Τρίτη 2 Μαρτίου 2021

ΔΡΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ


 ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ*

«Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού εκφράζει τη χαρά του που ευαίσθητοι πολίτες ανησύχησαν για τις διαδρομές, που επιστρώνονται στον Βράχο της Ακρόπολης, ώστε να διευκολύνουν την πρόσβαση των ΑμεΑ, των ηλικιωμένων, των πολιτών με προβλήματα υγείας».
(Από την πρώτη ανακοίνωση του ΥΠΠΟ για τα έργα οδοποιίας στην Ακρόπολη).
Η Ακρόπολη με τα μνημεία της, σπουδαίο το καθένα ξεχωριστά, και όλα μαζί συγκεντρωμένα στον Ιερό Βράχο, συνθέτουν το πιο σημαντικό μνημειακό σύνολο της υδρογείου, που λογίζεται αυτονόητα ως ενιαίο μνημείο των Κλασικών χρόνων, των Ελληνιστικών, αλλά και των χρόνων της Ρωμαιοκρατίας. Είναι αυτονόητο ότι και ο ίδιος ο βράχος στον οποίο οικοδομήθηκαν αποτελεί και αυτός ενα μνημείο. Η Ακρόπολη είναι ο τόπος του στοχασμού, της έμπνευσης, της αγαλλίασης, της αρμονίας, της γαλήνης, της ομορφιάς… Με τον Παρθενώνα να δεσπόζει βροντοφωνάζοντας ότι έγινε τόσο τέλειος γιατί οι Αθηναίοι, διώχνοντας τους Πέρσες διατήρησαν την ελευθερία τους, και με το Θέατρο του Διονύσου, το πρώτο θέατρο του κόσμου, όπου ακούστηκε από την Αντιγόνη, τέσσερις αιώνες πριν από τον Χριστό, ότι ο έρωτας είναι ανίκητος και ότι «γεννήθηκα για να αγαπάω και όχι να μισώ τους ανθρώπους», ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση για τα έργα που στοχεύουν στην απρόσκοπτη προσβασιμότητα στον μοναδικό αυτό χώρο;
Είναι ευχάριστο επομένως το γεγονός ότι, έστω και 16 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η αρμόδια εφορεία αρχαιοτήτων, ή καλύτερα η αρχαιολογική υπηρεσία, ή ακόμα καλύτερα η υπουργός η ίδια η Υπουργός, εγκατέστησε αναβατόριο για τα άτομα με δυσκολία στην κίνηση. Μετά το αναβατόριο ακολούθησαν οι οπλισμένοι σκυροδετημένοι δρόμοι υψηλά στο πλάτωμα του λόφου. Πρέπει ωστόσο να τονιστεί ότι είχαν προηγηθεί τα ασεβή έργα οδοποιίας στη νότια κλιτύ του λόφου, όπου κυριάρχησαν οι προκλητικοί, ανάρμοστοι με τον αρχαιολογικό χώρο δρόμοι των «ευθειογενών περιγραμμάτων με τις πρισματικές ακμές», όπως έχουν χαρακτηριστεί (Βλ. φωτ.)
Θα μπορούσε ωστόσο για τόσο σημαντικά έργα, στη νότια κλιτύ, αυτό τον καιρό στη δυτική και αργότερα, γιατί όχι, στη βόρεια, που αλλάζουν ριζικά την εικόνα του ιερού βράχου, δεν αρκούν οι ομόφωνες αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων. Θυμίζουν άλλωστε άλλες πολιτειακές ή πολιτικές καταστάσεις στις οποίες δεν υπήρχαν διαφοροποιήσεις γιατί απλώς αυτές απαγορεύονταν. Τα έργα οδοποιίας στην Ακρόπολη, συνοδεύτηκαν από μια σειρά επιστημονικοφανών απόψεων, ψευδών ανακοινώσεων, τάχα επεξηγηματικών διευκρινίσεων, παραπλανητικών ισχυρισμών, αποπροσανατολιστικού χαρακτήρα άρθρων, μονολόγων και συνεντεύξεων, όπου έβριθαν οι γενικεύσεις, οι αοριστίες και οι ανακρίβειες. Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια και τα από καθέδρας κηρύγματα. Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στις επίσημες ανακοινώσεις και όχι σ’ αυτά που ισχυρίζονται οι αιώνια τρισμέγιστα αφελείς παρατρεχάμενοι, “που έχουν γλώσσα μόνον για να γλείφουν”, όπως λέει και το τραγούδι του Σαββόπουλου. Οι απαράδεκτες, απαξιωτικές ειρωνείες δεν μετράνε καθόλου βέβαια μπροστά στο μέγεθος του κατασκευαστικού ατοπήματος που συντελέστηκε. Έχουν όμως τη σημασία τους, όχι αυτές καθεαυτές, αλλά γιατί φανερώνουν την επαρχιώτικη προσέγγιση αυτών που, μέσα στην ιδεολογική τους ένδεια και θεωρώντας ότι έχουν ραντεβού με την ιστορία των επεμβάσεων στα μνημεία, κατάφεραν να μην τους ελέγχει κανείς και να μην είναι υπόλογοι πουθενά .
Ένα από τα κύρια επιχειρήματα των εμπνευστών του έργου με το οπλισμένο σκυρόδεμα ήταν ότι «αυτό έγινε ως συνέχεια του έργου του Τραυλού που είχε χρησιμοποιήσει τσιμέντο για την πορεία των επισκεπτών». Πρέπει εδώ να γίνει η υπενθύμιση ότι ο Τραυλός ήταν ο κορυφαίος μελετητής της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας όλων των περιόδων, από τους Νεολιθικούς χρόνους έως και την ίδρυση του ελληνικού κράτους και επιστήμονας με ευαισθησίες για οτιδήποτε είχε σχέση με την οικοδομική ιστορία της χώρας μας.
Ο υπεύθυνος για την αποκατάσταση των Προπυλαίων αρχιτέκτων Τάσος Τανούλας –χάρη στον οποίο έγινε ευρέως γνωστή αυτή η ξαφνική διάστρωση με οπλισμένο σκυρόδεμα– για χρόνια συνεργάτης του Τραυλού, περιέγραψε αναλυτικά το έργο της διάστρωσης του 1976, έτσι ώστε να πάρει το θέμα την πραγματική του διάσταση. Γράφει μεταξύ άλλων ο Τανούλας: «οι φυσικές κοιλότητες του βράχου γεμίστηκαν με αμμοχάλικο. Η τελική διάστρωση έγινε λεπτή, χωρίς οπλισμό, με κονίαμα που περιείχε αδρανή διαφόρων τσιμέντο και άφθονο ασβέστη, που θα εξασφάλιζε, στο μέλλον, την εύκολη θραύση και αφαίρεση του υλικού.»
Η σύγκριση των δύο διαστρώσεων, του Τραυλού και της σημερινής θεωρώ ότι ανταποκρίνεται πανηγυρικά στο: “πλέουν οι βάρκες στον γιαλό πλέουν και οι σανίδες”. Σε αυτό το ρητό εντάσσεται και ο παραλληλισμός, των σημερινών έργων, ...αν είναι δυνατόν, με το έργο του Πικιώνη!
Η επίστρωση Τραυλού είχε ως αντικειμενικό στόχο την προστασία του βράχου, όπως και την ασφάλεια των επισκεπτών ...και τίποτε περισσότερο. Δεν διαφοροποιήθηκε από τον βράχο ούτε χρωματικά, αλλά ούτε και ως προς τον όγκο της, αφού το πάχος της δεν ξεπερνούσε τα έξι με επτά εκατοστά. Είχε δηλαδή ένα ύψος που «χανόταν» σταδιακά από το μάτι του επισκέπτη στην πορεία του από τα Προπύλαια προς την ανατολική πλευρά του Παρθενώνα. Για να περιγραφεί ακόμα αναλυτικότερα η διαφορά πρέπει να ειπωθεί ότι ο Τραυλός όχι μόνο δεν χρησιμοποίησε οπλισμό, αλλά ζήτησε να υλοποιηθεί το έργο κυριολεκτικά με το …χέρι για να είναι απολύτως ελεγχόμενη η πλήρωση των ανωμαλιών και τα όρια της επέμβασης. Ο σκοπός της επίστρωσης Τραυλού επιτεύχθηκε: ο βράχος προστατεύθηκε από τα εκατομμύρια βήματα των επισκεπτών και από τα τεράστια βάρη που δέχτηκε εξαιτίας των αναστηλωτικών εργασιών των τελευταίων 45 χρόνων. Αν από το 1976 η επίστρωση παρουσίασε κενά και λακκούβες είναι απλώς γιατί συστηματικά αποφεύχθηκε η συντήρησή της. Αν, όπως γινόταν, οι λακκούβες απλώς γέμιζαν με «τσιμεντάκι» αναπόφευκτα το αποτέλεσμα θα ήταν η εικόνα «μπαλωματικού χαρακτήρα». Αυτό που χρειαζόταν, αν υπήρχε ενδιαφέρον για τη διατήρηση της επίστρωσης Τραυλού, θα ήταν μια νέα στρώση με την μεθοδολογία που ο ίδιος εφάρμοσε . Όπως γίνεται με τις περιοδικές ασφαλτοστρώσεις, όπου καλύπτονται, ενιαία, σε όλο το μήκος των δρόμων οι λακκούβες και οι κάθε είδους φθορές. Είναι εμφανής η τακτική που ακολουθήθηκε, προκειμένου να γίνουν οι σημερινοί δρόμοι ώστε στο μέλλον με νέα έργα να «αντικρίζουμε τα μνημεία από τη στάθμη που τα έβλεπαν οι αρχαίοι» .
Είναι όμως και κάτι ακόμα: ο Τραυλός με το υποδειγματικό του έργο σεβάστηκε ευλαβικά την αρχή της «αντιστρεψιμότητας», που σημαίνει ότι οφείλουμε να παρεμβαίνουμε στα μνημεία με τέτοιο τρόπο ώστε στο μέλλον η οποιαδήποτε παρέμβασή μας, εάν κριθεί ανοίκεια ή λανθασμένη, να μπορεί εύκολα να αφαιρεθεί και να επανέλθει το μνημείο στην πριν από την επέμβασή μας κατάσταση. Έτσι αυτή η ίδια η σεμνή και ταπεινή επίστρωση Τραυλού ενείχε και την αρχή της αντιστρεψιμότητας, κατά τον ιδανικότερο και τον πλέον ανώδυνο για τον βράχο τρόπο, αφού δεν χρειάστηκαν μηχανικά μέσα για να αφαιρεθεί –πράγμα που θα απαιτηθεί όταν στο μέλλον θα αφαιρεθούν οι σημερινές βάρβαρες κατασκευές οπλισμένου σκυροδέματος–, αλλά άρκεσαν από μόνα τους τα βήματα των επισκεπτών για να την εξαφανίσουν σταδιακά.
Στην ιστορία των έργων προστασίας όμως είναι ακατανόητο το πώς έχει λησμονηθεί μια καταλυτικής σημασίας δραστηριότητα της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ). Αδρομερώς πρέπει να ειπωθεί ότι μετά από πρόταση του Χ. Μπούρα, μετέπειτα προέδρου της ΕΣΜΑ, διοργανώθηκε το 1977 διεθνές συνέδριο αρχαιολόγων και μηχανικών, αναφορικά με το πρόγραμμα των επεμβάσεων στο Ερέχθειο, που είχε εκπονηθεί από ομάδα εργασίας υπό τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Παπανικολάου, τέθηκε στην κρίση των συμμετεχόντων, πράγμα που έγινε και σε όλα τα συνέδρια που ακολούθησαν και αφορούσαν τις μελέτες για τη μεθοδολογία της επέμβασης για όλα τα μνημεία, καθώς και κυρίως, για την εικόνα που θα είχαν μετά την υλοποίηση των έργων, αφού δηλαδή θα είχε εξασφαλιστεί η στατική τους επάρκεια (τονίζω ότι τα συνέδρια οργανώθηκαν πριν από τα έργα).
Σχετικά, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ακόμα και για την αποκατάσταση των λιθοπλίνθων της γωνίας του αναλημματικού τοίχου της ανατολικής παρόδου του θεάτρου του Διονύσου, που έπεσαν μετά από τον σεισμό του 1981, προηγήθηκε ημερίδα που ενέκρινε τη μελέτη της αρχιτέκτονος Ελένης Μακρή για την επανατοποθέτησή τους, με την απαραίτητη (αθέατη) υποδομή. Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες, και υπήρξαν πολλές, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η επιμονή του Μπούρα για την επιστημονική ζύμωση, τις δημοσιεύσεις, το σχεδόν πιεστικό αίτημά του να διατυπωθεί, κυριολεκτικά, η γνώμη όλων των ενδιαφερομένων και ιδιαίτερα τα ανοιχτά συνέδρια που ακολούθησαν αυτό του Ερεχθείου, ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού έτσι τα έργα αποκτούσαν την αποδοχή της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει για να οργανωθεί και να υλοποιηθεί το κολοσσιαίο έργο στην Ακρόπολη, που βέβαια δύσκολα θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, αν δεν ήταν υπουργός Πολιτισμού ο Κωνσταντίνος Τρυπάνης, στον οποίο οφείλεται η δημιουργία της πολυεπιστημονικής ΕΣΜΑ, και αν ήδη από την αρχή δεν συμμετείχαν σ’ αυτήν κορυφαίες προσωπικότητες, όπως, μεταξύ άλλων, ο Γεώργιος Μυλωνάς, οι ιστορικοί διευθυντές της Ακρόπολης Νικόλαος Πλάτων, Γιάννης Μηλιάδης, Γιώργος Δοντάς, οι καθηγητές ΕΜΠ, Σωκράτης Αγγελίδης, Θεόδωρος Σκουλικίδης και Χαράλαμπος Μπούρας του οποίου ο λόγος μαζι με αυτόν του Ιωάννη Τραυλού ήταν εξαιρετικής σημασίας για τα έργα. Εγγύηση για την επιτυχία των συνεδρίων ήταν οι εναργείς και τεκμηριωμένες απόψεις που διατυπώνονταν, απαλλαγμένες από οίηση, ειρωνικό, απαξιωτικό και υποκριτικό λόγο. Πώς γίνεται επομένως να μην ακολουθηθεί η πρακτική Μπούρα, δηλαδή της ανοιχτής συζήτησης, πρωτίστως από αυτούς που υποτίθεται ότι τον τιμούν για ένα τόσο εκτεταμένο έργο στην Ακρόπολη και, μάλιστα, εν μέσω πανδημίας, όπου οι επισκέψεις στην Ακρόπολη είναι σπάνιες; Ιδιαίτερα τώρα που έχουν ολοκληρωθεί οι «σωστικού χαρακτήρα» εργασίες στο Ερέχθειο, στον Παρθενώνα, στα Προπύλαια και στο ναό της Αθηνάς Νίκης, αλλά και στο θέατρο του Διονύσου;
Αυτά δεν γράφονται εξαιτίας κάποιου λανθάνοντος συναισθήματος «ερειπιολαγνίας», που ξαφνικά αναδύθηκε, αλλά γιατί τα μνημεία, και βέβαια, δεν αφήνονται έτσι ως έχουν, αλλά στερεώνονται και προστατεύονται, ώστε να μείνουν έτσι ως έχουν. Σαν να είναι κειμήλια. Αυτή τη φορά όμως εθνικά κειμήλια.
Δεν γίνεται -εκτός αν γίνεται και απλώς δεν είναι γνωστό- κάποιοι υπεράνω του Νόμου να καταστρατηγούν τις θεσμοθετημένες από τις διεθνείς Χάρτες αρχές και αξίες που συνθέτουν το πλαίσιο της επέμβασης στα μνημεία και πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται οι για δεκαετίες δοκιμασμένες κατά το παρελθόν πρακτικές ιστορικών αρχαιολόγων και μηχανικών, οι οποίοι, όπως προκύπτει από την εν όλω δράση τους, ούτε διανοήθηκαν ούτε καν υπαινίχτηκαν έργα ανάλογα με τα σημερινά, παρότι στον καιρό τους η πολυκοσμία στην Ακρόπολη ήταν ήδη γεγονός και τα ατυχήματα των επισκεπτών δεν έλειπαν.
Δεν είναι όμως η πορεία των επισκεπτών το κυρίαρχο ζήτημα, όσο ένα πολύ μεγαλύτερο σύνολο επεμβάσεων, οι οποίες πρόκειται να αλλοιώσουν κι άλλο, την εικόνα της Ακρόπολης, όπως η αποκατάσταση της δυτικής πρόσβασης για τα Προπύλαια και από εκεί στο πλάτωμα του λόφου ή οι εξωφρενικές παρεμβάσεις στο θέατρο του Διονύσου και στη νότια πλαγιά του λόφου της Ακρόπολης.

MODERN ROADS ON THE ACROPOLIS
The Acropolis, with its monuments, each one of which is important in its own right, and all of which together on the Sacred Rock, make up the most significant collection of monuments on Earth, which is considered to be a single monument made up of dozens of others, from the classical era, the Hellenistic period, as well as the years of Roman rule. Indeed, the very rock on which they were built is itself obviously considered a monument. The Acropolis is the place of reflection, of inspiration, of rejoicing, of harmony, of serenity, of beauty… With the Parthenon dominating the Sacred Rock, thundering that it became so perfect because the Athenians, driving out the Persians, maintained their freedom and, with the Theater of Dionysis, the first theater in the world, where Antigone was heard four centuries before Christ, that love is invincible and that “I was born to love and not to hate people,” who could raise an objection to works that aim to provide unhindered accessibility to this unique space?
It is, therefore, a welcome development that, even 16 years after the Olympic Games, the relevant ephorate of antiquities, or more accurately, the archeological service or, even better, the Minister herself, has installed a new elevator for individuals with disabilities. After the elevator followed reinforced concrete roads high on the plateau of the hill. It must be emphasized, however, that what had preceded were inappropriate road works on the southern slope of the hill, dominated now by provocative roads, incongruous with the archeological site, “straight contours with prismatic edges,” as they have been called (See photograph).
Nevertheless, for such important projects, on the southern slope, this time on the western and later, why not, on the northern slope, which radically change the image of the Sacred Rock, the unanimous decisions of the relevant authorities, the Central Archeological Council, are not enough. They are, after all, reminiscent of other state and political situations in which there were no differences of opinion because these were quite simply forbidden. The road construction works on the Acropolis were accompanied by a series of quasi-scientific views, false announcements, supposedly explanatory clarifications, misleading statements, disorienting articles, monologues and interviews, full of generalizations, vagueness and inaccuracies. And let’s not forget the sermons from the pulpit. I am referring exclusively to the official announcements and not to what is claimed by those hugely naïve minions. The unacceptable, disparaging ironies count for nothing in comparison to the size of the monstrous construction that was carried out. They have some significance, not in and of themselves, but because they reveal the provincial approach of those who, in their impoverished ideological thinking, have an appointment with the history of interventions on monuments, they succeeded in having nobody in control of them and not being accountable to anyone.
One of the main arguments put forward by the inspirers of the project with the reinforced concrete was that “this was a continuation of the project by J. Travlos, who had used cement for the visitors’ path.” It must be recalled here that Travlos was the leading scholar of Athenian architecture and town planning of all periods, from the Neolithic Age to the founding of the Greek state, and a scientist with sensitivities about anything having to do with the building history of our country.
The architect responsible for the restoration of the Propylaia, Tasos Tanoulas (thanks to whom this sudden reinforced concrete paving became widely known) was a close associate of Travlos for many years, and analytically described the paving project of 1976, to put the subject in its proper perspective. Tanoulas writes (among other things): “The natural cavities of the rock were filled with gravel; the final paving was thin, without reinforcement, with mortar containing an aggregate of different amounts of cement and abundant lime, which would facilitate the breaking and removal of the material in the future.”
The objective aim of Travlos’s paving project was to protect the rock itself, as well as the visitors from falling … and nothing more. This road did not differ from the rock in terms of color, nor in terms of volume, since its thickness did not exceed six or seven centimeters. In other words, it had a height that gradually “vanished” in the eye of the visitor as he walked from the Propylaia towards the eastern side of the Parthenon. To make this difference more apparent, it should be said that not only did Travlos not use reinforcement, but he asked that the work be done literally… by hand, so that the filling of the cavities and rock anomalies and its borders could be absolutely controlled. The goal of Travlos’s paving project was achieved: the rock was protected from the millions of visitors’ footsteps and the enormous weight it bore due to the restoration work over the last 45 years. If since 1976 the pavement developed some gaps and potholes, it is simply because its maintenance was systematically avoided. If, as was done, the potholes were filled with “a little cement,” the result was inevitably “patchy.” What was needed, if anyone had been interested enough to maintain Travlos’s pavement, was a new layer using his same method, as is done with periodical paving with asphalt, in which the potholes and any kind of wear-and-tear is covered over for the entire length of the path. The tactic that was used is obvious, and was done in order to complete the recent pathways so that, in the future, we can “see the monuments at the level from which they were seen in ancient times.”
But there is something more: With his exemplary work, Travlos fully respected the principle of “reversibility,” which means that we must intervene in the monuments in such a way that, if in the future it is judged to be inappropriate or wrong, can easily be removed and the monument returned to its pre-intervention state. Thus, this same modest and humble pavement by Travlos involved the principle of reversibility, in the most ideal and harmless way for the rock, since it did not necessitate mechanical means to be removed, which is something that will be required when the next generation has to remove today’s barbaric constructions using reinforced concrete, but the footsteps of visitors themselves were sufficient to gradually make it disappear.
However, in the history of maintenance works for the monuments, it is incomprehensible that an project of such importance, that of the Committee for the Conservation of the Acropolis Monuments (ESMA), has been forgotten: roughly speaking, following a proposal by Ch. Bouras, a member and later president of ESMA, an international conference of archeologists and engineers was organized in 1977. The program of interventions to the Erechtheion, which had been carried out by a team under architect Alexandros Papanikolaou, was raised for discussion with the participants, which is something that also happened at all the conferences that followed, concerning studies of the methodology and the intervention on all the monuments and mainly, the image that they would have after the work was done, i.e. once their structural integrity was ensured It is obvious that the conferences were organized before the projects.
With relation to this, it is noteworthy that even for the restoration of the stone blocks at the corner of the retaining wall of the eastern passage (parodos) of the Theater of Dionysus, which fell after the earthquake of 1981, there was first a meeting at which the study by architect Eleni Makri was commissioned for the replacement of the stone blocks, with the essential (unseen) structure. Regardless of the partial disagreements (and there were many), no one can deny that Bouras’s insistence on in-depth scientific discussions, publications, his almost pressing requirement that the opinions of all concerned be expressed, and especially the open conferences that followed the one on the Erechtheion, were of great significance, since the works received the recognition of the international scientific community. It was the best possible outcome in order to organize and carry out the colossal works on the Acropolis monuments, which certainly would have been difficult to carry out if the minister had not been Konstantinos Trypanis. He is credited with the creation of the multidisciplinary ESMA. Also, if foremost personalities such as, among others, Georgos Mylonas, the historical directors of the Acropolis architects Nikolaos Platon, Giannis Miliadis, Giorgos Dontas, Polytechnic professors Socrates Angelidis, Theodoros Skoulikidis and Charalambos Bouras (whose input, along with that of Ioannis Travlos, was of exceptional significance for the works), had not taken part from the beginning, the project would have been difficult to complete. What guaranteed the success of the conferences were the fully-documented views expressed by the conference participants, free of conceit, ironic, disdainful and hypocritical language. How, then, is it possible that Bouras’s practice was not followed, i.e., that of open discussion, primarily among those who supposedly honor him, on such an expansive project on the Acropolis and, indeed, in the middle of a pandemic, when visits to the Acropolis are rare? Especially now that “rescue” works on the Erechtheion, the Parthenon, the Propylaia and the Temple of Athena Nike, as well as the Theater of Dionysus have been completed?
This is being written because the monuments, of course, cannot be left as they are, but should be fortified and protected so as to remain as they are, as if they were precious heirlooms, but this time, national heirlooms.
It cannot be that some who are supposedly above the law are violating principles and values enshrined in international charters, which make up the framework of interventions to monuments. How is it possible to ignore the decades-long tried-and-true practices of historic archeologists and engineers, who, as seen in the entirety of their careers, neither conceived nor even implied works such as these recent ones, even though in their time there were already crowds on the Acropolis and, even then, there were accidents.
However, it is not the passage of visitors that is the main issue, but a much greater project, which are going to alter, even more, the image of the Acropolis, such as the restoration of the western approach to the Propylaia and, from there, the plateau of the hill or the outrageous interventions to the Theater of Dionysus and the slopes of the Acropolis hill.
Dr. Thanos Papathanasopoulos
Honorary Head of Department of Prehistoric Monument Research and the Ministry of Culture Directorate for the Restoration of Ancient Monuments. Member of Theater of Dionysus Conservation Committee 1984-1990.
ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ


*Δρ Θάνος Παπαθανασόπουλος
Επί τιμή προϊστάμενος Τμήματος Μελετών Μνημείων Προϊστορικών Χρόνων της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού. Μέλος Επιτροπής Συντηρήσεως Θεάτρου του Διονύσου 1984-1990.











Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only