Έτρεχε έξαλλη με τα μαλλιά λυτά, ξυπόλητη, στις άγριες λαγκαδιές του Ακάμα και στα βουνά της Πάφου, θρηνώντας τον πανώριο αγαπημένο της. Τα κοφτερά αγκάθια ξέσκιζαν το θεσπέσιο κορμί της!
Αμέτρητες κατακόκκινες παπαρούνες ξεφύτρωναν από το θεϊκό αίμα που έσταζε ασταμάτητα κι από τα βογγητά της στέναζαν μαζί της η Ηχώ και οι άνεμοι.
Η κατάληξη του έρωτα της θεάς Αφροδίτης με τον θνητό Άδωνι υπήρξε τραγική. O φονικός κάπρος ήταν σταλμένος από τον ζηλόφθονα Άρη. Τα παιχνίδια των θεών και η ζήλεια της Περσεφόνης, βασίλισσας του Άδη, δεν άφησαν τον ωραίο αυτόν έρωτα να έχει αίσια εξέλιξη.
Η Περσεφόνη, που ζήλεψε την Αφροδίτη, τώρα τη λυπάται που λιώνει από τον πόνο, συγκατανεύει και ο Άδωνις ανεβαίνει στη γη για έξι μήνες όπου τα πάντα ανθίζουν και καρποφορούν. Η φύση ολόκληρη φωτίζεται και γιορτάζει το σμίξιμο της θεάς με τον θεόμορφο Άδωνη. Τους άλλους έξι κατεβαίνει στον σκοτεινό Άδη και η γη σκοτεινιάζει και μαραίνεται.
Η ρομαντική αυτή μυθιστορία κρύβει πίσω της την αναπαραγωγική δραστηριότητα της γης κατά την οποία ο σπόρος μπαίνει κάτω από τη γη, θάβεται και πεθαίνει, ώστε να βλαστήσει και να καρποφορήσει κατά τους ανοιξιάτικους και θερινούς μήνες.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.