ANNA ZANIDAKH

Είναι σοβαρότατο ατόπημα να παλεύεις να χαλάσεις τις στιγμές του άλλου.

Να θες να το βλέπεις μαραζωμένο, δυστυχισμένο κι ένα παραπάνω να αναζητάς
τρόπους επιβεβαίωσης του μίσους και της κακίας σου.

Να παλεύεις να βγάλεις χολή και όξος σε ένα στολισμένο που επιδιώκεις να
δεις ακάνθινο κεφάλι και να μπήγεις ολοένα και πιο βαθιά τη λόγχη σου.

Να ζεις ένα Γολγοθά έναν τόπο Μαρτυρίου…σπιτιού, δικού σου οίκου.. που θα
έπρεπε να σφύζει από ζωή… ζωντάνια και υγειά.

Αντί αυτού σκέψεις μαύρες διαπερνούν τον ήδη φωτεινό σου ορίζοντα από αγάπη
νοιάξιμο αλλά το κάλυμμα είναι τόσο βαρύ που δυσανασχετείς από δύσπνοιες από
ανάρμοστες συμπεριφορές.

Κι όμως πρέπει να σταθείς βράχος γιατί αν λυγίσεις οι σκόπελοι καραδοκούν
κι οι ύφαλοι θα προστρέξουν να αναρριχηθούν να σε πνίξουν να σ ‘αποδυναμώσουν.

Μονό μια τρίαινα θα σταθεί επιλεκτική επιβολή των θέλω σου να δούνε και να
απολαύσουν ένα δικό σου γιγάντιο τεράστιο εις όφελος του εαυτού σου βήμα.

Κανείς και τίποτα….να μη σε βλάψει και τα δάκρυα σου να πλέξουν υδάτινο
στεφάνι να ριχθεί στα πελάγη ευτυχίας σου και να μετατραπούν σε διαμάντια
για τα κοραλλένια σου .

Τάσσεσαι υποτάσσεσαι εντάσσεσαι…
Εγώ..ΠΟΤΕ….ΠΙΑ.

ΜΟΝΟ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ.

ΣΟΦΙΑ…. ΝΟΥ
ΠΙΣΤΗ…. ΖΩΗΣ
ΑΓΑΠΗ …ΚΑΡΔΙΑΣ
ΕΛΠΙΔΑ ΨΥΧΗΣ.






πηγηANNA ZANIDAKH