Του Μπάμπη Π. [Καλημέρα, Μπάμπη!]
"Πήαινε, καημένε, να κάμεις δύο πάσα να περάσει η ώρα σου". Σαν τώρα, οπού ακούω τη Νόννα μου, να με παροτρήνει να απομακρυνθώ κομμάτι από το σπίτι. Σαν έχεις κάτι δεδομένο, δεν σου πολυκάνει εντύπωση. Πολλά, όμως, που θαρρούμε δεδομένα, δεν είναι. Και έτσι σαν τα στερηθούμε μόνο καταλαβαίνουμε την κατά τα άλλα βαρετή ... γλύκα τσους. Τηρουμένων των αναλογιών, σα
τσι πατάτες που έπερεπε κατά το ιστορικό ανέκδοτο να τις φυλάξουν οι χωροφυλάκοι του τότε, για να κινήσουν την περιέργεια των ... ενδιαφερομένων, και να τις κλέψουν ... μπροστά στη μύτη τσους. Όταν τους τις χάριζαν, δεν ήθελαν με κανένα Θέο να τις δεχτούν...
Παραδέχομαι πως μπροστά σε αυτά που ακούω, και που παθαίνουν οι ευσυνείδητοι φίλοι που παραμένουν ΣΠΙΤΙΤΣΟΥΣ, νοιώθω μια χαρά. Με τα πόδια ή με το ποδήλατο, όταν χορτάσω τα χωράφια γύρω από το μικρό μας σπίτι, μπορώ να απολαμβάνω τις ανοιξιάτικες διαδρομές του Τζάντε. Και κρατώ μικροαναμνήσεις που θέλω να τις μοιράζομαι. Εστιάζοντας στις μικροστιγμές αυτές μπορούμε κάπως να ξεχνάμε το πραγματικό παρόν που θα το θυμώμαστε βέβαια, αλλά όχι με τόσο ωραία ... επίγευση στο στόμα. Όσο και όσοι μπορούμε ας κρατήσουμε το ας λέμε ακμαιώτατον για μια στιγμή πραγματικής ... χρείας.
Ελάτε μαζί μου το λοιπό για τη νοερή μας βόλτα.
Ετούτες οι ντόπιες [εληές] είναι τα λείψανα του μετοχιού της Οδηγήτρας, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου παραχώρησε το Μοναστήρι του Αγίου για το νέο Νοσοκομείο του Τζάντε.
Επίσης ερειπιώνας που σύντομα θα αφανιστεί είναι ό,τι έχει απομείνει από το Μοναστήρι του Αγίου Πνεγμάτου. Οι φορητές εικόνες είναι εκτεθειμένες πλέον στο Μουσείο Ζακύνθου... Οι φωτογραφίες τραβηγμένες από την προηγούμενη εβδομάδα.
Παραδίπλα ετούτες οι άγριες ίριδες που θα συνεχίζουν να στολίζουν τα ζακυθινά χωράφια χωρίς να πάρουν από κανέναν άδεια. Από Κανέναν;
Κατά τσι Βαρρές το Κάστρο προβάλλει άλλη γκαελεάτσα στη θάλασσα από τ' αμπέλια που σιγά σιγά ετοιμάζονται να ξυπνήσουν το χειμωνιάτικό τους ύπνο. Είναιι ο καιρός που οι περισσότεροι έχουν τελειώσει τον κάθαρο, αυτό το ασταμάτητο σκύψε που έχει ξεκάνει τη μέση από τόσους Ζακυθινούς, ή και τους συν .. αυτοίς. Μια μεγάλη μαϊστρα χαράζει τη θάλασσα αυτή, από εκείνες που γυρεύανε να ξεκάνοιυν οι ακόμα ταξικά φορτισμένοι Ριζοσπάστες, προτού η καραμπάτσα του Ζ.Κ.Λ. καταλάβει πως το ταξικό έπρεπε να υποχωρήσει μπροστά στο εθνικό... και κάμει τη δουλειά του και θεραπαώμαστε 156 χρόνους τώρα, Θέοσχωρέσε κόντε Ρώμα και ανταμώς ούλο το Ρωμιάνικο. Μεταξυ μας αυτό που τώρα φαντάζει μαϊστρα, μπορεί να ήταν απλά ένα από τα στρατώνια μιας κάποιας μυθικών διαστάσεων για τα τωρινά μάτια ιδιοκτησίας.
Μια κουβέρτα ανεμώνες απλωμένη στο πράσινο χωράφι, μπροστά από ένα σπίτι που δένει τόσο καλά με το τοπίο, και δεν αποτελεί κακοφωνία στο μάτι. Και στο φόντο η γκαλεάτσα του Κάστρου.
Ετούτη τη φορά δεν πάμε κατά την Μπούκα, αλλά φτάνουμε στην άλλη πλευρά της μεγάλης σπιάντζας του Τσιλιβή κατά τα Γιδάκια.
Το μάκρο της αμμουδιάς ετούτης που τερματίζει κατά τα Ακρωτήρια με τη θέση που πια οι περισσότεροι καλούν "μπαρκόνι".
Στην άλλη πλευρά κατά το Τραγάκι. Το Μαύρο Βουνό τση Κεφαλονιάς, ο Αίνος διαγράφεται λες και είναι δυο βήματα.
Δε χωρεί αμφιβολία πως το λιοντάρι ετούτο έχει υποστεί ηθελημένο βανδαλισμό, σε καιρούς που είχε ξεχαστεί πως χωρίς ακριβώς αυτό το λιοντάρι θα είχαμε περάσει στο Τούρκικο και θα είχαμε ακολουθήσει τις τύχες της απέναντι ακτής. Θυμώμαστε το σύνθημα του περιώνυμου Ρεμπελιού που ακόμα μοστράρει για κατάσταση που δεν ήταν, πως "Δε σε θέλουμε, Φράγκο. Πάμε για με το Σπάνια, για με τον Τούρκο"... το οποίο φτάνοντας στα προνοούντα αυτία τερμάτησε τον αναβρασμό αυτό με συνοπτικά και αποτελεσματικά μέτρα -αφού άφηκε για κάμποσο τσου αφεντάδες να βράζουν στο ζουμί τσους μείτε καβούροι, και "κάθε κατρεγάρης στον μπάνκο του".
Εδώ το μισοσβησμένο οικόσημο του Προβλεπτή Κλαύδιου Γεραρδίνη [Claudio Gherardini], ο οποίος βρέθηκε επικεφαλής του τριμελούς τοπικού Ρεγκιμέντου κατά τα έτη 1768-1771, αν καλοθυμάμαι. Στη ρελατσιόνε που υπέβαλε κατόπιν στο Σενάτο αναφέρεται σε διάφορα τοπικά έθιμα, όπως την ουζούρα, περισσότερο γνωστή ως προστύχια, με την οποία οι όποιο δανειστάδες περιποιόντουσαν τους άμυαλους ή άτυχους πέφτανε στα νύχια τσους.
Οικόσημο του οίκου Γ[χ]εραρδίνι της Βενετίας
Δεν ξέρω αν οι τρούπες που ανοίγονται στις διάφορες πλευρές του μικρού οχυρωμένου χτίσματος είναι όντως τουφεκίστρες, ή απλά ανοίγματα για να βλέπει ο προφυλαγμένος τσέρνιδος ... Θυμήθηκα πάντως την κουβέντα που ο Κόντε Ρώμας στο "Θρήνο της Κάντιας" βάνει στο στόμα του Ορίμπιλε, ο ο οποίος είχε βαρθεί να γράψει το εγχειρίδιο του καλού αρκουμπουζιέρου. Αντίς ρωτάει πως καταλαβαίνει η ορντινάτσα του την αράδα πως ο καλός αυτός χειριστής αρκεβούζιου ήπρεπε να τα έχει καλά με Θέο κι αθρώπους, ο απίθανος χωριάτης του λέει πως "Εφτό, αφέντη είναι εύκολο. Πρέπει να τα χει καλά με το Θέο για να μην τον κάνει να ξαστοχάει και καλά με τσου αθρώπους για να τον αφιδεύουνται, να έρχουνται, να τσου την ανάφτει και να τσου λέει 'Καλή ψυχή'"! QED.
Δεν τόχω πουθενά διαβασμένοι τσου "ειδικούς" που έχουν γράψει σχετικά με τσι βαρδιόλες, αλλά αν τηράξει κανείς έχουν άμεση οπτική επφαή με το Κάστρο, τόμου ήπρεπε καμμία βολά να σιναλιάρουν σαν οχυρές φρυκτωρίες με άμεσο και αποτελεσματικό τρόπο.
Μια μιμόζα ανθισμένη στις ανοιξιάτικες δόξες της ...
Η θέα στο Κανάλι ... και ο δρόμος προς την επιστροφή, με μικροστάσεις για ό,τι αξιοθαύμαστο ...
... μικρότερο ή ...
Τα ερείπια αυτά με τσι άρπεζες και τα πουντέλια θυμάνε μια μάντσια που σε ένα από τα ακόλουθα πόστα σκέφτομαι να σας σερβίρω.
Για ωστόσο, μη πάει και ξυγγώσει η σάρτσα!
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.