Ερωτειδείς, επτάφωτη εβραϊκή λυχνία,
διονυσιακά (σταφύλια) και απολλώνια (κύκνοι) σύμβολα
από την αρχαία Ρώμη... Τι συμβαίνει;
Μεθοδολογία. Στόχοι. Περίγραμμα.
Ακούμε για τη δόξα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά λίγοι συνειδητοποιούν πόσο επίπονη ήταν η άνοδός τους από την αφάνεια. Η προϊστορία της χώρας (η μυθολογική εποχή) σημαδεύτηκε από ξένες επιδρομές και κατακτήσεις. Οι περισσότερες ήταν θαλάσσιες. Οι επιδρομείς μετέφεραν τεχνολογία, γνώσεις, προϊόντα, καλλιέργειες, και νέες θρησκευτικές αντιλήψεις. Σε πολλά μέρη οι Έλληνες έβλεπαν για πρώτη φορά πλοίο! Ήταν δύσκολο να αντισταθούν, τόσο από στρατηγική άποψη, αλλά και γιατί θαύμαζαν τους επιδρομείς. «...πάσης σχεδόν τέχνης ευρεταί βάρβαροι...»[1]
Όσα έγιναν τότε, ισχύουν και τώρα... Πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν πως όλα ήταν Ελληνικά, θεωρώντας Εθνικό Καθήκον να χαϊδεύουν τα αυτιά του κοινού. Πολλοί αρχαίοι μυθογράφοι προσπάθησαν, επίσης, να διαγράψουν την παρουσία ξένων. Ήταν όμως αδύνατο, γιατί αντίβαινε στην κοινή γνώμη.[2]
Όσοι θέλουν να δουν το παρελθόν χωρίς ωραιοποίηση, ώστε να μπορέσουν να σχεδιάσουν το μέλλον, θα βρουν εδώ -κυριολεκτικά- την αρχή των ανησυχιών τους.
Τροία, Θράκη, Θήβες, Σπάρτη, Αθήνα, Σαντορίνη, Ρόδος, Θάσος, Δήλος, Δωδώνη, Δελφοί... Η επιρροή των Φοινίκων έφτασε μέχρι την Αιθιοπία και την Ινδία. Ήταν εμπορικοί αντιπρόσωποι των Αιγυπτίων και των Μεσοποτάμιων, των οποίων μετέφεραν και πολιτιστικά στοιχεία. Ο αποικισμός και το θαλάσσιο εμπόριό τους ενοποίησαν την Μεσόγειο. Στους Μύθους των λαών της κυριαρχεί η περιπλανώμενη Ιώ (=Σιών, Ίσις) που διέτρεξε τις ανατολικές ακτές της. Πρόγονοί της, κατά τους Έλληνες, οι Αργίτες, κατά τους Τρώες, οι Φοίνικες. Απόγονοί της, οι Αιγύπτιοι, Χαλδαίοι, Εβραίοι Δαν, Δαναοί, Τρώες, Ασκάνιοι, Φρύγες, Φοίνικες, Κίλικες, Κιττείμ (=Ρωμαίοι) κλπ.
Η έρευνα βασίστηκε στις αρχαίες πηγές, συνδυασμένες με την Βίβλο και τους Βυζαντινούς ιστορικούς, αποφεύγοντας όσο γίνεται, μεταγενέστερες αναλύσεις και σκοπιμότητες. Οι Βυζαντινοί χρονογράφοι είναι πολύτιμη πηγή, γιατί μνημονεύουν αρχαία κείμενα που σήμερα έχουν χαθεί. Όπου είναι δυνατή η αντιπαράθεση με τις αρχαίες πηγές τους, αποδείχνονται αξιόπιστοι και μάλιστα λέξη προς λέξη. Άλλη απόδειξη αξιοπιστίας τους είναι ότι τα έργα τους είναι σχεδόν όμοια. Δεν θα περιλάβω αρχαιολογικά συμπεράσματα. Θα πω όμως πως συμφωνούν.
Μειονέκτημα της μελέτης είναι η ελλιπής αναφορά στις παραλλαγές των Μύθων. Είναι αδύνατο, άλλωστε, να βγει οποιοδήποτε συμπέρασμα αν δεν επιλεγεί κάποια από τις αντικρουόμενες παραλλαγές και απορριφθούν -ως ένα βαθμό- οι άλλες. Κριτήριο, η λογική τους σειρά, μάλιστα όταν προέρχονται από διαφορετικές πηγές, φανερώνοντας την γνησιότητά τους.
Παρά τις επιδρομές και τις κατακτήσεις, (που ήρθαν κυρίως από τη θάλασσα, την ευχή και την κατάρα της Ελλάδας) οι Έλληνες κατόρθωσαν να μεταμορφώσουν τις ξένες επιρροές, ώστε να θεωρούνται πλέον Ελληνικές, να βγουν στο προσκήνιο της Ιστορίας. και να δημιουργήσουν μεγάλο πολιτισμό, που είχε όμως δύσκολη αρχή, και άδοξο τέλος- ακριβώς γιατί οι ξένες επιρροές δεν αποτινάχτηκαν πλήρως.
Αυτή την αρχή θα σκιαγραφήσουμε εδώ.
Ένας φοίνικας, το ιερό φυτό-έμβλημα του Απόλλωνα
Δεν είναι γηγενές φυτό της Ελλάδας, και
αποκαλύπτει την προέλευση των ολύμπιων θεών
από την Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή
Η Προϊστορικη Ελλάδα
«Δεν μπορεί να παραδεχτώ πως είναι σύμπτωση που όσα γίνονται στη θεϊκή λατρεία στην Ελλάδα και την Αίγυπτο είναι όμοια. Αλλιώς, θα έμοιαζαν με τις ελληνικές συνήθειες και δεν θα είχαν εισαχθεί πρόσφατα»[3]
Ηρόδοτος, 2, 49
Η Ανατολική Μεσόγειος ήταν λεωφόρος εισβολών και πολιτιστικών επιδράσεων. Οι απέραντες ακτές της Ελλάδας έκαναν εύκολη την προσέγγιση ξένων στόλων, και δύσκολη την αντιμετώπισή τους.
Υπάρχουν λίγα, αλλά ξεκάθαρα στοιχεία από τους αρχαίους συγγραφείς, που αποδείχνουν πως η προϊστορική Ελλάδα κατακτήθηκε από Αιγύπτιους και Ασιάτες επιδρομείς, που εκμεταλλεύτηκαν το χάος που άφησαν οι φυσικές καταστροφές, συνέπεια του ηφαιστείου της Θήρας. Υποθέτουμε πως προηγουμένως υπήρχε εξελιγμένος πολιτισμός στο Αιγαίο, που χάθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά.
Μετά την καταστροφή (-καταστροφές):
«απόμειναν οι αγράμματοι και ακαλλιέργητοι»- στις βουνοκορφές [4] «...γιατί, ότι σχετικό με τους Έλληνες, είναι πρόσφατο και χθεσινό, ακόμα και τα παλιά, κατά κάποιο τρόπο» /…/ «Την περιοχή της Ελλάδας χτύπησαν μύριες» (φυσικές) «καταστροφές, που έσβησαν τη μνήμη των συμβάντων. Κάθε φορά που ξεκίναγαν νέα ζωή» [:από την αρχή] «πίστευαν πως τα πάντα άρχιζαν τότε, με καθένα από αυτούς....» [5]
Έτσι, εισβολές κατέκλυσαν τη χώρα εύκολα, αλλά ήταν ευκαιριακές, αποικιστικού ή ληστρικού τύπου. Δεν υπήρχαν πια συντεταγμένα ισχυρά κράτη για να κατακτήσουν περιοχές μόνιμα. Ανάλογα φαινόμενα χτύπησαν όλη την Ανατολική Μεσόγειο (πχ, οι επιδρομές των «λαών της θάλασσας», όπου μάλλον συμμετείχαν και Έλληνες. Πιστεύεται πως αιτία ήταν μια μεγάλη διατροφική κρίση)
Αγνοούμε λεπτομέρειες, αλλά ξέρουμε, μέσω των Ελληνικών Μύθων που εξυμνούν τους… κατακτητές μας, πως αυτοί εντάχθηκαν στις γενεαλογίες των βασιλικών οίκων, αφήνοντας βαθιά ίχνη. Οι κατακτήσεις αυτές είχαν σοβαρές πολιτιστικές και θρησκευτικές επιδράσεις. Επέβαλλαν τη λατρεία των Ολύμπιων θεών, αντικαθιστώντας τη λατρεία της Μητέρας Γης και του Ήλιου, καθώς και πολλές άλλες, άγνωστες σήμερα λατρείες, που ανακαλύφθηκαν αρχαιολογικά. Η θρησκευτική αλλαγή γέννησε την αβάσιμη θεωρία της εισβολής «Ινδοευρωπαίων», που έφεραν δήθεν το Δωδεκάθεο από την Ινδία.
Οι Έλληνες, όμως, δεν έπαψαν ποτέ να λατρεύουν τη Γη και «τον πρώτο απ’ όλους τους θεούς, τον Ήλιο»[6] και γιόρταζαν τα «Κρόνεια», λέγοντας πως η ζωή ήταν καλύτερη με τους παλιούς θεούς, όταν ζούσαν τα «χρυσά» και «ασημένια» γένη ανθρώπων, που «…ούτε τους αθάνατους να λατρεύουν ήθελαν ούτε να θυσιάζουν στων μακαρίων τους ιερούς βωμούς...» [7]
Αποκαλούσαν τον Δία: «Ευρύβατον», «υποθέτοντας πως ο Δίας μεταμορφώνονταν και πλούτιζε και έκανε πανουργίες». Ο Ευρύβατος συμβόλιζε την πονηρία.[8] Οι χαρακτηρισμοί του Δία ως νέου, άδικου, σκληρού και επίορκου θεού, έγιναν από τον… Αισχύλο, που ξεσπά με μανία πάνω στους νέους θεούς στο έργο του «Προμηθέας Δεσμώτης»… Σώζεται και μια παροιμία: «Πόρρω Διός τε και κεραυνού»[9] (μακριά απ’ τον Δία και τον κεραυνό [του])
Οι αλλαγές μεταμορφώθηκαν σε διαδοχές θεών, (Ουρανός –Κρόνος –Ζευς) Γιγαντομαχία και Τιτανομαχία. Οι περισσότεροι μυθικοί βασιλείς –εκφραστές του παλιού καθεστώτος, αν και μερικοί ήταν ήδη ξένοι- περιγράφονται ως εγκληματίες, ασεβείς ή αμαρτωλοί. (Αμφίων, Πενθεύς, Μελέαγρος, Κριός, Πελίας, Φλεγύας, Οινεύς, Λάβδακος, Οιδίπους, Σαλμωνεύς, Ιξίων, Σίσυφος, Έλατος, Ίσχυς, Πειρίθους, Θησέας, Τάνταλος, Αίας, Αχιλλέας, Νεοπτόλεμος, Λυκάων, Κύκνος, Λάιος, Αριστόδημος, Φύλαντας, Βελλερεφόντης, κλπ…) Έτσι παρουσίαζε η εθνική μας θρησκεία τους Ήρωες και Γενάρχες μας. Στόχος ήταν να υποβαθμιστεί ο Αρχιερατικός τους ρόλος ώστε να αντικατασταθούν από μόνιμο ιερατείο, που δεν υπήρχε στην προϊστορική Ελλάδα, και ουδέποτε απέκτησε κύρος στους ιστορικούς χρόνους της Ελληνικής αρχαιότητας.
Οι μάχες θεών, ήταν πόλεμοι μεταξύ ανθρώπων και έγιναν τόσο πρόσφατα, που πρόσωπα σαν τον Ηρακλή, τον Κέκροπα και τον Πρίαμο, εμφανίζονται σαν σύγχρονά τους, ενώ ο Κάδμος αρχαιότερος. Η διαπίστωση σκανδάλιζε όσους αρχαίους ήθελαν να πιστεύουν πως οι Ολύμπιοι ήταν προαιώνιοι...[10]
Ακολουθεί συνοπτική εξιστόρηση των γεγονότων όπως διασώζονται, αρχίζοντας, ενδεικτικά, με μερικά γενικά:
«Καθιερώσαμε θεούς που δεν είναι διαφορετικοί για τον καθένα, ούτε άλλοι για βάρβαρους και άλλοι για Έλληνες, ούτε άλλοι για το βορρά και άλλοι για το νότο»
Πλούταρχος, ιερέας των Δελφών (!)
Ήδη μνημονεύσαμε την διαπίστωση του Ηρόδοτου πως οι θρησκευτικές τελετές της αρχαίας Ελλάδας δεν ταίριαζαν με τα υπόλοιπα έθιμά της. Έλεγαν πως ο πρώτος Αθηναίος που θυσίασε βόδι στο Δία έπαθε κρίση λόγω ενοχών για το φόνο του αθώου και χρήσιμου αυτού ζώου. Τα κατοπινά χρόνια, δικάζανε συμβολικά το… τσεκούρι που σκότωνε το βόδι, για να απαλλάξουν τον θύτη από το έγκλημα! [11] Οι ξένοι γέλαγαν με την καρδιά τους με αυτή την τελετή. Οι τελετουργίες της θρησκείας των Ολύμπιων ήταν αντίθετες όχι μόνο στις συνήθειες, αλλά και τους νόμους της Ελλάδας!
Ο Αριστοτέλης λέει πως οι Αθηναίοι κρατικοί λειτουργοί έπρεπε να αποδείξουν με μάρτυρες την πίστη τους στον (δήθεν) «Πατρώο Απόλλωνα», [12] ενώ λίγο παλιότερα, επί Πεισίστρατου, τον περιφρονούσαν τόσο που αποπατούσαν στο τέμενός του! [13]
Η λέξη «θρησκεία» για τους αρχαίους Έλληνες κατάντησε να είναι μια λέξη ξένη! «Θρήσκος: αλλόπιστος. Από το Θραξ, γεν. Θρακός. Και η λέξη θρησκεία προέρχεται από την ευσέβεια των Θρακών για τα θεία, και από τις ιερουργίες του Ορφέα» [14]
Την ετυμολογούσαν από τη λέξη Θράκη, γιατί από αυτήν την περιοχή κατάγονταν ο Ορφέας, που καθιέρωσε τις βασικές αρχές της λατρείας των Ολυμπίων. «Πήρε από την Αίγυπτο τις περισσότερες από τις μυστικές τελετουργίες, τις οργιαστικές τελετές που συνοδεύουν τις περιπλανήσεις του και τη μυθική παράδοση για τις εμπειρίες του στον Άδη. Γιατί η λατρεία του Όσιρη είναι ίδια με εκείνη του Διονύσου, ενώ της Ίσιδας είναι πανομοιότυπη με την αντίστοιχη της Δήμητρας και μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει»[15]
Γι’ αυτό, οι τελετές αυτές φαίνονταν αφύσικες στους Έλληνες. «…απ’ αυτά, θεωρείται πως και το να πιστεύεις στη θρησκεία, κατέληξε να γίνει ο ορισμός υπερβολικών και περίεργων τελετών…» [16]
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, αιώνες μετά τον Ηρόδοτο, συνεχίζει να αποκαλεί τις τελετές της λατρείας του Δωδεκάθεου στην Ελλάδα: «τερατώδεις»…»[17]
Άλλοι συγγραφείς και ποιητές έφτασαν στο σημείο να διαψεύσουν τους (Ελληνικούς;) Μύθους, γιατί δεν ταίριαζαν με την εικόνα του Θείου, όπως την αντιλαμβάνονταν οι Έλληνες: «Έχουν πει» [οι θεολόγοι και Μυθογράφοι] «για τους θεούς πράγματα που δεν θα τολμούσε να πει κανείς ούτε για τους εχθρούς του» /…/ «γι αυτά δεν δικάστηκαν όπως έπρεπε, αλλά δεν ξέφυγαν και ατιμώρητοι»[18] Και ο Ευριπίδης αρνήθηκε την κακή φύση των θεών όπως παραδίδεται στους Μύθους: «Ει οι θεοί εισί κακοί ουκ εισί θεοί».[19] Άρα, αυτή η θρησκεία δεν μπόρεσε ποτέ να ενταχθεί στον ψυχισμό και τον πολιτισμό του τόπου.
Ο Δίας στην Γιγαντομαχία
Αυτές οι τελετές, και η θρησκεία τους, επιβλήθηκαν με τη βία:
«Ο Δίας» /…/ «πήγε σχεδόν σε όλη την οικουμένη, και σκότωνε τους ληστές και τους ασεβείς, και εισηγούνταν την ισότητα και την Δημοκρατία».[20]
[Ο Διόνυσος] «μαζί του περιέφερε και στρατό /…/ και τιμωρούσε τους άδικους και ασεβείς ανθρώπους».[21]
«Οι Έλληνες τους φτιάχνουν» [τους θεούς] «να είναι οπλισμένοι» [«σιδηροφορούντας»] «γιατί με τα όπλα υποτάσσονται οι άνθρωποι».[22]
Ένας Φοίνικας βασιλιάς δέχεται προσφορές καθισμένος σε έναν θρόνο από Σφίγγες,
που συμβολίζουν την υλική και πνευματική εξουσία του θρόνου.
Αυτό το Φοινικικό πρότυπο αντέγραφε το άγαλμα του Δία - Ζευς (Ζεβούβ) στην Ολυμπία...
«Στα δυο μπροστινά πόδια» [του θρόνου του Δία στην Ολυμπία, παριστάνονται να-] «κείτονται τα παιδιά των Θηβαίων αρπαγμένα από τις Σφίγγες, και κάτω από τις Σφίγγες ο Απόλλων και η Άρτεμη τοξεύουν τα παιδιά της Νιόβης…»[23]
Βέβαια, αν και ξενόφερτοι, οι Ολύμπιοι έτρεφαν απέραντη αγάπη για την Ελλάδα:
«Σ΄αυτόν» [το Δία] «ύστερα απάντησε η μεγαλομάτα σεβάσμια Ήρα: ΄΄Αληθινά εγώ τρεις πολιτείες αγαπώ πάρα πολύ, το Άργος και τη Σπάρτη και τις Μυκήνες με τους φαρδιούς τους δρόμους. Αυτές κατάστρεψέ τις τη στιγμή που θα τις μισήσεις βαθιά στην καρδιά σου. Σ΄αυτές δεν σου μπαίνω εγώ μπροστά ούτε σου αρνιέμαι να τις χαλάσεις΄΄» [24]
Εθνική θρησκεία, που λένε…
Στη συνέχεια, κεφάλαιο-κεφάλαιο, θα ανιχνεύσουμε την επιβολή της νέας θρησκείας των Ολυμπίων στην Ελλάδα, που είναι διάφανη και εμφανής σε όλους τους Μύθους, από αυτούς του Τρωικού πολέμου, των "Επτά επί Θήβας", της Αργοναυτικής Εκστρατείας, καί, πιστεύω, όλων των άλλων.
Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης θα κατανοήσει πως είναι αδύνατο να πλάστηκαν αυθαίρετα και βεβιασμένα όλες αυτές οι ερμηνείες σε ανεξάρτητα παραδομένους ετερόκλητους μύθους. Θα δει να βγαίνουν τα ίδια συμπεράσματα, αβίαστα, από τον καθένα από αυτούς.
Η έρευνά μου δεν είχε κανένα αλλο σκοπό από την εξερεύνηση της Αλήθειας. Εγώ εξεπλάγην περισσότερο από τον καθένα διαπιστώνοντας πως κάθε Μύθος μπορεί να ερμηνευθεί με αυτόν τον γνώμονα. και συγκλονίστηκα, όταν επιτέλους κατάλαβα πως, και στην περίπτωση της Αρχαιότητας, όπως και παντού, βέβαια, μας έχουν γεμίσει ψέματα...
[1] Κλήμης Αλεξανδρείας, τομ. 1, Στρωματείς Α΄, XVI, σελ 265
[2] Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τομ. Ι, σελ. 387
[3] Όσα σημειώνονται με έντονους χαρακτήρες μέσα σε εισαγωγικά, π.χ, «αδελφούς» είναι απόσπασμα αρχαίου κειμένου, μεταφρασμένου ή πρωτότυπου. Ο συγγραφέας αναφέρεται πάντα σε ακόλουθη ή προηγούμενη υποσημείωση.
[4] Πλάτων, Τίμαιος, 23 b
[5] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Ι΄, ζ΄, σελ. 376-377, αντιγράφοντας τον Ιώσηπο.
[6] Σοφοκλής, Οιδίπους Τύραννος, στ. 662-663
[7] Ησίοδος, Θεογονία 111 κ.έ.
[8] Σούδα, λήμμα «Ευρύβατος»
[9] Σούδα, ομώνυμο λήμμα
[10] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 24 και Γ΄, 74: «Αφού λένε όλοι πως ο Ηρακλής αγωνίστηκε στο πλευρό των Ολυμπίων θεών στον πόλεμο εναντίον των Γιγάντων, λένε πως δεν ταιριάζει με κανένα τρόπο να γέννησε η Γη τους γίγαντες την εποχή που οι Έλληνες λένε πως γεννήθηκε ο Ηρακλής, μια γενιά πριν τα Τρωικά» /… /«Σαν απόδειξη για το ότι υπήρχαν πολλοί Διόνυσοι, μεταξύ άλλων επιχειρούν να παρουσιάσουν αυτήν από την Τιτανομαχία. Αφού όλοι συμφωνούν πως ο Διόνυσος αγωνίστηκε στο πλευρό του Δία στον πόλεμο κατά των Τιτάνων, με κανένα τρόπο δεν γίνεται να λέμε πως η γενιά των Τιτάνων τοποθετείται στα χρόνια της Σεμέλης, ούτε και να βγάζουμε τον Κάδμο, το γιό του Αγήνορα παλιότερο από τους Ολύμπιους θεούς» Ο Κάδμος όμως, εισήγαγε το Δωδεκάθεο στην Ελλάδα. «ο Κάδμος, ο γιος του Αγήνορα, καθιέρωσε για τους θεούς μερικά από τη Φοινίκη και άλλα από την Αίγυπτο ή και από κάπου αλλού» Ευσέβιος Καισαρείας (Χριστιανός) Ευαγγελική προπαρασκευή, Α 6.4 και Ι 4,4.
[11] Παυσανίας, Αττικά, 28, 10, Σούδα, λήμματα «Θαύλων» και «Βουφόνια»
[12] Αριστοτέλης, Αθηναίων πολιτεία 55, 3-4
[13] Σούδα, λήμμα: «Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι»
[14] «θρήσκος: ετερόδοξος. εκ του Θραξ Θρακός. και θρηισκεία παρά την Θρακών επιμέλειαν την προς το θείον και την Ορφέως ιερουργίαν…» Κάκτου, ορφικά, τομ Β σελ. 180, Μέγα Ετυμολογικόν
[15] Διόδωρος Σικελιώτης, Α 96, 2-3, στα Ορφικά, τομ 4 σελ. 163
[16] «Αφ΄ων δοκεί και το θρησκεύειν όνομα ταις κατακόροις γενέσθαι και περιέργοις ιερουργίαις» Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 2
[17] Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή αρχαιολογία, τομ. Β΄, σελ 65-67.
[18] Ισοκράτης, Βουσ. 38-39, Κάκτου, Ορφικά, τομ.Γ΄, σελ 55
[19] Ευριππίδης, Ηρακλής μαινόμενος, 1346
[20] Διόδωρος Σικελιώτης, Ε΄, 71.
[21] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2.
[22] Σούδα, λήμμα «Ερμήν»
[23] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 11, 2
[24] Ιλιάδα, Δ,
πηγη https://sites.google.com/site/archaiaelladaealetheia/
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.