Σάββατο 12 Ιουνίου 2021

«Και να η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ! Ας δούμε περί τίνος πρόκειται:

 

Πριν από τις ιστορικές καταβολές του Ελληνισμού, μέχρι και της πρώτης ελευτέρωσης, με την ίδρυση (το 1833) του Ελληνικού Βασιλείου, ο όρος ήταν ολότελα άγνωστος, όπως και σήμερα τα γράμματα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτό τούτο το Βυζάντιο όταν ξανάγινε μια Πόλις, κατά το υπόδειγμα των Πόλεων-Κρατών (Ρώμη, Ενετία, Γένουα κλπ.) τόσο, παρά τα πρώην Μεγαλεία του, βιάζονταν ν’ αποσυρθεί απ’ την Ιστορία, που άφησε (αν δεν και το ευχήθηκε...) να τουρκοκαταχτηθεί, παρά τον ηρωικό του Παλαιολόγο.
Η, με τους «υπό»(ποτέ) λαούς του, ασυγγένεια το οδήγησε στον πολιτικόν αφανισμό του... (πολιτικό, γιατί η αριστοκρατία του συνέχισε και υπό τους Τούρκους το «βιολί» της...). Κανείς πια δεν ενδιαφέρονταν για δαύτο. Είχε καλά ξεζουμιστεί από την ιθύνουσα, κι ήταν πια λεμονόκουπα για τον γκαζοτενεκέ της Ιστορίας:
«...Άλλως τε και προ της αλώσεως πολλοί Έλληνες προβλέποντες την επικειμένην δουλοσύνην της πατρίδος κατέφυγον μάλιστα εις την Δύσιν, ευρόντες εκεί φιλόξενον δεξίωσιν. Εκ των καταφυγόντων εις την Δύσιν Ελλήνων, οι μεν λόγιοι (Βησσαρίων, Δημ. Χαλκοκονδύλης, Κωνσταντίνος και Ιωάν. Λάσκαρις, Ιωάν. Αργυρόπουλος, Θεόδωρος Γαζής κλπ., κλπ.) συνετέλεσαν μεγάλως... Οι δε μάχιμοι ετάσσοντο ως “στρατιώται” εις τας στρατιάς των Ευρωπαϊκών κρατών, ξένους μεν υπηρετούντες, αλλά σώζοντες τας εθνικάς αυτών παραδόσεις και το πάτριον φιλελεύθερον πνεύμα» (Εγκυκλοπαιδ. Λεξ. Ελευθερουδάκη, τ. Ε, σελ. 305 ).
Και ταύτα ενώ:
«Εμείς θα λέγαμε, ότι η αφύλακτη Κερκόπορτα είναι η συνισταμένη και το αναγκαίο επακόλουθο μιας μακροχρονίου κακοδαιμονίας και φαυλότητος στο κράτος αυτό, όπου τον κοινόν νουν είχε αντικαταστήσει η μωρία και τη σύμπνοια και ομόνοια η πολιτική και θρησκευτική φαγωμάρα. Εάν αυτά έλειπαν, δεν θα περίμεναν να επανδρώσουν με 8.000 (Σ.τ.Σ.: ξένους-Λατίνους) μόνο στρατιώτες ένα τείχος μήκους επτά χιλιομέτρων ή ακριβέστερα 21 χιλιομέτρων (διότι ήταν τρία παράλληλα τείχη το ένα μετά το άλλο). Οκτώ χιλιάδες μαχηταί ν’ αντιμετωπίσουν 150.000 οργανωμένο και εμπειροπόλεμο στρατό!!!
Η απίστευτη αυτή ανισότης μεταξύ των δύο παρατάξεων καταντά εξοργιστική, όταν σκεφθή κανείς ότι την εποχή αυτή, τις ημέρες της υπέρτατης αγωνίας του Έθνους, 300.000 αλκίμων νέων τεμπέλιαζαν στ’ απειράριθμα μοναστήρια που υπήρχαν, φέροντες το ράσο και τον καλογερικό σκούφο, δήθεν για να σώσουν την ψυχή τους» («Πάρεργα 1971», Δ. Σ. Αυρηλιώνη, αρχιάτρου Β. Ναυτικού ε.α.).
Όπως βλέπετε, τόσον εκείνων των μάχιμων λεβέντων, όσο και τούτων των καλόγερων η σκασίλα δεν τους ήταν παρά η άλωση της Πόλης... Οι μεν λόγιοι «τας εθνικάς αυτών παραδόσεις», τα λεβεντόπαιδα σε ξένους στρατούς και οι κηφήνες του ράσου στο «πώς τα τρίβουν -ας πούμε- τα πιπέρια». Πίσω τους, στην Πόλη, την υπεράσπιζαν 6.300 (τόσοι ήσαν) Γενουβίτες, Φραγκολεβαντίνοι και Λατίνοι.
Βέβαια, δεν είναι «παράδειγμα προς μίμησιν», αλλά και πόσο απ’ τη «Μεγάλη Ιδέα» αυτό απέχει!
Και να, που ακούω (μου φαίνεται) τις φωνές, και τις «δίκαιες» διαμαρτυρίες της Ιστορίας:
Πώς θέλετε, κύριε, Μεγάλη Ιδέα, εκεί όπου την διαλεκτική εγώ έθεσα σφραγίδα μου; Η Μεγάλη Ιδέα είναι... ιδέα των λαών που είχαν ποτέ εθνικές αυτοκρατορίες. Τώρα που το Βυζάντιο έπεσε, τώρα θα την ενστερνισθεί ο λαός του; Οι λόγιοι του, οι Διδάσκαλοι, η Βυζαντινή αριστοκρατία, το Ιερατείο του, δουλώθηκαν, αλλά να (κιόλας!) πρώτος του Πατριάρχης ο Γεννάδιος! Νάτοι οι Οσποδάροι του - αργότερα -, οι καϊμακάμηδες της Βλαχίας, οι Μεγάλοι - της Μολδαβίας του ποστέλνικοι, οι Μεγάλοι - των καπουδάν πασάδων - Δραγουμάνοι. Οι μαγγιόροι 😊 οι πρεσβευτές) του Μεγάλου Διβανίου στις Πρωτεύουσες της Ευρώπης, ο μιλέτ-μπασί του - ο Πατριάρχης. Κάμε υπομονή, θα δεις...
Και τόδαμε... Μες σε μια ιστοριολογία κατεπείγουσα, είδαμε το και υπό τους Τούρκους αυτό σου αρχοντολόι. Απερίσπαστο τώρα κι απ’ τις παρεμβάσεις των φραγκολεβαντίνικων συμφέροντων, επιδόθηκε αντάμα τους στο αδιατάραχτο γδάρσιμο σύξυλων των ραγιάδων (ακόμα και των φτωχότουρκων!). Γρήγορα εισχώρησαν στη ντοβλέτικη ιεραρχία των τσουκαλάδων οι τέως γλείφτες του «Ιερού εκείνου Παλατιού». Δεν χρειάζονταν άλλωστε άλλα προσόντα από τούτα:
«...Ανάγκη είναι να έχη φίλους τοιούτους ωσάν κεχαγιάν του βεζύρη, ωσάν ντεφτερντάρην, ωσάν ρεΐζ εφέντην, ωσάν τσαούσμπασην, ωσάν σιλιχτάρην, αρχιευνούχον τε και μεγάλον ιμπροχώρην του Άνακτος' και να γράφη προς αυτούς πολλάκις και μυριάκις, διά να φέρη το σκοπούμενόν του εις έκβασιν».
Ταύτα έγραψε στα 1714 ο Στέφανος Κατακουζηνός, Ηγεμών (!...) της Βλαχίας, στον Πατριάρχη των Ιεροσολύμων Χρύσανθο Νοταρά, περί τι χρειάζεται για να γίνει κανείς δραγουμάνος του Στόλου. Τόσο δε χριστιανικοί και συνέλληνες ήσαν και αυτοί οι (του εκάστοτε καπουδάν πασά) κωλοτούμπαροι, ώστε οι νησιώτες και οι ακροθαλασσίτες του Αιγαίου ντύνονταν οι κακορίζικοι στα μαύρα.
Τα μες σε εισαγωγικά κείμενα, τα παίρνω απ’ επιφυλλίδα του Βενέζη:
«...Έχοντας στα χέρια τους αυτό το μπουγιουρουλδί - το αγγελτήριον γράμμα 😊 τον διορισμό τους) έσπευδαν οι δραγομάνοι να το ανακοινώσουν με ανθρώπους τους στους προεστούς των νησιών. Και πρώτη πράξη τους: να ζητήσουν την βοήθειαν της νέας δραγομανίας», δηλαδή τον έκτακτο φόρο που έπρεπε να καταβάλουν οι νησιώτες για να καλύψουν τα ποσά που δαπάνησε ο δραγομάνος για να πάρη το αξίωμα.
Γονάτιζαν κάτω και από αυτό το χαράτσι οι φουκαράδες οι Αιγαιοπελαγίτες. Γιατί οι δραγουμάνοι άλλαζαν συχνά, σχεδόν κάθε δυο χρόνια. Και σε κάθε αλλαγή οι νησιώτες έπρεπε να πληρώσουν νέο φόρο. Για να μαλακώσουν την καρδιά του δραγουμάνου έσπευδαν να του δηλώσουν δουλικά την υποταγή τους. Γράφουν οι δυστυχείς Πάτμιοι στον δραγουμάνο του Στόλου Νικόλαον Μουρούζην, πάντοτε εις ακραίαν καθαρεύουσαν:
«Την εκλαμπρότητά σας δουλικώς προσκυνούμεν[…]
Εν Πάτμω τη 22 Απριλίου 1819.
Της εκλαμπρότητός σου δούλοι χαμερπείς, οι κάτοικοι της νήσου Πάτμου και πιστοί υπήκοοι».
Ώστε για ποια Μεγάλη Ιδέα μού έκαμε η... φιλαλήθησα Ιστορία το μάθημα; Μου είπε ότι τώρα που το Βυζάντιο έπεσε... (κι εννοούσε ότι ο λαός υποδουλώθηκε) θα... και λοιπά...
Όχι δα!... Ο λαός αφέντη μόνον άλλαξε και (πλούσια τα ελέη σου!) τώρα αντίς έναν, είχε δυο: τον Τούρκικο και τον Βυζάντικο... Αν ήταν νάχαν υποδουλωθεί αυτοί οι λόγιοι, εκείνη η αριστοκρατία, κυρα-Ιστορία, που μας είπες, και βέβαια ότι η Μεγάλη Ιδέα (της ανάκτησης του απολεσθέντος Παραδείσου τους) θ’ άξιζε να την «ενστερνισθεί» ο λαός για να τον ξαναβάλουν οι τσουμπέδες μες στην τσέπα τους.
Μα αυτών (αυτών που είπες = των Διδάσκαλων, της αριστοκρατίας, των Πατριάρχων) καρφάκι αυτών δεν τους εκάηκε, για την... (που κούφια κι άπιαστα) αυτή σου Ιδέα... Αυτοί διόλου δε νοχλήθηκαν στην - επί του λαού - καβαλλαρία. Γι’ αυτό, όταν τους ήρθε τ’ άκουσμα— αυτοί εφρύαξαν.
Ιερατείο, Σοφοί, Διδάσκαλοι και σύξυλοι οι «κατεστημενίτες» του πρώην Βυζάντιου τόβρισαν, το κατάτρεξαν... και το θεόριξαν το ελλαδικό 21. Παρά που μες στ’ αφτάκι, η Φιλική, τους είχε καθησυχάσει για τη συνέχεια: Οτι η επανάσταση όντας την αστική δεν (θα) τους την... παλαμίδα αμφισβήταε. Ίσα-ίσα: Θα, και ε θ ν ικ ά, τους αποκατάσταινε... Κι επειδή αυτοί δεν εννοούσαν... τον όρον («εθνικά»), τους τάκαμαν (πως) λιανότερα - να ξέρουν:
Στο νέο κράτος που θα ιδρύονταν, αυτοί θάχαν το προβάδισμα και τον λόγο, και μάλιστα χωρίς τον Τουρκαλά πια συνεταίρο τους, παρά... την παλαμίδα ούλη δική τους. Διότι το... έθνος τούς χρειάζονταν, σαν... περί το ξεπουλάν πεπειραμένους! Με βασιλέα τους κάνα «πρίγκηπα» από τους παραδουνάβιους εκείνους (Μαυροκορδάτον τινά ή Κατακουζηνόν — σαν, που να μη μας βασκαθεί, τον Στέφανο εκείνον - ή τον Ιω. Καρατζά - μετά Βουλής ή άνευ, το ίδιο κάνει) θα πέρναγαν στας «Δέλτους» σου (όπως... και πέρασαν!) για Εθνικές φυσιογνωμίες!! Μάλιστα κυρα- Ιστορία-λινάτσα... Μάλιστα κυρα-μυλωνού, ορθογράφισσα του κώλου σου...
«Ουδέν απατηλότερον (λέει ο Ροΐδης) από τα επιτάφια επιγράμματα και τας γυναίκας».
Ουδέν απατηλότερον - ας έλεγε — από τα λογοτεχνικά βραβεία και την Ιστορία:
Υψηλάντης (πριν αναλάβει την Αρχηγίαν του Κινήματος) προς τον Ιω. Καποδίστρια:
- Τι γνώμην έχετε κόμη; Εν περιπτώσει επαναστάσεως των Ελλήνων κατά του Σουλτάνου, θα είναι εχθρική η Ρωσία ή θα βοηθήση;
Καποδίστριας:
-Αρκεί η εμφάνισις ολίγων επαναστατών εις την Ελλάδα, δια να παράσχη την συνδρομήν της η Ρωσία εκ των ενόντων!
(Δ. Κόκκινος, τ. I, σελ. 161, και Κ. Παπαρρηγόπουλος στην «Επίτομον», σελ. 551).
Παιδί μου, αυτό δεν είναι πια Ιστορία· αυτό είναι συναξάρι... Είναι πνευμαστικό τραπεζάκι!
Άλλο: «Νέαν άνθησιν λαμβάνει η Ελλάς κατά τους χρόνους της Φραγκοκρατίας... Ο ιθαγενής πληθυσμός δεν εκφραγκίζεται, αλλά συν τω χρόνω εξελληνίζει τους Φράγκους!...» (Εγκυκλοπαιδ. Λεξ. Ελευθερουδάκη, κεφ. «Κάστρα της Φραγκοκρατίας» τ. 5ος, σελ. 293 ).
Τούτο, τόσο είναι δυνατό όσο μπορεί ν’ ανατείλει ο ήλιος από τη δύση του. Αν είναι δυνατό, το ατσάλινο αυτό στραβόξυλο, που λέγεται Φράγκος, ο κατασκόταδος αυτός καθολικός γκέκας του δόγματος, ο με καρδιά από ξύλο αυτός «παραγγελτός» στα φράγκικα μοναστήρια «κινητάνθρωπος», ο σαν στρείδι κολλητός στη λαμαρίνα του δόγματος καλόγερος, αυτός, αυτός ο με τα καθολικά σπλάγχνα ανθρωποφάγος, θάλλαζε σβέρκο και μαλλί, δόγμα, συνείδηση και τύφλα! Όπου το πόδι του επέρασε, λατινικό τόσπειρε μπαρούτι.
Εκείνο δε το «νέαν άνθησιν λαμβάνει η κυρίως Ελλάς κατά τους χρόνους της Φραγκοκρατίας», τι σου λέει; Είναι ν’ αγαναχτάει κανείς, με την τόση ψευτοποιία της Ιστορίας.
Πιο κακομοίρη, πιο ξευτελισμένη και πιο ψωραλέα φάση της Ιστορίας μας, δεν στάθηκε άλλη από τούτη. Έθυαν οι σκυλόφραγκοι και απόλυαν. Μαύρη δουλεία Αγαρινή είχε ανακόψει την αναπνοή των φραγκοκρατούμενων λαών - της Πελοποννήσου ιδιαίτερα. Ενώ και το «περί τα κάστρα συνοικίζονται βαθμηδόν και νέαι πόλεις, όπως π.χ. ο Μυστράς» δεν θα το αποτόλμαε ούτε ο Μυγχάουζεν... Στον Μυστρά (κάστρο πανίσχυρο χτισθέν από τον Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο το 1249) είχαν συναχτεί κατά καιρούς και βυζαντινοφράγκικες, σκυλοαλλεπαλληλίες κυριάρχων, οι οικογένειες και τα σόγια αυτών των τυχοδιώχτων, αποτελέσαντες μια πόλη - όλη από γύπες. Εκείθεν ροβολώντας... βαθείς χριστιανοί όπως ήσαν, λεηλάταγαν και δήωναν - χριστιανικώτατα -τη χώρα...
Αυτός ήταν ο Μυστράς, το σέμνωμα των βυζαντινολόγων και των λογίων!...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ(1893-1984) «ΤΟ '21 ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, 1971
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ (1754 - 1844).
Ηγεμόνας της Βλαχίας (1812-18) από τους αξιολογότερους Φαναριώτες που ηγεμόνευσαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Προηγουμένως χρημάτισε μεγάλος διερμηνέας (1807-8) και 1812. Στην αρχή της επανάστασης προτάθηκε για ηγεμόνας της Ελλάδας. Θείος του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου μαζί με τον οποίο ήλθε στην Ελλάδα. ]

πηγη

Dionisis Vitsos


Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only