Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021

Μουσείο Καποντιμόντε. Νάπολη

Εθνικό Μουσείο του Καποντιμόντε


Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση
Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε
Reggia di Capodimonte 1.JPG
Το εξωτερικό του Μουσείου
Ιδρύθηκε1957
ΠεριοχήΚαποντιμόντε, Νάπολη
ΔιεύθυνσηΣυλβαίν Μπαλενζέ[1]
Επισκέπτες923.706[2]
Ιστοσελίδαwww.museocapodimonte.it

Το Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε (ιταλικάMuseo Nazionale di Capodimonte) στεγάζεται στο ομώνυμο ανάκτορο στη Νάπολη. Περιλαμβάνει συλλογές αρχαίας τέχνης, σύγχρονης τέχνης και ένα τμήμα ιστορίας.

Επίσημα εγκαινιάστηκε το 1957, αν και οι αίθουσες του ανακτόρου στέγαζαν αντικείμενα τέχνης από το 1758. Εκτίθενται κυρίως πίνακες ζωγραφικής, κατανεμημένοι στις δύο μεγάλες συλλογές του, στη Συλλογή Φαρνέζε, στην οποία περιλαμβάνονται έργα από μεγάλα ονόματα της ιταλικής αλλά και της παγκόσμιας ζωγραφικής, όπως ΡαφαήλΤιτσιάνοΠαρμιτζανίνοΠίτερ Μπρίγκελ του πρεσβυτέρουΕλ ΓκρέκοΛουντοβίκο ΚαρράτσιΓκουίντο Ρένι) και στη Συλλογή της Νάπολης, η οποία περιλαμβάνει έργα που έχουν συλλεγεί από εκκλησίες της πόλης και της γύρω περιοχής, που μεταφέρθηκαν στο Μουσείο υπό τον φόβο καταστροφής τους. Εδώ υπάρχουν έργα των Σιμόνε ΜαρτίνιΚολαντόνιοΚαραβάτζοΧοσέ ΡιμπέραΛούκα ΤζορντάνοΦραντσέσκο Σολιμένα. Σημαντική είναι, επίσης, η συλλογή μοντέρνας τέχνης του Μουσείου, η οποία περιλαμβάνει και τον Βεζούβιο του Άντι ΓουόρχολΙστορία

18ος αιώνας

Ο μετέπειτα Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας έγινε βασιλιάς της Νεάπολης και της Σικελίας το 1734. Έθεσε το ερώτημα αν υπήρχε κατάλληλος χώρος για τη στέγαση των έργων τέχνης που είχε κληρονομήσει από τη μητέρα του, Ελιζαμπέττα Φαρνέζε,[3] τμήμα της οικογενειακής συλλογής που είχε εκκινήσει από τον Πάπα Παύλο Γ΄ (Αλεσσάντρο Φαρνέζε) τον 16ο αιώνα και συνεχίστηκε από τους κληρονόμους του.[4] Διαμοιρασμένα μεταξύ Ρώμης και Πάρμας, μερικά έργα τέχνης, ιδιαίτερα όσων η αξία υπερέβαινε το κόστος μεταφοράς, μεταφέρθηκαν στο Βασιλικό ανάκτορο της Νάπολης (μεταξύ αυτών και πίνακες των ΡαφαήλΑννιμπάλε ΚαρράτσιΚορρέτζοΤιτσιάνο και Παρμιτζανίνο),[5] αλλά εκεί έλειπε μια αίθουσα εκθέσεων. Προϊόντος του χρόνου, η υπόλοιπη συλλογή μεταφέρθηκε και φυλάχτηκε στις αποθήκες, γεγονός που απειλούσε την ακεραιότητά της, ακόμη και από τα στοιχεία της φύσης, λόγω της μικρής απόστασης από τη θάλασσα.[6] Το 1738 ο βασιλιάς ξεκίνησε την κατασκευή ενός κτιρίου στον λόφο του Καποντιμόντε, ώστε να το χρησιμοποιήσει ως μουσείο,[7] ενώ παράλληλα κάλεσε μια ομάδα ειδικών για να διαμορφώσει το εσωτερικό, ώστε να δεχτεί τη συλλογή: Το σχέδιο προέβλεπε ότι τα έργα θα στεγάζονταν σε δωμάτια που έβλεπαν προς τον νότο, προς τη θάλασσα.[8] Ενώ η κατασκευή δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, οι πρώτοι πίνακες άρχισαν να τοποθετούνται το 1758 σε δώδεκα δωμάτια, διαχωρισμένοι κατά καλλιτέχνη και κατά σχολή ζωγραφικής. Σήμερα δεν είναι γνωστό ποιοι πίνακες είχαν τοποθετηθεί πού, γιατί οι επετηρίδες της εποχής καταστράφηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επόμενο στάδιο ήταν ο εξοπλισμός του Μουσείου, που άρχισε ήδη από το 1755 υπό τη διεύθυνση του ζωγράφου Τζουζέππε Μπονίτο (Giuseppe Bonito) από το Καστελλαμάρε ντι Στάμπια (Castellammare di Stabia), κοντά στη Νάπολη.[9]

Το 1759 μεταφέρθηκε και το υπόλοιπο της συλλογής: Τα προπαρασκευαστικά σχέδια για τις τοιχογραφίες της Cappella Paolina (παρεκκλήσιο των Αγίων Πέτρου και Παύλου στο Αποστολικό Ανάκτορο του Βατικανού), που είχε δημιουργήσει ο Μιχαήλ Άγγελος και τα αντίστοιχα για την αίθουσα του Ηλιοδώρου, δημιουργίες του Ραφαήλ,[10] πίνακες των Τζόρτζιο ΒαζάριΑντρέα Μαντένια και Μαζολίνο ντα Πανικάλε.

Μεταξύ των επισκεπτών εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται οι Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, ο Τζόζεφ Ράιτ, ο Αντόνιο Κανόβα, ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, και ο Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν.[11] Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1770, ύστερα από τη μεταφορά και των άλλων τμημάτων της Συλλογής Φαρνέζε, το Μουσείο έφτασε να καταλαμβάνει εικοσιτέσσερις αίθουσες: Έγινε εν τω μεταξύ προμήθεια και νέων πινάκων, των πρώτων των ζωγράφων του ιταλικού νότου, όπως των Πολιντόρο ντα ΚαραβάτζοΤσέζαρε ντα ΣέστοΧοσέ ΡιμπέραΛούκα Τζορντάνο εκτός των ήδη υπαρχόντων πινάκων των Άντον Ράφαελ ΜενγκςΑγγέλικα ΚάουφμανΕλιζαμπέτ Βιζέ Λε Μπρεν και Φραντσέσκο Λιάνι, ενώ το 1783 το Μουσείο αγόρασε τη συλλογή του κόμητος Καρλ Γιόζεφ φον Φίρμιαν, που περιείχε περίπου 20.000 χαρακτικά και σχέδια καλλιτεχνών όπως οι Φρα ΜπαρτολομέοΠερίν ντε ΒάγκαΆλμπρεχτ Ντύρερ και Ρέμπραντ.[12] Την ίδια περίπου εποχή δημιουργήθηκε ένα εργαστήριο αποκατάστασης, το οποίο αρχικά ανέλαβε ο Κλεμέντε Ρούτα και στη συνέχεια ο Φεντερίκο Αντρές, ύστερα από σύσταση του ζωγράφου της Αυλής Γιάκομπ Φίλιπ Χάκερτ.[12]

Επί Φερδινάνδου Α΄ των Δύο Σικελιών, το 1785, δημιουργήθηκε ο κανονισμός λειτουργίας του Μουσείου και ορίστηκαν το ωράριο για τους επισκέπτες, τα καθήκοντα των φυλάκων, οι αρμοδιότητες του εφόρου, η πρόσβαση στους αντιγραφείς, ενώ δεν απελευθερώθηκε πλήρως η πρόσβαση του απλού λαού, όπως συνέβαινε σε άλλα Μουσεία των Βουρβόνων, εκτός αν υπήρχε άδεια από τον αρμόδιο υπουργό.[13] Στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν πλέον το Μουσείο στέγαζε περίπου 1800 πίνακες, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένα σύμπλεγμα μουσείων στην πόλη: Επιλέχτηκε το Palazzo degli Studi ("Ανάκτορο των Σπουδών"), το μελλοντικό Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης, όπου οι εργασίες για νέα, δημόσια χρήση είχαν ήδη ξεκινήσει το 1777 από τον Φερντινάντο Φούγκα, με την πρόθεση να στεγαστούν εκεί, εκτός από τη Συλλογή Φαρνέζε, τα ευρήματα από τις ανασκαφές στο Ερκολάνο, την Πομπηία και τις Σταβίες, ενώ παράλληλα θα αποτελούσε την έδρα της βιβλιοθήκης και της Ακαδημίας.[14]

19ος αιώνας

Ζοακίμ Μυρά

Πλήγμα για το Μουσείο αποτέλεσε η άφιξη των Γάλλων στη Νάπολη και η εγκαθίδρυση μιας σύντομης "Δημοκρατίας της Νάπολης": Φοβούμενος τα χειρότερα, ο Φερδινάνδος, το προηγούμενο έτος, είχε μεταφέρει στο Παλέρμο δεκατέσσερα αριστουργήματα της συλλογής. Οι Γάλλοι στρατιώτες όντως λεηλάτησαν το Μουσείο και πολυάριθμοι πίνακες που αποτελούσαν τμήμα της συλλογής του μουσείου διαρπάχτηκαν, 339 από τη Συλλογή Φαρνέζε, πολλοί από τα αποκτήματα των Βουρβόνων, τριάντα στάλθηκαν στη Δημοκρατία και περίπου άλλοι τριακόσιοι πωλήθηκαν, ιδιαίτερα στη Ρώμη.[12]

Όταν επέστρεψε στη Νάπολη, ο Φερδινάνδος έδωσε εντολή στον Ντομένικο Βενούτι να βρει όσα έργα μπορούσε από τα αρπαγμένα. Αυτός κατόρθωσε να βρει ορισμένα, αλλά αυτά δεν επιστράφηκαν στο Καποντιμόντε, παρά στάλθηκαν στο Ανάκτορο Φρανκαβίλλα (Palazzo Francavilla),[15] που είχε επιλεγεί ως νέα έδρα του μουσείου της πόλης.

Η αρχή της δεκαετίας του 1800 σηματοδοτεί την οριστική εγκατάλειψη του ρόλου του Καποντιμόντε ως Μουσείου, υπέρ της στέγασης των εκθεμάτων στο "Ανάκτορο των Σπουδών":[16] Όλα μεταφέρθηκαν σε αυτό και, για να γεμίσουν οι νέες αίθουσες του ανακτόρου, χρησιμοποιήθηκαν πίνακες που πάρθηκαν από καταργημένα μοναστήρια όπως αυτά της Αγίας Αικατερίνης του Φορμιέλλο, του Μόντε Ολιβέτο και του Σαν Λορέντσο[17] σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο Ζοακίμ Μυρά πρότεινε τη δημιουργία πινακοθήκης στο Καποντιμόντε, με πρόθεση, όπως ο ίδιος λέγει, "να εξαφθεί η ιδιοφυΐα της νεολαίας με το παράδειγμα των παλαιότερων Διδασκάλων"[18]

Ακόμη και με την παλινόρθωση των Βουρβόνων το 1815, το ανάκτορο στο Καποντιμόντε συνέχισε να παίζει τον ρόλο του ως Μουσείου: Οι τοίχοι των αιθουσών διακοσμήθηκαν με πίνακες που δημιουργούσαν νέοι καλλιτέχνες, που είχαν σταλεί στη Ρώμη για σπουδές με δαπάνη του Στέμματος και έδειχναν την πρόοδό τους.[19] Το 1817 έφθασε στο ανάκτορο η συλλογή του Καρδιναλίου Βοργία, την οποία διακαώς επιθυμούσε ο Μυρά όσο ζούσε, αλλά την ολοκλήρωσε ο Φερδινάνδος.[20] Παρ' όλα αυτά, δεν έλειψε η διασπορά έργων που ανήκαν στο Μουσείο, όπως αυτών που δωρήθηκαν στο Μουσείο του Παλέρμο το 1838 ή αυτών της συλλογής του Λεοπόλδου των Βουρβόνων, αδελφού του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών, που πουλήθηκαν στον γαμπρό του πρώτου Ερρίκο της Ορλεάνης, ώστε να πληρωθούν χρέη από τη χαρτοπαιξία, και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο ανάκτορο του Σαντιγί[18]

Με την ενοποίηση της Ιταλίας και τον διορισμό ως διευθυντή του Βασιλικού Οίκου του Αννιμπάλε Σάκκο (Annibale Sacco), το ανάκτορο του Καποντιμόντε, εκτός από το ότι συνέχισε να παίζει το ρόλο του ως χώρος στέγασης καλλιτεχνημάτων, επέστρεψε, αν και όχι επίσημα, στον ρόλο του ως Μουσείου. Ύστερα από την πώληση περίπου εννιακοσίων πινάκων, ο Σάκκο και οι συνεργάτες του Ντομένικο Μορέλλι και Φεντερίκο Μαλνταρέλλι μετέφεραν στις αίθουσές του είδη από πορσελάνη και πορσελάνη "bisque" (είδος πορσελάνης χωρίς γυαλιστερή επικάλυψη), τα οποία τοποθέτησαν στη βορειοδυτική πτέρυγα, πίνακες από Ναπολιτάνους δημιουργούς, που μέσα σε μια εικοσαετία ξεπέρασαν τους εξακόσιους και περισσότερα από εκατό γλυπτά: Όλα τα έργα διευθετήθηκαν με χρονολογική σειρά, σύμφωνα με τα πρότυπα των σύγχρονων μουσείων, σε χώρους του βορεινού εσωτερικού περιβόλου, δημιουργώντας έτσι ένα είδος πινακοθήκης στο ισόγειο. Το 1864 μεταφέρθηκαν εκεί η συλλογή όπλων Φαρνέζε και πανοπλιών των Βουρβόνων. Το 1866 ήλθε η σειρά της δημιουργίας ενός μικρού "σαλονιού" για τη στέγαση των κινέζικων πορσελανών της Μαρίας-Αμαλίας της Σαξονίας, που αρχικά στεγάζονταν σε μια αίθουσα του ανακτόρου Πόρτιτσι και το 1880 μεταφέρθηκαν ταπισερί από το Βασιλικό Εργαστήριο και ζώα από αναπαραστάσεις της Φάτνης ναπολιτάνικης κατασκευής (presepe).[21] Το ανάκτορο Καποντιμόντε έγινε ξανά πολιτιστικό κέντρο της Νάπολης τόσο, ώστε το 1877 έγινε σε αυτό η Εθνική Έκθεση Καλών Τεχνών.[22]

20ός και 21ος αιώνας

Η αρχή του 20ού αιώνα σηματοδοτεί μια περίοδο στασιμότητας του Μουσείου: Αυτό γίνεται κατοικία των οικογενειών των Δουκών της Αόστα,[23] ενώ οι συλλογές που θα σχημάτιζαν τον πυρήνα του μελλοντικού Μουσείου συγκεντρώνονταν ακόμη στο "Ανάκτορο των Σπουδών", το οποίο, με την ενοποίηση της Ιταλίας, είχε μετονομαστεί σε Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.

Παρά την προμήθεια έργων ζωγράφων όπως ο Μαζάτσο το 1901 και Τζάκοπο ντε' Μπαρμπάρι (Jacopo de' Barbari) μεταξύ των δεκαετιών του '30 και του '40, οι πωλήσεις άλλων έργων τέχνης φθάνουν στο αποκορύφωμά τους:[24] Αυτό έγινε ή για να ικανοποιηθούν αιτήματα που είχαν υποβάλει η Πάρμα και η Πιατσέντσα, εν είδει αποζημίωσης γι' αυτά που τους είχε αφαιρέσει ο Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας, ή για να διακοσμηθούν άλλα κρατικά ιδρύματα, όπως το Κυρηνάλιο Ανάκτορο, το Ανάκτορο Μοντετσιτόριο, το Παλάτσο Μαντάμα, πρεσβείες του εξωτερικού και πανεπιστήμια.[25] Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι συλλογές του Μουσείου μεταφέρθηκαν, το καλοκαίρι του 1940, στη μονή της Αγίας Τριάδας στο Κάβα ντε' Τιρρένι (Abbazia territoriale della Santissima Trinità di Cava de' Tirreni) και, ως αποτέλεσμα της γερμανικής προέλασης το 1943, στη μονή του Μόντε Κασσίνο. Από εκεί, η μεραρχία Γκέρινγκ κατόρθωσε να αφαιρέσει ορισμένα έργα του Τιτσιάνο, του Παρμιτζανίνο, του Σεμπαστιάνο ντελ Πιόμπο και του Φιλιππίνο Λίππι: Όταν ο πόλεμος τελείωσε, τα έργα αυτά βρέθηκαν σε ένα λατομείο κοντά στο Σάλτσμπουργκ και επανήλθαν στη Νάπολη το 1947.[26]

Μπενεντέτο Κρότσε

Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, με το κύμα του ενθουσιασμού για τις εργασίες ανασυγκρότησης της χώρας, δημιουργήθηκε ένα σχέδιο για τα μουσεία στη Νάπολη. Ο ιστορικός τέχνης Μπρούνο Μολαγιόλι (Bruno Molajoli) μετακίνησε οριστικά όλους τους πίνακες στο Βασιλικό Ανάκτορο του Καποντιμόντε, απαλλάσσοντάς το παράλληλα και από την "υποχρέωση" της στέγασης των Δουκών της Αόστα ύστερα από την αναχώρησή τους το 1946.[7] Έτσι εισακούστηκε και η παράκληση, που είχε εκφραστεί μερικά χρόνια νωρίτερα από εξέχουσες προσωπικότητες του ιταλικού πολιτισμού, όπως ο Μπενεντέτο Κρότσε, ενώ το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα περιείχε αποκλειστικά συλλογές αρχαιοτήτων, καθώς είχε αποκτήσει, με την πάροδο του χρόνου, περισσότερο χώρο, αποσπώντας τον από τη Βιβλιοθήκη που είχε μεταφερθεί από το 1925 στο Βασιλικό Ανάκτορο (Palazzo Reale).[27] Με διάταγμα που υπογράφηκε το 1949, δημιουργήθηκε και επίσημα το Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε. Η αναπαλαίωση των αιθουσών του ανακτόρου ξεκίνησε το 1952, με χρηματοδότηση από το πρόγραμμα "Ταμείο για τον Νότο" (Cassa per il Mezzogiorno, επί λέξει "Ταμείο για το Μεσημέρι") και το ακολούθησαν τόσο ο Μολαγιόλι όσο και οι Φερντινάντο Μπολόνια, Ράφαελ Κάουζε και Έτσιο ντε Φελίτσε,[28] οι οποίοι ασχολήθηκαν κατά κύριο λόγο με την αρχιτεκτονική του κτιρίου και τη διάταξη του Μουσείου, το οποίο επί μακρόν θαυμαζόταν για τη λειτουργικότητα και τον εκσυγχρονισμό του και θεωρούνταν πρότυπο.[7] Στον πρώτο όροφο στεγάστηκαν οι πίνακες του 19ου αιώνα, αναμορφώθηκε το περιβάλλον του βασιλικού διαμερίσματος και στεγάστηκε το εργαστήριο συντήρησης και αποκατάστασης, ενώ στον δεύτερο όροφο δημιουργήθηκε η πινακοθήκη για τους πίνακες των κλασικών.[29]

Περιγραφή

Ημιόροφος:
██ Έκθεση σχεδίων και χαρακτικών
██ Ottocento Privato
██ Συλλογή Miele

Το Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε καταλαμβάνει τρεις ορόφους του Ανακτόρου Καποντιμόντε και η διάταξη είναι σύμφωνη με τις τελευταίες εργασίες αποκατάστασης που έγιναν από τη δεκαετία του '80 ως τα τέλη του 1999. Στο ισόγειο και εν μέρει στο υπόγειο υπάρχουν χώροι εξυπηρέτησης των επισκεπτών και ορισμένες αίθουσες διδασκαλίας, στον ημιόροφο στεγάζεται η έκθεση σχεδίων και χαρακτικών, η Ottocento Privato και οι αφίσες της Συλλογής Mele (δωρεά των αδελφών Εμμίντιο και Αλφόνσο Μέλε (Emiddio e Alfonso Mele).[30] Στον πρώτο όροφο βρίσκονται η πινακοθήκη, η Συλλογή Βοργία, το Βασιλικό Διαμέρισμα. η συλλογή με τις πορσελάνες, η Συλλογή του Μάριο ντε Τσίκκιο (Mario De Ciccio),[31] οι συλλογές όπλων και πανοπλιών των Φαρνέζε και των Βουρβόνων, στον δεύτερο όροφο βρίσκεται η ναπολιτάνικη πινακοθήκη, η Συλλογή Αβάλος,[32] η αίθουσα με τις ταπισερί και το τμήμα της Συλλογής Αβάλος σύγχρονης τέχνης, η οποία συνεχίζεται και στον τρίτο όροφο, όπου επίσης συνεχίζεται η συλλογή Ottocento Privato και η Συλλογή φωτογραφιών.

Εκθέματα

Κατηγορία:Μουσεία ανά χώρα



Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση

Υποκατηγορίες

Αυτή η κατηγορία έχει τις ακόλουθες 43 υποκατηγορίες, από 43 συνολικά.

Σελίδες στην κατηγορία «Μουσεία ανά χώρα»

Αυτή η κατηγορία περιέχει τις ακόλουθες 2 σελίδες, από 2 συνολικά.

 

Κατηγορία:Μουσειακά εκθέματα ανά χώρα

Σελίδες στην κατηγορία «Κατάλογοι έργων τέχνης ανά μουσείο»

Αυτή η κατηγορία περιέχει τις ακόλουθες 75 σελίδες, από 75 συνολικά.

Κ



ΕικόναΚαλλιτέχνηςΤίτλοςΧρονολογίαΠαρατηρήσεις
Simone Martini. St. Louis of Toulouse Altarpiece. 1317. Mus.Capodimonte, Naples..jpgΣιμόνε ΜαρτίνιΟ Άγιος Λουδοβίκος της Τουλούζης στέφει τον αδελφό του βασιλιά της Νάπολης
Ταντέο ΓκάντιΠαρθένος και Βρέφος ένθρονοι με Αγίους
Masolino, fondazione di santa maria maggiore.jpgΜαζολίνο ντα ΠανικάλεΗ θεμελίωση της Σάντα Μαρία Ματζόρε στην Ρώμη
Masaccio - Crucifixion - WGA14199.jpgΜαζάτσοΣταύρωση
Madonna and Child and Two Angels (Botticelli).jpgΣάντρο ΜποττιτσέλλιΠαρθένος και Βρέφος με αγγέλους
Mantegna, santa eufemia, capodimonte.jpgΑντρέα ΜαντένιαΗ Αγία Ευφημία
Andrea Mantegna 111.jpgΑντρέα ΜαντένιαΠροσωπογραφία του Φραντσέσκο Γκοντζάγκα
Trasfigurazionedicristo.jpgΤζοβάννι ΜπελλίνιΗ Μεταμόρφωση
Colantonio 003.jpgΚολαντόνιοΟ Άγιος Ιερώνυμος στο σπουδαστήριο του
ΡαφαήλΟ Μωυσής προ της Καιομένης Βάτου (σχέδιο)
Deus Pai - Retábulo de San Nicola da Tolentino-1.jpgΡαφαήλαπόσπασμα από το Τρίπτυχο Baronci
Rafael - Alessandro Farnese.jpgΡαφαήλΟ καρδινάλιος Αλεσσάντρο Φαρνέζεο μετέπειτα πάπας Παύλος Γ΄
Giulio romano, madonna della gatta, 1519-20, Q140, 01.JPGΤζούλιο ΡομάνοΗ Παναγία με την γάτα
Del Piombo Clement.jpgΣεμπαστιάνο ντελ ΠιόμποΚλήμης Ζ΄
Piombo, Madonna del velo, Museo de Capodimonte, Nápoles.pngΣεμπαστιάνο ντελ ΠιόμποΗ Παναγία με το πέπλο
Gruppo di armigeri, Michelangelo Buonarroti 001.JPGΜιχαήλ ΆγγελοςΟμάδα πολεμιστών (σχέδιο)
Rosso fiorentino, ritratto di giovane seduto con tappetoi.jpgΡόσσο ΦιορεντίνοΠροσωπογραφία νέου
Correggio, la zingarella, 1515-16, Q107.JPGΚορρέτζοΗ τσιγγάνα
Correggio 015.jpgΚορρέτζοΟ μυστικός γάμος της αγίας Αικατερίνης
Parmigianino 024.jpgΠαρμιτζανίνοΠροσωπογραφία του Γκαλεάτσο Σανβιτάλε
Parmigianino 1524-27-antea1.jpegΠαρμιτζανίνοΠροσωπογραφία νέας (Ανταία)
Parmigianino, sacra famiglia con san giovannino.jpgΠαρμιτζανίνοΗ Αγία Οικογένεια με τον μικρό Άγιο Ιωάννη Βαπτιστή
Parmigianino, lucrezia romana, 1540.jpgΠαρμιτζανίνοΛουκρητία
Lorenzo Lotto 042.jpgΛορέντσο ΛόττοΠροσωπογραφία του Μπερνάρντο ντε’ Ρόσσι, επισκόπου του Τρεβίζο
Lorenzo Lotto - Madonna and Child with St Peter Martyr - WGA13648.jpgΛορέντσο ΛόττοΠαναγία Βρεφοκρατούσα με τον Άγιο Πέτρο Μάρτυρα
Πάλμα ΒέκκιοΙερά Συνομιλία
Titian - Pope Paul III with his Grandsons Alessandro and Ottavio Farnese - WGA22985.jpgΤιτσιάνοΟ Παύλος Γ΄ και οι εγγονοί του Αλεσσάντρο και Οττάβιο Φαρνέζε
Titian - Danaë - WGA22900.jpgΤιτσιάνοΔανάη
Titian - St Mary Magdalene - WGA22834.jpgΤιτσιάνοΜαρία Μαγδαληνή
Titian - The Annunciation - WGA22821.jpgΤιτσιάνοΟ Ευαγγελισμός
Tizian 083b.jpgΤιτσιάνοΠροσωπογραφία του Πάπα Παύλου Γ΄
Cardinal Farnese.jpgΤιτσιάνοΠροσωπογραφία του Καρδιναλίου Αλεσσάντρο Φαρνέζε
CarracciHercules.jpgΑννίμπαλε ΚαρράτσιΗ εκλογή του Ηρακλή
Schedoni Carità.jpgΜπαρτολομέο ΣκεντόνιΕλεημοσύνη
Atalanta e Ippomene, Guido Reni 001.JPGΓκουίντο ΡένιΙππομένης και Αταλάντη
CaravaggioFlagellation.jpgΚαραβάτζοΗ Μαστίγωση
Artemisia gentileschi, giuditta e la fantesca abra con la testa recisa di oloferne, 1645-50, Q377.JPGΑρτεμίζια ΤζεντιλέσκιΗ Ιουδήθ με το κεφάλι του Ολοφέρνη
Ματτία ΠρέτιΗ πανώλη στη Νάπολη το 1656 (προσχέδιο)
Ματτία ΠρέτιΤο δείπνο του Αβεσσαλώμ
Luca giordano, ercole e onfale, 1670-75 ca., Q1482, 01.JPGΛούκα ΤζορντάνοΗρακλής και Ομφάλη
Luca giordano, galatea e polifemo, 1674-75 ca., 01.JPGΛούκα ΤζορντάνοΓαλάτεια και Πολύφημος
Luca giordano, perseo taglia la testa a medusa, Q1822.JPGΛούκα ΤζορντάνοΟ Περσέας αποκεφαλίζει την Μέδουσα
Luca giordano, madonna del rosario, o del baldacchino, 1686 ca., Q268.JPGΛούκα ΤζορντάνοMadonna del Baldacchino
Luca giordano, madonna del rosario, 1657, Q492.JPGΛούκα ΤζορντάνοMadonna del Rosario
Φραντσέσκο ΣολιμέναΠροσωπογραφία του πρίγκιπα της Τάρσια
Julije Klovic 2.jpgΕλ ΓκρέκοΠροσωπογραφία του Τζούλιο Κλόβιο
El Greco - A Boy Blowing on an Ember to Light a Candle (Soplón) - WGA10422.jpgΕλ ΓκρέκοΑγόρι που φυσά για ν’ ανάψει φωτιά
Sileno borracho.jpgΧοσέ ΡιμπέραΜεθυσμένος Σειληνός
José de Ribera 004.jpgΧοσέ ΡιμπέραΑπόλλων και Μαρσύας
Σιμόν ΒουέΗ Περιτομή
Claude Lorrain 005.jpgΚλωντ ΛορραίνΤοπίο με τη νύμφη Ηγερία
Pieter Bruegel d. Ä. 035-2.jpgΠίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτεροςΟ μισάνθρωπος
Pieter Bruegel the Elder - The Parable of the Blind Leading the Blind - WGA3511.jpgΠίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτεροςΤυφλός που οδηγεί τυφλούς
Joachim Beuckelaer Butcher Shop.jpgΓιοάχιμ ΜπεκελάερΣτο κρεοπωλείο
Painting of the family of Ferdinando IV (Angelica Kauffmann, 1782).jpgΆντονι βαν ΝτάικΣταύρωση
πηγη https://el.wikipedia.org/Αντζέλικα ΚάουφμανΟ Φερδινάνδος Δ΄ και η οικογένειά του


https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang

tapantareinews tv

Ενημέρωση και ψυχαγωγία. Επικοινωνία στο dsgroupmedia@gmail.com.

 






Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only