«Η Ζάκυνθος διατηρούσε την από ενετοκρατίας κληροδοτηθείσα διαίρεσιν των κοινωνικών τάξεων και την απ’ αλλήλων διάκρισιν και απόστασιν.Υπήρχεν η τάξις των αρχόντων με τους απονεμηθέντας υπό της κυριάρχου Βενετίας τίτλους και οικόσημα, τα όποια ηχρήστευσεν οριστικώς το ελληνικόν καθεστώς. Υπήρχεν η τάξις των άστών (οι καλοσευγάμενοι) και η τάξις των ποπολάρων (τα λαϊκά στρώματα) διά την μόρφωσιν και ηθικοποίησιν των οποίων ελαχίστη αν μη ουδεμία κατεβάλλετο μέριμνα, και εντεύθεν εδημιουργούντο οι λεγόμενοι μπράβοι της προνομιούχου και στολισμένης με τίτλους και οικόσημα τάξεως. Επόμενον όθεν ήτο αι λαϊκαί τάξεις και όχι ολίγοι από την αστικήν τοιαύτην να στερούνται, όχι μόνον μορφώσεως, αλλά και ν’ αγνοούν ανάγνωσιν και γραφήν.
Μετά την εθνικήν όμως αποκατάστασιν της Ζακύνθου διά της διαδόσεως της μαθήσεως και της κοινωνικής αναπτύξεως ισοπεδώθηκαν βαθμηδόν αι κοινωνικαί τάξεις και διά της αμίλλης αναφαίνονται όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τους αχρηστευθέντας δε τίτλους ως μη αναγνωριζομένους υπό τοϋ ελληνικού Συντάγματος αναπλήρωσαν το υποκοριστικόν -άκης εις τα κύ¬ρια ονόματα (Σπυράκης, Παυλάκης κ.λπ.) και το σιορ προ των επωνύμων.
Την προόδον όμως εις το εκπολιτιστικόν επίπεδον του Ζακυνθινού λαού διέστρεψεν ο πείσμων και άγριος ανταγωνισμός των τοπικών κομμάτων, τα όποια διά την κραταίωσιν και την υπεροχήν των έφθασαν και μέχρι της εξωνήσεως των συνειδήσεων διά χρημάτων και σκουτέλας φαγητού (αγλυφοσκουτελάδες) των πτωχών εκλογέων, και εις απηνή καταδίωξιν των αντιπάλων των σύμφωνα με το κρατούν καθ’ άπασαν την Ελλάδα σύστημα της συναλλαγής και της φαυλοκρατίας.
Λατρευόμενος ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος από το λαό της Ζακύνθου ως συντελεστής της Ενώσεως εφανάτιζε τα πλήθη μέχρι αποθεώσεώς του και τα συνήρπαζε με την ρητορικήν του γοητείαν. Η δόξα του και η επιβολή του εις τους συμπολίτας του έφθανε σε σημείον ώστε σε κανάτια, πιάτα και ποτήρια να αποτυπώνεται η εικόνα του και η φωτογραφία του να επέχη θέσιν αγίου και κάποτε αγίου θαυματουργού.
Φανατικοί Λομβαρδιανοί έβαζαν την εικόνα τού Λομβάρδου εις το προσκέφαλο γυναικός κοιλοπονούσης για να γέννηση καλά.
Για να ριχθή με ασφάλεια από την ξηράν εις την θάλασσαν καινούργιο πλοίο εκρεμούσαν στην πρύμνην του την εικόνα του Λομβάρδου. Δυστυχώς όμως, διά την Ζάκυνθον ο Λομβάρδος δεν διέθετε την δύναμιν της πολιτικής του ισχύος με την ορμήν και το ενδιαφέρον πού την διέθετε διά την συγκράτησιν και την υπεροχήν τού μεγάλου του κόμματος.
Το ζήτημα τούτο δεν το θίγω γιατί είναι ξένο προς το θέμα μου. Αναφέρω μόνον σχετικώς με τους «Τύπους των Ιερέων» ότι ως ήτο επόμενον εις την διαμάχην των τοπικών κομμάτων να μη μένη αμέτοχος και αφατρίαστος και ο ιερός κλήρος που ζωηροί παπάδες προηγούντο με τους λιάπηδες και τα παιδοβόλια πολιτικών διαδηλώσεων οπλοφορούντες και ζητωκραυγάζοντες. Οι ίδιοι δε κατά τας παραμονάς εκλογών έτρεχαν με ένα βαγγέλιο κάτω από το ράσο των και ώρκιζον τους εκλογείς να ψηφίζουν τους υποψηφίους του κόμματος εις το όποιον ανήκον οι παρεκτρεπόμενοι τόσον σκανδαλωδώς ούτοι παπάδες.»
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΒΟΥΡΗΣ(1866-1948), «ΤΥΠΟΙ ΙΕΡΕΩΝ» 1940
.
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΜΒΑΡΔΟΣ(1820-1888): Γιατρός και πολιτικός από τη Ζάκυνθο, βουλευτής Ζακύνθου στο Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων, πληρεξούσιος και υπουργός. Εκλέχτηκε πολλές βουλευτής των Ηνωμένων πολιτειών των Ιονίων νήσων και συνέχισε την πολιτική του καριέρα στην Ελλάδα από τη θέση του βουλευτή Ζακύνθου και συχνά του υπουργού. Πέθανε εν ενεργεία υπουργός Εσωτερικών στις 5 Ιουλίου/17 Ιουλίου 1888 και προσωρινά το χαρτοφυλάκιό του ανέλαβε ο Χαρίλαος Τρικούπης.]
πηγη
Dionisis Vitsos
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.