κεραμική

 Από την πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησε η κλασική Ελλάδα (αρχιτεκτονική, γλυπτική, νομισματική, επιγραφή, κ.λπ.) είναι αναμφίβολα η κεραμική, αυτή που μας δίνει τις περισσότερες πληροφορίες για τον αθηναϊκό τρόπο ζωής. Η αφθονία των αγγείων που μας έχει φτάσει, μας επιτρέπει να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, χωρίς μεσάζοντες, τους θεούς, τους ήρωές, τους μύθους που τους συνόδευαν στην καθημερινή ζωή. Σε αντίθεση με την αθηναϊκή λογοτεχνία (ιστορία, τραγωδία, κωμωδία, ομιλίες, φιλοσοφικές πραγματείες κ.λπ.) που είναι αντίγραφα από αντίγραφα του πρωτότυπου, οι αγγείοι που έχουν έρθει σε εμάς είναι τα πρωτότυπα, είναι τα αυθεντικά, τα γνήσια, είναι τα ίδια που άγγιξαν, χρησιμοποιήθηκαν, χειραγωγούνται, θαυμάζονται, στην καθημερινή ζωή τους. Συμφωνώ με τον Ιταλό φιλόσοφο Luciano di Crecenzo όταν μας λέει ότι ένα υλικό αντικείμενο μπορεί να αποκτήσει μέρος της ψυχής του ιδιοκτήτη του, και ακόμη και αν περάσει ο χρόνος, και φθείρει, σπάει, θα παραμείνει πάντα ένα μέρος απο της ψυχής του.

Γι 'αυτό, όταν περνάμε από τις αίθουσες του Αρχαιολογικού Μουσείου της Μαδρίτη και φτάνουμε σε αυτή που αντιπροσωπεύει τα ελληνικά συμπόσια, αν κρατήσουμε λίγη σιωπή, θα ακούσουμε φωνές, διακηρύξεις, πρόποση, επαίνους, τραγούδια και αν έχουμε λίγο υπομονή, θα ακούσουμε ακόμα έναν απο των συνδαιτυμόνων να τραγουδά τους στίχους του Αρχίλοχου:

"Δεν χωνεύω αυτόν που μιλάει για μάχες και για τον πολυδάκρυτο τον πόλεμο, την ώρα που απολαμβάνει το κρασί του πλάι σ᾽ έναν ολόγιομο κρατήρα· μ᾽ αρέσει αυτός που συγκερνώντας τα λαμπρά δώρα των Μουσών και της Αφροδίτης αναθυμάται παλιές κι αγαπημένες διασκεδάσεις."