Θα ζήσω για μένα

Θα ζήσω για μένα

Τα πάντα εγώ δε θα τηρώ 

Τίποτα δε θα δίνω

Σημασία για κάθε τι 

Όπως έπρεπε να προσδίνω

Λέει από μέσα η καρδιά

Όπου πονάει και λοιώνει

Σε κάθε της σπαραγμό

Δακρύζει και πληγώνει

Τη λογική που στάθηκε 

Φρουρός ανάμεσά τους

Σ αυτήν που επροδώθηκε

Στο κάθε πέρασμά τους

Των τυφώνων που έσυραν

Γοργά το καράβι 

Των στεναγμών των οδυρμών

Τους έκαναν ρημάδι

Ενός σκελετού ανθρώπινου

Υπόσταση είχε πάρει

Ενός αγροίκου και σκληρού

Που το χε και καμάρι

Έλα εδώ κυρά λογική

Και δώσε τη συμβουλή σου 

Αφού εμένα πια εσύ

Με έδιωξες απ τη βούλησή σου

Πες μοναχά ότι μπορείς

Σωστά ορθά να κρίνεις

Μα με βάση την καρδιά 

Αγάπη απομακρύνεις

Το ξέρω είναι δύσκολο

Κι ακατόρθωτο συνάμα 

Συμπόρευση να κάνουμε 

μες στης ζωής το δράμα

Η λογική εσκεφτική 

Θωρρούσε και λυγούσε 

Γιατί κατάλαβε αυτή 

Πόσο σκληρά εδρούσε

Τι να σε κάνω βρε καρδιά 

Εσύ σαι στολισμένη

Απ του ανθρώπου την ψυχή

Βαθειά εμπλουτισμένη

Αυτά παν και αποκρίθηκαν

Σε μια συναυλία 

Που δώσαν με καμάρι και τιμή

Στων εσωψύχων για ομιλοία.

Από κείνη τη στιγμή

Δωθήκαν εξηγήσεις

Κι η καρδιά κι η λογική

Λύσαν τις παρεξηγήσεις..

πηγη ANNA ZANIDAKH