Το πιο δημοφιλές μυθιστόρημα στην ελληνόφωνη Ανατολή πριν τα «Αἰθιοπικά» του Ηλιόδωρου, ήταν τα «Βαβυλωνιακά» του Ιάμβλιχου· όχι του Νεοπλατωνικού φιλοσόφου, αλλά Έλληνος από την Συρία τον 2ο μ.Χ της Pax Romana.
Η πλοκή λαμβάνει χώρα στην Βαβυλώνα, τα ποτάμια, τις νησίδες. και τις ερήμους. Ο Μ. Φώτιος είναι τόσο γοητευμένος από το στυλ του Ιάμβλιχου, που απορεί πώς δεν έγραψε κάτι πιο σοβαρό από το «γαργαλιστικόν» – επί λέξει – μυθιστόρημα. Δεν λείπουν φυσικά τα σχόλια για τα «ἀήθη» που περιγρὰφονται. Κάνει κριτική στα 29 κεφάλαιά του και παραθέτει μία εκτενή περίληψη που θα μπορούσε από μόνη της να είναι διήγημα – όχι προφανώς με την ίδια λογοτεχνική αξία. Δυστυχώς το μόνο που απομένει από το δημοφιλές στο ελληνόφωνο κοινό μυθιστόρημα είναι η εκτενής περιγραφή του Μ. Φωτίου στην «Βιβλιοθήκη» του. Το αυθεντικό κείμενο καταστράφηκε είτε το 1204 με την καταστροφή της Βιβλιοθήκης Κωνσταντινουπόλεως ή την Άλωση. Ο Μ. Φώτιος παραθέτει μόνον ένα αυθεντικό χωρίο που θα δοθεί παρακάτω, και σκόρπιες προτάσεις εδώ και εκεί.
Ο Ροδάνης και η Σινωνίς είναι δύο όμορφοι νέοι και παντρεμένοι στην Βαβυλώνα. Αλλά ο Βασιλιάς Γάρμος, που η γυναίκα του πέθανε, μέσα στην θλίψη ερωτεύεται την Σινωνίδα και την αποσπά με βία, με χρυσές αλυσίδες από τον Ροδάνη. Ο Ροδάνης καταλήγει σε δύο ευνούχους οι οποίοι τον σταυρώνουν εν αναμονή της εκτελέσεως. Εν περιλήψει ο Ροδάνης διαφεύγει και βοηθά την Σινωνίδα να ξεφύγει από το Παλάτι του Γάρμου. Οι δύο νέοι περνούν μύριες όσες περιπέτειες στα ποτάμια και τις παρερήμιες περιοχές της Μεσοποταμίας. Υποδύονται φαντάσματα από τις στάχτες, καταδιώκονται από στρατιώτες και ληστές, από μάγους που στρέφουν εναντίον τους άγριες μέλισσες, έναν ιερέα της Αφροδίτης· συναντούν έναν Βαβυλώνιο γέροντα που προφητεύει ότι ο Ροδάνης θα γίνει βασιλεύς. Όπερ και εγένετο στο τέλος μετά από μονομαχία με τον Γάρμο.
Το χωρίο που παραθέτει ο Μ. Φώτιος αφορά σε έναν ναό της θεάς Αφροδίτης σε μία νησίδα της Μεσοποταμίας. Όταν οι δύο νέοι καταφεύγουν εκεί, η ιέρεια αναγνωρίζει τον Ροδάνη σαν τον γιο που έχασε, παρότι είχε προσπαθήσει με ξόρκια να τον κάνει απρόσβλητο:
«Η ιέρεια της Αφροδίτης είχε τρία παιδιά, τον Ευφράτη, τον Τίγρη και την Μεσοποταμία. Η οποία ήταν άσχημη, αλλά η ιέρεια με μάγια την έκανε να μεγαλώση τόσο όμορφη, πού τρείς πρίγκηπες μάλωναν ποιος θα την αποκτήσει. Ο Βόχορος, ο πιο διάσημος δικαστής εκείνη την εποχή, επιλέχθηκε να κρίνη το αίτημα των τριών. Η Μεσοποταμία είχε δώσει στον έναν μία κούπα από την οποιά έπινε, στον άλλον λουλούδια που στόλιζαν το κεφάλι της, και φίλησε τον τρίτον. Ο Βόχορος αποφάσισε ότι η Μεσοποταμία ανήκει σε αυτόν που φίλησε, αλλά αυτή η απόφαση μόνον όξυνε την αντιδικία, και οι τρεις μνηστήρες σκοτώθηκαν μεταξύ τους.»
Χάρις τον Μ. Φώτιο και την «Βιβλιοθήκη» που αντιγράφηκε αρκετές φορές έχουμε αυτά, καθώς και άλλους Ελληνιστές λογίους και Ρωμαίους/βυζαντινούς· εύφημος μνεία στον Ιωάννη Τζέτζη στην Κομνήνεια – Έλλην το γένος επικαλείτο – που αναφέρει και παραθέτει από πολλά έργα γνωστά μόνον από αυτόν.
John William Godward, The new perfume, 1914
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.