Πώς αποκαλούσαν εκείνον που κακομάθαινε τα παιδιά του; Πότε έλεγαν «άνω ποταμών» και τι ακριβώς εννοούσαν; Τι εννοούσαν όταν έλεγαν «μιμείσαι τους Αρκάδες» και ποιοι νησιώτες είχαν τη φήμη των παρανόμων;
Ο Αριστοτέλης λέει πως οι παροιμίες είναι φορείς σοφίας, γιατί είναι «φιλοσοφίες του παλιού καιρού που χάθηκαν μέσα στις μεγαλύτερες δυστυχίες των ανθρώπων, απομεινάρια που σώθηκαν σε εκφράσεις με συντομία και ευστοχία». Οι εκφράσεις αυτές έφτασαν ως τις μέρες μας μέσα από συλλογές, όπως του Πλούταρχου, του Διογενιανού και του Ζηνόβιου.
Επιλέξαμε μερικές από τις όχι και τόσο γνωστές φράσεις και παροιμίες, με θέμα τις καταστάσεις του βίου και την ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά και μερικές που αφορούν ιδιαίτερους τόπους καταγωγής.
Καταστάσεις
- Ἀφ’ ἴππων ἐπ’ ὄνους, «από τα άλογα στα γαϊδούρια». Όπως λέμε «από Δήμαρχος κλητήρας» ή «απ’ τα ψηλά στα χαμηλά».
- Γόνυ κνήμης ἔγγιον, δηλαδή «το γόνατο βρίσκεται εγγύτερα από την κνήμη». Λέγεται πως καθιερώθηκε από ένα περιστατικό στη μάχη της Χαιρώνειας. Ένας πολεμιστής αντίκρισε στριμωγμένους από τον εχθρό τον αδελφό του και τον ανιψιό του. Έχοντας τη δυνατότητα να βοηθήσει μόνο έναν, προτίμησε τον αδελφό του, λέγοντας την φράση αυτή. Αργότερα, συνήθιζαν να την λένε για εκείνους που αγαπούσαν τον εαυτό τους περισσότερο από οποιονδήποτε φίλο.
- Ἀεί κολοιὸς ποτί κολοιόν ἱζάνει, που σημαίνει «πάντα η καλιακούδα δίπλα στην καλιακούδα κάθεται» έχει το ίδιο νόημα με το σημερινό «κολιός και κολιός απ’ το ίδιο βαρέλι», μόνο που σήμερα εννοούμε το ψάρι κολιό και μάλιστα τον παστό, και όχι το πουλί.
- Τροχὸς τά ἀνθρώπινα, ή όπως λέμε σήμερα «ρόδα είναι και γυρίζει». για το ευμετάβλητο του βίου.
- Ἐφ’ ὕδωρ ἔλαχεν, (του έτυχε το νερό) για κάποιον που κακόπεσε, σε έργο ευτελές και ταπεινό. Η επίβλεψη της ροής του νερού στην κλεψύδρα των δικαστηρίων (όριζε τον χρόνο ομιλίας των διαδίκων) ήταν μία δουλειά ταπεινή που κανείς δεν ήθελε να αναλάβει. Γι’ αυτό, τους επέλεγαν με κλήρωση.
- Αἱ Οἰδίποδος ἀραί, όπως λέμε σήμερα οι «κατάρες του Φαραώ» ή «του Χριστού τα πάθη» για κάποιον που αντιμετωπίζει φοβερές δυστυχίες.
- Ὕλαν κραυγάζειν, έχει την ίδια σημασία με το «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Προκύπτει από τη σκηνή της Αργοναυτικής εκστρατείας, όταν ο Ηρακλής έψαχνε τον ‘Υλα που είχε χαθεί και φώναζε δυνατά το όνομά του, χωρίς να κατορθώσει όμως να τον βρει.
Συμβουλές
- Ὁδοῦ παρούσης, τὴν ἀτραπὸν μὴ ζήτει. Μην δυσκολεύεις μία εύκολη κατάσταση, «αφού υπάρχει δρόμος, μη γυρεύεις μονοπάτι».
- Ἀργυραῖς λόγχαις μάχου, καὶ πάντων κρατήσεις. (Να πολεμάς με αργυρές λόγχες και θα νικήσεις τους πάντες). Αυτός ήταν ο χρησμός που πήρε ο βασιλιάς Φίλιππος σχετικά με την έκβαση της εκστρατείας του. Το νόημα ήταν πως με το χρήμα θα μπορούσε να πάρει πολλές πόλεις με το μέρος του και να νικήσει.
Αρετές και κουσούρια
- Δαιδάλια ποιήματα, ονόμαζαν τα έργα εκείνα που χαρακτηρίζονταν από μεγάλη ακρίβεια ή έργα παράδοξα. Προέκυψε από την παράδοση που ήθελε τον Δαίδαλο να προσπαθεί να δώσει ζωντάνια στα δημιουργήματά του ώστε να μη διαφέρουν από τα έμψυχα. Και τα κατάφερνε, λέει, τόσο καλά, που ένα άγαλμά του, το είχαν δέσει από το πόδι για να μη δραπετεύσει.
- Γελλώ παιδοφιλοτέρα (αγαπά τα παιδιά περισσότερο από την Γελλώ), για εκείνους που κακομάθαιναν τα παιδιά τους επιτρέποντάς τους υπερβολική πολυτέλεια και άσωτες διασκεδάσεις. Η Γελλώ ήταν μία παρθένα που πέθανε νέα ή μία νεαρή γυναίκα που πέθανε στον τοκετό. Στην πατρίδα της τη Λέσβο, πίστευαν πως το φάντασμά της ήταν αυτό που προκαλούσε τους πρόωρους θανάτους των βρεφών. Την αναφέρει η ποιήτρια Σαπφώ.
- Βουλίας δικάζει, έλεγαν για υποθέσεις των οποίων η τακτοποίηση αργοπορούσε πολύ. Ο Βουλίας ήταν ένας Αθηναίος δικαστής, ο οποίος ανέβαλλε συνεχώς τις υποθέσεις, ώστε το πιθανότερο ήταν να έχουν πεθάνει οι διάδικοι μέχρι να γίνει η δίκη.
- Βατράχοις οἰνοχοεῖς, έλεγαν σε κάποιον που πρόσφερε άχρηστα πράγματα.
- Ἄνω ποταμῶν ἱερῶν χωροῦσι πηγαί, (Τα ρεύματα των ιερών ποταμών ρέουν προς τα πάνω). Σήμερα λέμε για μία κατάσταση ή μία δήλωση «αυτό είναι άνω ποταμών», εννοώντας πως είναι εξοργιστικά παράλογο. Η αρχαία παροιμία δηλώνει το ίδιο πράγμα. Την έλεγαν όταν κάποιος αντέστρεφε τα δεδομένα προς όφελός του, όταν ας πούμε, ένας τσιγκούνης αποκαλούσε τσιγκούνη έναν πολύ γενναιόδωρο άνθρωπο. Η έκφραση υπονοεί πως κάποιος παρουσιάζει τους ποταμούς να ρέουν αντίστροφα, από κάτω προς τα πάνω.
- Καρκίνου πορεία είναι η κίνηση του κάβουρα και λέγεται για εκείνον που ενεργεί αργά και ακατάστατα. Σήμερα λέμε «πάει σαν τον κάβουρα».
- Ἡ μωρία μάλιστα ἀδελφὴ πονηρίας ἔφυ. Η βλακεία είναι εκ φύσεως αδελφή της πονηρίας.
- Ἄμαξα τον βοῦν ἔλκει, για εκείνους που ενεργούν ανάποδα. Όπως λέμε σήμερα «βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο».
- Ἀκίνητα κινεῖς, έλεγαν όταν κάποιος έκανε κάτι απαράδεκτο. Προέρχεται από την πεποίθηση πως είναι ανάρμοστο να μετακινεί κάποιος βωμούς και τάφους, «τα ακίνητα».
- Αἴξ τὴν μάχαιραν, δηλαδή «το μαχαίρι η αίγα», έλεγαν για εκείνον που έπραττε με τρόπο βλαπτικό για τον εαυτό του. Προήλθε από μία ιστορία που διηγούνταν στην Κόρινθο: Ετοιμάζονταν να θυσιάσουν μία κατσίκα στη γιορτή της Ήρας. Κάποιοι, αστειευόμενοι, πήραν το μαχαίρι και το έθαψαν στο χώμα. Η κατσίκα όμως, άρχισε να σκαλίζει το χώμα με το πόδι της και το έβγαλε στην επιφάνεια, επισπεύδοντας τον θάνατό της. Παρόμοια είναι η παροιμία που λέμε σήμερα «Λαγός την φτέρην έσειε, κακό της κεφαλής του».
Πόλεις και Χώρες
- Δουλότερος Μεσσήνης είναι ο υπερβολικά καταπιεσμένος. Οι Μεσσήνιοι είχαν κατακτηθεί από τους Λακεδαιμόνιους και τους υπηρετούσαν ως είλωτες. Είχαν μάλιστα σκληρότερη αντιμετώπιση από άλλους είλωτες, εξαιτίας των συχνών τους εξεγέρσεων.
- Βοιώτιος Νόμος είναι η κατάσταση που αλλάζει δραματικά από την ησυχία στην απόλυτη ταραχή. Καθιερώθηκε από την ιστορία της Θήβας, η οποία από ήσυχη και ευτυχισμένη πόλη, μετά τον θάνατο του βασιλιά Λαΐου την βρήκαν όλα τα δεινά. «Βοιώτιον οὖς» (Βοιωτικό αυτί) είχε ο αγροίκος, απαίδευτος, το στουρνάρι. Όταν ο ποιητής Ανταγόρας, διάβαζε στους Βοιωτούς το έργο του «Θηβαΐς», κανείς από το κοινό δεν αντέδρασε, σαν να μην άκουγαν τίποτα. Εκείνος έκλεισε το βιβλίο και τους είπε «γι’ αυτό σας λένε Βοιωτούς, γιατί έχετε σαν του βοδιού τα αυτιά» (βοῶν γὰρ ὦτα ἔχετε).
- Αρκάδας μιμούμενος. Οι Αρκάδες ήταν δεινοί πολεμιστές, αλλά συνήθιζαν να πολεμούν ως μισθοφόροι. «Είναι μιμητής των Αρκάδων» έλεγαν για εκείνον που κοπίαζε και υπέφερε προς όφελος κάποιου άλλου.
- Θρακεία παρεύρεσις, δηλαδή Θρακιώτικη επινόηση. Αφορά δόλιες ενέργειες που τις δικαιολογεί ο ένοχος με ευφυολογήματα. Προήλθε από την μάχη στη Κορώνεια, όπου οι Θράκες ηττήθηκαν από τους Βοιωτούς. Αφού γίνονται οι σπονδές και οι θυσίες για τα επινίκεια, όταν έπεσε η νύχτα, οι Θράκες επιτίθενται στους νικητές Βοιωτούς, σκότωσαν πολλούς και αιχμαλώτισαν άλλους τόσους. Οι Βοιωτοί εξαγριώθηκαν με την παρασπονδία και προς υπεράσπισή τους οι Θράκες απάντησαν πως έδρασαν μόνο τη νύχτα, μα τήρησαν τις σπονδές την ημέρα.
Την ίδια σημασία είχε και το Θετταλικόν Σόφισμα, που καθιερώθηκε από την ιστορία του Θεσσαλού Αράτιου, ο οποίος, πριν από μία μάχη, είχε υποσχεθεί στον Απόλλωνα εκατόμβη εκατό ανδρών, αν του χάριζε τη νίκη. Νίκησε, αλλά δεν εκπλήρωσε το τάμα του ισχυριζόμενος πως μία τέτοια θυσία θα ήταν ανόσια.
- Κῷος πρὸς Χῖον, περίπου όπως το «η μέρα με τη νύχτα» που λέμε σήμερα, αν και η αρχαία παροιμία αναφέρεται κυρίως σε σύγκριση ανώτερου προς κατώτερο. Η έκφραση σχετίζεται το παιχνίδι των κύβων, τα ζάρια. Η πλευρά του ζαριού που είχε τις έξι κουκκίδες, δηλαδή η καλύτερη ζαριά, ονομαζόταν «Κῷος ἀστράγαλος», ενώ η χειρότερη, ο άσσος, ονομαζόταν «Χῖος ἀστράγαλος». Οι κάτοικοι της Κω είχαν τη φήμη των αλαζόνων, σε αντίθεση με την ταπεινότητα των Χιωτών. Αλαζόνες θεωρούνταν και οι γείτονες των Κώων, οι Ρόδιοι, εξ ου και η παροιμία Δέκα Ῥόδιοι, δέκα νῆες (δέκα Ρόδιοι, δέκα καράβια).
- Ἐρετριέων ῥῶ, για εκείνους που έχουν εμμονή με κάτι. Οι Ερετριείς είχαν τη συνήθεια να χρησιμοποιούν κατά κόρον το γράμμα «ρω» στον λόγο τους και μάλλον το πρόφεραν με ιδιαίτερο τρόπο.
- Βάτραχος Σερίφιος, έλεγαν για κάποιον που παρέμενε πεισματικά σιωπηλός. Υπήρχε η φήμη πως στην Σέριφο υπήρχαν βάτραχοι που ήταν εντελώς άφωνοι.
- Ἀττικὸς ὑπέχει την χεῖρα ἀποθνήσκων, έλεγαν για τους φιλάργυρους. Επειδή οι Αθηναίοι αγαπούσαν τόσο πολύ το κέρδος, που πέθαιναν, έλεγαν, με το χέρι απλωμένο. Από την άλλη, φημίζονταν για την ειλικρίνειά τους και την ακρίβεια στο λόγο τους, ώστε οποιοσδήποτε με αυτά τα χαρακτηριστικά να ονομάζεται Ἀττικὸς μάρτυς (π.χ. Είναι αξιόπιστος σαν αττικός μάρτυρας) και η αξιοπιστία Ἀττική Πίστις.
- Για τις μεγάλες συμφορές χρησιμοποιούσαν την έκφραση Ἄργους λόφος, όπως λέμε σήμερα «Γης Μαδιάμ». Η έκφραση παραπέμπει προφανώς στις ιστορίες της οικογένειας των Ατρειδών του Άργους, που είναι γεμάτη φονικά.
- Ἀμουσότεροι Λειβηθρίων, δηλαδή, πιο άμουσοι κι από τους Λειβήθριους. Τα Λείβηθρα στην Πιερία ήταν η πατρίδα του Ορφέα και το μέρος που πέθανε, κατασπαραγμένος σύμφωνα με μία εκδοχή από τις Θρακικές Μαινάδες. Θυμωμένες που ο Ορφέας είχε εγκαταλείψει τη λατρεία του Διονύσου, άρχισαν να του πετούν πέτρες και κλαριά την ώρα που έπαιζε τη λύρα του. Η μουσική του όμως ήταν τόσο ωραία που γοήτευε ακόμα και τα άψυχα, που πέφτουν πριν τον αγγίξουν. Οι Μαινάδες εξαγριώθηκαν και τον διαμέλισαν. Η αφήγηση αυτή οδήγησε προφανώς στον συλλογισμό πως οι ντόπιες γυναίκες είχαν χειρότερο γούστο στη μουσική κι από τις πέτρες.
- Τενέδιος άνθρωπος, ο τρομακτικός στην όψη. Προέρχεται από έναν φρικτό νόμο που είχε επιβάλει ο βασιλιάς της Τενέδου, Τένης. Όταν γινόταν δίκη, πίσω από τον μηνυτή και πίσω από τον κατηγορούμενο στεκόταν ένας δήμιος με ένα τσεκούρι υψωμένο. Ανάλογα με την έκβαση της δίκης, ο χαμένος έχανε αμέσως το κεφάλι του.
- Ὁ Κρὴς τὴν θάλασσαν (εννοείται το ρήμα «αγνοεί»). Η φράση είναι ειρωνική και λεγόταν για εκείνους που προσποιούνταν πως είχαν άγνοια για κάτι που γνώριζαν καλά. Σαν να λέει ο Κρητικός πως δεν έχει ιδέα από θάλασσα. Για τους Κρητικούς έλεγαν επίσης πως ήταν μεγάλοι ψεύτες, γι’ αυτό έλεγαν για κάποιον που ψευδόταν συστηματικά πως «Κρητίζει».
- Λημνίᾳ χειρί, (με λημνιακό χέρι) ενεργεί εκείνος που σταδιοδρομεί στην παρανομία. Οι Λήμνιοι είχαν τη φήμη παρανόμων.
- Κερκυραία μάστιξ, ονομαζόταν κάτι που είχε περιττά, αχρείαστα στοιχεία, όπως το μαστίγιο που έφτιαχναν στην Κέρκυρα. Οι κάτοικοι της Κέρκυρας, λέει ο Αριστοτέλης, είχαν την τάση να επιδεικνύονται. Έφτιαχναν λοιπόν τα μαστίγια διπλά σε μέγεθος, με λαβές από φίλντισι, ώστε να είναι εντυπωσιακά, όχι όμως και πιο αποτελεσματικά.
- Θάσος ἀγαθῶν, για όποιον υποσχόταν πλούτο κι ευτυχία. Η έκφραση έμεινε από τον 4ο αιώνα π.Κ.Χ, όταν ο Καλλίστρατος, εξόριστος στη Θάσο, έπεισε τους Αθηναίους να αποικήσουν την απέναντι όχθη, υποσχόμενος πως είναι γεμάτη μέταλλα, εύφορη γη και στα πάντα άριστη.
Συλλογή παροιμιών κι εκφράσεων:
Corpus Paroemiographorum Graecorum, Ernst von Leutsch / Friedrich Wilhelm Schneidewin, Vanderhoeck et Ruprecht, 1839 (Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης)
https://www.grethexis.com/ancient-gre
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.