Πλούταρχος, «Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής» .

 Πλούταρχος, «Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής» .

‘’Οἶμαι…’’, Νομίζω, λέει ο Πλούταρχος, ότι, αν η Τύχη ισχυριζόταν ότι αυτή ήταν η υπεύθυνη για τα κατορθώματα (του Μεγάλου Αλεξάνδρου), εκείνος θα της έλεγε:

"μή μου διάβαλλε τὴν ἀρετὴν μηδ’ ἀφαιροῦ περισπῶσα τὴν δόξαν''.

«Μη μου διαβάλλεις την αρετή και μη μου αφαιρείς την δόξα».

Το δικό μου σώμα φέρει πολλά σημάδια που αποδεικνύουν ότι η Τύχη ήταν αντίξοη μαζί μου και όχι ευνοϊκή!

Κατ’ αρχάς, στη μάχη με τους Ιλλυριούς, κτυπήθηκα στο κεφάλι με πέτρα (λίθῳ τὴν κεφαλὴν…) και ο τράχηλός μου τσακίστηκε από ρόπαλο.

Στον Γρανικό ποταμό, το κεφάλι μου άνοιξε από βαρβαρικό σπαθί.

Στη μάχη της Ισσού, ο μηρός μου τρυπήθηκε από ξίφος.

Στη Γάζα, ένα βέλος μου καρφώθηκε στον αστράγαλο και επίσης, ένας μεγάλος χωμάτινος όγκος έπεσε επάνω στον ώμο μου.

Στους Μαλλούς, χτυπήθηκα από ένα άλλο βέλος, το οποίο χώθηκε βαθιά στο στέρνο μου και το σίδερό του σφήνωσε στον πνεύμονά μου.

Αν μάλιστα ο Πτολεμαίος δεν είχε κρατήσει από επάνω μου την ασπίδα του

και ο Λιμναίος δεν έπεφτε μπροστά μου για να με προστατέψει με το σώμα του, από τα δεκάδες χιλιάδες βέλη που εκτοξευόταν εναντίον μας,

και αν οι Μακεδόνες στρατιώτες δεν είχαν καταλάβει το τείχος με θάρρος και ορμή,

τότε εκείνο το άσημο χωριό στη γη των βαρβάρων, θα είχε γίνει ο τάφος του Αλεξάνδρου».

Ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν ήταν σαν τους βασιλιάδες των βαρβάρων. Εκείνοι απλώς έδιναν εντολές για το πώς πρέπει να χτυπήσουν τον εχθρό, ενώ οι ίδιοι παρακολουθούσαν από κάποιο ασφαλές μέρος την έκβαση της μάχης.

(Βλέπε Ξέρξης στο όρος Αιγάλεω, καθισμένος σε χρυσό θρόνο, να παρακολουθεί κινηματογραφικά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο Δαρείος στις μάχες της Ισσού και των Γαυγαμήλων πολεμούσε από μακριά, εκ του ασφαλούς και στα δύσκολα τράπηκε σε φυγή και στις δυο περιπτώσεις).

Ο Αλέξανδρος μαχόταν πάντα στην πρώτη γραμμή και διακινδύνευε πρώτος, γιατί ήταν αυτός που αναλάμβανε τις πιο επικίνδυνες επιχειρήσεις.

Ισχύς του η δική του αριστεία, η εκπαίδευσή των στρατιωτών του, η πειθαρχία τους και η αφοσίωσή τους στο πρόσωπό του. Πολεμούσε ο ίδιος και με το σπαθί και με το μυαλό. Ποτέ δεν ήταν θεατής.

Ακριβώς αυτό ήταν το γεγονός που τον ανέδειξε Μέγα! Με το σπαθί του και το μυαλό του και με την Ιλιάδα στο προσκέφαλό του και ίνδαλμά του τον Αχιλλέα, κατέκτησε και εκπολίτισε την Ασία και υμνείται και δοξάζεται μέχρι σήμερα από τους λαούς που είχαν την Τύχη να τον γνωρίσουν.

Σαν ένας ορμητικός χείμαρρος έδωσε πρωτοφανή ώθηση στην ιστορία και εξανθρώπισε την οικουμένη!

Για τα επόμενα χίλια χρόνια η Ελληνική κατέστη η παγκόσμια γλώσσα*. Ως τον Ινδό ποταμό χτίζονταν πόλεις, ανεγείρονταν θέατρα, στάδια και γυμναστήρια. Διδάσκονταν οι κωμωδίες του Μενάνδρου στα Ελληνικά ακόμη και στο Αφγανιστάν!

Παραμένει σταθερά ο Παγκόσμιος ήρωας, ο Παμμέγιστος της Ιστορίας!