«• Γιότσα ή Κόρπο = αποπληξία, συμφόρηση. Κατάρα: Να πας από γιότσα, να σε πιάσει γιότσα.
• Γιοτσόγλυκο = αποπληξία συνοδευόμενη από σπασμούς. Κατάρα: Να σε πιάση γιοτσόγλυκο.
• Θέρμη = πυρετός.
• Ρίο = ελονοσία. Κατάρα: να σε πιάση ρίο.
• Μαλίνα = κακός (κακοήθης) πυρετός. Κατάρα: Να σε πιάση μαλίνα.
• Τιχτικό= φυματίωση. Κατάρα: Μπα που να τιχτικιάσης!
• Κακός λαιμός = διφθερίτης (υπάρχει εδώ στη Ζάκυνθο μια γιατρίνα αγύρτισσα για τη διφθερίτιδα. Ονομάζεται Παρασκευούλα. Κατά την άποψή της η διφθερίτιδα είναι μια ασήμαντη πάθηση.
• Χελώνεια= χοιράδες.
• Ανατριχίλες= ρίγη.
• Έχτιπος=ταχυκαρδία
• Κεφαλάρια= πονοκέφαλος, κεφαλαλγία
• Κακοστομαχίλα= στομαχικές ενοχλήσεις.
• Φρατζοτίχτικο= φυματίωση των πνευμόνων, που κατά τη γνώμη του λαού προκύπτει εξ αιτίας αφροδισιακού δηλητηρίου.
• Όρτσολες= συφιλιδικά οιδήματα.
• Καργιόλια= ξηροί πόροι.
• Ανακάΐλα= πύρωση.
Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύουν όλοι οι ντόπιοι κάτοικοι σ’ αυτές τις προλήψεις και τα μάγια. Οι περισσότεροι ζακυνθινοί τα απορρίπτουν, μόνο ο κατώτερος λαός εμμένει σ’ αυτά. Δηλαδή τα αποδέχεται ο όχλος που φορεί σκούφια, και εκείνοι από αυτούς που φορούν καπέλο όταν αποκάτω από τη το καπέλο κρύπτουνται λίγα μυαλά και πολλές προλήψεις.
Και όσο επιτρέπει η τόσο ενδιαφέρουσα εργασία του αξιόπιστου ζακυνθινού φαρμακοποιού Διονυσίου Μάργαρη, θεωρώ αναγκαίο να προσθέσω ακόμα τα ακόλουθα:
Εναντίον των πληγών χρησιμοποιούν διάφορες αλοιφές με βάση τα βότανα.
Για ν’ αποκοιμίζουν τα παιδιά φροντίζουν να τους δίνουν ενωρίτερα «θεριακή», την οποία παρασκευάζουν στα φαρμακεία από μέλι, διάφορες φαρμακευτικές ουσίες και από μια ελάχιστη δόση οπίου. Τώρα η πλειονότητα των φαρμακείων δεν δίνει αυτό το υπνωτικό και οι μητέρες δίνουν στα παιδιά ένα αφέψημα από κεφάλια παπαρούνας
Στα παλαιότερα ακόμη χρόνια έφερναν τη θεριακή από τη Βενετία, τη διέλυαν σε μέλι και λευκό κρασί και την πωλούσαν σαν υπνωτικό για τα παιδιά.
Στο μήνα Μάη συνηθίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι να παίρνουν ένα καθάρσιο.
Πριν από χρόνια συνήθιζαν ν’ αφαιρούν αίμα με βδέλες που τις τοποθετούσαν κουρείς από τον οργανισμό τους, οι άνδρες από το βραχίονα, οι γυναίκες από το πόδι, τώρα αυτή η συνήθεια της αφαίμαξης έχει εντελώς εξαφανιστεί και γίνεται ευκαιριακά μόνο από οποιονδήποτε γέρο άνδρα ή γριά γυναίκα. Αντί να υποστούν μια αιμοληψία από τον κουρέα, που τον ονομάζουν Tselente, μερικοί άνθρωποι, προτιμούν να τους βάζουν βδέλλες στην οπίσθια περιοχή.
Οι σκορπιοί (σκροπέοι ονομαζόμενοι) συλλαμβάνονται ζωντανοί και τους βάζουν στο λάδι. Αυτό χρησιμεύει κατόπιν σαν καταπραϋντικό μέσον κατά του τσιμπήματος σκορπιών, που βέβαια πρέπει να χρησιμοποιηθεί αμέσως μετά το τσίμπημα για να είναι αποτελεσματικό».
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΣΑΛΒΑΤΟΡ(1847-1915), «ΖΑΝΤΕ», ΠΡΑΓΑ 1904
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.