

Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 12

[43]

Ηρόδοτος, 2, 67

[44]

Σούδα, λήμμα «Αρουραία Μάντις».

[45]

Πηγή: Τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ. Οι παραλληλισμοί είναι δικοί μου.

[46]

Ο Άδης είναι «ο πιο μισητός από τους θεούς» (Ιλιάς Ι, 158)

[47]

Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ Βι σελ. 30-37

[48]

Κάκτου, Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 364.

[49]

Πλούταρχος, Θησεύς, 34

[50]

Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27.

[51]

Παγκόσμια ιστορία Ακαδημίας ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 1009, Εγκυκλοπαίδεια «Δομή» λήμμα «Ετρούσκοι». Ελληνικά είναι τα ονόματα θεοτήτων όπως «Αρτούμε» = Άρτεμη, «Χέρκλε» = Ηρακλής, «Φερσίπνεϊ» = Περσεφόνη, Χάρουν =Χάρων, «Άϊτα» = Άδης. Τα άλλα ονόματα όμως, δεν είναι Ελληνικά, αν και τα περισσότερα έχουν ταυτιστεί με Ελληνικούς θεούς.

[52]

Θουκυδίδης, Ιστοριών Ε΄ 1 και Γ΄ 104. και Ηρόδοτος, 1, 64

[53]

Παυσανίας, Κορινθιακά, 27, 6

[54]

Ρισπεν, Ελληνική Μυθολογία, τομ Α σελ 105

[55]

Φιλόστρατος, Ηρωικός, 710.

[56]

Παυσανίας, Αττικά, 43, 7-8

[57]

Ένα από τα επίθετα του θεού ήταν το «Λοξίας», λόγω των διφορούμενων χρησμών.

[58]

Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ, σελ 38. Ο Κροίσος ήταν μέγας δωρητής των Δελφών, αλλά το Μαντείο δεν τον προειδοποίησε για την ήττα του στον ποταμό Άλυ από τους Πέρσες, αντίθετα τον παράσυρε σε αυτήν, με έναν διφορούμενο χρησμό: «αν ο Κροίσος περάσει τον ποταμό Άλυ, θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος». Ο Φοίβος δεν πιάνονταν φίλος… Φυσικά οι ιερείς, και όχι ο «θεός»,είπαν το ψέμα. Παρόμοιες γκάφες έγιναν συχνά…

[59]

Ιλιάδα, Ε΄, 455.

[60]

Ιλιάδα, Ε΄, 449.

[61]

Ιλιάδα, Υ, 75 - 353

[62]

Ιλιάδα, Υ, 295

[63]

Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 6, 7-10

[64]

Παυσανίας, Ηλιακά Β΄, 9, 6-8

[65]

Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία» V,16

[66]

Σούδα, λήμμα «Θετταλών σόφισμα»

[67]

Η ακμή του διπλάσιου σε όγκο κύβου πρέπει να είναι κατά 1,26 φορές μεγαλύτερη του αρχικού.

[68]

Πλούταρχος, «Περί του Ει του εν Δελφοίς», 6.

[69]

Λουκιανός, Δραπέται, 12. Ο συγγραφέας τα παρατραβάει, αλλά πράγματι, λίγοι φιλόσοφοι απέφυγαν τα δικαστήρια και τους διωγμούς.

[70]

Παυσανίας, Βοιωτικά, 38, 4

[71]

Ιδού η άποψη του Κλήμη : «Τα πνευματικά πρέπει να τα συγκρίνουμε με πνευματικά, γι’ αυτό χρησιμοποιούμε τη μέθοδο της απόκρυψης, που είναι πράγματι θεϊκή και πολύ αναγκαία για μας» /.../ «Αυτό υπαινίσσονται οι Εβραίοι με το Παραπέτασμα [του ναού του Σολομώντα] που μόνο οι ιερωμένοι μπορούν να διαβούν, δηλαδή οι αφιερωμένοι στο θεό» /.../ «όποιος δεν είναι καθαρός δεν πρέπει να ακουμπά το καθαρό, πίστευε και ο Πλάτωνας, γι’ αυτό και οι προφητείες και οι χρησμοί λέγονται με αινίγματα, και οι τελετές» [εννοεί τα Ελευσίνια Μυστήρια] δεν δείχνονται φανερά στους μετέχοντες, αλλά μόνο μετά από καθαρμούς και επιλογή» Στρωματείς Ε΄ VI σελ. 119. Πλατωνικο – ελευσινιο – παπαδιστικο – εβραίικο - απολλώνιος Μεσαίωνας, δηλ. Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός...

[72]

Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας», Ι. (αυτό ήταν η ουβερτούρα…)

[73]

Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 32, σελ. 105

[74]

Οδύσσεια, τ, 518 κ. έ.

[75]

Ηρόδοτος
, Ουρανία 41, Παυσανίας, Αττικά 24, 7 και Πλούταρχος, Βίος Θεμιστοκλέους 10.

[76]

Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 2

[77]

Η Πυθία ονόμασε το Άργος «δεινόν όφι τριέλικτον» Ηρόδοτος, 6, 77. Η Δωρική λέξη είναι «Αργάς», που ήταν γνωστή πανελλήνια, και ήταν και κύριο όνομα..

[78]

Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τεττίγων ανάμεστοι». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αιακός». Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,Ι, και ΙΙ, σελ 35 κ.έ., Ο Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 6, λέει πως όχι μόνο οι Αθηναίοι, αλλά όλοι οι Ίωνες έδεναν τα μαλλιά τους κότσο πιάνοντάς τα με ένα χρυσό τζίτζικα. Τα τζιτζίκια μπορεί να ζουν στα δέντρα, αλλά οι προνύμφες τους αναπτύσσονται μέσα στη γη.

[79]

Παυσανίας, 2, 7, 7.

[80]

Παυσανίας, Φωκικά, 5,5 και 6,6. και Απολλόδωρος, IV, 1.

[81]

Παυσανίας, Κορινθιακά, 7, 7

[82]

Ιλιάδα, Β 308

[83]

Τα φίδια έπαιζαν βασικό ρόλο στην μαντική τέχνη. Στο μαντείο του Τροφωνίου, γιου του Απόλλωνα, τα φίδια ήταν ιερά. Ο Παυσανίας υποθέτει πως ο Τροφώνιος απεικονίζονταν περίπου σαν τον Ασκληπιό, με φίδια τυλιγμένα στο ραβδί του. Ο πιστός που ήθελε να μπει σε αυτό το Μαντείο έπρεπε να κρατά στα χέρια του τροφές, γιατί αμέσως τον περικύκλωναν ήμερα ερπετά που περίμεναν μεζέ, σαν σκυλάκια. Στην Δωδώνη, το Μαντείο του Δία, υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά δείγματα φιδολατρίας, πράγμα φυσικό, μια που ο θεός μεταμορφώνονταν σε φίδι. Ο μεγάλος Μάντης της Μυθολογίας, ο Μελάμπους, απόκτησε τις μαντικές του ικανότητες καθώς και τη γνώση της γλώσσας των ζώων [σαφές χαρακτηριστικό της τοτεμικής λατρείας, όπου ο άνθρωπος επικοινωνεί με τους γενάρχες του, τα ζώα] όταν δυο φίδια του καθάρισαν τα αυτιά γλύφοντας τα την ώρα που κοιμόταν. Οι Ιαμίδες ήταν η πιο φημισμένη οικογένεια [γένος] Μάντεων. Ο γενάρχης τους, ο Ίαμος, είχε εγκαταλειφθεί από τη μάνα του, και ανατράφηκε από δυο φίδια που τον τάϊζαν με μέλι. Ο Ίαμος κατάγονταν από τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα. Στο άγαλμα του Ιαμίδη μάντη Θρασύβουλου, στην Ολυμπία, απεικονίζονταν μια σαύρα στον δεξί του ώμο. Ο Τειρεσίας, άλλος μεγάλος Μάντης, σκότωσε ένα φίδι και μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Μετά από χρόνια, σκότωσε άλλο φίδι, και ξαναέγινε άντρας. Μάλιστα, οι θεοί τον κάλεσαν να γνωμοδοτήσει για το ποιο φύλο νοιώθει την μεγαλύτερη ηδονή στον έρωτα, μια που όσο ήταν γυναίκα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό… Ο Τειρεσίας διέταξε τον νεκρικό εξευμενισμό του Δράκοντα της Θήβας με ανθρωποθυσία. Στην πρώτη θυσία που έκαναν οι Δωριείς στη Σπάρτη βρήκαν ένα φίδι πάνω στο βωμό, και κατάλαβαν πως η πόλη θα γίνει τρομερή στους εχθρούς της.

[84]

Σούδα, λήμμα «Θεμιστεύειν»

[85]

Ρισπέν, Ελληνική Μυθολογία, σελ 111, τομ Α κεφ. «Ο Απόλλων θεός της μαντικής»

[86]

Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 77

[87]

Κλήμης Αλεξανδρείας «Προτρεπτικός προς Έλληνας» Ι, 11, σελ 17 και ΙΙ, 20, σελ 33, εξ ου και το «ανάμεσα σε δυο βουνά δυο φίδια σκοτωμένα, αμάν-αμάν»

[88]

Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΣΤ΄, 48, σελ. 121.

[89]

Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, 15.

[90]

Κλήμης Αλεξανδρείας «Προτρεπτικός προς Έλληνας» ΙΙ, σελ. 35 κ.έ. «πέθανε ο Δίας (μη στεναχωριέσαι Λήδα μου) σα κύκνος, σαν αετός, σαν ερωτύλος άνθρωπος, σα φίδι.» [δράκων]

[91]

Πλούταρχος, Βίος Θεμιστοκλέους, 26 και 29

[92]

Παυσανίας, Φωκικά, 5,5 και 6,6.

[93]

Ιλιάς, Λ, 16-44.
«κυάνεος ελέλικτο δράκων κεφαλαί δε οι ήσαν τρεις αμφιστρεφέες, ενός αυχένος εκπεφυίαι»

[94]

Πλούταρχος, περί της Ηροδότου κακοηθείας, 42. Ηρόδοτος, 9, 81. Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 132

[95]

Παυσανίας Φωκικά, 13, 7

[96]

Θησαυρός Σικυωνίων, Μουσείο Δελφών.

[97]

«Ο βέβηλος Κωνσταντίνος, η εγκληματική εκείνη φυσιογνωμία που ανήλθε στον Αυτοκρατορικό θρόνο, εδραιώνοντας την ισχύ του επί στυγερών δολοφονιών»… «αφαίρεσε από το Δελφικό Μαντείο τον μαντικό τρίποδα καθώς και το επιβλητικό άγαλμα του Απόλλωνος, μεταφέροντάς τα ως τρόπαια στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως.»
Ένα ψέμα και μια ύβρις. Ι. Χαραλαμπόπουλος «Απολλώνια ηλιολατρεία» σελ 93. Το μόνο συναίσθημα που μπορούσε να προκαλέσει ο τριέλικτος όφις στους Απολλώνιους ιερείς, όπως εξηγήσαμε, ήταν να τους γυρίζει τα άντερα κάθε φορά που τον έβλεπαν. Γι’ αυτό άλλωστε δεν αντικατάστησαν ποτέ τον κλεμμένο τρίποδα. (Παυσανίας, Φωκικά, 13, 10) Έτσι προσπαθούσαν να αποσυνδέσουν το μνημείο από τον Απόλλωνα.

[98]

Δεν υπάρχει υποτιθέμενος «εχθρός του Ελληνισμού και της πάτριας θρησκείας» της εποχής του, συμπεριλαμβανομένων και των Εβραίων, που να μην έχει εγκωμιαστεί εγγράφως από τον γλοιώδη υποκριτή Ιουλιανό τον Παραβάτη, που νοιάζονταν περισσότερο για τη ζωούλα του παρά τα πιστεύω του.Έγραψε ύμνο μέχρι και για τον Κωνστάντιο, τον φονιά του πατέρα του! Γι’ αυτό άλλωστε οι Χριστιανοί διατήρησαν τα γραπτά του, ώστε να μη χρειαστεί να τον αντικρούσουν αλλιώς. Οι σημερινοί θαυμαστές του τον υμνούν, βασισμένοι στο ότι κανείς δεν θα διαβάσει τα έργα του. Μιλώντας για την Κωνσταντινούπολη, την αποκαλεί «επώνυμον πόλιν του γενναίου βασιλέως» (πόλη που έχει το όνομα του γενναίου βασιλιά) [Ιουλιανού, επιστολή προς Ευάγριον] Στο «Συμπόσιον ή Κρόνεια», ο πολιτικάντης και ευκαιριακός τιμητής ή κατήγορος Ιουλιανός ο Χατζηαβάτης λέει τα αντίθετα για τον Κωνσταντίνο,(=καλοπερασάκιας και εγκληματίας) Διαλέγουμε και παίρνουμε. (σίγουρα όχι στα σοβαρά, βέβαια) Δεν πιστεύω να ενοχλούν οι χαρακτηρισμοί «γλοιώδης» και «Χατζηαβάτης», γιατί είναι πολύ πιο απαλοί από το «Στυγνός Εγκληματίας», που έτσι κι αλλιώς ήταν, επίσης!

[99]

Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, σελ 71

[100]

Ψευδο-Καλλισθένης, Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, 33, 1-2

[101]

Ομηρικός Ύμνος στον Ερμή.

[102]

Λεξικό Σούδας, λήμμα «Βραγχίδαι»: «και μισήσας αυτών την του γένους διαδοχήν απέκτεινε πάντας, κακούς είναι κρίνων τους των κακών εκγόνους, και την ψευδώνυμον πόλιν κατέσκαψε, και ηφανίσθησαν»

[103]

Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 14. «Και θέλοντας χρησμό από τον θεό σχετικά με την εκστρατεία, [στην Ασία] πήγε στους Δελφούς. Αλλά, κατά τύχη, επειδή εκείνες οι μέρες ήταν αποφράδες και δεν ήταν σωστό να δίνονται χρησμοί κατά τη διάρκειά τους, πρώτα έστειλε αγγελιοφόρο για να παρακαλέσει την προμάντιδα. Όμως, επειδή εκείνη αρνήθηκε και χρησιμοποίησε το νόμο ως δικαιολογία, αφού ανέβηκε ο ίδιος στο ναό και την έσερνε βίαια, αυτή σα να καταβλήθηκε από τη βιασύνη του, είπε: ΄΄είσαι ανίκητος παιδί μου΄΄. Αφού άκουσε τούτο ο Αλέξανδρος, είπε ότι δε χρειάζεται πια άλλο χρησμό, αλλά έχει το χρησμό που ήθελε απ’ αυτήν.»

[104]

Κουκουλέ, «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός» τομ. Α ΙΙ σελ.238. Ο Αυτοκράτορας Ρωμανός ο Λεκαπηνός, (920 - 944 μΧ.) με τη συμβουλή του αστρονόμου (Μάντη) Ιωάννου, έκοψε το κεφάλι ενός αγάλματος στην αψίδα του Ξηρολόφου, που είχε «στοιχειωθεί» από τον Τσάρο Συμεών. Ο Βούλγαρος έπαθε συγκοπή την ίδια ώρα… Ελληνική Μυθολογία…

[105]

Π. Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΑ΄, 4-9

[106]

Λεξικό Σούδας, λήμμα «Μίλιον»: «...εν τη καμάρα του Μιλίου στήλαι ίστανται Κωνσταντίνου και Ελένης. ένθα και σταυρός και η Τύχη της πόλεως…» «κατενεχθέν δε το άρμα εν τω ιπποδρόμω δορυφορούμενον στηλίδιον καινόν παρά Κωνσταντίνου κατασκευασθέν υπό ηλίου φερόμενον, Τύχη πόλεως, εις το στόμα εισήει και στεφανωθέν εξήει.» Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός!

[107]

Κάκτου, Ορφικά. τομ Β σελ.333

[108]

Η παράσταση στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Κωνστάντιος»

[109]

Τίτλος σύγχρονου βιβλίου για τον Ιουστινιανό. Ήταν μάστιγα του Ελληνισμού γιατί πίστευε ακόμα στη παλιά θρησκεία;

[110]

«Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως», Ι, 2-28, Από το «Ιουστινιανός η μάστιγα του Ελληνισμού» (!) σελ 308 και310. Τα στοιχεία, δηλαδή προέρχονται από όσους πιστεύουν πως οι Βυζαντινοί κατάστρεψαν την αρχαία Ελλάδα!