«Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το ’βαλε κάτω και το παίδεψε, το ’πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι.
Στο τέλος το βρήκε: Θα ’πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει, αυτά που του ’κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ’ τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.
Μα στο χωριό, που δούλευε παραπαίδι δεν είχε χαρτοπουλειά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ’ αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του ’βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια[κέρματα] και, «σε παρακαλώ», του λέει, «αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρ’ το μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως...».
Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω... έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του... και του τα ’δωσε πίσω.
«Πάρ’ τα», του λέει. «Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια... μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;...».
Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια...
«Άιντε, άιντε... Σύχασε...», είπε.
«Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;».
Σε τρεις μέρες του ’φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό απ’ το βαγγέλιο, και του το ’δωσε.
«Το πασπάτεψα από παντού», λέει στο παιδί. «Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρ’ το εσύ, μην ’πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε».
Το παιδί τ’ άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι, «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν!
Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το ’μαθε νεράκι.
Κείνος ο μπάρμπας, που του το ’χε φέρει, τ’ άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ’ όποιον ήθελε.
Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία».
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ'ΑΣΤΡΑ, ΚΕΦ.1
.
[ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ(1915-1976): Γεννήθηκε στην ανατολική Θράκη και ακολουθεί τη μοίρα όλων των ξεριζωμένων Ελλήνων με τη μικρασιατική καταστροφή. Κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει και ταυτόχρονα αυτομορφώνεται με το να διαβάζει ότι βιβλίο πέσει στα χέρια του. Στην Έδεσσα, στη Θεσσαλονίκη και έπειτα στην Αθήνα.
Κάνει την εμφάνιση του στα γράμματα με τη συλλογή διηγημάτων Τα "πλοία δεν άραξαν' και κερδίζει το κρατικό βραβείο το 1938. Στη διάρκεια της κατοχής παίρνει μέρος στην Εθνική αντίσταση, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου συλλαμβάνεται και εξορίζεται στην Μακρόνησο και στον Αη Στράτη. Μέχρι το 1958 που εκπατρίζεται στην Ρουμανία υφίσταται, εξορίες, βασανισμούς, διώξεις, καταδίκες, απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του. Το 1962 του αφαιρούν την ελληνική υπηκοότητα.
Ο Λουντέμης είναι πολύ ξεχωριστή περίπτωση λογοτέχνη. Πολυγραφότατος έχει ασχοληθεί με όλα τα είδη του λόγου. Στα περισσότερα βιβλία του κυριαρχούν τα αυτοβιογραφικά στοιχεία.]
317802411-ΜΕΝΕΛΑΟΣ-ΛΟΥΝΤΕΜΗ...
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.